2020, Week 1, Kinderboekenmuseum, Stempels en Verkering

(Eerst komt een inleiding over dit weekoverzicht. Over gevoelens enzo. Je kan ‘em ook gewoon overslaan.)

Ok. Ik ga wat nieuws proberen. Iets wat ‘echte bloggers’ eigenlijk allemaal doen, dus echt vernieuwend is het niet. Maar voor mij is het nieuw.

Ik ga voorlopig weekoverzichten maken. Dan kan ik schrijven wat ik wil, van alles laten zien, zonder dat daar een grote rode draad in hoeft te zitten. De rode draad is dan gewoon dat het met die week te maken heeft. Ideaal. Dat ik daar nooit eerder aan heb gedacht.

Ik heb er eigenlijk wel eerder aan gedacht trouwens. Maar dan werd die gedachte opgevolgd door deze negatieve: ‘Is het niet een beetje narcistisch om te denken dat mensen zitten te wachten op wat jij schrijft over wat je meemaakt in een week?’

Ik heb nu een antwoord voor dat negatieve personage in mijn brein:

‘Ja. Wellicht is het narcistisch. Maar dat is geen reden om het niet te doen want:

• Je bent ook heel empatisch dus je bent sowieso geen echte narcist. Anders was dat ook echt inmiddels wel ontdekt.
• Je leest zelf ook graag weekoverzichten van anderen.
• Als je niet op je blog vertelt gooi het wel op Instagram Stories en daar verdwijnt het binnen 24 uur en dat vind je toch soms ook zonde van de moeite.

En bovendien. Je kan er ook gewoon weer mee stoppen als je geen zin meer hebt. Het is toch jouw blog?’

Dus. Discussie is voorbij. Hier het weekoverzicht van Week 1 en 2.

Week 1

Maandag 30 December

Ik voel me meteen cool als ik wakker word. Samen met vriendin L. ga ik namelijk naar het museum vandaag. Mijn eerste museumbezoek van het jaar, en dat terwijl het goede voornemen was elke maand te gaan, maar dat mag de pret niet drukken.

Wat de pret wel drukt is het museum zelf. Het Kinderboekenmuseum in Den Haag. Hoewel er mooie dingen zijn, zoals de muren van boeken en de trap waar je naar fragmenten kan luisteren, is er vooral veel mis.

Ik voel de innerlijke drang om een positief mens te zijn en wil de sfeer ook niet verpesten voor mijn vriendin, maar ‘gelukkig’ zie ik haar soms ook met haar ogen rollen. Terecht. Het volume van alle audio-dingen is te zacht, de letters op de trap zijn niet goed te lezen, de speurtocht is onduidelijk, het café onhandig ingedeeld en er staat te weinig personeel.

Alle ideeën (met zaklampen zoeken naar personages op een muur) zijn top, maar de uitwerking (4 van de 5 zaklampen werken niet) is… in 1997 uitgevoerd en niet meer bijgewerkt?!

Gelukkig hebben we elkaar en toch een leuke dag.

De avond wordt vreemd en verwarrend afgesloten met de laatste aflevering van ‘Prison Break’ seizoen 1. Ik weet meteen weer waarom ik er jaren geleden zo chagrijnig van werd. Voorlopig zoekt Michael het maar even lekker uit, ik wil ‘em even niet meer zien.

Even serieus, ga ik bij elke dag zo’n lang verhaal schrijven?! Dit wordt een compleet boekwerk… Ik ben een soort nieuwe Carrie Bradshaw! (Kuch, narcist, kuch.)

Dinsdag 31 December

Oud & Nieuw. Normaal ben ik redelijk emotioneel, maar vandaag ben ik blij. Ik heb er zin in. Hoewel ik wat uitnodigingen heb, besluit ik om lekker thuis te blijven, in mijn eentje, en voor het eerst mijn super-de-luxe scrub te gebruiken om 2019 ritueel van me af te scrubben. (Het is deze, toen ‘ie in de aanbieding was en ik er nog wat VVV-bonnen tegen aan gooide was ‘ie maar €0,50, en hij is goddelijk.)

s’Middags lunch ik met vriend R. We bedenken hoe we miljonair zouden kunnen worden (nog geen conclusie) en hebben het over hoe je soms schrikt van je spiegelbeeld, over Instagram en over bitterballen. En over Oud & Nieuw.

Niet lang daarna besluit ik, ik ga toch maar niet alleen zijn vanavond. Ik ga met mijn date mee. Spelletjes spelen. En dat doen we. Ik speel ‘Code Names’ en ‘Robo Rally’, heb het wonderbaarlijk leuk met al die spelletjes en stap uiteindelijk lichtelijk aangeschoten en vrolijk neuriënd om 03.00 onder de douche om alsnog te gaan scrubben.

Woensdag 1 Januari

Bij het wakker worden realiseer ik me iets leuks. Mijn date heeft me vannacht verkering gevraagd en ik heb ‘ja’ gezegd. Vanuit bed breng ik met WhatsApp zo’n 17 mensen daarvan op de hoogte en s’avonds vertel ik het tijdens de jaarlijkse ‘Nieuwsjaarsdag-dus-we-eten-Chinees-familie-bijeenkomst’ aan mijn familie.

Die ‘Nieuwsjaarsdag-dus-we-eten-Chinees-familie-bijeenkomst’ is altijd in omgeving Breda, en was dus altijd best wel een onderneming. Nu hoef ik maar 15 minuten te rijden. Heerlijk.

Donderdag 2 Januari

Ik help mijn moeder met haar foto-systeem en zorg ervoor dat de scores van haar spelletjes op haar nieuwe iPad worden overgezet. Ze kijkt me aan alsof ik een wonder heb verricht en dat is heel erg leuk.

Vrijdag 3 Januari

Na echt flink vakantie te hebben gevierd, heb ik zin om weer aan het werk te gaan. Ik maak een account bij ‘Administratie-Software-Site’ Moneybird en ‘vogel uit’ (hahaha) hoe het werkt, en bereid een workshop voor die ik volgende week moet geven.

Op het account van Zangles in Breda plaats ik een mooie quote en verwijs ik naar een YouTube-filmpje van Shakira, tegen wie ooit werd gezegd dat ze niet in het koor mocht zingen ‘omdat ze geen mooie stem zou hebben’.

Ik besluit op tijd naar bed te gaan maar bestel op wonderbaarlijke wijze rond 01.00 s’nachts drie kostuums voor carnaval.

Zaterdag 4 Januari

Wanneer het universum besluit dat het beter is dat ik niet naar ‘Star Wars, The Rise of Skywalker’ ga, en om die reden de stroom laat uitvallen in Pathé Eindhoven en omliggende gebouwen, vertrekken mijn vriend en ik (zo raar om te zeggen) weer terug.

In Breda wagen we nog een poging. ‘Helaas’. Uitverkocht.

We belanden bij ‘Jojo Rabbit’, een prachtige film over een Duits jongetje dat bevriend raakt met een Joods meisje tijdens de 2e Wereldoorlog. Normaal moet ik zo ongeveer 3 maanden in therapie na films over de oorlog, deze was precies goed. Echt een aanrader, grappig en ontroerend.

Zondag 5 Januari

Ik knutsel een scorebord in elkaar. Het doel? Elke week 3x sporten en 5x groenten eten. Deze week het doel bijna gehaald en dat vind ik al heel wat.

In de middag ga ik door met een ander goed voornemen. Lezen. Momenteel lees ik ‘The Sublte Art of not Giving a F*ck‘. Het is een Engels boek en omdat dat een eerste keer is, doe ik dat hardop, zodat alle woorden goed doordringen. Het is een beetje ‘akward’ want mijn vriend (jeetje, ik zei het weer) zit erbij en zijn Engels is echt uitstekend. Maar hey, ik wilde veel gaan leren, dus we doen het gewoon.

Oh Jongens…

Ik dacht, ik kan wel 2 weken in een blog stoppen. Maar het lukt niet. Deze is al meer dan 1000 woorden en ‘ze zeggen’ dat dat een beetje veel is voor een blog. Dus de rest komt later.

Liefs,

Anne