Het was hier heel stil, want ik ben weer zwanger. Ik neem je mee in wat eerlijke flarden van mijn afgelopen maanden.
‘Vind je het niet eng’, vragen mensen, ‘na wat er vorig jaar is gebeurd…’
Gek genoeg voelt het niet eng. Spannend, dat wel. Maar misschien dat het een geruststellend idee is dat ik – na de miskraam vorig jaar – weet dat ik dat aankan. Dat ik, als het nog een keer mis zou gaan, zou weten hoe dat werkt. Dat het niet allemaal nieuw meer is.
Je hoort mensen wel eens over de ‘moeder-maffia’. Over hoe moeders elkaar 24/7 bekritiseren omdat bijvoorbeeld hun autostoeltje niet veilig genoeg, hun voeding niet biologisch genoeg of hun opvoedstijl niet steng genoeg is.
Het is mijn nachtmerrie.
Maar nu zit in het tegenovergestelde. Ik ervaar meer een soort ‘Zwangere Zusters’-gevoel.
Om me heen zijn namelijk best wat vrouwen zwanger en het voelt alsof we in een geheime club zitten. We houden elkaar op de hoogte van gekke kwaaltjes, stellen elkaar gerust en vragen naar elkaars cravings. Het is fijn!
Koningsdag. Er komen mensen langs met sjieke tompoezen. ‘Ik vind alleen de bovenkant lekker’, zeg ik. Hopend dat de tegenpartij zegt ‘…dan eet je toch alleen de bovenkant en eten wij de rest op’. Maar dat zeggen ze niet.
Als mijn vriend O. later boodschappen doet, vraag ik hem alsnog tompoezen mee te nemen. Ik heb ineens het idee dat de baby meer wil. Een appelflap. Koekjes van AH eigen merk met caramel erin. En chips. (Dit is natuurlijk niet wat ik standaard elke dag wegvreet, ik probeer zo veel mogelijk voedzaam te eten en drink zelfs smerige groentedrankjes om maar aan mijn vitaminen te komen.)
Dus dat is mijn bestelling. Vier dingen waar ik me extreem op verheug.
O. komt terug met alleen tompoezen en de koekjes.
Ik ben boos. ‘Wie denk je wel dat je bent om te bepalen wat ik wel en niet mag eten?’
Dan denk ik aan al die keren dat mijn ex vroeg of ik sigaretten voor hem meebracht en ik dat weigerde.
‘Je had OP Z’N MINST met me kunnen overleggen dat je vond dat ik te ongezond at en me dan zelf kunnen laten kiezen wat ik wilde. Want dan had ik de APPELFLAP gekozen. En de CHIPS!’
Tot op de dag van vandaag weet ik niet 100% zeker of mijn uitval terecht was. Maar we kunnen inmiddels lachen om het ‘appelflap-incident’.
Op een avond begin ik te huilen. ‘Wat als ik Anne kwijtraak’, snik ik. Ik voel me gek en weet niet eens waarom. Misschien door de hormonen, of door het feit dat ik m’n ADHD-medicatie niet meer mag gebruiken.
‘Ik vind Anne leuk… Ik wil niet dat ze haar persoonlijkheid verliest en straks alleen maar een vermoeide moeke is die zeurt en klaagt en zich de hele tijd zorgen maakt. Ik wil Anne Êcht niet kwijt.’
Het is ZO IRRITANT om het niet overal te kunnen vertellen. Maar zo gebruikelijk om de eerste weken in stilte af te wachten.
Ik haat het.
Het voelt alsof ik dingen achterhou.
Ik denk dat het een jongetje is. Dat voel ik, denk ik.
O. en ik overleggen over namen. We zijn het niet snel eens. Alle namen van mensen die hij kent, vallen af. En hij kent best veel mensen.
Ook namen van mensen met wie ik ooit heb gedate vind hij niet zo handig. En ik heb best veel mensen gedate.
‘Otto’, roept hij blij uit.
Maar dat vind ik niks. De vader van Anne Frank heette Otto. En ik heet Anne. En mijn zusje heeft ook dezelfde naam als het zusje van Anne Frank. Dus ik vind het geen gezellige vibe hebben.
Otto vind ik meer een naam voor een vleermuis. Omdat het achterstevoren en op z’n kop ook Otto is.
Er is een 13-weken-echo. De echoscopiste is allerliefst, maar heeft wel slecht nieuws.
Ze ziet een afwijking. We moeten helemaal naar het ziekenhuis in Rotterdam voor verder onderzoek. Een van de mogelijkheden is Syndroom van Down.
Ik heb leerlingen met het Syndroom van Down. Mijn moeder werkte haar hele leven met gehandicapten. Ik weet er niet ÃĄlles van, maar wel dat het leven van veel van hen – en de mensen die de zorg voor hen dragen – erg complex en zwaar is. En ze ook niet allemaal zo knuffelbaar en enthousiast zijn als het beeld dat de media soms schetst.
Als een kindje een afwijking heeft zoals Down, kan je ervoor kiezen de zwangerschap te beÃĢindigen.
Wat hoop ik dat die keuze me bespaard blijft.
Vorig jaar kreeg ik niks anders dan heel veel steun tijdens mijn miskraam. Ik realiseerde me toen al, dat dat vrij uniek is: dat eigenlijk de volledige mensheid zegt ‘wat rot voor je, het is niet jouw schuld’.
Ik vrees dat mensen die om wat voor reden dan ook zelf moeten besluiten een zwangerschap te beÃĢindigen, een stuk minder troost en een hoop meer shit krijgen. In de ogen van sommige gelovige mensen, vermoord je dan toch een onschuldige ziel.
Meerdere keren per week leg ik Kroepoek uit: ‘Je bent nog steeds onze favoriete poezenbaby en er komt een broertje of zusje voor je bij. Dat zal best een avontuur zijn en je mag dan niet meer op het kleine kamertje slapen. Wij vinden het ook best spannend en zullen zorgen dat als de baby huilt, jij veilige verstopplekken hebt, zodat je niet te veel last hebt van de herrie. En Kroep, de liefde voor het kindje, gaat niet af van de liefde voor jou. Er komt gewoon Êxtra liefde bij. Bijzonder he?!’
Ze reageert niet en geeft ook geen extra kopjes aan mijn buik.
Ondertussen zoek ik filmpjes van katten die maatjes worden met babys.
Ik dacht dat het wachten op de uitslag van audities voor Joop van den Ende musicals destijds lang duurde. Maar het wachten op de uitslag van de NIPT is helemaal een ramp.
Na 10 dagen krijg ik bericht via het ziekenhuis. Het enige dat ik zie, is dat uit het bloedonderzoek blijkt dat ik geen SOA’s heb.
Fijn.
Maar hoe gaat het met de baby? Waar is de rest van de uitslag? Laten ze het express niet weten omdat de verloskundige me moet bellen met slecht nieuws? Is de test verwisseld met een SOA-test en moet ik nu opnieuw bloed prikken en nog een keer 10 dagen wachten?
Dit is echt niet te doen.
Ik stuur de verloskundige een berichtje en raak in paniek als ze niet binnen een paar uur heeft gereageerd.
Ik wil niet de opdringerige, vervelende klant zijn.
Ik wil eigenlijk ook niet toegeven dat ik weer verander in Anne van 15 jaar geleden die non-stop op haar telefoon kijkt of haar date al aan het typen is.
(Dat is dan weer een versie van Anne, waarvan ik hÊÊl blij ben dat ik haar kwijt ben geraakt.)
Mijn nichtjes sturen me appjes. ‘Ik vind jou lief’.
En later, als ik laat weten ze die middag op te zoeken op de camping:
‘Waar blijf je???’
‘Wil je alsjeblieft nÃē komen?!’
Zo lief. Kinderen zijn zo leuk.
Als ik eenmaal op de camping ben, komt een van mijn nichtjes naar me toe gerend. Ze lacht, op een manier die me beangstigt, en roept ‘ik ga jou doodmaken’ terwijl ze woest met een badmintonracket heen en weer zwaait.
Ik krijg een doorverwijzing voor de POP-poli. Multi-disciplinaire zorg rondom een zwangerschap voor mensen met psychische klachten.
Dat voelt toch een beetje als falen. Heb eerder therapie gehad en wil nu gewoon graag ‘af’ zijn. Het allemaal zelf kunnen.
En ergens denk ik ook dat het niet slecht genoeg met me gaat. En ik wil niet een plekje in de zorg innemen van iemand die het harder nodig heeft dan ik.
Maar het gaat inderdaad niet zo heel erg goed. En uiteindelijk is het voor iedereen het meest duurzaam als mensen zo snel mogelijk hulp zoeken. Dusja.
Geniet ervan he’, zeggen ze. Inmiddels is op de echo al te zien dat het kindje armen en benen heeft en zelfs twee hersenhelften.
Ik ben dankbaar. We wachten hier al lang op. Er zijn mensen die nog veel langer wachten en allerlei hormonen moeten spuiten en IVF moeten doen. Mensen bij wie het na 10 jaar nog niet lukt. Dus ja. Dankbaar.
En het voelt speciaal. Ik bedoel: hoe kan het dat ik na dik 15 jaar autorijden, nog steeds niet fatsoenlijk kan parkeren, maar mijn lichaam wÊl in staat is om een mens te bouwen?
Maar op vlagen van dankbaarheid, voorpret en ‘wat is het toch speciaal’ na, voel ik me eigenlijk vrij beroerd. Eerlijk gezegd vind ik het zwanger zijn helemaal niks. Ik ben doodmoe, word elke ochtend om 5.30 wakker met borsten die lijken te ontploffen van de pijn, ben misselijk en krijg amper iets gedaan.
Het voelt alsof ik 9 maanden lang ziekig en zwak zal zijn, terwijl ik nog niet eens weet wat ik ervoor terug krijg. En Ãŗf ik er Ãŧberhaupt iets voor terug krijg.
Misschien is het ook nu wel weer voor niks. Wie weet wat er uit de NIPT komt. En zelfs al die goed is, kan de 20-weken-echo ons ook nog ineens met een ellendige ontdekking verrassen.
Aan de ene kant is het perfectionisme en moeite met loslaten. Het gevoel dat ik het niet goed doe, dat ik harder vooruit zou moeten werken, meer zou moeten sporten, meer zou moeten genieten.
Het idee dat ik de perfecte zwangere moet zijn.
Aan de andere kant is het gewoon dikke vette #zelfliefde. Ik gun mezelf gewoon 9 maanden lang genieten en voorpret en die stralende glow waar mensen het over hebben.
Mijn moeder heeft een tuinbroekje gekocht voor de baby. Ik leg het op mijn borst terwijl ik op de bank lig. Zou er echt op 4 december een kind in dit pakje zitten? Een mini-Anne, of een mini-O.?
Ik hou eigenlijk niet van baby’s maar ik hoop het zo ontzettend.
Ik heb zin om het kindje voor te lezen uit Otje. Om er samen mee te knutselen. Kerstkoekjes te bakken. Te schminken. Zelfs om de avondvierdaagse mee te lopen.
Dag 96 van mijn zwangerschap.
Gisteren, op 2 juni, werd duidelijk dat ook deze zwangerschap niet afloopt zoals we hadden gewild en stopte ik alle babyspullen gauw onder het bed in de toekomstige kinderkamer. De mutsjes, rompertjes, rammelaars… Ik wilde ze niet meer zien.
Vannacht heb ik slaapdronken toch het schattige tuinbroekje gepakt.
Ik word huilend wakker, met de spijkerstof in mijn handen geklemd.
Houdoe en liefs,
Anne
P.S. 1
Het kindje, inderdaad een jongetje, heeft meerdere afwijkingen waardoor we het hartverscheurende besluit hebben moeten nemen de zwangerschap te beÃĢindigen. Volgende week, ik ben dan 15 weken zwanger, zullen we in het ziekenhuis afscheid moeten nemen. (Ik wil er verder in het openbaar geen details over kwijt en sta niet open voor religieuze verwijten of medische gesprekken, fijn als je dat respecteert.)
Ik schreef uitgebreid over mijn miskraam, die blogs zijn hier gewoon te lezen. Over de laatste weken van deze zwangerschap, vanaf de slechte echo en NIPT tot en met het beÃĢindigen in het ziekenhuis, schreef ik ook. Die blog maak ik niet openbaar en is alleen voor mensen in een vergelijkbare situatie. Je kan ‘em opvragen via een mailtje naar [email protected].
P.S. 2
Vorig jaar waren er mensen die me een kaartje stuurden via mijn werkadres. Dat vond ik extreem lief, maar hoeft natuurlijk niet. Mocht je het overwegen, het kÃĄn wel. Ook al was er brand in het pand: alle post wordt automatisch doorgestuurd naar mijn privÊ-adres.
P.S. 3
Ik start 23 juni pas weer met halve dagen werken, want ik wil echt de tijd nemen om fysiek en mentaal te herstellen.
Jij kan ondertussen altijd aan de slag met een van de korte ‘doe-het-zelf-cursussen’, rondom ukelele, zingen en spreken. Er is sinds kort zelfs een Handboek voor Luie Muzikanten.
Met dat soort online producten zorg ik ervoor dat ik minder financiÃĢle zorgen heb in de weken van mijn herstel en jij krijgt, voor een kleine prijs, alsnog een groot resultaat. Win-win dus. Hier zie je alle mogelijkheden.
Oooo lieverd, wat intens kut dit. Dat je je al bijna 100 dagen door zo’n fysiek en mentaal zware zwangerschap heen worstelt en dat je dan ook nu weer de enorme pech hebt met deze afloop. Ik had je zo veel beters gegund!
Wij hadden geluk met mijn zwangerschap, maar vooraf hadden we echt al tegen elkaar gezegd dat een slechte NIPT-uitslag voor ons ook een afbreking van de zwangerschap zou betekenen. Elke keuze daarin is heftig, maar elke eigen keuze is ook meteen weer een juiste. Heel veel sterkte met alles en heeeel veel liefs đ
Dankjewel lieve Audrey â¤ī¸
Ja dat is natuurlijk duizendmaal kut. Kut met peren, niet een beslissing die je wil maken maar eentje die jullie naar jullie beste kunnen wel hebben gemaakt. Praat erover, vloek erover, voel je niet schuldig als je eens moet lachen en wees lief voor jezelf en elkaar. Heel veel sterkte en knuffels.
Superlief Karlijn, dankjewel. En ja, ik vloek behoorlijk en we hebben absoluut ook kunnen lachen, allebei toch best wel… Hoe heet dat… Zwarte galgenhumor ofzo? Huilen doen we toch wel, dus af en toe lachen is dan heel, heel erg fijn.
O wat verschrikkelijk, Anne! Ik ben er van overtuigd dat jullie de beste keuze maakten, maar dat maakt het niet minder rot natuurlijk en misschien eigelijk wel nog rotter. Ik hoop dat je nu toch ook weer veel steun mag ontvangen en de vervelende reacties uitblijven en dat je jezelf tijd gunt om alles te verwerken.
Zelf was mijn 2de zwangerschap eind vorig jaar me ook niet gegund (zonder die hartverscheurende beslissing “gelukkig”). De dokter zei dat het echt zeer uitzonderlijk is dat je 2 miskramen krijgt na elkaar, maar als je er in zit doen die woorden helemaal niets. We zijn weer aan het proberen, er is hoop en ik vind het fijn te merken dat er minder angst is dan ik had verwacht.
Tot nu toe amper vervelende reacties gelukkig, al heb ik het vermoeden dat sommige gelovigen er moeite mee hebben… Maar we krijgen enorm veel steun en troost. Wat klote Irene, dat ook jouw 2e zwangerschap misging. Ik hoop heel erg dat het voor ons beide ‘3 maal scheepsrecht is’ â¤ī¸
đ¤đ¤đ¤
Heel veel sterkte hiermee, ook voor O. Ik heb dit ook vanuit mannelijk perspectief mee mogen maken, en vandaar dat ik jullie een hart onder de riem wil steken â¤ī¸
Wat lief dat je een berichtje achterlaat, dankjewel!
Heel veel sterkte, erg lief voor het kindje dat je deze moeilijke beslissing hebt genomen.
Dankjewel, dat vind ik heel fijn om te horen!