Dagboekstukjes juni (met o.a. ‘goed-maak-bloemen’ en een gesprek met God)

Beter laat dan nooit: hier zijn de dagboekstukjes van juni!

2 juni

Vol vertrouwen loop ik de gang op, met in mijn ene hand een vel papier en in de andere het bakje met brokjes voor Kroepoek. Het is de start van project ‘verander-Kroepoek-in-een-hond’. Of tenminste, haar karakter. Zodat ze mee naar buiten kan.

Dit project heb ik al vaker geprobeerd, maar tot nu toe gaf ik het elke keer op. Een paar dagen terug zag ik echter een stelletje bij een restaurant, samen met hun kat George, die gewoon lekker bij ze zat. Net zoals een hond dat kan. En dus heb ik weer hernieuwde moed.

7 juni

In de avond fiets ik naar een stelletje een paar straten verderop, dat me gevraagd heeft op te treden op de ceremonie op hun bruiloft. Dat is natuurlijk überhaupt al tof. Het is nog toffer omdat ik voorheen meestal optrad met anderen, en dit een van de eerste keren wordt dat ik mezelf begeleid. En als klap op de vuurpijl laten ze me ook nog eens weten dat hun dresscode behoorlijk hysterisch is. Zijzelf gaan alles uit de kast trekken en hun gasten ook: gala, glitters, noem maar op.

Als ik thuiskom ga ik vol enthousiasme op zoek naar een jurk voor mezelf, ik wil natuurlijk niet uit de toon vallen. Mijn oog valt op onderstaande jurken.

9 juni

Ik speel twee ‘Liedjes bij de Lunch’ vandaag, waaronder een voor M. Degene die haar het liedje heeft gestuurd, kent haar via Tinder, vertelt ze. Door corona hebben ze elkaar nog steeds niet ontmoet, maar er is wel een diepe vriendschap ontstaan. Als ik voor haar zing, zie ik dat het haar zichtbaar ontroert.

Ook ik krijg een brok in mijn keel. Het is zo mooi en intiem om op deze manier voor mensen te zingen, om een boodschap over te brengen met muziek en om mensen die ik niet ken, binnen 20 minuten toch een beetje écht te leren kennen.

Over muziek gesproken, diezelfde dag zie ik onderstaand plaatje voorbij komen. Ik moet er hardop om lachen, dit is PRECIES hoe ik het spelen van snaarinstrumenten ervaar. (Overigens zwellen mijn vingers ook nog eens op bij warme dagen zoals deze week, dan is het dus een nóg grotere uitdaging om die ukelele te bespelen. Tips zijn welkom!)

10 juni

Als ik wakker word, voelt het alsof mijn ziel nog ergens anders rondzweeft. Alsof mijn ziel niet in mijn lichaam zit.

Dat klinkt misschien alsof ik drugs op heb, maar dat is niet het geval. (Sowieso is de laatste keer dat ik dát deed, drugs gebruiken, minstens 10 jaar geleden. Ik had het er laatst nog over met een vriendin, om misschien een keer samen een jointje te roken. Maar ik vind het toch spannend. Dat vind ik bij alcohol trouwens ook, ik drink ook vrijwel niet. In mijn ogen is alcohol minstens zo gevaarlijk, het lijkt alleen de normaalste zaak van de wereld om dat regelmatig te gebruiken. Maar goed. Ik dwaal af.)

Mijn ziel voelt dus niet aanwezig in mijn lichaam en dat doet me denken aan hetgeen wat shiatsu-therapeuten, reiki-mensen en acupuncturisten eerder tegen me zeiden: ‘je bent niet zo goed geaard’. Dat is precies wat ik nu lijk te voelen en dus vraag ik mijn vriend om aan mijn voeten te trekken – zodat ik voel dat ik voeten heb – en herhaal ik zo’n 20x enthousiast mijn zelfbedachte mantra: ‘Mijn ziel zit in mijn lichaam, mijn lichaam staat op mijn voeten, mijn voeten staan op de aarde, mijn ziel zit in mijn lichaam, mijn lichaam staat op mijn voeten, mijn voeten staan op de aarde…’

Na afloop van deze zelfbedachte behandeling, kies ik zorgvuldig een zakje uit mijn doosje met speciale thee voor chakra’s. Nu komt het vast goed allemaal. Aan mijn spirituele inzet zal het in ieder geval niet liggen vandaag.

12 juni

Zaterdag 12 juni 2021 gaat de geschiedenis in als de dag waarop ik mijn eerst bosje ‘goed-maak-bloemen’ krijg van mijn vriend O.

Het zijn mooie bloemen, maar ik zeg tegen hem dat ik hoop nooit meer ‘goed-maak-bloemen’ van hem te krijgen en alleen nog maar ‘ik-neem-gewoon-bloemen-voor-je-mee-omdat-dat-leuk-is-bloemen’. En dat-ie die ranzige ‘goedmaak-voor-verpakte-sushi-in-een-bakje-van-de-appie’ sowieso nooit meer mee hoeft te nemen.

Hij heeft niks hééél ergs gedaan trouwens, mijn vriend. Hij heeft terecht iets goed te maken, maar je moet dan een beetje denken in de categorie huis-tuin-en-keuken-praktische-problemen. Niet in de categorie ‘Marco-Borsato-achtige-je-bent-niet-te-vertrouwen-problemen’ of in de categorie ‘Lil-Kleine-achtige-er-is-een-kans-dat-je-me-bont-en-blauw-slaat-problemen’.

13 juni

Het is een verrukkelijke dag. Met vriendin M. spendeer ik de hele middag bij ‘Het Houtse Meer’ – een van de meest heerlijke locaties in omgeving Breda – om daar de hele middag in de zon naar het water te zitten kijken, mocktails te drinken, taartjes en friet te eten en te kletsen over van alles en nog wat.

Eenmaal thuisgekomen maak ik me klaar voor…

DE EERSTE WEDSTRIJD VAN HET NEDERLANDS ELFTAL!

Normaal ben ik geen voetbalfan, maar ik heb besloten dat dat dit jaar anders gaat zijn. Na al het drama van afgelopen jaar (voor wie eraan twijfelt, ik bedoel corona) heb ik ZO’N ZIN IN SOCIAAL DOEN! IN MINI-FEESTJES!

Helaas lijk ik de enige in mijn omgeving te zijn die enthousiast is.

Na eerst mijn ‘standaard vrienden en familie’ te hebben gevraagd om samen te kijken, probeer ik mezelf uit te nodigen bij mijn nichtjes. Dat lukt, en dus vertrek ik in de avond – gehuld in rood-wit-blauwe-bretels, een oranje klapsjaal en met twee zakken oranje chips en een reep oranje Tony’s chocola in mijn tas – naar Etten-Leur.

Het is een heerlijke avond. Hoewel ze niet van plan waren voetbal te kijken, zijn mijn nichtjes enthousiast en sluiten zelfs mijn oom en tante aan om mee te kijken, er gezellig doorheen te kletsen – dat vind ik bij voetbal in tegenstelling tot het songfestival ook echt geen enkel probleem, er doorheen praten is juist het leuke van voetbal kijken -en me uit te leggen hoe ‘buitenspel’ ook alweer werkt.

16 juni

Om 10.30 sluip ik de boulderhal binnen. Ik gluur wantrouwig om mee heen, terwijl ik naar de balie loop. Nogal gegeneerd vraag ik aan het meisje wat daar staat: ‘Dit is een gekke vraag, maar ik kom voor het eerst in tijden boulderen en ben bang om mijn ex tegen te komen. Zou je misschien voor me willen kijken of hij hier vandaag is?’

Wanneer ik zijn naam drie keer moet herhalen – hij had nogal een complexe Finse naam – zakt de spanning. Als zij zijn náám al niet herkent, zal de kust wel gewoon veilig zijn.

Opgelucht trek ik mijn klimschoenen aan en niet veel later klauter ik als een aapje omhoog. Via de geel-zwarte grepen, waarvan ik later begrijp dat dat de gemakkelijkste zijn en ze eigenlijk alleen maar voor kinderen worden gebruikt. Maar dat maakt me niks uit. Al twee jaar overweeg ik om het boulderen weer op te pakken en de eerste stap is weer gezet.

18 juni

Zoals je misschien weet, zit mijn lesruimte in een gebouw wat als kerk wordt gebruikt. In mijn pauze loop ik naar de grote zaal, de plek waar ‘het kruis hangt’ en God – als-ie tenminste bestaat – me waarschijnlijk het beste kan horen. Met hoge hartslag en prikkende tranen achter mijn ogen begin ik tegen hem (of haar) te praten:

‘Hey God, Allah, Universum, of hoe U dan ook graag genoemd wordt. We moeten praten. Ik wil niet onaardig doen, maar ik vind eigenlijk dat U er wel een beetje een potje van maakt. We zijn nou al zo’n anderhalf jaar bezig met al dat coronagedoe en ik heb regelmatig geprobeerd me vast te houden aan het idee dat dit niet voor niks op ons pad komt, dat we dingen moeten leren enzo. Maar zijn we inmiddels niet uitgeleerd? Hoe zit dat? Wanneer houdt het eens op? En kunt U niet iets doen aan al die mensen die boos zijn op elkaar? Of kunt U mij in ieder geval even laten weten of ik me nou wel of niet moet laten vaccineren?

Eigenlijk ben ik verdomme hartstikke pissig. Het is mega-verwarrend allemaal. Vandaag zag ik dat koning Willem-Alexander geen afstand hield toen hij een straat met Oranjefans bezocht. Wat heeft dat te betekenen? Wat moet ik daarmee? Waarom komt hij daarmee weg? Is corona dus misschien zo erg niet? Of houdt hij geen afstand omdat hij, mocht hij met een besmet persoon in aanraking komen, er toch vrij weinig last van heeft als-ie in quarantaine moet? Zijn shit wordt namelijk toch allemaal wel geregeld. Net als die boete voor Grapperhaus, alsof die man daar ook maar een boterham minder door heeft gegeten.

God, ik weet dat ik heel veel heb om dankbaar voor te zijn. Maar moet U nagaan: als ík al last heb van wat voor zooitje de wereld is, hoe moeten mensen die het slechter hebben daar dan mee dealen?

Ik smeek U. Wilt U alstublieft een beetje duidelijker zijn? Ik wil het goede doen, maar door al die verschillende informatie en mensen in voorbeeldfuncties die niet bepaald optimaal presteren, weet ik inmiddels niet meer wat het goede is. IK HEB DUIDELIJKHEID NODIG!’

Of-ie me hoort, geen idee. Het is in ieder geval goed om mijn hart te luchten. Mijn frustratie, verdriet en angst zijn enigszins losgelaten en ik ga lekker aan het werk.

19 juni

Vorige maand vertelde ik over die app waarmee je cadeaubonnen kan sparen door te sporten. Inmiddels heb ik de eerste cadeaubon binnen gesleept én ook alweer uitgegeven: ik heb mezelf een setje aquarelverf cadeau gedaan. En dus zit ik met vriendin L. de hele zaterdagavond te schilderen.

21 juni

‘OMG! Ik heb een GEWELDIG IDEE! Ik kom naar jullie toe en dan eten we broodjes knakworst voor de TV en dan kijken we met de kindjes hun allereerste voetbalwedstrijd! Dat wordt EEN HERINNERING OM NOOIT MEER TE VERGETEN!

Als een soort motivational speaker, manipuleer ik het nieuwe oranje-slachtoffer dat ik op het oog heb. Mijn zusje. En haar hele gezin.

Het lukt en diezelfde avond kijken we met ons bord op schoot en een AH-voetbal-tattoo op de arm naar de wedstrijd tegen Macedonië.

26 juni

Ik ben geen ochtendmens maar vandaag is het anders.

Om 7.45 ren ik – met een tas vol lege flessen als excuus – de trap af, om de supermarkt in te gaan.

Zonder monkapje. De eerste keer in maanden zonder mondkapje. Eindelijk.

Het is nog beter dan ik dacht. Om weer te kunnen glimlachen, om complete gezichten te zien, om niet elke keer weer geconfronteerd te worden met angst en ellende.

Het meisje bij het brood kijkt naar mijn betraande gezicht. ‘Gaat het wel?’, vraagt ze.

‘Ik ben zo ontzettend blij’, antwoord ik, ‘het is zo heerlijk dat de dingen weer ‘gewoon’ worden, dat de angst lijkt te mogen zakken!’

Ze vertelt dat ze het herkent. Dat haar collega’s en zijzelf het ook zo bijzonder vinden vandaag. Ze glimlacht naar me en ik kan het zien, want ze heeft geen mondkapje op.

Dat was ‘em!

Houdoe, bedankt dat je weer meegluurde in mijn leven en tot de volgende!

Anne

P.S.

In juni schreef ik ook nog twee blogs die je misschien nog leuk vind om te lezen:

• Een blog over het hebben van, ontbreken van en het nut van (zang)talent.
• En een blog met reviews over o.a. de Curly Girl Methode, Zoutdeodorant en Flink Boodschappen. (Haha, wat word ik volwassen. Drie jaar geleden schreef ik nog over Speeddaten, nu schrijf ik over deodorant en boodschappen.)