Communiceren over je Miskraam

Ik had een miskraam, ben een open boek en aangezien ik de afgelopen tijd bijzonder veel complimenten kreeg (dank!) over wat en hoe ik de dingen deelde, leek het me goed eens te schrijven over ‘communiceren over je miskraam’.

Mocht je hier zijn uit nieuwsgierigheid: welkom. Mocht je hier zijn – en die kans zit er dik in – omdat je zelf een miskraam hebt (gehad): God, wat leef ik met je mee. Een dikke vette knuffel voor jou en ik hoop enorm dat je geholpen bent met mijn tips.

(Ik schreef nog 12 andere blogs over dit onderwerp, hier vind je het complete overzicht.)

Hoe kan je het beste communiceren over je miskraam?

In de eerste plaats vind ik dat jijzelf bepaalt of en hoe je deelt over je miskraam. Je kan natuurlijk wel met een paar dingen rekening houden:

• Miskramen waren (en zijn soms nog steeds) taboe. Natuurlijk heb je, als je door een miskraam heengaat, wel wat anders aan je hoofd dan ‘zal ik eens lekker taboes gaan doorbreken vandaag’, dat snap ik. Maar door je miskraam te benoemen – en dan hoeft niet zo gedetailleerd als ik het doe haha – zorg je wel voor meer begrip rondom dit onderwerp. En meer begrip zorgt voor meer steun, voor jou, maar ook de vrouwen in eenzelfde situatie.
• Geef aan wat je wel en niet wil. Ik benoem bijvoorbeeld overal duidelijk dat ik géén behoefte heb aan ondernemers die me willen ‘helpen’ met hun coaching of supplementen. Op zo’n zelfde manier kan je ook aangeven dat je geen behoefte hebt aan geknuffeld worden of juist aangeven dat je heel veel zin hebt om samen te sporten.
• Jij mag ruimte innemen, maar dat geldt ook voor de ander. Als je beste vriendin niet houdt van bloederige details, vertel die dan niet. En als je zus wil klagen over haar lastige kinderen, luister dan ook naar haar, ook al zou je willen dat je zelf kinderen had om over te klagen.
• Bespreek met je partner wat je van plan bent. Gelukkig heeft mijn vriend geen problemen met dat en hoe ik over de miskraam deel. (lk moet ook zeggen dat hij me maar beperkt tegen had kunnen houden, want uiteindelijk heb ik het recht om op mijn manier te delen over mijn ervaring.) Wel heb ik hem vooraf blogs laten lezen en is onze standaard ‘regel’ dat ik vanuit mezelf schrijf en niet over hem of ons.
• Je kan het nooit voor iedereen goed doen. De kans zit er dik in dat sommige mensen je te open en andere mensen je te gesloten vinden. Of vinden dat je juist meer of minder verdriet zou moeten voelen. Daar doe je niks aan.
• Hou rekening met de tijd, plek en persoon. Ik juich openheid toe, maar denk niet dat het heel handig is om je collega’s in de lift onderweg naar een belangrijk salesgesprek gauw even de bloederige details van je miskraam te vertellen. Ook als de buurvrouw tijdens de yogales vragend fluistert hoe het met je gaat, zou ik wat beperkter antwoorden. Je kan altijd tegen mensen zeggen: ‘Het gaat niet helemaal top, maar ik kom er later op terug’.
• Je mag best aangeven dat je je goed voelt, zonder je verplicht te voelen om je verdrietig voor te doen. Gelukkig rust er steeds minder taboe op dit onderwerp, en dat is geweldig. Het is echter niet de bedoeling dat mensen je het gevoel geven dat je wekenlang in zwarte kleding moet rouwen terwijl jij er nuchter in staat, er op geen enkele manier van overstuur bent en gewoon lekker door wilt gaan met je leven. Iedereen is anders en gaat anders om met verlies. En dat is oké.

Communiceren over je miskraam op het werk

Of je miskraam nou ineens in het weekend gebeurd of er eerst – zoals bij mij – een slecht-nieuwsgesprek is met daar achteraan 3 weken van onzekerheid over het fysieke proces, het is niet gek dat je miskraam invloed heeft op je werk.

Net als bij ziekte of het overlijden van een naaste, zit de kans er dik in dat het een goed idee is om je leidinggevende of HR-afdeling op de hoogte te brengen. Natuurlijk ben je niet verplicht om je medische en psychische details te delen, maar het is wel in het belang van zowel het bedrijf als van jou, om ervoor te zorgen dat jij kan herstellen én alle verwachtingen goed gemanaget worden.

Ik overwoog om wat voorbeelden te verzinnen van hoe je dit met je teammanager kan bespreken, maar eerlijk: ik heb 15 jaar geen manager meer voor m’n neus gehad. Heb je zelf ideeën, zet ze dan even in de reacties onder deze blog!

Communiceren over je miskraam als ZZP’er

Omdat ik ZZP’er ben (en dus een eigen bedrijf heb), was er geen manager die me naar huis stuurde met een fruitmand en de boodschap dat ze het intern wel zouden oplossen. Daarom deed ik het volgende tijdens mijn miskraam:

• Ik probeerde in te schatten wat voor gevolgen mijn miskraam zou kunnen hebben voor de kwaliteit van mijn werk én de inhoud van mijn agenda (zowel qua echo’s en ziekenhuisafspraken als qua fysieke en mentale belastbaarheid).
• Ik dacht na over hoe open ik wilde zijn over mijn miskraam en in hoeverre dat mijn bedrijf zou kunnen schaden. (Vind het overigens heel tragisch dat dat een risico is.)
• Ik maakte een conceptmail voor mijn zangles-leerlingen – hier meer over mijn werk met stem & muziek – en liet ‘m op zowel spelling als onduidelijkheid en eventuele ongemakkelijkheid voor de lezer controleren door een bevriende tekstschrijfster.
• Ik verstuurde ‘m en had meteen weer rust in mijn hoofd. (En voelde me daarna gesteund door heel veel fijne reacties. Geen seconde spijt gehad.)

Hieronder de mail die ik verstuurde, voel je vrij om ‘m te ‘recyclen’ en copy-paste er lekker op los.

Lieve allemaal,

Sommigen wisten het misschien al: ik ben zwanger. Of nouja, ik wás zwanger; na een 2e echo deze week ontdekten we dat er geen hartje meer klopt. (Praktische gevolgen voor jou noem ik verderop.)

Dat heeft natuurlijk emotionele gevolgen, dus ik zal er komende tijd misschien rodere ogen en grotere wallen hebben of wat sneller een traantje wegpinken als je een gevoelig lied zingt. Dat is voor mij helemaal ok en ik hoop dat jullie het niet ineens spannender vinden om naar de les te komen of zielige liedjes gaan ontwijken. 

Wanneer ik verwacht fysiek en/of mentaal niet in staat te zijn een goede les te kunnen geven, dan zal ik ‘em afzeggen. Je kan ‘em dan later kosteloos inhalen. 

Je hoeft er verder zelf niks over te zeggen of vragen, maar voel je die behoefte, doe dat dan voor of na de les, want ik wil natuurlijk voorkomen dat je kostbare lestijd ‘opgekletst’ wordt.

Dan heel praktisch (en wellicht een tikkie luguber).

Mijn lichaam heeft nog geen afscheid genomen van het kindje, oftewel; ergens deze weken komt er nog een ‘echte miskraam’. Helaas is daar geen duidelijke planning voor, het zou ook nog 4 weken kunnen duren. Bovendien is het ook niet duidelijk of ik ineens dubbelklap van de pijn of dat het gewoon ‘even buikpijn is’. 

Ik wil niet weken aan werk afzeggen, daarvoor is het veel te fijn, maar het zou dus kunnen dat – als ‘het’ ineens gaat gebeuren – ik je les ineens moet annuleren. 

Volg je de les in Breda en heb je een lange reistijd, dan kan ik me voorstellen dat je ‘em liever online volgt of bijvoorbeeld een paar weken wacht. Die afweging mag je zelf maken. (Kom je daardoor in de knoei met de geldigheidstermijn, laat het me dan weten, dan plak ik er een maandje bij.)

In alle gevallen probeer ik natuurlijk zo snel en duidelijk mogelijk te communiceren. Dat doe ik zo veel mogelijk per mail, maar als het extreem last-minute is telefonisch, dus zorg dat ik je goede telefoonnummer heb.

Heb je een vraag, stel ‘em gerust per mail, dan weet ik zeker dat-ie gezien wordt.

Veel liefs,

Anne

Online delen over je miskraam

Ik weet als geen ander hoe bevrijdend het kan zijn om te delen over… over alles eigenlijk. En dus ook om online te delen over je miskraam. Zelf schreef ik niet alleen 12 blogs, maar maakte ook tientallen stories op Instagram. Mijn tips:

• Hoe lief mensen online ook zijn, voor velen ben je een soort ‘personage’. Een soort Donald Duck. Dat klinkt oneerbiedig en doet absoluut geen eer aan de mensen die ik online heb leren kennen en waarmee ik me echt verbonden voel, maar het is wel zo. Ik realiseer me (en accepteer) dat ik een soort verrassend tijdschrift ben, waarvan mensen elke keer benieuwd zijn ‘wat ik nu weer meemaak’. Misschien voelen ze een bepaalde liefde voor me, maar ze zijn er in de eerste plaats omdat ze vermaakt willen worden, geïnspireerd, getroost… Ik vind het heel bijzonder en bijzonder leuk dat ik dat kan brengen, maar hou ook in mijn achterhoofd: iemand kan me volgende week weer ontvolgen omdat-ie ‘de rubrieken van mijn tijdschrift’ toch niet zo leuk vindt en liever tijd doorbrengt met een ander tijdschrift.
• Bij drama gaan de kijkcijfers omhoog. Dat is zo op TV (daarom wordt er ook zoveel gemanipuleerd in Reality programma’s) en dat is ook zo online. Ik heb nog nooit zoveel views gehad als de afgelopen maand tijdens het online delen over mijn miskraam. Dat streelt natuurlijk je ego, maar de valkuil is wel dat die cijfers en hoeveelheid aandacht lichtelijk verslavend zijn. Het kán daardoor verleidelijk worden om in het drama te blijven hangen, maar doe dat alsjeblieft niet.
• Zorg dat je de verwachtingen managet en je grenzen aangeeft. Het kan best dat je inboxen overstromen door reacties, steunbetuigingen maar ook (ongevraagde) adviezen, ervaringen en zelfs onbegrip. Naast dat ik vanaf het eerste moment duidelijk aangaf geen salespitches van coaches en geen ‘je-hebt-verkeerd-gemanifesteerd’-bullshit wilde horen heb ik ook aangegeven dat mensen – ook al ben ik dankbaar voor alle steun – niet mogen verwachten dat ik op iedereen individueel reageer. Daarnaast heb ik tijdelijk de reacties op mijn Instagram stories uitgezet voor meer rust.
• Het internet is prachtige, maar vreemde en onbetrouwbare plek dus til er niet te zwaar aan. Deel je en reageert niemand? Misschien zit het algoritme tegen of zijn mensen offline omdat ze voetbal kijken. Zegt je beste vriendin er niks over? Misschien heeft ze het gewoon niet gezien. Ga alsjeblieft niet de hele dag naar je scherm turen en zoek mensen ook in het echt op, zodat ze je even stevig vast kunnen pakken en de tijd voor je nemen, in plaats van dat ze in de rij bij de Appie een hartje geven aan de Insta-post over je miskraam.

Dit klinkt negatief, dus ik wil ook echt benadrukken: ik had geen betere keuze kunnen maken dan het online delen over mijn miskraam. Ik ben overladen met steun (misschien ook omdat ik gewoonweg geluk heb met de mensen om me heen hoor, en het zal ook meespelen dat ik al eerder open deelde over mijn kinderwens) en dat voelde als een warm bad.

Daarnaast krijg ik nog dagelijks berichtjes van mensen die vertellen ooit een miskraam te hebben gehad en door het lezen van mijn blogs een beetje ‘geheeld te zijn’ (ongelooflijk speciaal) of veel beter te begrijpen waar hun omgeving doorheen gaat. Dat zijn enorme complimenten waardoor ik me heel goed over mezelf voel. En dat is gewoon leuk.

(Was jij een van de mensen die me een hart onder de riem stak? Dankjewel. Óók als je ‘gewoon een hartje gaf in de rij bij de Appie’.)

En nu is het klaar…

Deze blog met tips over communiceren over je miskraam is ook meteen mijn laatste blog over dit onderwerp. Wie weet tot een volgende keer, hopelijk bij een lichter onderwerp. Ik hoop in ieder geval dat ik ook voor jou een beetje heb kunnen bijdragen.

Houdoe en veel liefs,

Anne