Maandag 14 december
Terwijl ik mijn weekoverzicht zit te typen, schrik ik op.
PING!
Een leerling stuurt een screenshot van nu.nl dia WhatsApp. ‘Wat heeft dit te betekenen voor de zangles?’, stuurt hij erbij.
Terwijl ik het bericht lees, rol ik met m’n ogen. Niet door de leerling, maar door het nieuws. Een keiharde lockdown tot ver in januari. Verdorie. Ik dacht dat we wat betreft ‘project Corona’ toch wel richting eindfase gingen, maar helaas…
Ondanks mijn irritatie voel ik me vrij rustig. De eerste lockdown ben ik goed doorgekomen, waarom zou het me een tweede keer ook niet gewoon lukken?
Ik laat mijn weekoverzicht voor wat het is – inmiddels staat-ie, een beetje afgeraffeld, alsnog online – en besluit een nieuwe blog te tikken met daarin 8 tips over hoe ik denk de nieuwe lockdown te gaan overleven.
Verder staat er een vergadering in de planning. Een ‘Chez-Kroepoek’-vergadering. (Mocht je het nog niet weten, zoals Pippi Langkous haar huis ‘Villa Kakelbont’ noemt, zo noem ik mijn bescheiden appartementje ‘Chez Kroepoek’.) Vanaf 1 januari komt mijn vriend O. namelijk bij me wonen en dus is het tijd om serieuze zaken te bespreken zoals: ‘Willen we naast een gezamenlijk boodschappenrekening, ook een gezamenlijke spaarrekening?’ en ‘Hoe zit het met een inboedelverzekering?’
Dinsdag 15 december
Om 8.40 haalt mijn vriendin me op. We gaan naar de verloskundige.
Het is niet mijn eerste keer, ik ging ooit al met mijn zusje mee voor een echo, maar het is wél de eerste keer dat ik met een vriendin mee ga om haar te helpen. Ze is namelijk – nog – niet zwanger, maar heeft een hele lijst met vragen, een heel verleden aan ‘fysiek gedoe’ en dit gesprek is zó enorm belangrijk voor haar dat het eigenlijk noodzakelijk is dat het goed verloopt.
‘Ik zie dat er officieel geen mensen mee naar binnen mogen’, zeg ik daadkrachtig als ik iemand de gang op zie lopen, ‘maar ik ben met mijn vriendin mee om te voorkomen dat ze in paniek raakt. Dit heeft ze ook telefonisch doorgegeven, dus ik stel voor dat ik gewoon mee naar binnen ga.’
Ik voel me echt een soort leeuwin. Mijn vriendin heeft al te veel shit gehad en vandaag mag gewoon geen negatieve ervaring worden. Klaar.
In het uur wat voorbij gaat, zie ik mijn vriendin steeds meer ontspannen. Haar handen stoppen met trillen, adem zakt en stem wordt rustiger. Ze krijgt eindelijk de erkenning, hulp, informatie en het luisterende oor wat ze nodig had.
Wat ik krijg? Een goed gevoel, omdat ik zie hoe goed het haar doet. Haar dankbaarheid. Heel veel informatie over bevallingen. (Ik snap nu eindelijk wat ‘inleiden’ is.) Het idee dat ik iets voor iemand heb kunnen betekenen, door er eigenlijk alleen maar te zijn.
Even een speech.
Ik vertel dit, omdat ik weet hoe lastig het is om hulp te vragen. En omdat ik wil dat jij als lezer, je realiseert dat er misschien mensen zijn die jou graag helpen! Die zich misschien zelf vereerd voelen, als je om hun hulp vraagt.
Het is een – blegh, ja ik ga het zeggen – ‘gekke tijd’ en het is helemaal niet raar als je je rot voelt. Of dat nou door corona-zorgen komt, eenzaamheid, de winter, whatever. Je hoeft het echt niet allemaal alleen te doen. Gedeelde smart, is halve smart.
Na dit uitje, (oké, de Efteling is misschien leuker dan een bezoek aan de verloskundige, maar hey, we hebben wel weer een herinnering gemaakt), geef ik les en kom ik daarna gaar, maar vol energie, hoop en blijdschap thuis.
OH MY GOD! Er staat een reusachtig pakket voor me klaar. Ik heb meegedaan met een winactie en gewonnen! Ik weet niet waarom, maar het geluk lacht me toe.
Zo blij als een kind op 5 december ga ik op bed zitten om alles uit te pakken. Het is heerlijk. Er zit o.a. chique chips in, een prachtige sportbroek, lippenstift, oorbellen, een hele lieve kaart en zelfs een snack voor Kroepoek! Wat is het heerlijk allemaal!
Als ik tevreden in bed kruip, grijns ik naar O. ‘Het gaat zo goed’, zeg ik, ‘ik zal binnenkort wel weer een keer instorten.’
Woensdag 16 december
Alsof ik het wist. Op woensdag heb ik, zoals voorspeld, een instortmoment.
(Ben je nieuw op mijn blog, weet dan dat ik gewoon iemand ben van grootste en meeslepende gevoelens. Ik kan een intense dip hebben van 30 minuten en daarna weer helemaal happy zijn. Geen zorgen dus. Ik heb gewoon een rijk gevoelsleven en moodswing soms de pan uit. Een klein beetje vermoeiend soms, maar vooral heel avontuurlijk en leuk. Vind ik.)
Nu ben ik altijd zo eerlijk om, wanneer ik een beetje instort, het probleem bij mezelf te zoeken. Maar dit keer ligt het niet aan mij. Het ligt aan mijn omgeving.
Naast de muur naast mijn piano in mijn lesruimte, heeft een groep hele vriendelijke lieve mensen een kraampje weggezet. Ze delen pakketten uit. Knutselpakketten voor kinderen, geloof ik. Ondertussen draaien ze kerstmuziek.
Nu ben ik echt dol op kerstmuziek, maar het is me te veel. Ik heb mezelf al een overdosis kerst gegeven en ik kan het niet meer verdragen. De muziek is zo dichtbij, dat het klinkt alsof er een heel kinderkoor in mijn oren staat te tetteren.
Het klinkt een beetje zoals hierboven. Schattig voor een paar minuten en daarna ben je er klaar mee.
Ik heb geen hekel aan kinderen of kinderkoren, echt niet, maar als ik me even wil concentreren dan kan ik ze gewoon niet uitstaan. (Dat geldt overigens niet voor mijn eigen nichtjes of de jonge leerlingen uit m’n verleden. Maar ook voor hen geldt, in beperkte mate. Maximaal 3 uur per dag, dan wil ik gewoon weer op een grote-mensen-manier kunnen leven.)
Donderdag 17 december
Soms, als ik het met mensen heb over mijn blog en social media, zeggen ze dat ze mijn openheid zo waarderen. Het fijn vinden dat ik het deel als het niet goed gaat en ik over herkenbare dingen schrijf. Daarom ook een uiteenzetting van het instort-moment van donderdag!
Tegen het einde van het jaar ga ik altijd een beetje reflecteren. Hoe was mijn jaar, wat ik wil ik volgend jaar, hoe staat het er allemaal voor, dat soort dingen. Dit jaar kom ik tot de ontdekking dat eigenlijk alles heel goed gaat, maar ik in de categorie ‘Fit & Gezond’ tegen mezelf aan blijf lopen en ik het tijd vind daarmee af te rekeken.
Als ik bij trainer Tom een aanbod voorbij zie komen voor online coaching rondom voeding en sport, denk ik: ‘Het heeft zo moeten zijn’ en meld me aan.
Bij het zien van het trainings en voedingsschema wat hij me stuurt, begint mijn hart te kloppen. ‘Vlucht’, schreeuwt mijn lijf, ‘stop ermee, meld je af, voor het te laat is’.
Toch zet ik door. Ik doe boodschappen (kip, rijst, appels, heel veel broccoli, havermout, geen chips, geen koekjes), installeer een app op mijn voeding bij te houden en bestel elastieken om mee te trainen.
Maar nog voor ik de rijst überhaupt heb gekookt, ben ik er al helemaal klaar mee.
‘HET IS EEN SLECHT IDEE!’, schreeuw ik:
‘Ik wil hier niet helemaal obsessief mee worden! Ik wil gewoon op de bank liggen en eten! Wat als ik nou een eetstoornis ga ontwikkelen? Hoe moet dit nou in combinatie met #bodypositivity? Misschien doe ik dit wel helemaal niet voor mezelf, maar gewoon voor die STOMME MAATSCHAPPIJ die hele sportieve lichamen verheerlijkt en je een schuldgevoel wil aanpraten.’
Ik verstijf.
‘WAT NOU ALS IK MET KERST ALLEEN MAAR GROENTEN MAG ETEN?! Dat ga ik niet doen hoor! En ik ga ook niet elk slavinkjes wat ik in mijn pan gooi, opschrijven en berekenen hoeveel calorieën erin zitten! Ik weiger dat!’
De innerlijke leeuwin die ik voelde toen ik mijn vriendin wilde helpen bij de verloskundige, die voel ik nu weer. Niemand mag het genot van lekker eten van me afnemen. Niemand. (Eerder schreef ik al een liefdesbrief aan suiker.)
Na 10 minuten ben ik weer rustig.
Na 15 minuten zie ik de appjes van trainer Tom. Ik mag gewoon eten met kerst en sowieso gaat hij niet bepalen wat wel en niet mag, hij helpt me alleen een weg erin te vinden, stuurt hij.
Dat valt weer mee.
‘Als uitzonderingen uitzonderingen blijven, is er niks aan de hand’, typt hij erbij: ‘uitzonderingen gaan het verschil niet maken, patronen wel.’
Wijze man, die Tom. Ik denk dat dit wel goedkomt.
Lieve lezer. Ik wil nogmaals benadrukken dat ik een volwassen vrouw van 32 ben die heel goed functioneert in de maatschappij. Sommige dingen vind ik alleen een beetje moeilijk. Dat hebben mensen soms. De een met het ene onderwerp, de ander met een ander onderwerp. ‘Gezond & Fit’ is duidelijk mijn zwakke plek en ik ben er eigenlijk wel trots op dat ik toch maar mooi blijf experimenten om die aan te pakken!
Vrijdag 18 december
Vrijdag is best wel awesome, omdat:
- Ik voor het eerst sinds tijden een zelfgemaakt gezond diner eet tussen de lessen door, in plaats van mijn standaard andijvie-magnetron-maaltijd van de Appie. Het kost wat werk (best veel werk vind ik), maar dan heb je ook wat. (Oké, niet iets heel erg lekkers, maar wel het gevoel dat ik goed voor mezelf zorg.)
- Mijn 90-dagen-traject-leerling een geweldige les krijgt (al zeg ik het zelf) waarin we de meerstemmigheid van wat prachtig gearrangeerde kerstnummers onder de loep nemen. Deze bijvoorbeeld:
Zaterdag 19 december
Een appje van mijn nichtje (niet die van 2, maar mijn eigen nichtje, waarvan ik dus niet haar tante ben maar ook haar nichtje, snap je?): ‘Wij gaan later deze ochtend naar het bos toe. Begreep van mama dat je ook een keertje mee wilde.’
Ik spring uit bed. (En dat is bijzonder.) Omdat de jaarlijkse familiedag – ja wij hebben zo’n familie en dat is eigenlijk heel erg fijn – niet doorging vanwege corona, heb ik mijn nichtjes en neven al bijna een jaar niet gezien en dat terwijl ze, sinds mijn ‘comeback’ naar Brabant, zo dichtbij wonen!
‘Oh, als mijn opa en oma dit toch een zouden zien’, mijmer ik in de auto, gevolgd door de gedachte: ‘oh als de Rijksoverheid dit toch eens zou zien!’
Is het illegaal? In het bos wandelen met je nichtjes? Zij passen om elkaars kinderen en zijn soort van een huishouden, dan ben ik toch de gast? En we zijn buiten, dus dan is het toch minder erg?
Misschien is het slecht (pff, wat een wereld, waarin dit een misdaad zou kunnen zijn), maar ik ga. Ik lik niet aan hun wangen, hoest niet in hun gezicht, nies niet over hun handen en ben vooral heel blij ze weer eens te zien.
Zo blij als ik ben wanneer ik huis kom uit het bos, zo verdrietig ben ik een paar uur later.
Ding-ding-ding, JACKPOT! Instort-moment nummer drie.
De bovenburen draaien non-stop kerstmuziek. Ik versta elke letter. Het is niet eens kinderkoormuziek, maar gewoon echt goeie (zoals van Michael Buble), maar ik word er helemaal gestoord van. Ik maak zelf al veel geluid, mijn hoofd is altijd vol met van alles, ik wil gewoon STILTE!
Zoals ik al eerder zei: gedeelde smart is halve smart. En dus deel ik mijn niet-zo-heel-groot-maar-toch-zeer-aanwezig probleem en vraag om tips. Die krijg ik:
- Luister naar zogenaamde ‘white noise’ door een noise cancelling koptelefoon. (Dat hielp een beetje.)
- Koop ‘Bose Sleepbuds’. (Nogal een investering, even over nadenken en sparen.)
- Als je last hebt van de herrie van je eigen hartslag wanneer je een noise cancelling headphone ophebt, probeer dan te mediteren op je eigen hartslag. (Dat zijn echt next level boeddha-praktijken, ik weet niet of ik dat kan.)
- Koop de Airpods Pro, die hebben ook een noise cancelling functie, maar gaan in je oor in plaats van erover dus minder last van je hartslag. (Nogal een investering maar ze zijn nu wel afgeprijsd dus ik overweeg ik serieus mijn rekening te plunderen en ze te kopen.
Of het nu komt door mijn pogingen tot contact met de bovenburen (ik bel twee keer aan maar ze doen niet open) of omdat ze zelf ook wel klaar zijn met de muziek, rond 17.00 is het stil.
Of nouja, het is stil bij hén. Ik geef namelijk drie online optredens in de avond. Moe en voldaan plof ik rond 22.30 op de bank.
Zondag 20 december
Op zondag heb ik geen last van kerstmuziek van anderen en is er weer ruimte voor mijn eigen kerstliefhebberij. En dus studeer ik op wat kerstliedjes (‘Have yourself a merry little Christmas’ is echt de hel op ukelele) en kijk ik een kerstfilm. (‘Jingle Jangle, een 7, mooie animaties en prima film, maar wel wat overbodige liedjes die de film vertragen en verder is het mateloos irritant dat het beeld en geluid niet altijd gelijk lopen.)
Daarnaast ben ik bezig met de update van Anne Ermens naar versie 2021. Ik schrijf, mediteer, train, reflecteer, kijk video’s en ga zo maar door.
Wat heb ik eigenlijk een mooi 2020 gehad, realiseer ik me.
En dat brengt me op het volgende.
Lieve mensen,
Dat was het voor week 51. We gaan richting het einde van het jaar en, hoewel het leven niet altijd een groot feest kan zijn, hoop ik dat je een prachtige week gaat hebben.
Wees lief voor jezelf, wees lief voor elkaar.
Anne
