Wodka Woensdag

Het is bijna 02.00 en ik ben net gevlucht na een avond stappen. De ‘Wodka Woensdag’ stond op het menu. Mijn partner in crime had regelmatig anekdotes over deze avond, en ik wilde het wel eens meemaken. Hieronder een complete tijdlijn van de avond.

20.18 De voorbereiding

Ik vraag me af of ik iets speciaals aan moet trekken. De laatste keer dat ik me in The Move -waar de ‘WW’ plaatsvindt- bevond was ik student, en dus op z’n oudst 21.  (Het is sowieso de vraag hoevaak ik daarna nog de stad in ben geweest…) Gisteren werd ik 29 en hoewel ik niet het type ‘Hotter Then My Daughter’ wil zijn, is het ook niet mijn bedoeling met een mantelpakje en parels ten tonele te komen. Ik weersta de drang om bevestiging te vragen bij W., mijn partner in crime. Als een onafhankelijke, nonchalante jonge vrouw vertrouw ik erop dat mijn spijkerbroek met een blousje erop prima zijn. Als ik mijn Birkenstocks vastmaak geef ik mezelf toch een schop onder de kont, en wissel ik ze in voor een paar hippe sleehakken.

21.03 De pre-party

Trots arriveer ik op de fiets, als eeuwige BOB is het lastig om de verleiding van die lekker warme en energie-besparende auto te weerstaan. Ik zet mijn stalen ros nog niet bij de ‘WW’, maar bij café Vrijdag. Blijkbaar moeten we wachten tot het echte werk gaat beginnen, voor 23.00 is het nog helemaal niet leuk, laat ik me vertellen. En dus wordt er gekletst. En dat is nooit een probleem.

21.51  Bitterballen?!

Rond 22.00 begin ik altijd behoefte te krijgen aan iets hartigs. Zoals chips. Of wanneer ik in een gezonde bui een stuk gerookte kip. Ik vraag aan mijn gezelschap of ze zin hebben in bitterballen, en krijg dan het hartverscheurende nieuws dat ze die hier niet hebben. “Wel vers gebrande noten” wordt eraan toegevoegd. Daar kan ik niks mee, en ik neem me dus voor deze nacht sowieso af te sluiten in de FEBO.

23.14 Gapen

We zijn nog steeds niet bij de ‘WW’, ik heb honger, heb het koud en begin ook een beetje te gapen.  Mijn voorstel om het hele wilde plan gewoon om te gooien, lekker ergens een hapje te eten en dan te gaan slapen wordt niet gewaardeerd.

00.07 Klaar met mijn eigen verhalen

“Als dat drankje op is dan gaan we hoor!” zeg ik tegen mijn gezelschap. Hoewel de gesprekken goed zijn besef ik me dat ik altijd voornamelijk anekdotes vertel waarin ik een beetje klunzig, wereldvreemd en naïef uit de hoek kom, en men me daar nog de rest van mijn leven mijn plaagt. Alsof ik een soort Giselle ben uit ‘Enchanted’.  (Die neiging heb ik hier overigens ook, het wordt tijd dat ik binnenkort een blog schrijf over de werking van de ‘Epiglottis’ of ‘Latissimus Dorsi’, zodat men ook die kant van me leert kennen.)

00.28 Wodka Woensdag

Nu gaan we het beleven. Al bij aankomst in de straat schrik ik enigszins van het aantal mannen waardoor we ‘gekeurd’ lijken te worden. Binnen voelt de sfeer gelukkig gemoedelijker; ‘We’re going to Ibiza’ schalt uit de luidsprekers, en dat is natuurlijk altijd goed. Na goed overleg met W. besluit ik dat het ok is om naast mijn gebruikelijke appelsap ook een shotje te drinken. Een ‘Raketje’. Een shotje is blijkbaar een klein glas wat in een keer naar binnen moeten worden gegoten. Dat doe ik niet, want het smaakt lekker en ik vind het raar om dat in een keer weg te gooien. Alsof je snel je medicijnen door moet slikken.

Blijkbaar valt het een man – ik noem hem X. want ik ken hem verder niet – op dat ik het ‘verkeerd’ doe. Hij spreekt me aan. De helft versta ik niet, maar de helft die ik wél versta gaat erover dat alles ik in een keer moet drinken. Ik vertel hem dat ik vrijwel nooit drink en het lekker op mijn tempo doe. Hij blijft zeuren, en ik vind het eigenlijk een beetje raar. Hij bedoelt het vast goed maar ik bepaal toch zeker zelf wel hoe ik mijn drinken drink?! Na het shotje uiteindelijk op te hebben gedronken lopen W. en ik verder.

01.00 Daar is hij weer

W. en ik staan lekker de dansvloer onveilig te maken wanneer X. weer verschijnt. Hij heeft een glas bier in zijn hand en daarnaast twee shotjes. Eentje wil hij aan mij geven, maar ik weiger. Een shotje vind ik voldoende, ik heb geen behoefte aan meer. Dat wordt niet begrepen, en ik weet uit een soortgelijke ervaring dat hij het waarschijnlijk onbeleefd vindt. Jammer dan. Gelukkig kan hij W. er wél mee verblijden. Klein detail: het andere glaasje drinkt hij zelf leeg! Dat betekent dat hij dus in eerste instantie niks voor W. mee had genomen.  Dat vind ik toch niet bepaald attent van deze volwassen meneer. Toch? Nouja, blijkbaar snap ik sowieso niet meer hoe het werkt, die hele uitgaans-etiquette.

Hoe dan ook, W. geniet van het shotje en belandt met X. in een gesprek. Na 2 minuten vraag ik me af wat ik moet doen. Moet ik W. redden van deze X.? Wil ze misschien een heftige romance met hem beginnen? Is het gepaster als ik gewoon een paar meter verder ga staan dansen zodat ik hen niet in de weg sta?

01.20 Zangles

Veel tijd om erover na te denken heb ik niet. W. heeft met X. gesproken over zingen en zij heeft hem vrolijk verteld “Dan moet je bij Anne zijn, die geeft zangles in Arnhem!” X. begint een heel verhaal tegen me over zingen, en of 1 jaar les voldoende is om het een beetje te leren. Want het lijkt hem zo leuk om te kunnen. En of hij dan mijn nummer mag. Ik raak in de war. Hier kunnen 2 dingen aan de hand zijn:

1. X. wil helemaal geen zangles maar zit met me te flirten, en ik ben te naïef om het door te hebben.
2. X. wil wél zangles, en ik ben zo wantrouwig dat ik daardoor misschien een leuke potentiële leerling afstoot met mijn afhoudende reacties.

01.41 Het is tijd

Na X. mijn zakelijke emailadres te hebben gegeven wordt ik ineens omhelst door een complete vreemde. Hij ziet eruit als een vriendelijk en beetje rommelig figuur die niet zou mistaan in een Harry Potter film. X. staat nog steeds half naast me. Tel daarbij op de luide muziek en de geur van menselijk zweet (‘vroeger’, toen er nog maar 36 liedjes op je mp3-speler pasten, rook je dat helemaal niet vanwege alle sigaretten). Ik weet me geen houding te geven en vind het wel weer welletjes. W. en ik vertrekken en onze zangeressen-stemmen schallen luidkeels en een tikkeltje asociaal door de stad tijdens de uitgebreide analyse van het ‘Wodka-Woensdag-avontuur’.

01.57 Thuis

Ik kom thuis en wanneer ik mijn laptop pak om te bloggen zie ik het berichtje van X. Alleen zijn gegevens staan erin, want ‘ik zou dan maar contact met hem op moeten nemen’. Ik voel me een beetje schuldig. Ik ben best hard, afstandelijk en ongeïnteresseerd geweest. Mannen kunnen het ook nooit goed doen. In het tijdperk waarin men elkaar voornamelijk heen en weer swipet op Tinder, zouden we zijn lef wellicht moeten bejubelen. Los van of hij zangles wilde of iets anders. Neemt niet weg dat ik niet weet hoe ik moet reageren, maar gezien het tijdstip besluit ik daar ook mee te wachten.

02.41 Misselijk

Ik ben klaar met typen en voel me misselijk en rillerig. Terwijl ik me afvraag of dit te wijten is aan de ouderdom, de alcohol of de hoeveelheid tijgernootjes die ik net soldaat heb gemaakt, loop ik naar m’n bed. Het was een verwarrende, maar leuke avond. Welterusten!

Liefs,

Anne

Hoe het afliep met X.

Uiteindelijk had ik X. alle info over zangles gestuurd, gewoon op een professionele manier. Hij is nooit op les gekomen. Blijkbaar was ik naïef.

P.S.

Nog een blogje lezen? Laatst schreef ik over mijn Favorieten & Ontdekkingen!