2020, Week 21: Mini-burn-outjes en Eierstokken

“Ik heb de hele week niet gehuild!”, zeg ik tegen mijn vriend voordat ik aan dit weekoverzicht begin. 

Er is natuurlijk niks mis met huilen, maar afgelopen tijd werd ik wel een beetje moe van al die emoties van mezelf. ‘Niet huilen’, vind ik dus goed nieuws.

Terwijl ik de titel van deze blog ‘de week dat ik niet huilde’ wil geven, zet O. me met beide benen op de grond.

“Wel. Je hebt bij Friends gehuild. Twee keer zelfs.”

Helaas. Hij heeft gelijk. Dan maar een andere titel.

Goed. Daar gaan we, week 21:

Maandag 18 mei

“Zullen we anders via je ouders naar Drimmelen fietsen en daar een ijsje gaan eten”, hoor ik mezelf voorstellen.

O. reageert enthousiast en het luie deel van mijn persoonlijkheid vraag zich af waarom ik het heb gezegd. Het was misschien meer een aanbod zoals wanneer je aanbiedt te helpen afruimen als je ziet dat het werk eigenlijk al gedaan is. Een aanbod om te laten zien dat je een sympathiek mens bent ofzo. 

Maar we gaan en het is verrukkelijk. De zon is heerlijk, de wind is fijn, mijn lijf voelt fit, de kibbeling is goddelijk, de vader van mijn vriend is lief, de lama’s onderweg zijn schattig, de vrouw van de Spar geeft ons een handig kleed mee om ons ijsje op te kunnen eten en ik ben gewoon heel erg gelukkig, op een rustige en vredige manier.

Dat blijft niet zo, want als we s’avonds online yoga doen stap ik uit de les: ik voel de behoefte de blog af te schrijven over cadeaubonnen voor Instagram. Geen idee waar het vandaan komt – ik schrijf eigenlijk nooit over dat soort dingen – maar ik volg mijn impuls en een paar uur later staat-ie online.

Dinsdag 19 mei

Ik haal de eerste afspraak van de dag uit mijn agenda: eigenlijk zou ik een groep 8 ‘vocaal gaan coachen’ voor hun basisschoolmusical, maar dat project is vanwege corona gecanceld. 

Gelukkig hoef ik me niet te vervelen. Er staan 6 privéleerlingen in m’n planning vandaag die zangles komen volgen. Heel fijn dat alles weer is begonnen, al moet ik er ook wel aan wennen dat ik minder tijd heb voor mezelf en al mijn impulsen. Dat komt overigens ook door die nog-steeds-niet-gerepareerde-MacBook: alles wat ik op een computer moet doen kost me 2x zoveel tijd.

Woensdag 20 mei

Ik ben megaproductief. Ik geef lessen, lees een stuk in een boek over marketing en zit een uur in de tuin bij mijn werkplek om daar ukelele te spelen en te zingen. Dat laatste vind ik best spannend, dat mensen buiten dan kunnen horen dat ik oefen en het doet me dan ook goed dat de buurman na mijn eerste lied begint te applaudisseren.

Na de laatste leerling maak ik het weekoverzicht van week 20  nog even af. Rond 22.30 ben ik klaar en voel ik me gesloopt. Ik ben uit enthousiasme weer eens over mijn grenzen gegaan. Van ellende weet ik even niet meer hoe ik al mijn spullen in mijn tassen meekrijg op de fiets. Na 30 minuten voor me uit te hebben gestaard, vertrek ik.

Donderdag 21 mei

Ik reflecteer. (Dat doe ik veel. Als ik ervoor betaald zou krijgen had ik inmiddels echt een reusachtige villa aan de singel én 10 paarden gekocht. En een nieuwe MacBook, dat vooral.)

Hoewel ik afgelopen maanden niet heel veel facturabele uren heb kunnen maken, stond ik wel veel uren ‘aan’. Uit enthousiasme.

Ik schreef, zong, blogde, instagramde, forumde, speelde, appte, gaf les, las en het was heel vaak tof en leuk. Maar het voelt toch als veel. Te veel. Alsof ik elke keer een soort mini-burn-outje heb, van ‘n uurtje ofzo, waarin ik in paniek raak en de boel niet meer overzie. En waarna ik ook weer vrolijk door ga met alles wat heel vaak heel leuk is.

Dat heeft te maken met enthousiasme, moeite met balans, maar ook met het feit dat er weer steeds meer verwacht wordt, in tegenstelling tot het begin van corona. Toen leek iedereen eigenlijk stil te vallen en was ik daardoor bijna extra trots was op alles wat ik wél deed. Neem daarnaast het tijdelijk samenwonen, wat geweldig is (ik meen het, het is echt geweldiger dan ik had kunnen bedenken en ik geniet er elke dag van), maar wat ook invloed heeft op de manier waarop ik mijn tijd en aandacht besteed en wil besteden.

Kortom. Tijd om op te letten. Een mini-burn-outje zo af en toe vind ik in een signaal wat ik serieus moet nemen.

Ik stap uit wat gezellige whatsappgroepen, onderdruk de behoefte om tijd door te brengen in die leuke ‘online café’s’ als Facebook en Instagram en besluit mijn account te gaan verwijderen op een forum.

De rest van de dag hou ik me bezig met het kijken van de documentaire over Taylor Swift (aanrader!), hardlopen (maar een paar kilometer, maar toch) en een barbecue met familie (op veilige afstand in de tuin*).

*Oké. Heel eerlijk. Ik hield veilige afstand in de tuin, maar heb in de keuken stiekem mijn vader en moeder een knuffel gegeven. Wilde het eerst niet zeggen, want ik wil het goede voorbeeld geven, maarja… Je mag me hier op aanspreken want het is niet goed van me, maar, maar… Ja. Ik weet het eigenlijk ook niet. Wilde het ook niet voor jullie achterhouden.

Vrijdag 22 mei

Als het ‘Wekelijkse Schoonmaakfestijn’ (als je iets een leuke titel geeft, wordt het vanzelf leuker) voorbij is, ga ik naar mijn werk, doe ik wat nodig is en niks extra’s. Ik geef les en ik bereid een repetitie voor. Als ik thuiskom kijk ik Friends. Een dag die zo ‘gewoon’ voelt, dat ik ervan onder de indruk ben.

Zaterdag 23 mei

De middag breng ik door bij mijn gitarist en dat is fijn. Naast dat hij een toffe peer is en muziek maken sowieso tof is, hebben we vandaag een goed gesprek over mindset en geeft hij me vandaag mijn eerste ukekeleles.(Wat een woord. Een les op de ukelele dus.) 

Mocht je nieuwsgierig zijn hoe dat gaat, lessen onderling: ik betaal daar altijd voor. Dat wil ik. Vriendendiensten maken dingen warrig. Bovendien las ik laatst: ‘people who pay, pay attention’ en daar kan ik me helemaal in vinden. Geld kan je soms heel duidelijk maken wat belangrijk is, omdat je er keuzes door moet maken. (Wil niet zeggen dat het niet een beetje pijn kan doen als ik straks de reparatie van mijn MacB… Oké, ik hou al wel weer op over die laptop.)

Na de repetitie rij ik door naar Ilse, een vriendin van me die meedoet met de dineractie. Hoewel deze eigenlijk ook bedoeld was de plaatselijke horeca te ondersteunen, maar ik voor Ilse een uitzondering zodat ik gewoon bij haar kan eten.

Het is fijn om zo langzamerhand steeds weer wat meer mensen te zien (nogmaals, op veilige afstand). Hoewel het gek is haar niet te kunnen knuffelen, is het gelukkig wel veilig om het kleine handje van haar zoontje aan te nemen, als hij deze tijdens een wandeling om mijn vingers vouwt. Als hij later ook nog vraagt of hij een keertje bij mij mag komen spelen en Ilse me een soort motivational speech geeft over haar vertrouwen in mij als eventueel toekomstige moeder, voel ik me helemaal vereerd.

(Ik heb geen plannen in die richting, het gaat komende jaren echt niet gebeuren, maar inmiddels kan ik het me wel steeds meer voorstellen dát ik het ooit wil en misschien zelf in staat zou zijn om het daadwerkelijk te ‘kunnen’, moeder zijn.)

De zaterdag wordt feestelijk afgesloten: terwijl mijn vriend gamet, knoop ik mijn t-shirt tot een soort naveltruitje, zet de Wii aan en ‘Just Dance’ ik alsof mijn leven ervan af hangt.

Zondag 24 mei

In de middag loop ik hard, wat sowieso al bijzonder is. Het is alleen nog een beetje meer bijzonder omdat ik een vreemde man aanspreek op zijn vreemde gedrag. (Te lang verhaal, dus dat staat inmiddels in deze blog.) 

Verder doe ik rustig aan, ik maak wat muziek en kijk wat dingen op YouTube. Ik ben onder de indruk vande vlog van Jonna, die een rustig leven leidt in Zweden. Terwijl ik voor de tv hang, houdt zij zich bezig met schilderen met natuurlijke pigmenten en het graven van gaten in ijs.

Terwijl ik kijk wordt mijn ‘inner ondernemer’ tegelijkertijd gekalmeerd en in de war gebracht. Ik realiseer me wederom dat het zo uitdagend is (en blijft) om balans te zoeken tussen spanning, ontspanning, uitdaging, comfort zones, groei en tevredenheid.

Liefs,

Anne