Dit was augustus 2024 (met o.a. Beste Aankoop Ooit & Igor)

‘Was je zenuwachtig, An?’ vraagt mijn moeder.

Ik kom net uit een Zoommeeting. Of nou, meeting… het was eigenlijk gewoon een auditie. Een groot museum heeft een aantal Nederlandse voice-overs benaderd, waaronder ik. Na een fragment van hun audiotour te hebben ingesproken, als voorbeeld, waren ze enthousiast over mijn stem én die van 3 anderen. In de ‘online auditie’ maken we kennis en werken we een halfuurtje. Uiteindelijk lijkt iemands stem natuurlijk het belangrijkst, maar hoe je omgaat met aanwijzingen en hoeveel tijd je nodig hebt om een goede take te doen, zijn óók van extreem belang.

Grappig genoeg was ik niet nerveus. Inmiddels weet ik dat zo’n auditie eigenlijk net zo is als met daten: je zit er niet om elkaar het leven zuur te maken en beide partijen hopen altijd dat het een match is. Terwijl zij, de 5-koppige ‘commissie’ aantekeningen maken, ga ik namelijk óók bij mezelf na: zou ik met deze mensen willen werken?

Bovendien weet ik gewoon wat ik kan. Als ze een van de andere stemmen kiezen, heeft dat niet te maken met mijn kwaliteiten maar gewoon met smaak.

Maar ik hoop wel dat ik het word. Man, wat hoop ik dat ik het word. Het zou GEWELDIG zijn als ik het word.

Nog 2 weken afwachten op de uitslag…

Ik krijg een kaart voor de uitvaart van Jaimy Vanenburg. Jij kent haar misschien kent van haar eerlijke verhalen op Instagram, ik ken haar omdat we een paar jaar terug even samen werkten en daarna fijn contact hielden. Online.

Al die tijd dacht ik: als ze beter is, neem ik haar mee naar de 4D bioscoop die bij haar in Eindhoven zit. Dan kijken we daar een Disneyfilm. Superleuk, dat vindt zij vast ook want ze maakte soms gebruik van mijn Disney+ account.

Als ze beter is. Als ze hersteld is van haar dubbele longtransplantatie. Bijgekomen is van haar hartstilstand. Genezen is van kanker. Op een of andere manier leek ze een onsterfelijke superheld.

Ik twijfel om te gaan. Naar de uitvaart. Want als ik niet ga is ze gewoon iemand die ik nog nooit heb ontmoet met wie ik naar de bios zal gaan in de toekomst, maar ‘het is er nog niet van gekomen’.

Uiteindelijk ga ik toch. Het is mooi. Heeuul mooi.

(Ik deel er verder niks over vanwege privacy.)

Na een lange – maar heeeeerlijke – dag met drie optredens als Zingende Zeemeermin, in Meppel, kom ik thuis.

‘Het meisje’ staat voor de deur.

‘Het meisje’ is een jaar of 9. Ze haalt bijna wekelijks lege flessen op, maar ik had haar al sinds mijn miskraam niet meer gezien. Nu staat ze er weer en kijkt me stralend aan.

‘Wat zie je er mooi uit!, zegt ze lief, verwijzend naar mijn Zeemeerminnenschmink en glitters.

Ik brabbel wat.

Nadat ik de deur dichtdoe, moet ik huilen. Zo’n lief meisje. Als mijn zwangerschap niet gestopt was, had ik dan ook zo’n lief meisje gehad?

‘Je moet voor me zingen’, fluister ik.

Het is 8 augustus 00.00 en ik lig op een luchtbed in een tent. Met natte koude voeten, dankzij de wandeling op teenslippers naar het toiletgebouw.

Mijn vriend O. zingt een ‘Lang zal ze leven’ en ik kwispel in mijn slaapzak. Wat een knus een, om een weekje vrij te nemen en een paar dagen te kamperen op de camping waar mijn ouders en zusje met haar gezin ook staan.

Als ik straks wakker word, gaan we op een bootje varen. En uit eten. Ik hoop dat ik snel in slaap val, zodat het snel ochtend is.

Om 03.30 lig ik nog wakker.

De Russisch-uitziende man in de caravan naast ons – ik noem hem ‘Igor’ – snurkt als een beest. Het is verschrikkelijk. Alsof iemand met een schuurmachine over mijn achterhoofd duwt, elke keer als ik lichtjes in slaap tuimel.

Ik vind mensen die snurken ZO ONEERLIJK! Zij hebben een probleem, maar er zelf geen last van! En hun hele omgeving moet lijden! Het maakt me WOEST!

Eerlijk, ik overweeg om naar de caravan te lopen en op het raam te kloppen en te zeggen dat-ie snurkt. Ik overweeg om een kussen op zijn hoofd te drukken.

In plaats daarvan leen ik de noise-cancelling koptelefoon van mijn vriend. Het helpt niet genoeg.

Als ik, na maximaal 4 uur slaap wakker word, staat Igor buiten te roken.

‘Goh, kan het dat ik jou vannacht hoorde snurken,’ vraag ik op mijn charmanst, in de hoop een excuus te krijgen wat mijn pijn een beetje verzacht.

‘Weet ik niet,’ mompelt hij nors terwijl hij een rookwolk uitblaast.

IK WEL IGOR! IK WEET HET WEL! JIJ ELLENDIG STUK VRETEN!

Ik sport weer, voor het eerst in maanden. En het is wonderbaarlijk fijn. Dit is waarom:

• De instructrice is vriendelijk, niet dwingend en geeft veel alternatieven, waardoor iedereen de les (power yoga) zo uitdagend kan maken als-ie wil. En ze let ook op of deelnemers de oefeningen goed uitvoeren.
• Ze gebruikt een mooie afspeellijst die precies luid genoeg staat.
• Ik ben gewoon zo trots op mijn lichaam, het is echt niet niks wat ‘ze’ mee heeft gemaakt afgelopen maanden en we doen het toch maar mooi.
• De lampen staan precies fel genoeg.

Echt heel fijn dat mijn eerste sportervaring in maanden meteen een fijne is. Dat motiveert om weer vaker te gaan.

De dag daarna ga ik weer.

Valt vies tegen.

De les – een dansles – loopt uit en dat vind ik onuitstaanbaar. De muziek staat te hard. Het is ook van die dreunende dancemuziek, terwijl ik liever op latin, R&B, of commerciële pop dans. Mijn lichaam doet niet goed wat ik wil en ik schrik van mijn eigen spiegelbeeld. Er schuilt echt een danseres in me, maar ze is verder verdwenen dan ooit, verstopt in een lui lichaam.

Ik baal.

Maar het motiveert me om iets te doen wat al weken in mijn hoofd zit: ik koop een kleine, opbouwbare hometrainer. Zodat ik in beweging blijf, óók als ik opzie tegen een sportles. Óók als ik niet naar buiten wil. En óók als ik liever B&B Vol Liefde kijk, want dan kan ik gewoon doen terwijl ik erop zit.

Ik kon ‘em in mijn eentje in elkaar zetten, binnen 30 minuten zat ik al op het zadel. Hij maakt amper geluid, de iPad blijft er goed op staan en het is nu al mijn BESTE AANKOOP OOIT!

Het is deze hometrainer trouwens. Mocht je ook fitter willen worden terwijl je tv kijkt, maar hou je meer van lopen, dan weet ik dat Lot Beukers (die ken je misschien van haar boeken en online concent over gezond leven) deze loopband gebruikt, die je ook gewoon onder je bank kan zetten als je ‘em niet gebruikt.

Een familielid vertelt dat ze telkens als ze een ooievaar ziet, de ooievaar vraagt of-ie me alsjeblieft een kindje wil geven.

Als ik het hoor, krijg ik een brok in mijn keel van ontroering.

En daarna vraag ik me af: wie heeft bedacht dat baby’s door ooievaars worden gebracht? Is een pelikaan niet veel logischer? Want daar past een baby in de bek. Veel efficiënter. Ik bedoel, waar halen die ooievaars hun mandjes eigenlijk vandaan?

Samen met vriendin Karin doe ik een chipsproeverij. Terwijl we de film ‘Bridesmaids’ kijken – en er doorheen praten – proberen we 5 zakken.

• Jumbo Sweet Chili: ‘doet denken aan goedkope saus van de Chinees met een gore nasmaak’ volgens Karin. Jammer, want de ribbel was echt top.
• Btrets gestoofde kip: was bij ons allebei favoriet, gewoon echt een goeie smaak.
• Tzatziki Chips van de Lidl: muffe smaak, echt smerig. Deze gaat de prullenbak in.
• Brets Chips Geitenkaas en Peper: lekker, je proeft echt de smaak van geitenkaas!
• Brets Friet Mayonaise: mwoah, Karin was enthousiast, maar ik vond het naar vieze zurige mayo smaken en naar niet goed doorbakken friet.

Ik had me echt verheugd op deze chipsavond, maar eerlijk gezegd had ik nog hogere verwachtingen van de Brets chips. Er zaten echt wel lekkere smaken tussen hoor, maar het haalt het bij lange na niet bij Lays Sensations Red Sweet Paprika of Bugles Nacho Cheese met kaas uit zo’n tube.

Terwijl we het ziekenhuis uitlopen, schud ik mijn lichaam. ‘IK BEN EEN LEVENDE SAMBABAL’, gil ik uit.

Ik ben bij de gynacoloog geweest voor een laatste controle na de miskraam die ik recent had. Het zag er goed uit. Het zag er heeuul goed uit. We konden de nieuwe eitjes zien zitten alsof het druiventrossen waren. En dat stelt me enorm gerust. Ik heb nog kansen.

‘Hoor je ze? HOOR JE ZE? Al mijn eitjes?’

Yvette, de eigenaar van rouwplatform ‘Condole’, belt me. Ze was onder de indruk van de blogs die ik schreef over mijn miskraam en vraagt of ze alle 11 mag publiceren. Omdat ze denkt – of zelfs zeker weet – dat andere mensen die hiermee worstelen er heel veel aan gaan hebben.

Ik voel me vereerd.

Ik weet dat die miskraam pech is. Gewoon stomme pech. Maar als ik anderen ermee kan helpen, voelt het toch een beetje alsof het niet voor niks is.

En nu voel ik me ook een beetje een echte schrijfster.

Cool.

Hét telefoontje. Ik film het, want ik hou echt rekening met goed nieuws over de auditie als voice-over en kan niet wachten om een juich-video naar m’n familie te sturen.

Enthousiast neem ik de telefoon op.

Ze waren echt heel enthousiast, vertelt de vrouw. Niet alleen over m’n stem, maar ook hoe het was om met me te werken. En ze hadden heel erg getwijfeld.

Maar toch gekozen voor die ene stem die nét wat beter paste.

Dat is een teleurstelling. Maar tegelijkertijd: dit keer ben ik het nét niet, maar ik ben nog nooit eerder zo dichtbij zo’n grote vette klus geweest. Eigenlijk heb ik gewoon een zilveren medaille gehaald en dat geeft heel veel voorpret voor de toekomst.

Want een afwijzing, of het nou gaat om een voice-over-klus, een Tinderdate of een sollicitatie, betekent wel dat je stappen zet. En daar juich ik alsnog om.

En ook dít was augustus 2024…

• Ik ga 2x naar de Efteling, 1x met vriendin Liz die al 20 jaar niet meer was geweest en 1x spontaan met mijn nichtjes die sinds kort ook een abonnement hebben. Echt genieten.
• Mijn vriend O. en ik vieren dat we een jaar in ons huis wonen. Ik vond het logisch om dat in huis te vieren, maar we besluiten uiteindelijk pizza te eten bij pizzabar Lolo, hier in Breda, met een exclusief pizza-certificaat. Eerlijk: aan de inrichting mag nog wel wat gedaan worden (namelijk: zet Italiaanse muziek zachtjes aan, zorg voor geluidsdemping, leg geblokte tafelkleedjes weg en hang gezellige lampjes op het terras). Maar de pizza’s zijn GODDELIJK! Hier komen we terug.
• Eindelijk komt er een badje in de tuin. Inclusief 2 bekerhouders in de vorm van eenhoorns. Wat wil een mens nog meer?! Kroepoek vindt het overigens maar niks, die eenhoorns; ze is er doodsbang van.
• Ik krijg een uitnodiging voor een baby-shower. Daar ben ik sowieso niet dol op, maar nu, na mijn miskraam, moet ik er helemaal niet aan denken. Ik besluit om niet te gaan en weet nog steeds niet of ik dat stom van mezelf vind.

• Na al het miskraamgedoe kom ik weer lekker in mijn flow. Ik maak weer meer muziek, hou de was weer goed bij, maai spontaan het gras, snoei de planten en vind zelfs de moed voor…
• … poging 7893 om voedzamer te eten. En dus bak op een middag maar liefst 16 voedzame en eiwitrijke wafels. Het recept komt uit dit boek. De quiche met brocolli die erin staat is trouwens ook groot favoriet.
• Mijn ABBA-sing-a-long avond is uitverkocht en hoewel ik vooraf ineens zenuwachtig ben, is het een verrukkelijke avond.
• Op m’n e-reader lees ik ‘Rood is ja’ van cabaretière Sara Kroos. Een ontzettend aangrijpend boek, waarin ze eerlijk deelt over het seksueel misbruik door de therapeut die haar juist moest helpen met het verwerken van het misbruik uit haar jeugd. Bijzonder knap hoe je door met haar mee te leven ineens inzicht krijgt over de complexiteit van misbruik.

• Na mijn werk haalt vriend O. me op en bezoeken we de Rooftopbar in Breda. Het zit om de hoek van mijn werk en ze hebben goddelijke oesterzwamkroketjes. Perfect.
• Op een verjaardag komt mijn miskraam ter sprake. Iemand die ik niet ken zegt ‘en dan nu weer goed oefenen he’. Doelend op seks. Als ik eraan denk, valt mijn mond weer open van verbijstering. (Ik schreef trouwens wel over seks en zelfs masturberen na een miskraam, want vind het wel een belangrijk thema om te bespreken.
• O. en ik hebben het dankzij Janne Schuijn veel over de ‘mental load’; de mentale (over)belasting van het 24/7 nadenken over plannen en regelen van dagelijkse dingen rondom huishouden en andere verantwoordelijkheden. Het is confronterend en vermoeiend maar wél heel erg nuttig en ik ben ontzettend blij dat we ons niet klakkeloos neerleggen bij een traditionele rolverdeling.
• Er komt isolatie in de muren en vloer. Ik kon me er niks bij voorstellen, maar er wordt gewoon een reusachtige hoeveelheid ‘bollekes’ in de spouwmuren en kruipruimte gestopt. Daar ben ik nooit geweest trouwens, in kruipruimte, dus ik was erg opgelucht dat er geen lijk bleek te liggen. (Daar was ik toch ineens bang voor, toen we het luik open maakten.)
• Op mijn zakelijke website schrijf ik ‘Kan iedereen leren zingen?’ en ‘Kinderliedjes op de Ukelele: 9 voorbeelden + extra tips‘ en update ik de blog over apps, software en sites die iedere muzikant zou moeten kennen.

En daarmee zit augustus 2024 er weer op. De eerste pepernoten (of nouja, kruidnoten) zijn al gespot en we gaan langzaam richting herfst… Ik hoop dat september ons nog wat lekker warme dagen geeft, maar zelfs als dat niet zo is, staan er genoeg leuke dingen op de planning: de jaarlijkse familiedag van mijn familie, het starten van de zangcursus in Breda (sorry, uitverkocht), met m’n vader en zusje naar JCS in het theater, een ruilfeestje bij een vriendin en een ochtend schilderen in het bos.

Ik hoop dat jij ook veel hebt om je om te verheugen!

Houdoe en liefs,

Anne

P.S. Hier was ik trots op:

Antje en Marlies lieten onderstaande reviews achter nadat ze meededen met mijn ukeleleworkshop en zangavond. Dit is zooooo leuk om te krijgen!