Mijn miskraam is achter de rug. Om af te sluiten én zeker te weten dat álle taboes doorbroken zijn, vroeg ik online welke vragen er nog waren. Ik moest benadrukken dat echt alle vragen welkom waren, maar uiteindelijk kwamen er behoorlijk wat goede vragen binnen zoals ‘hoe het voor mijn vriend was’, ‘hoeveel pijn het deed’ en ‘hoe het zit met seks en masturberen na een miskraam’.
Veel van deze vragen heb ik inmiddels verwerkt in andere blogs (hier is het complete overzicht, met o.a. ‘hoe je moet reageren op een miskraam’), maar in deze blog ga ik in op de overige onbeantwoorde vragen die bijna niemand durft te stellen (maar iedereen zich wel stilletjes afvraagt).
Goed om te noemen; ik ben géén arts, alleen ervaringsdeskundige. Maar ondanks dat – of juist daardoor – hoop ik dat je er iets aan hebt. Of je nu zelf een miskraam hebt (ik hoop het niet) of het beter wil begrijpen omdat iemand in je omgeving er mee worstelt.
Is het eng om weer zwanger te worden na een miskraam?
Ja, ik vind van wel. Ik was nu al, nog voordat we wisten dat er iets mis was, heel voorzichtig in mijn enthousiasme. Nu ik daadwerkelijk een miskraam heb meegemaakt, zit de kans er dik in dat ik een eventuele volgende keer nóg voorzichter ben. Tegelijkertijd; ook al ben je voorzichtig enthousiast, dat beschermt je – zo merkte ik – niet tegen verdriet. Met elke dag dat ik zwanger was, werd ik toch steeds een beetje blijer en hoopvoller.
En ik denk dat het beide gezond is. Dat je aan de ene kant rekening houdt met dingen die mis kunnen gaan, zodat je niet compleet uit het veld geslagen bent áls er iets mis gaat. Maar dat je aan de andere kant óók de voorpret hebt van wat er allemaal goed kan gaan. Misschien ook wel noodzakelijk voor de hechting.
(Doet me denken aan toen ik als kind dwergpapegaaien had. 3x achter elkaar waren ze binnen een week dood. Bij de 4e dacht ik ‘ik stop er niet teveel liefde in, deze gaat vast ook dood’ en besteede ik er geen aandacht aan. Natuurlijk bleef díe dan juist wel weer in leven. Ik wil verder niet te lang ingaan op dit verhaal maar ehm… Blijkbaar heb ik in al mijn onwetendheid de eerste drie dwergpapegaaien per ongeluk vergast met de hoeveelheid wierook die ik als spirituele tiener gebruikte.)
Ok. Weer even ontopic.
Natuurlijk vind ik het wel jammer. Dat het nu, na deze miskraam, nóg een beetje enger is om weer zwanger te worden. Als dat überhaupt lukt.
Een eventuele volgende keer zal mijn omgeving niet zeggen ‘OMG ANNE JE BENT ZWANGER, WAT GEWELDIG’, maar bedachtzaam vragen hoe ik me voel. Logisch. En nodig denk ik ook. Maar ik gun mezelf en mijn omgeving ook de zorgeloze voorpret.
Een miskraam is overigens geen garantie op meer miskramen en ook geen garantie op een volgende zwangerschap met een positiever eindresultaat. Maar het geeft wel aan dat mijn lichaam blijkbaar nog eitjes heeft en ik zwanger kán worden. En dat is fijn. Ook al heb ik afgelopen tijd gedacht ‘wat doe ik mezelf aan, ik wil nooit meer zwanger worden’. Maar, die gedachten had ik voor de zwangerschap ook en elke keer is de conclusie: ondanks 10000 redenen om het niet willen, wil ik het blijkbaar toch.
(Mocht je snel zwanger willen worden na een miskraam; mensen om me heen wezen me op de ‘Ferti-Lily’, een soort ‘kurk’ die er voor zou zorgen dat er meer zaadcellen naar de baarmoedermond worden geduwd. Ik heb erg veel moeite met hoe bedrijven inspelen op het verlangen naar een kindje en ook dit ding bleek bij navraag weer BULLSHIT te zijn. Mijn gynaecoloog raadde het me echt af, niet alleen omdat het niet werkt, maar ook omdat het voor infecties zorgt. Wees dus gewaarschuwd.)
Hoe heeft je vriend O. het allemaal ervaren?
Dat mag hij zelf beantwoorden. Komt-ie:
“Ik mag op Anne’s blog schrijven, hiep hiep! Oh ja, miskraam. Ik ben niet zo’n blogger dus ik ga me een beetje vasthouden aan Anne die jullie al kennen en vooral vergelijkingen met haar beleving maken.
Het initiële ongeloof en het verdriet terwijl we met tranen op ons gezicht samen het echo-centrum uit lopen zal niet veel verschillen. Dat verdriet blijft wel even hangen en is er nu soms nog als ik aan terugdenk. We hebben wel andere manieren om die emoties te verwerken. Anne praat, schrijft het van zich af, praat nog wat, valt Kroepoek lastig en praat nog wat meer. Ik heb meer behoefte aan knuffels en afleiding, mijn kop even in het zand steken met een computergame en tijdelijk vergeten. Natuurlijk helpt er over praten mij ook en kijkt Anne gezellige series ter afleiding, de balans ligt alleen anders.
Het verdriet is van ons allebei, maar Anne heeft nog twee extra factoren die voor problemen. Ten eerste zijn haar hormonen even compleet de weg kwijt, en dan moet er fysiek nog van alles haar lichaam uit (en dat blijft niet bij de baarmoederinhoud, de medicatie om het afstoten op gang te brengen stimuleert ook de darmen. In een mannen-studentenhuis had Anne high fives gehad voor de indrukwekkende geluiden die ze produceerde. Ja Anne, je mag het verwijderen.). Ze was onzeker door de hormonen en fysiek zielig door de rest. Ze wist zelf ook dat ze zielig was en communiceerde duidelijk wat ze nodig had. Broodjes, Bugles, glaasje water, en zeker tien keer per dag de bevestiging dat ze niets fout had gedaan.
Wij, maar vooral Anne, hadden de pech dat de miskraam niet zo snel en soepel verliep als mogelijk was. In het begin nam ik vrij van mijn werk en stond ik voor haar klaar. Maar met het verstrijken van de dagen moet je toch verder, en misschien was het al voorbij, toch? Na een een paar dagen met wat minder slaap, veel werk en de onzekerheid van de miskraam schrok ik van mezelf toen ik naar Anne snauwde. Misschien onterecht, maar de situatie… ja, ja excuusjes. Ik vermoed dat er onderhuids toch meer spanning zat dan ik dacht.
Ondertussen gaat het beter met Anne en ik merk dat het medelijden, de stress en spanning bij mij ook wegzakken. Als een soort spiegel van Anne met een andere manier van verwerken.”
In het kader van authenticiteit heb ik – op een spelfout na – niks aangepast. Dat was moeilijk, haha.
Mag je seks hebben en masturberen na een miskraam?
Ja. Dat mag. Maarrr, masturberen na een miskraam (of gezamenlijke seks) mag alleen ‘extern’. Vanwege infectiegevaar wordt penetratieseks – of het nu gaat om speeltjes of ‘echte piemels’ – heel sterk afgeraden door verloskundigen en gynaecologen. Het gangbare advies is om hiermee te wachten tot 2 weken nadat je stopt met bloeden.
In de tussentijd kan je, als je daar behoefte aan hebt, al het andere op seksgebied – heb ‘em zelf niet, maar dit is een publiekslieveling – wel gewoon doen. En ik wil ook echt benadrukken dat het niet raar is. Gevoelens bestaan naast elkaar, dus je kan balen van én tegelijkertijd plezier hebben met je lichaam in deze periode. Want waarom zou je wel mogen genieten van sushi tijdens je miskraam, maar niet van seks? Het leven maakt het je al moeilijk zat, dan laat je je toch ook niet je orgasmes afpakken?
Ik voel verder niet de behoefte om mijn eigen ervaringen rondom masturbatie en seks te delen, maar ik juich je enorm toe als je voor jezelf zorgt. Óók op deze manier.
Na de miskraam schijnt het trouwens even te kunnen duren voor je menstruatiecyclus weer op gang is, waardoor je minder overzicht hebt over je ovulatie. Je kan dus overwegen om alvast condooms in huis te halen en zo te voorkomen dat je meteen weer zwanger wordt. (Ik ben geen arts, dus overleg dit altijd met een professional, maar van wat ik begreep, werd me geadviseerd om niet direct weer zwanger te raken.)
Hoe was de begeleiding vanuit de medische wereld?
Nou, eigenlijk was ik ENORM tevreden. Ik heb me 95% van de tijd enorm gezien en gehoord gevoeld. Verloskundigen die ik foto’s mocht appen, altijd mocht bellen, een geweldige gynaecoloog die heel erg de tijd voor me nam en met me meedacht, vriendelijke echoscopistes…
En 5% van de tijd was het ronduit klote. Juist omdat ik gewend was aan hoe veilig en goed het voelde in die 95%, kwamen de negatieve ervaringen keihard aan. Dat was:
- Toen de verloskundige me duidelijk maakte dat ik, na de medicatie, ineens onder verantwoordelijkheid van het ziekenhuis viel. Dat was een complete verrassing. Omdat de drempel enorm hoog voelde om het ziekenhuis te benaderen, voelde ik me ineens heel erg afgewezen en eenzaam.
- Het moment dat de medewerkster van het ziekenhuis (terwijl ik al 6/7 weken met een ‘dode baby’ in mijn buik liep) koeltjes en onverwachts noemde dat ik nog 4-6 weken moest wachten voor ik duidelijkheid kreeg. Geen vriendelijk woord, niks, terwijl ik duidelijk in paniek was.
Buiten deze miskraam heb ik 35 jaar aan positieve ervaringen met de zorg en dat maakt wel dat ik denk dat dit uitzonderingen zijn. Maar uitzondering of niet, je hoeft je er niet bij neer te leggen, vind ik.
Wat ik heb gedaan: de verloskundige gemaild. Over dat ik me – terwijl ik eerder zo enthousiast was – ineens zo in de steek gelaten voelde en het me erg had geholpen als de overgang van verloskundige naar ziekenhuis duidelijker en al vooraf was aangekondigd. Ik noemde ook hoe ik worstelde met het onverwachte 4-6 weken wachten en de tegengestelde informatie die ik kreeg. Dit probeerde ik nergens verwijtend te doen, meer zo van ‘dit is mijn ervaring, misschien hebben jullie er iets aan voor een volgende vrouw met een miskraam’.
Mijn mail werd binnen een uur opgepakt en er werd me op het hart gedrukt dat het allerbelangrijkst is dat ik goede zorg kreeg en ze heel blij was dat ik had gemaild. Door dat contact kreeg ik alsnog binnen een paar dagen een echo. De gynaecoloog in het ziekenhuis – die de echo deed – noemde ook dat de telefonistes in het ziekenhuis niet altijd even tactisch zijn en soms te vast zitten aan het protocol. Zij benadrukte; als er weer iets ergs is, geef dan door aan de telefonistes dat ik je terug moet bellen.
Conclusie: ook toen ik te maken kreeg met 2 onhandige mensen (die waarschijnlijk ook gewoon proberen goed hun werk te doen door protocollen op te volgen) en alles verloren leek, bleek er nog best wat mogelijk door goeie en geweldloze – daar las ik ooit dit boek over – communicatie. Daardoor kijk ik er positief op terug en zou ik een eventueel volgende zwangerschap weer naar dezelfde verloskundigenpraktijk gaan. En proberen de telefoniste van het ziekenhuis te vermijden.
Hoeveel pijn doet een miskraam?
Dat zal bij iedereen anders zijn. Als er sprake is van medicatie om de miskraam op te wekken, hebben de meeste mensen enorme krampen (sommigen noemden het zelfs ‘pijnlijker dan een bevalling’) en die had ik ook. Maar ik heb een periode erg last gehad van Prikkelbare Darm Syndroom en dat vond ik fysiek zwaarder. Ook ‘de tang’ in mijn baarmoedermond was niet echt – zeg maar gerust ‘echt niet’ – een pretje, maar vond ik met flink vloeken wel te doen en het duurde gelukkig maar kort. Verder was er over het algemeen ook wat meer buikkramp, maar ik vond het goed te doen.
Mentaal gezien deed het natuurlijk ook pijn en op een schaal van 1 tot 10 had ik een dikke 10 aan verdriet. Maar als ik het vergelijk met liefdesverdriet, waarbij ik dagenlang een dikke 10 aan verdriet had en mezelf helemaal gek kon maken, vond ik dit ‘makkelijker’ te dragen. Daarin wil ik wel benadrukken; ook dit is bij iedereen anders. Misschien dat het voor mij ook beter te doen was omdat ik bijzonder veel steun kreeg en ik ook de vruchten pluk van al mijn eerdere werk met psychologen, haha.
Dan nog een toevoeging
Ik quote al eerder de woorden van Ester Scholten:
‘In een klap is alles weer zoals het daarvoor was ,met als enige verschil dat niets meer is zoals het daarvoor was.’
Maar er is één ding dat veranderde de afgelopen tijd. Namelijk.
De enorme bewondering die ik heb voor vrouwen.
Voor het feit dat we maar gewoon moeten dealen met het feit dat we ongesteld worden terwijl we daar niet op zitten te wachten, of juist niet ongesteld worden terwijl we er wél op zitten te wachten. Dat we te maken hebben met gedoe, met taboe, met ‘ik ben zo moe’ door allerlei hormonen. De deadlines van de baarmoeders, al het wegen en wikken en het slikken van goedbedoelde en telkens tegengestelde adviezen.
We verdienen een dikke medaille.
Houdoe en liefs,
Anne
Vooral dat laatste! <3 (maar voor al de rest ook een hartje want je helpt er veel mensen mee!)
Mijn ervaring was zo goed als pijnloos qua lichamelijk ongemak omdat ik na een week wachten in plaats van medicijnen te nemen een curettage heb laten doen onder volledige narcose. Ik had daarna een klein beetje krampen en geen bloedverlies meer, maar dat is blijkbaar de uitzondering.
Mentaal vond ik het héél lastig, maar het ging vrij snel wel beter omdat ik het snel kon plaatsen. Alleen vind ik het nu soms nog moeilijk als ik dan bedenk dat mijn uitgerekende datum heel dichtbij is, dat ik nu echt met een gigantische toeter van een buik zou rondgelopen hebben. Het is gewoon wat moeilijk te bevatten en heel dubbel allemaal.
Oh Irene, dat herken ik helemaal. Ben volgende week jarig en we zouden eigenlijk in die week het geslacht te horen krijgen. Niet dat ik dat nou per se heel belangrijk vind, maar het voelde echt als een mijlpaal dus zie nu toch een beetje op tegen die dag. Denk inderdaad dat het op de uitgerekende datum precies zo is. Wat naar dat je het ook mee hebt moeten maken ❤️
Drie mooie dingen:
Haha hij liet mij ook lachen ja 😁 En ja: als het alleen om mijn eigen belang gaat, had ik het lastiger gevonden, die feedback. Maar omdat er helaas nog zoveel vrouwen na mij dit mee gaan maken, voelde ik heel veel motivatie er iets mee te doen. Thanks voor je toejuichen Myrthe!