Dagboekstukjes september (met o.a. bedwantsen in de Ardennen en een geweldige aankoop )

Deze dagboekstukjes van september beginnen op 4 september, na thuiskomst uit Rome. (Over dat tripje naar Rome komt nog een losse blog online.)

Daar gaan we!

4 september

Je zou verwachten dat ik na 5 dagen zon in Rome in een zwart gat val nu we weer thuis zijn. Maar niks is minder waar. Als ik wakker word, lees ik dat Kees en Roy van Coolblue vanmiddag bij me komen. Ik ken ze niet, maar ze nemen iets geweldigs voor me mee: een was-droogmachine. Een wasmachine en droger in een!

De rest van de middag doe ik de was. En daar geniet ik met volle teugen van.

8 september

Ik laat me bijscholen rondom rockeffecten. Grunten, break distortioan, growlen, het komt allemaal voorbij. Ik snap het, ik kan het in de basis, maar manmanman, wat past dit toch ontzettend niet bij me. Bij al die boze geluiden, springen automatisch de tranen in mijn ogen. Laat mij voorlopig maar gewoon Disney-achtig zijn.

Onderweg haal ik een geweldige prestatie: ik tank voor precies € 100,-!

Zaterdag 11 september

Mijn vriend O. moet om 09.00 bij de gevangenis in Doetinchem zijn om daar tot 22.00 te werken. Zo’n lange werkdag én dan nog geconcentreerd auto moeten rijden, dat vind ik niet helemaal veilig. En dat komt me prima uit.

Ik besluit hem te halen en te brengen. Zo kan ik mooi meedoen met Prison Escape Doetinchem, de rest van de dag een soort tournee langs vrienden in de omgeving doen én op de terugweg langs de Mac Donalds. Het is een topdag.

Zondag 12 september

Het is zover: onze jaarlijkse familiedag. Nadat-ie vorig jaar niet door kon gaan en ik het jaar daarvoor niet mee kon omdat ik in een musical in Groningen speelde, keek ik er nu éxtra naar uit.

Als de dochter van mijn nichtje (een jaar of 9) me enthousiast welkom heet met een ‘Welkom op de familie Ermens – familiedag’, krijg ik een brok in m’n keel. Wat heerlijk om iedereen weer te kunnen zien.

De begroeting van mijn complete familie was tot op heden altijd iets waar ik een beetje tegen opzag, het zijn namelijk best veel mensen en ik vind het nogal een onderneming om iedereen drie kussen te moeten geven. Dit keer is het anders. ‘Mag ik?’, vraag ik iedereen en bij toestemming pak ik ze stevig vast. Eindelijk.

Hoewel we wat vage hints per mail hebben gekregen, vraag ik me nog steeds af wat ‘de activiteit’ gaat zijn. Inmiddels zijn er zo’n 400 baby’s bij de familie, dus niet alles is mogelijk en daarnaast hebben we al die jaren ook al best het een en ander gedaan. (Favoriet tot nu toe: solex rijden.)

De activiteit blijkt uiteindelijk: ijssculpturen maken. Superorigineel. En ijskoud en moeilijk. Ik vind het leuk om bij de anderen te zien hoe ze het doen, maar besluit zelf al gauw ‘dat ik wel gewoon wat drinken voor iedereen ga halen’. Wat een gepruts.

15 september

Afgelopen tijd ben ik een beetje aan het uitzoeken hoe en wat mijn mogelijkheden zijn voor voice-overwerk. Het inspreken van stemmen dus, bijvoorbeeld voor tekenfilms, instructievideo’s, luisterboeken, reclame’s enzovoorts. Sinds vorig jaar ben ik al ‘de stem van’ het telefoonmenu van een ziekenhuis, maar ik wil meer.

Aangezien ik vandaag wil oefenen, maar ook nog van plas was te experimenteren met mijn green screen én ook nog eens een heftige ontdekking te verwerken heb, bedenk ik ineens: ik knutsel gewoon een nieuwsvideo in elkaar. Dat is leuk en het zorgt ervoor dat ik meerdere skills tegelijk train!

Voor wie het zich trouwens afvraagt: ‘échte’ nieuwspresentatoren, hebben een journalistieke achtergrond, dus de kans is vrij miniem dat ik ooit echt het NOS journaal presenteer.​ ​Da’s prima, want mijn ambities liggen daar ook niet. Het was alleen wel een nuttige én leuke manier om o.a. mijn ‘harde g’ te oefenen en met wat minder melodie te praten. (Voor sommige soorten voice-overwerk moet ik echt wat minder ‘levendig’ praten.)

16 september

Ik ga voor de laatste keer naar de psycholoog en post daar onderstaande foto en tekst over op social media:

“Wat je hier ziet? Een Anne, die een foto maakt in de kamer van haar psycholoog, ter afsluiting van 13 sessies afgelopen jaar.

Het probleem? Een steeds grotere angst voor ‘kleine beestjes’; spinnen, pissebedden, rupsen, krekels en ga zo maar door. Nadat die angst was aangepakt, mocht ik meteen nog even blijven hangen vanwege mijn ‘overspannen zijn’.

Met dank aan mijn psycholoog, cognitieve gedragstherapie, EMDR, een geweldige steunende omgeving en mijn eigen indrukwekkende pro-actieve en creatieve houding*, ben ik nu niet ‘weer de oude’ maar ben ik de meest geüpgrade en onbevreesde versie van mezelf die ik ooit ben geweest. En daar ben ik keitrots op!

Voor iedereen die twijfelt: vraag hulp. Ook als iets nog niet levensbedreigend is. Pak je shit aan zodra je die mogelijkheid hebt want het is het hartstikke waard.

*Ja, dat zeg ik over mezelf. Van de stap nemen om een afspraak te maken, het bezoek aan het reptielenmuseum tot het kopen van plastic insecten die m’n vriend voor me mocht verstoppen en het inkleuren van spinnenkleurplaten. Ik zou een medaille moeten krijgen.”

Ik word bedolven onder de lieve reacties. Zo fijn dat ‘hulp zoeken’ steeds meer iets is geworden waarin we elkaar toejuichen en aanmoedigen, in plaats van dat het iets is om je voor te schamen!

17, 18 & 19 september

Ik ben een beetje gespannen. Na een geslaagde familiedag met mijn familie, ga ik dit COMPLETE WEEKEND naar de Ardennen met het gezin van mijn vriend. Acht mensen in een huisje, een héél weekend. Ik kan je zo 700 scenario’s geven waarin dat mis gaat.

En het gaat ook mis, op een manier die ik nooit had kunnen bedenken.

Op zaterdagochtend hoor ik het woord ‘beestjes’ vallen. Hoewel mijn beestjes-therapie dus sinds deze week achter de rug is, ben ik meteen alert. Binnen 3 seconden sta ik onrustig in mijn pyjama bij mijn schoonzusje en haar vriend op de kamer. Wat is er met beestjes? Wat voor beestjes? Waar zijn ze? Wat is er?

Ik kijk naar de lakens. Vol met bloedvlekken. Ik zie mijn schoonzusje krabben.

Bedwantsen. Kleine, smerige, bloedvretende beestjes. Beestjes waar complete hotels voor worden ontruimd.

Ondanks de bedwantsen hebben we geluk. Waar ik helemaal hysterisch was geworden, is mijn schoonzusje een soort boeddha en hebben we alsnog een heerlijk weekend. We eten goddelijk, bezoeken het prachtige dorpje ‘Durbuy’, spelen ‘Boggle‘ – een spel waarbij je snel woorden moet maken, heel erg leuk – en kanoën in de zon.

22 september

Energiek word ik wakker. Ik bedenk wat ik allemaal kan doen met die tijd en energie. Zal ik gaan sporten? Piano studeren? Schoonmaken? De coronacrisis oplossen?

Uiteindelijk neem ik het briljante besluit om een compilatievideo te maken van Kroepoek die reageert op het woord ‘brokjes’.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Anne | Zangeres & Vocal Coach (@anne_ermens)

Aan het eind van de dag ben ik wat minder vrolijk. Ik zit in mijn maag met het concertje wat ik over een paar weken organiseer voor mijn leerlingen. Het voelt alsof ik moet kiezen hoe ik het doe. Zal ik QR-codes vragen, mensen inhuren om die codes te controleren, zelftesten ook als ‘gezondheidsbewijs’ accepteren of gewoon überhaupt nergens om vragen? Of zal ik gewoon niet kiezen en het hele concertje afblazen?

Het is zo ontzettend rot dat ik weet dat ik hoe dan ook de verkeerde keuze maak en mensen teleur zal moeten stellen.

25 september

‘Vergeet je legitimatie niet mee te nemen he An, die QR-code is alleen geldig in combinatie met je id of rijbewijs!’

‘Ja mam.’

Aangekomen bij de bios – we zouden naar de film over Aretha Franklin gaan – worden we geweigerd. Mijn moeder heeft in plaats van haar id per ongeluk het pasje met haar kentekenbewijs meegenomen, omdat die nogal op elkaar leken. Maar een kentekenbewijs is natuurlijk niet geldig.

Een paar seconden overweeg ik nog om in discussie te gaan. Te zeggen dat het duidelijk een vergissing was en te vragen of ze niet alsjeblieft een uitzondering kunnen maken.

Ik doe het niet. Regels zijn regels en hoe vaker je uitzonderingen maakt, hoe groter de puinhoop wordt. Een beetje beteuterd rijden we terug naar ons huis, waar we alsnog een gezellige avond hebben en bijkletsen onder het genot van een plak zelfgebakken cake. (Die noem ik bewust, ik ben er trots op als ik een keukenprestatie heb verricht.)

27 september

Ik bel met een leerling en het is kut. Dit weekend heb ik mijn leerlingen laten weten dat het leerlingenconcertje doorgaat en ik me niet actief ga verzetten tegen de maatregelen. Er zal dus gevraagd worden om een QR-code.

De leerling in kwestie is daar niet blij mee. Zo ontzettend niet blij mee, dat-ie aangeeft zich niet langer meer welkom te voelen. Ook niet in de zanglessen. De leerling stopt per direct.

Daar moet ik om huilen. Ongeveer 1,5 uur huil ik, waarin ik een vriendin, mijn vriend, mijn vader en nóg een vriendin bel om het allemaal te delen. ‘Ik wihihil niet dat mensen zich niet welkom voelen’, snik ik. ‘Wat nou als uiteindelijk blijhijhijkt dat ze toch gelijhijhijk hadden en ik ineens aan de slechte kant van de geschiedenis sta?’

28 september

Ik geloof niet dat m’n verlangen naar kerst, vrede op aarde, warme en knus samenzijn ooit eerder ZO groot was. En dus blijf ik als de laatste leerling weg is, in mijn lesruimte hangen om kerstliedjes te zingen. Dat loopt een beetje uit de hand:

Inmiddels is zangworkshop ‘Cozy Christmas’ een feit. Hier lees je meer.

Dat was ‘em!

Dit was zo ongeveer mijn september. Dankjewel dat je er weer was!

Houdoe en veel liefs,

Anne

P.S. Er komt toch geen losse Rome-blog, je moet het even doen met de volgende bulletpoints:

• Italië is heerlijk, de taal is prachtig en de mensen zijn vriendelijk.
• Het was helaas niet het allerbeste tripje ooit: ik kreeg naast enorme blaren ook een allergische reactie op muggenbulten, waardoor ik uiteindelijk huilend van ellende in het Colloseum bij de EHBO zat.
• Ik ontdekte dat mijn vriend heel erg geniet van het kijken naar ‘oude stenen’ bij het ‘Forum Romanum’. Dat zijn dus stukken steen van een oude stad. Maar je ziet vooral steen. Ik zag de lol er niet van in. (Maar dit kwam waarschijnlijk ook door de muggenbulten.) Maar hey, soms moet je iets voor elkaar over hebben en dus heb ik maar beperkt gezeurd.
• We hoorden onze buren seks hebben en dat vond ik echt mega-ongemakkelijk.
• Het was alsof personeel overal een beetje ouderwets was, ze spraken de hele tijd mijn vriend aan om dingen te betalen en dingen te regelen. Dat was ergens heel romantisch, maar tegelijkertijd ook een beetje beledigend want ben een zelfstandige vrouw die haar zaakjes goed op orde heeft.
• Het is een beetje traditie: ik doe overal waar ik kom een fietstocht. En dat was ook in Rome een dikke vette aanrader.
• Met mijn Apple Watch kon ik heel makkelijk in een uit checken in de metro, heel makkelijk navigeren én heel makkelijk betalen. Gaf me echt rust om niet de hele tijd van alles uit m’n tas te moeten pakken.
• Via de ‘Lime’-app, konden we makkelijk de elektrische fietsen en steps gebruiken die door de stad stonden, een hele leuke manier om je te verplaatsen.
• Ik heb ’the big four’ gegeten: ijs, pasta, risotto en pizza. De risotto maak ik zelf lekkerder, durf ik te zeggen.