Dagboekstukjes augustus (met o.a. verjaardagsstress, zwaardvechten en een cabrio)

Hoogste tijd voor de dagboekstukjes van augustus:

1 augustus

Hoewel ik gisteren vol goede voornemens naar bed ging, sta ik vandaag grommend -en veel te laat – op. Ik heb honger maar geen zin om eten te maken, voel eigenlijk weerstand om überhaupt wat dan ook te doen en mijn arm is stijf door de vaccinatie.

‘Misschien moet je het huis spiritueel reinigen.’

Waar komt die stem in mijn hoofd vandaan? Heb ik contact met God ofzo?

Ik luister er maar gewoon naar. Niet veel later galmt er spirituele muziek door het huis en loop ik met een wierookstokje door alle kamers terwijl ik me voorstel dat de rook alle negatieve energiën verdringt.

Geen idee of het werkt, maar ik moet in ieder geval lachen om mezelf en dat geeft me de energie om er een mooie dag van te maken. Als ik in de avond met m’n mooiste rok aan en een stralend gezicht een pan met mijn lievelingsgerecht op tafel zet, voel ik me een compleet ander mens.

4 augustus

Door de Nieuwstraat van Breda klinken steeds snellere voetstappen. De mijne. Bij boekenwinkel ‘Latte’s & Literature’, sta ik met ingehouden adem stil. In de etalage zie ik het al. Daar is ze. Mijn Kroepoek. In een boek. God wat ben ik trots.

Dit bericht op Instagram bekijken

Een bericht gedeeld door Anne | Zangeres & Vocal Coach (@anne_ermens)

6 augustus

Over twee dagen ben ik jarig. Dat merk ik. En niet op de manier van vroeger, waarop ik de dagen aftelde op mijn aftelkalender en me verheugde op een jaar waarin ik nóg volwassener zou worden.

Dit keer maakt het me overstuur. Met de leeftijd 33 is op zich niks mis, maar alle verwachtingen van een vrouw van 33 vind ik nogal heftig. Het voelt alsof de deadline van mijn baarmoeder steeds dichterbij komt en dat beangstigt me. Het is niet alleen het gevoel dat ik snel zwanger ‘zou moeten zijn’ van de maatschappij, maar ook dat ik zo snel mogelijk een leven moet hebben waarin een kindje zou passen. En zo’n leven heb ik, hebben we, momenteel niet in ons 1-slaapkamer-appartement in een flat en met jaarcijfers waarbij iedere hypotheekadviseur ons zou uitlachen. En hoewel dat vooral te maken heeft met de invloed van corona, geeft het me vandaag toch het gevoel dat ik misschien een beetje een ‘mislukte volwassene’ ben.

Mijn vriend O. luistert naar mijn dramatisch monoloog. Hij zegt niet ‘dat het wel meevalt’ of ‘dat ik niet zo moet huilen en ik gewoon even een dipje heb’. Zelf als ik snikkend toevoeg ‘dat ik ook geen eens twee dezelfde sokken heb en dat ik onrustig word van twee verschillende sokken maar wel sokken aan wil omdat ik anders koude voeten krijg en me dan nóg rotter voel’, blijft hij liefdevol luisteren.

Een paar minuten later zoekt hij twee dezelfde warme sokken bij elkaar. Dat is dan in ieder geval geregeld. Met warme voeten en een opgelucht gevoel, vertrek ik naar mijn werk.

7 & 8 augustus

Het weekend van mijn verjaardag is uiteindelijk heerlijk. We maken er een micro-vakantie van vol leuke dingen: op zaterdag rijden we naar Limburg, waar mijn ouders en m’n zusje en haar gezin op vakantie zijn. Onderweg maken we een tussenstop in Eindhoven, om daar de film ‘Jungle Cruise’ te bekijken in 4D. (4D is sowieso geweldig, de stoelen draaien, er waait wind, dat soort dingen. De film zelf geef ik een 8.)

En hoewel kamperen op zich niet een van m’n favoriete bezigheden is, is het fijn op de camping. De omgeving is prachtig, in de ochtend hoor ik hoe mijn moeder zachtjes slingers om ons tentje hangt en in de avond zitten we met hele gezin aan een enorme tafel te barbecuen. Alsof we zo’n Italiaanse familie zijn uit een Bertolini-reclame.

11 augustus

Voor ik m’n zanglessen geef, ben ik te gast in de podcast van ‘Libbies’ een nieuw platform voor vrouwelijke ondernemers. We hebben het onder andere over ‘of je pas een échte ondernemer bent als je 10K per maand omzet’.

12 augustus

Het zou de dag moeten zijn die de geschiedenis in ging als ‘de dag dat Anne voor het eerst ging suppen’. Maar hij ging de geschiedenis in als ‘de dag waarop Anne voor het eerst meemaakte hoe het is om door een onbekend lief-uitziend opa-achtig figuur volledig onterecht verrot te worden gescholden’.

Wat er gebeurde? Aan het eind van een heerlijk suptocht (suppen is dat gepeddel op een soort surfplank) door de singels van Breda, daagden vriendin L. en ik elkaar uit om trucjes te doen. Terwijl de sup stil lag en ik liet zien dat ik daar echt wel een bruggetje achterover op kon doen, schaterden we van het lachen.

Totdat er kwaad naar ons geschreeuwd werd. Helemaal verstaan kon ik het niet en dus peddelde ik wat dichterbij. De man – die naar het leek met zijn kleinzoon en kleindochter aan het water zat – werd kwader en kwader. Blijkbaar waren ze aan het vissen en joegen wij met ons gelach en geklets en gesup, de vissen weg.

‘Meneer, ik merk dat u erg boos bent en ik begrijp nu dat u het jammer vindt dat we de vissen wegjagen. Ik wil u er wel op wijzen dat wij geen idee hadden dat u hier zat te vissen en we natuurlijk nooit expres uw visplezier zouden willen verpesten!’

Mijn pedagogisch correcte monoloog maakt geen indruk en wordt constant onderbroken door geschreeuw. Ik vind het ZO VRESELIJK ONEERLIJK! De man kalmeert niet, mijn vriendin wordt ook steeds woester en uiteindelijk peddelen we weg. En draai ik me om en steek ik – uit kinderlijke onmacht – mijn middelvinger nog naar hem op.

Als ik naar huis fiets, hou ik mezelf voor: die man had misschien nog maar een dag te leven. En die wilde hij doorbrengen met zijn kleinkinderen, vissend aan de singel. Misschien was hij daarom zo overstuur en had het niks met ons te maken maar met het feit dat het zijn laatste dag was…

Hoe ik ook probeer het goed te praten, het werkt niet. Hij gedroeg zich als een egoïstische eikel en het was gewoon stom.

13 augustus

‘Mam, ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Maar je hoeft je geen zorgen te maken. Er is iets met je auto.’

‘Oh… Wat is er dan?’

‘Nou, ik wilde wegrijden en toen hoorde ik gekraak en viel al het glas van de achterruit uit je auto. Het goede nieuws is dus dat je nu een soort cabrio hebt.’

Of het toeval is of niet, het is wel vrijdag de 13e. Gek genoeg ben ik niet in paniek. Misschien ben ik echt meester geworden in positief denken maar:

• O. komt me meteen helpen en in het zonnetje vegen we al het glas bij elkaar. Best gezellig.
• Als ik de politie bel, zeggen ze dat het best kan dat het glas eruit is gevallen doordat er een deuk in zat omdat er bijvoorbeeld een vogel tegenaan is gevlogen. Dat is een fijn idee en veel leuker dan dat er criminelen hebben geprobeerd te auto te slopen.
• Het gaat om de auto van m’n moeder die ik toevallig leende omdat die van mij bij de garage staat. En de auto van m’n moeder is beter verzekerd dan de mijne. Top!

17 augustus

Ik begin aan ‘Wen er maar aan’, het boek van Maike Meijer. Maike ken ik van tv-programma ‘Toren C’ waarvan ik me herinner me dat ik daar vaak hard om moest lachen. Het boek zou eerlijk en hilarisch moeten zijn.

Ik vind het vreselijk. Het maakt me helemaal onzeker. Het is gevuld met ellende. Waar ik tot nu toe vast wist te houden aan het gevoel dat ouder worden leuk is, lijkt het boek me het tegenovergestelde te willen vertellen. Alsof je niet alleen lelijker wordt – dat wordt op vrijwel elke bladzijde benadrukt namelijk – maar ook negatiever, chagrijniger, gedeprimeerder en ongelukkiger. Ik schrok ervan. ‘Zijn mijn blogs ook zo?’ denk ik. ‘Een herhaling van gedoe en gezeur en zoveel zelfspot dat het over de grens van grappig is en gewoon sneu wordt?!’

20, 21 & 22 augustus

‘PAS OP! Een Anne in het wild!’

Terwijl ik over een zandpad in de middle of nowhere rijd, kijken een stuk of 10 mensen – met safarihoedjes op en een knuffelnijlpaard in de hand – ineens verschrikt op.

Theatermensen. Mijn theatermensen, mijn geliefde collega-acteurs van Prison Escape. Na elkaar maanden niet te hebben gezien, zijn we nu met een groep van zo’n 50 collega’s een weekend weg. Blijkbaar val ik midden in de eerste activiteit. Ik speel het spelletje mee en vertel dat ik een uitstervend diersoort ben.

Het hele weekend is gevuld met dit soort dingen. Niets moet en alles mag. En dus geven we elkaar workshops (ik doe mee aan een workshop schermen, stagefighten, gebarentaal en een workshop dj’en), maken wat muziek, spelen spelletjes, houden een ouderwetse bonte avond en dwalen midden in de nacht door het bos om daar de geliefde van een prinses te bevrijden uit de handen van de boze koning.

Wat een warm bad vol liefde, creativiteit, openheid en warmte. Eigenlijk is het net alsof ik een soort extra familie heb.

25 augustus

‘Zing het nou nog eens en probeer de achterkant van je tong eens wat hoger te houden?’, vraag ik mijn leerling.

Hij probeert wat uit en kijkt me stralend aan:

‘Je bedoelt dat ik Tilburgs moet zingen!!!’

Het is een paar seconden stil, je hoort nog net geen krekels tjirpen op de achtergrond.

Enthousiast vervolgt hij: ‘Ja! Want Bredanaars spreken bijvoorbeeld ’tuin’ uit als ’tuijwn’ en Tilburgers zeggen meer ’tèèèn’.

God wat hou ik van mijn werk.

27 augustus

Ik word wakker na een bizarre droom, waarin de zaal draaide als een soort Villa Volta en een oud-leerling van me mij vasthield EN IK TOEN VERLIEFD WAS OP DIE LEERLING. Ik haat dat soort dromen.

Gelukkig ben ik niet de enige die dat soort dingen per ongeluk droomt. 56% van de docenten die ik het vroeg, gaf aan dat te herkennen. Ik heb meteen ook even bij iedereen geïnformeerd of ze weleens hebben gedroomd dat ze met een docent zoenden ofzo. Ook daarin was ik niet alleen, 51% herkende het. Dus ik hoor bij de meerderheid en ben gewoon heel normaal. Al hoop ik toch echt dat ik nooit meer zo droom, want het voelt toch altijd een beetje vies.

28 & 29 augustus

Het laatste weekend van augustus breng ik door in Havelte. (Dat is dik 2 uur met de auto en ik schreef een blog over hoe ik dat comfortabel maak.) Samen met een aantal andere zeemeerminnen treden we – net als vorige maand – op op het ‘Sprookjestuinenfestival’.

Naast dat ‘zeemeermin zijn’ sowieso geweldig is, hebben we het dit keer extra goed: onze locatie is bij ‘Ludiek‘ een horecagelegenheid met ontzettend lieve en behulpzame medewerkers en vooral: heerlijk eten. In de pauze’s worden we verwend met thom-kha-kai-soep, luxe belelgde toast en allerlei anders lekkers.

–

Ik zit al 10 minuten na te denken hoe ik deze blog afsluit. Want hoe heerlijk dit weekend leek, bij thuiskomst had ik de ergste, dramatische en meest slopende ‘ruzie’ ooit met O. Niet echt ‘ruzie-ruzie’ en ik wil ook niet in detail treden vanwege zijn privacy, maar leuk was het niet. En dat terwijl onze koffers klaar stonden om een dag later romantisch naar Rome te vertrekken…

Dat klinkt als ik een cliffhanger, maar dat valt wel mee. Behalve dat we op maandag 30 augustus in ijzige stilte naar het vliegveld reden, hebben we het uiteindelijk heel fijn gehad in Rome. Daarover vertel ik binnenkort meer, in een losse Rome-blog of de blog van september.

Houdoe en tot de volgende!

Anne