Iemand zei ooit over mijn blog: wat knap dat je lastige dingen ook luchtig kan maken. Het is zo mooi gebalanceerd en eerlijk bij jou.
Ik denk dat die persoon er na deze blog anders over denkt.
Januari was klote.
Maar, het begint wél goed.
Oudjaarsnacht
Vriend O. mag kiezen wat we doen en hij kiest ‘lekker thuis met de oudejaarsconference en Kroepoek.
Ik denk: ‘misschien wil hij me een huwelijksaanzoek doen’.
Maar dat is niet zo.
Daar baal ik 2 minuten van, maar verder is het een heerlijke avond.
Voor ons dan:
Er wordt flink wat vuurwerk afgestoken en Kroepoek is doodsbang. Maar echt, doodsbang. Ze zeggen dat katten dan een rustig plek zoeken en de hele nacht ergens verstopt achter een kast zitten.
Maar ‘ons Kroep’ niet. Waar we normaal grappen dat ze een ‘sociale ontwikkelingsachterstand heeft’ (ze is alleen medium aardig voor ons en blaast standaard naar mijn nichtjes), is ze vanavond liever dan ooit. Ze zit wel 25 minuten bij ons op schoot. Ook bij mijn vriend. Te trillen onder een dekentje. Ze kruipt helemaal tegen ons aan, alsof ze zich veilig voelt bij ons.
Deze vorm van liefde kennen we niet van haar. Dit is beter dan een aanzoek. Wat een heerlijk begin van het jaar.
(Volgend jaar kunnen we haar misschien een kalmeringstabletje geven, maar eerlijk: ik heb zo genoten van hoe lief ze was, dat… Heel bruut, I know.)
1 januari
En dan wordt er laat gebeld op 1 januari. Door iemand die normaal om 21.30 slaapt.
‘Is er iets aan de hand?’, vraag ik.
Ja. Er is heel veel aan de hand. Daar kan ik vanwege privacy verder niks over zeggen. Maar ik voel me boos, teleurgesteld, verdrietig, verraden, bezorgd en bang.
10 januari
Eigenlijk, als het niet mis was gegaan, zou ik ergens komende week gaan bevallen van ons eerste kindje.
13 januari
Er is brand. Op mijn werk. (Ik schreef er hier uitgebreid over.)
De foto hierboven is van ‘waar de brand begon’. Mijn lesruimte zit aan de andere kant en is er het beste vanaf gekomen. Niks gesmolten, geen waterschade. Alleen een ruit kapot en overal een laagje roet. En het meurt.
‘Jij hebt geluk’, zegt mijn schoonmoeder lief.
‘Jij hebt het minste pech’, zegt mijn vriend.
‘Ga er maar vanuit dat je NIKS meer kan gebruiken Anne’, drukken de mensen uit het gebouw me op het hart. ‘Het ziet er op het oog goed uit, maar roet-en-rook-schade moet je niet onderschatten. Hopelijk ben je goed verzekerd.’
Ik slaap slecht.
14 januari
Ik pak mijn spullen om naar mijn tijdelijke werkplek te gaan. (Ik kan gelukkig vandaag al terecht bij het gebouw náást het gebouw waar ik werkte.) Heel fijn én tegelijkertijd voelt het alsof ik ga daten terwijl het pas net onverwacht uit is met een ex.
Als ik de auto in wil stappen, zegt mijn lichaam: ‘nee’. Het weigert; ik ben misselijk, duizelig, heb buikpijn, de hele mikmak.
Niet in staat om wat dan ook te doen.
Ik ben bang. Voor alles.
15 januari
En ik blijf bang. Ik kan weer werken, dat gaat vandaag goed en is ook fijn, maar het zijn mijn enige ‘goede uren’.
Alle ellende de afgelopen maanden heeft zich teveel opgestapeld en ik zie in alles gevaar. Non-stop komen er zinnen uit mijn mond als:
‘Doe je wel voorzichtig?’
‘Heb je een affaire?’
‘Niet op je sokken van de trap!’
‘Ga maar vast slapen, zodat je morgen helder in de auto kan stappen.’
‘Gebruik je wel goede opladers? Want die ‘neppe’ kunnen ontploffen!’
‘Ik bel even want durf anders niet in mijn eentje naar de auto te lopen.’
‘Kan dat wel, dat de stekker van de vriezer gewoon altijd in het stopcontact zit?’
‘Weet je zeker dat je kinderen met me wil?’
16 januari
Angst is vermoeiend, maar ook nuttig. Ik heb inmiddels slimme rookmelders besteld én met ingeschreven voor een uitgebreide EHBO-cursus, inclusief lessen over reanimatie.
Zou jij misschien ook moeten doen.
18 januari
De elektricien is geweest afgelopen dagen. Terwijl ik mijn ‘werk-thuis’ kwijt ben, voelt mijn ’thuis-thuis’ ook niet als thuis. Alle spullen moesten uit de woonkamer, het is overal stoffig, hij had de radio heel hard, maakte veel herrie en het was ijskoud.
Het is nog niet af.
Maar vandaag helpen mijn ouders om schoon te maken en spullen terug te zetten.
Ik huil om van alles. Ben bang dat mijn vader zal struikelen over de drempel of mijn moeder verongelukt als ze extra theedoeken gaat halen.
Ze weten dat ik gevoelig ben, mijn ouders.
Dat ik af en toe een beetje instort. Dat hoort erbij, dat hoort bij mij. Maar dit gaat niet helemaal de goede kant op, zien ze.
In de avond hebben we gelukkig onze woonkamer weer een beetje terug. Een industriële variant, dat wel.
Maar het voelt weer een beetje veiliger.
22 januari
Hoewel ik deze maand meerdere keren overweeg mijn website, blogs en social media weg te halen (‘want was als ik een stalker krijg?’), is mijn werk het enige wat niet eng of gevaarlijk lijkt.
Als ik na het geven van een workshop een foto van mezelf zie, ben ik verrast. Dit ben IK gewoon. Zelfs nu. Ondanks alles. Ik straal en ik kan nog steeds doen wat ik het liefste doe. En er nog van genieten ook.
26 januari
De zon schijnt als ik wakker word.
Eindelijk. Wat een geschenk. Dit wordt een geweldige dag.
Ik kwispel in bed, maak mijn vriend wakker en heb ineens heel veel zin om een uitstapje te maken. We moeten NU opstaan, vind ik, en dan gaan we net over de grens naar Belgie, in de zon wandelen in Meersel Dreef.
Als we in de auto zitten, stopt de zon met schijnen. En ik moet er van huilen.
28 januari
Mijn nieuwe iPad arriveert. (Of nouja, een tweedehands editie uit 2021). Ik heb er helemaal zin in om ‘em te gebruiken tijdens de zanglessen die ik vandaag geef.
Maar nu eerst nog even met O. en een vriendin wat spullen uit mijn oude lesruimte halen.
Geen zin in, maar hop, schouders eronder. Natuurlijk mogen mijn gevoelens er zijn, maar zoals Myrthe zo mooi zegt: je moet doorléven en je moet dóórleven.
En dus pak ik mijn jas.
En val flauw.
Alweer.
O. zorgt voor me. En maakt een verslag voor de vriendin.
Toen ik eerder deze maand ziek was en flauw viel, zei ik alleen de lessen van die dag af. Want ik ben mijn hele leven gewend: áls ik al ziek ben, dan is dat maar een dag.
Vandaag besluit ik 2 dagen af te zeggen. Blijkbaar heb ik meer tijd nodig.
29 januari
O. wil in zijn eentje mijn laatste spullen uit mijn oude lesruimte halen. Ik stribbel tegen als een jammerende kleuter. Het is mijn bedrijf, mijn verantwoordelijkheid. Ik ben een zelfstandige, onafhankelijke vrouw.
Als mijn zusje belt om in de middag een paar uurtjes met haar en mijn 3 nichtjes mee te gaan naar de Efteling, is de maat vol. Mijn vriend stuurt me weg.
Verplicht naar de Efteling.
‘Je kan wel zelfstandig willen doen Anne, maar als ik met jou die spullen weghaal, duurt het alleen maar langer met je huilen en flauwvallen. Geef me de sleutel van het pand, ik regel het en jij moet naar de Efteling.’
‘Ja, maar…’
Hij duwt me een briefje van 5 euro in de hand, ‘hier, kan je zo’n aardappel op een stok kopen. Ga maar. Het zal je goed doen.’
Hij heeft gelijk.
Wanneer mijn zusje en nichtjes weg zijn, slenter ik nog door het Sprookjesbos. Hier is het mooi, fijn en veilig.
30 januari
Na 2 dagen écht vrij, een leger hoofd omdat al mijn spullen nu uit het oude pand zijn én een sessie bij de hypnotherapeut, gaat het beter. (Wat die therapeut betreft: ik snap dat je sceptisch bent. Ben ik ook, maar er werden echt bizar goede resultaten geboekt bij mensen met PDS en die kan ik beamen. Ik kan Mechteld erg aanbevelen.)
Ik hoop enorm dat mijn slechtste weken nu achter de rug zijn. Ik ben klaar voor lente, klaar om alles weer op te pakken en mijn leuke leven te leiden.
Vol goede moed, open ik mijn mail. Mijn inbox is overstroomt en ik heb het niet goed bijgehouden de laatste weken. Tijd om dat op te pakken.
Ik open de eerste mail.
En zie dat een ‘concullega’ die nog geen 30 minuten bij me vandaan woont, mijn concept en teksten volledig heeft gekopieerd in haar nieuwsbrief.
Alles over deze ‘copy-cat-astrofe‘ lees je hier.
En ook dít was januari 2025…
Want gelukkig waren er ook wat lichtpuntjes.
- Ik maak ‘oesterzwam-shoarma‘, wat niet aanlokkelijk klinkt, maar wel echt goed smaakt en makkelijk is om te maken. Heeft iets rustgevends om zo’n oesterzwam aan stukken te scheuren. Aanrader.
- Met de ‘Verwondernemers’ ga ik op lichtsafari bij de Beekse Bergen. Vooral heel erg gezellig, de lampjes zelf zijn niet mij niet sprookjesachtig genoeg.
- O. en ik kijken ‘Now you see me’, een film over illusionisten. Heel erg tof, niet eng, wel spannend. Ik geef ‘m een 8.
- En ik keek nog meer heerlijks in mijn eentje. Deze dingen hebben me echt door de maand heengesleept:
- Winter vol Liefde.
- De ‘Princess Switch’ films.
- ‘Love, Romance & Chocolate’ en ‘Inventing the Christmas Prince’, allebei op het platform ‘With Love’. Een soort Netflix voor zoetsappige films.
- Ik krijg een verlaat verjaardagscadeau: een nieuwe kruk voor achter de piano, verstelbaar én ontzettend mooi met de hand bewerkt. Blij mee. En ondanks de gekke maand, of misschien juist wel daardoor, maak ik best wat muziek. (Ik herontdek bijvoorbeeld muziek van Jason Robert Brown.)
- In mijn 25 voor 2025 noem ik dat ik elke maand een wandeling wil maken en: dat heb ik gedaan! 2x zelfs, beide in Dorst. (Waarvan 1x verdwaald, die dag had ik maar liefst 15822 stappen.)
- Én ik heb ook een after-work-date. Dat is nu helemaal ideaal, want mijn tijdelijke werkplek zit in het pand van de Rooftopbar. Fijn dat het leven het je soms ook weer heel makkelijk kan maken.
- Hoe ik het voor elkaar krijg, geen idee, maar ik geef ook nog 3 workshops, neem 1 voice-over op én schrijf de ‘2024-awards‘.
En dan heb ik nog een favoriete quote van de maand:
A disco ball is hundreds of pieces of broken glass put together to make a magical ball of light. You are not broken. You are a DISCO BALL. – Girls Building Empires
Houdoe en liefs,
Anne
