Dagboekstukjes juli (over o.a. bikini’s, de dood en eindelijk optreden)

Leuk dat je d’r weer bent om een kijkje te nemen in mijn leven! Hier zijn de dagboekstukjes van juli:

1 juli

‘Ga jij maar lekker sparklen vandaag’, zegt mijn vriend O. grijnzend wanneer ik de deur uitloop.

Vandaag ga ik naar mijn ‘administratie-mevrouw’ Garcia, van ‘Sparkle your business‘. Ik moest ooit grinniken om die bedrijfsnaam, want ik zag echt voor me dat zij zelf dan als een soort goede fee in een roze jurk met een sprankelend toverstafje zou zwaaien en dan een geweldige omzet voor me zou toveren.

Dát is helaas niet het geval. Maar ik kan niet ontkennen: sinds ik met Garcia werk, voelt ‘al dat administratie-gedoe’ wel stukken sprankelender. Zelfs toen de cijfers dankzij corona niet echt denderdend waren, hield ze de moed erin en zorgde niet alleen voor meer overzicht, maar ook een hoop aanmoediging en vertrouwen.

Nu het einde van corona nadert en het er financieel ook weer rooskleuriger uitziet, besluiten we zelfs dat het dit jaar tijd gaat worden om na te denken over mijn pensioen! (Niet aan ‘met pensioen gaan’, maar ‘zorgen dat er financieel gezien ooit een mogelijkheid komt dat ik met pensioen kán gaan.)

3 juli

Nog geen jaar geleden zat ik bij de huisarts, met de vraag of ik een doorverwijzing mocht voor therapie. Mijn klachten? Steeds groter wordende angst voor spinnen, kreeften, insecten… Eigenlijk voor alles wat géén vier poten en een fluffy vacht had.

En vandaag… Vandaag is de dag waarop ik mijn angsten onder ogen ga komen. De dag waarop ik – ondersteund door het complete gezin, mijn vriend én een vriendin – naar reptielenmuseum ‘De Oliemeulen’ ga. De plek waar onder andere ‘Kriebeltje’ de vogelspin woont. (Hij heet echt zo!) Waar kakkerlakken zijn, sprinkhanen, zwarte weduwe’s…

Vandaag is de dag waarvan mijn psychologe zei: ‘Anne, dit is dan weer een beetje extreem. Je hoeft de lat niet zo hoog te leggen. Er zijn maar weinig mensen die graag naar zo’n museum gaan. Je hoeft jezelf dit niet aan te doen.’

We gaan.

En het is een GRANDIOOS SUCCES. (Ik kom er graag later op terug, in een blog die ik nog wil schrijven met een uitgebreid verslag over hoe goed therapie voor me heeft gewerkt, wat het allemaal inhield enzovoorts.)

6 juli

Ik ben in shock door de aanslag op Peter R. de Vries. En waar ik bijna net zo van schrik, is de hoeveelheid liefdevolle berichten die ik overal over hem lees. Hoe is het mogelijk, dat iemand eerst neergeschoten moet worden, voordat mensen hardop delen hoezeer ze iemand waarderen? Nog nooit, in mijn hele leven niet, heb ik IEMAND – wie dan ook – horen zeggen of zien schrijven hoe geweldig-ie Peter vond, of hoe bijzonder hij was. En nu? Welk social media kanaal ik ook open, ik lees niks dan lof.

Als ik ooit doodga, besluit ik, en als ik dan ontdek dat mensen die nooit hun waardering lieten blijken, ineens massaal aardige dingen over me gaan zeggen, dan…dan…

Dan ga ik bij ze spoken.

Dan laat ik briefjes achter met ‘Yo, had je dat compliment niet ff kunnen geven toen ik nog leefde?’ En dan ga ik ook de hele dag ‘Tell her you love her’ – ja, die ouwe hit van Jim Bakkum – in de oren van mensen zingen, zodat iedereen alle waardering en liefde verspreidt over de wereld, in plaats van het uit ongemak te verstoppen.

8 juli

Mocht je je afvragen wat je ziet op die lelijke foto hieronder…

…het is mijn goedgevulde kofferbak. Vandaag geef ik mijn eerste ‘XXL-Vocal-Coachings-Sessie’. Met mijn auto vol met (opname)apparatuur, instrumenten en een arsenaal aan kabeltjes, vertrek ik naar Klarenbeek, waar ik de hele middag intensief aan het werk ga met J.

Die ‘XXL-Vocal-Coachings-Sessie’, die is nieuw. Het is een nieuwe werkvorm waarmee ik aan het experimenteren ben, omdat ik merk dat er mensen zijn die een ‘gewone’ zangles te kort vinden. Die zich opgejaagd voelen door het idee dat de volgende leerling al op de gang staat te wachten terwijl zij nog aan het zingen zijn. En die dus eigenlijk lekkerder zouden ontwikkelen als ze een hele middag of avond met me zouden werken.

Met J. heb ik ‘de eerste keer’ en die bevalt me bijzonder goed. Van tevoren hebben we contact gehad om te bespreken wat we aan zouden pakken en dus ligt de focus op een lied wat ze wil voorbereiden voor de uitvaart van haar moeder (haar moeder leeft nog, maar had voor de zekerheid al eens aangekondigd dat ze dat specifieke nummer op haar uitvaart wilde) en op een lied van Caro Emerald, waarvan J. eerder zei dat het vast ‘veeeel te moeilijk voor haar was en het haar ritmisch gezien nooit zou lukken’. (Wel dus, met wat tips kreeg ze het prima voor elkaar.)

Wanneer ik die avond moe, maar zeer voldaan, thuis kom, begin ik aan een klein ebookje voor haar, zodat ze de belangrijkste feedback over de liedjes, uitleg en oefeningen nog eens na kan lezen en precies weet hoe ze komende tijd verder kan studeren.

(De pagina op mijn website over de ‘XXL-Vocal-Coachings-Sessie’ is trouwens nog in de maak, maar stuur gerust een berichtje als je interesse hebt in de laatste pilotplek, voor €275,‑ inclusief btw en reiskosten.)

13 juli

‘Mam, met mij, hoe is het daar op de camping in de middle of nowhere?’

Ik loop over het weiland, speurend of ik de caravan al zie…

‘Wacht. Mam. Ggggghhhh. M’n telefoon heeft slecht ber… Ik hoor je gggghhh… Ik…. gggghhh… anders wel even naar je toe, dat praat wat makkelijker’

Ik zie mijn moeder verstijfd staan, met ogen als schoteltjes. ‘Ach’, zegt ze verschrikt tegen m’n vader, die de krant zit te lezen, ‘kijk nou, daar is ons An!’

Oké. Dit was misschien indrukwekkender geweest als ik mijn ouders al 20 jaar niet had gezien (ik zie ze meerdere keren per maand), maar ik vind het grandioos. Dit verrassingsbezoekje aan de camping is PRECIES zo filmisch als ik het me had voorgesteld.

(Er is verder niet zoveel over te vertellen, want het was nogal een saaie camping en ik bleef ook maar een uurtje, dus we hebben eigenlijk alleen maar een beetje gebabbeld en boterhammen met kaas gegeten. Maar ik wilde gewoon heel graag delen hoe filmisch dit was.)

17 juli

Voor het eerst in tijden mag ik weer een voorstelling spelen. Of nouja, één…ik speel er meteen zés. Samen met de Zingende Zeemeerminnen, op het Sprookjestuinenfestival in Drenthe.

Het is beter en heerlijker dan had ik had durven dromen. En da’s mooi, want ik ben echt heel bewust aan het onderzoeken en ‘voelen’ welke en wat voor soort optredens voor mij nog de moeite waard zijn.

Dat zit zo: optreden zelf kost natuurlijk energie, maar het ‘gedoe eromheen’ – zoals repeteren, overleggen, reizen, techniek, communicatie met opdrachtgevers – vraagt ook altijd veel van me. Dat moet dan dus in verhouding ook wel voldoende plezier en geld opleveren, anders is het de moeite niet waard. Klinkt hard, maar het lijkt me slim om daar eerlijk in te zijn, vooral ook naar mezelf toe.

Deze dagen voelen in ieder geval absoluut de moeite waard. Omdat de sfeer met de zeemeerminnen onderling écht goed is en omdat het lekker weer is. Omdat de voorstelling leuk is (een bewerking van de opera ‘Carmen’) en ik goed op mijn voorbereiding kan en durf te vertrouwen. Maar ook omdat ik de avond van tevoren vrij had genomen om rustig alle spullen in te kunnen pakken. En omdat ik expres écht meer reistijd had ingecalculeerd, zodat ik op m’n gemak met een enorme thermoskan thee naar de locatie toe kon rijden. En dan ook nog tijd had om onderweg drie keer te stoppen omdat ik moest plassen.

(In augustus staan we weer op het Sprookjestuinenfestival trouwens, hier vind je meer info.)

21 juli

Ik heb het helemaal geregeld vandaag: mijn eerste leerling komt om 15.00 en alle klusjes die ik wilde doen heb ik óf gisteren al gedaan, of verplaatst. Op die manier kan ik voor het eerst in 2021 NAAR HET ZWEMBAD!

Dit is overigens de eerste keer dat ik mezelf in bikini online zet. Ik heb er eerder discussies over gehad met mensen, omdat zij vonden dat bikinifoto’s aandachttrekkerij waren, complimentjestrekkerij en hartstikke onnodig.

Ik zie dat echt anders. Want dankzij de bikinifoto’s die ik afgelopen jaren online heb gezien, de foto’s van mensen met lichamen die niet helemaal – of zelfs helemaal niet – voldoen aan de maatschappelijke standaard, ben ik me steeds meer gaan realiseren dat iedereen mag gaan zwemmen, dat iedereen het verdient om lekker het water in te duiken, ongeacht beharing, kleur, gewicht, gezondheid of wat dan ook.  Foto’s van ‘gewone lichamen’ die er voor hebben gezorgd dat ik heerlijk heb gezwommen en niet bezig was met het feit dat er ‘wat meer Anne is dan een jaar geleden’.

(Voor de duidelijkheid, ook met ‘wat meer Anne’, ben ik nog steeds hartstikke privileged met een look die misschien niet 100% Doutzen-Kroezerig is, maar ook zeker niet zo afwijkt van de norm dat mensen me aan zitten te gapen in het zwembad.)

22 juli

Na het avondeten hang ik op de bank en mopper uitdagend tegen mijn vriend: ‘Ik heb zin in een leuke avond, maar jij moet de kar trekken.

Nog geen kwartier laten mag ik op het balkon komen. Er staan hapjes, drankjes, kaarsjes – hij heeft er zelfs aan gedacht aan mijn kant de lekkere geurkaars te zetten – het mandje van Kroepoek en brokjes om Kroepoek te lokken. En een laptop, om lekker samen film te kijken.

‘Detective Pikachu’, dat dan weer wel. (Geen onaardige film, ik geef ‘em een 7, maar een volgende keer ga ik toch kijken of ik ‘P.S. I Love You’ er doorheen kan drukken.)

25 juli

Ken je van die dagen, waarop – zonder dat je het gepland had – per ongeluk het ene geluksmoment in het andere overvloeit en je eigenlijk alleen maar heel erg gelukkig en dankbaar bent?

25 juli is precies zo’n dag en dat óndanks dat de wekker om 08.00 gaat. Ik ga namelijk met vriendin L. naar een ‘vintage kilo sale’. Dat houdt in dat we tussen muffe, gebruikte en soms afzichtelijke kleding neuzen, om te kijken of er misschien iets briljants tussen hangt. (Ik lieg niet, ik krijg bij veel kledingstukken echt het gevoel dat het ergens uit een oude doos komt van een recent overleden bejaarde.) De kleding heeft geen prijskaartje, je betaalt gewoon per kilo. (Meer info vind je hier.)

Na het shoppen bestellen we een drankje bij ‘Pier 15’ in Breda en kijken verlekkerd (ja, wij zijn ook maar gewoon mensen met hormonen) naar een woest aantrekkelijke man die met ontbloot bovenlijf aan het skateboarden is en allerlei knappe kunstjes doet.

Wanneer we honger krijgen, lopen we door naar ‘Belcrum Beach’, een soort strandje in Breda, maar dan zonder water. (Gemiste kans wel, anders was het écht de ultieme chillplek.) We hebben geluk, want de nieuwe cateraar ‘Kachu’s World’, is net aan het opbouwen. Vol enthousiasme klapt de eigenaar de parasol uit terwijl hij uitgebreid vertelt over zijn Venezuelaanse vrouw en de goddelijke gerechten die ze maakt.

Wanneer we voldaan naar huis willen vertrekken, zie ik ineens wat gekleurde lampjes.

Iedereen die mij een beetje kent, weet hoe dol ik ben op gekleurde lampjes – ik droom van een huis vol Hue lampen – en dus spieken we even binnen in een vreemd gebouw waar we gewoon naar binnen kunnen lopen.

Het blijkt kunst te zijn.

28 juli

‘…en waar gaan jullie vanmiddag naar toe? Ik hoorde van jouw mama dat jullie iets Heel Erg Leuks gaan doen!’, zeg ik tegen mijn nichtje, terwijl we om 09.30 over de kinderboerderij slenteren.

‘We gaan met de trein!’, antwoord ze met haar hoge, schattige stem. Ze kijkt me stralend aan.

Haar antwoord bevalt me niks. Alsof ‘met de trein gaan’ het hoogtepunt van de dag is. Pfff.

En dus peuter ik door: ‘…maar waar gaan jullie dan naar toe met de trein?’

‘Naar de singende seemeerminnen’, slist ze.

Bingo. Dát was wat ik wilde horen.

‘Ooh, ECHT WAAR?!’, krijs ik grijnzend, ‘de ZINGENDE ZEEMEERMINNEN? Dat is nog eens BIJZONDER zeg. Jeetje. Ik zou willen dat ik met jullie mee kon, maar ik moet WERKEN! Wat JAMMER nou!’

Tijdens de voorstelling die ik die middag als zeemeermin speel, zit ze me wantrouwend aan te kijken. Als haar moeder – mijn zus dus – na afloop aan haar vraagt of ze die zeemeermin niet toevallig kent, kijkt ze verlegen weg en fluistert ze zachtjes: ‘het isj Anne!’

Ik krijg haar met moeite bij me voor een foto. Blijkbaar is het toch best spannend, zo’n zeemeermin als tante.

29 juli

Na zo’n 36 keer uitstellen vanwege corona, is het dan eindelijk zover: ik neem vriendin L. mee naar een Michelin-sterren-restaurant, waar ik met een SocialDealbon, een 5-gangen-lunch op de kop heb weten te tikken.

Wij hebben er zin in. De vrouw van de bediening niet zo. Ze lijkt in shock als ik een kop thee bestel als aperitiefje (blijkbaar is een ‘aperitiefje’ een alcoholisch drankje, maar hoe moet ik dat nou weten) en lijkt het ook niet gecharmeerd van het feit dat we een deel van onze eerste gang laten staan. De witte chocolade bonbon met blauwe kaas.

Jep. Een witte chocolade bonbon gevuld met blauwe kaas. Het is om te huilen. Of om van over je nek te gaan.

Gelukkig valt de rest van de gangen meer in de smaak, maar eerlijk gezegd zijn we vrij opgelucht als we het pand verlaten. We wandelen nog wat verder in het pittoreske (kuch, saaie) dorpje ‘Wouw’, kijken stiekem of er echt iemand in het biechthok zit in de Wouwse kerk, brengen nog een bezoekje aan shopping center ‘Rosada’ en belanden uiteindelijk intens gelukkig in een Mac Donald’s. Perfect.

Dat was ’em!

Dat was ‘em alweer, de blog over juli! Heel graag tot een volgende keer!

Houdoe!

Anne

P.S.

Mocht je je afvragen hoe het is afgelopen met Kroepoek, aangezien ik vorige maand schreef hoe ik haar probeerde te trainen om naar buiten te gaan… Dat is mislukt. Ik heb het na een paar weken al opgegeven aangezien zowel zij als wij er doodongelukkig van werden.