Dagboekstukjes, maart 2021

Toevoeging: als je dit leest, is het mei. Afgelopen maanden kon ik nog niet helemaal helder mijn schrijfsels teruglezen en heb ik ze dus ook niet gepubliceerd. Inmiddels is het ergste van het ‘overspannen zijn’ achter de rug en denk ik: ‘nou, dit mag allemaal best online hoor!’ Een paar dagen terug kon je mijn verhalen over februari al lezen en hier zijn de dagboekstukjes van maart 2021.

5 maart

O. en ik liggen in bed en praten over onze ambities om vegetarischer – nee, niet vegetariër, maar vegetarischer, we gaan de lat niet te hoog leggen -te worden.

‘Ik dacht dus dat koeien eigenlijk standaard melk gaven’, vertel ik hem, ‘maar blijkbaar worden die koeien de hele tijd bezwangerd en is dat dus eigenlijk óók heel erg zielig! Het leek me gewoon zo logisch: kippen leggen eieren, schapen geven wol, koeien geven melk.’

O. kijkt me met een stalen gezicht aan.

‘Die schapen doen dat ook niet vanzelf he?! Wol geven?! Die worden geslagen! Dat heeft te maken met hun doorbloeding en de haarvaten enzo!’

Ik stop met ademen en kijk hem geschokt aan. Dit wist ik niet. Is er dan werkelijk geen enkel product wat ik kan kopen zonder dat iets of iemand daarvoor hoeft te lijden?

Hij lacht.

‘Rotzak!’, zeg ik terwijl ik hem stomp, ‘weet je wel wat dat doet met mijn stressniveau?!’

6 maart

Mijn stressniveau is wel echt van de kaart. Niet door de grap van O. maar gewoon, omdat het niet zo goed gaat.

Als mijn moeder in de middag langskomt – we hebben afgesproken om de live action film van ‘Jungle Book’ te kijken – ben ik een half uur nadat ze binnen is al uitgeput. ‘Vind je het misschien goed als we ‘em een andere keer kijken mam?’, zeg ik, terwijl ik mijn ogen dicht doe en onderuit zak, ‘dan ga ik nu even rusten’.

Dus dit is overspannen zijn. Dat zelfs dingen die geen energie kosten, energie lijken te kosten. Ik lok Kroepoek bij me met brokjes en trek het dekentje over me heen.

8 maart

‘Oooh, jij bent het meisje dat bij ‘reden van bezoek aan de winkel’, had ingevuld dat je de Hema zo mistte’, roept de medewerkster stralend, terwijl ze mijn identiteitskaart checkt. ‘Dat vonden we zo leuk! Kom gauw binnen. Er is niemand na jou, dus als je wil, kan je 1,5 uur rustig shoppen.’

Glunderend slenter ik door de Hema. Langs het mannenondergoed, de rompertjes, de theedoeken, de torentjes lipgloss, de geurkaarsen en al die leuke stickers en notitieboekjes. Ik heb niks nodig, maar wel erg behoefte aan het gevoel van ‘normaal’ winkelen, net als vroeger vóór corona.

Met mijn mond half open – dan hoor je het knettersuiker beter knetteren – typ ik in de avond aan mijn ‘wat-als-Anne-instort-plan’. Een plan waar familie en mijn vriend toegang tot hebben en waarin ze kunnen lezen hoe ze moeten handelen als ik ineens doodziek word. Zodat ze bijvoorbeeld mijn leerlingen kunnen afbellen en een autoreply voor mijn mail instellen.

Ik ben op dreef. Naast optie 1 ‘wat je moet doen als ik ineens flauwval en niet kan werken’ en optie 2 ‘wat je moet doen als ik langer dan een week uit de running ben’, voeg ik ook optie 3 ‘als ik per ongeluk in coma kom of doodga’ toe. Je mag het luguber vinden – dat vindt mijn vriend O. ook – maar ik vind klantenservice gewoon belangrijk en ik ben graag goed voorbereid op alle mogelijke scenario’s. (Ik bedoel, wat was het fijn geweest als we 2 jaar geleden een ‘wat-als-er-een-pandemie-komt-plan’ hadden gemaakt. Was toch handig geweest.)

11 maart

Als ik richting het centrum rijdt en stilsta bij een stoplicht – wat gewoon op rood staat – toetert degene achter me. Ik doe niks verkeerd maar via de binnenspiegel zie ik een man heel boos naar me kijken. Aan zijn gezicht te zien, is-ie zelfs op me aan het schelden. Ik weet dat ik écht niks fout doe, in ieder geval niet verkeerstechnisch gezien, maar toch wil ik niet dat hij boos is.

‘Laat het los Anne’, zeg ik tegen mezelf.

Maar ik kan mijn tranen niet bedwingen.

Hoewel mijn strategie eigenlijk ‘ben lief voor jezelf’ is, en, ‘praat tegen jezelf zoals je tegen je beste vriendin zou praten’, ben ik enorm pissig. Op mij. Op mezelf. ‘Pfff’, denk ik van binnen, ‘wat ben jij overgevoelig zeg. Als je hierom al uit het veld geslagen bent, is er echt iets mis met je. Ik word doodmoe van jou.’

Aangekomen op de plaats van bestemmeling – ik heb een zogenaamde ‘Poezendate’ bij kattencafé ‘Familie Snorhaar’ – lukt het me gelukkig om te ontspannen:

Dit bericht bekijken op Instagram

Een bericht gedeeld door Anne Ermens (@anne_ermens)

13 maart

Van deze dag wil ik eigenlijk alleen mijn boterham laten zien, want dit is toch best wel een aanrader: geroosterd brood met avocado, geitenkaas, granaatappelpitjes, peper en zout.

14 maart

Morgen doe ik een online optreden voor een bedrijf. Na wat ge-onderhandel over het repertoire heb ik een beetje toegegeven en dus zing ik morgen ook ‘Leef’ van André Hazes Junior. Ik lig er wakker van. Hoewel ik er muzikaal gezien echt een leuke versie van heb weten te maken met de ukelele, zijn er stukken tekst zo slecht dat ik ze amper mijn strot uit krijg. Ik bedoel, kijk naar het tweede couplet:

‘Hij vertelde dat hij zich had gewerkt in het zweet’.

Zo lelijk.

Het zou moeten zijn: ‘hij vertelde dat hij zich in het zweet had gewerkt’.

Je gaat er dan vanuit dat die kromme grammaticale keuzes, noodzakelijk waren om het rijmschema in tact te houden.

Maar de zin die dan zou moeten rijmen, is:

‘Geld verdient als water, maar nooit echt had geleefd.’

Zweet. Geleefd. Dat rijmt niet eens op elkaar!

Ik bedoel. Niet dat ik het beter kan. Maar toch. Hadden ze er niet even iets langer over na kunnen denken?

16 maart

Als ik op mijn werkplek aan kom, zie ik dat er een envelop onder mijn deur is geschoven.

Het is van een compleet onbekende mevrouw. In het tijdschrift ‘Flow’ had ze gelezen over mijn ‘Liedje bij de Lunch’ – je weet wel, dat je een liedje cadeau kan geven en een persoonlijke boodschap op de achtergrond zichtbaar is via een greenscreen – en er eentje besteld.

Ik krijg het er warm van. Er zit zo veel liefde, aandacht en energie in het concept van ‘Liedje bij de Lunch’ en de uitwerking daarvan en ik ben er zo enthousiast over… Dat een onbekende, betalende klant dan ook zó extra enthousiast is dat ze de moeite neemt me persoonlijk een kaart te sturen, dat vind ik echt… ja… ik kan er een boek over schrijven hoe geweldig ik dat vind. (En hoeveel steun dat geeft, zeker in deze periode.)

17 maart

‘Heeft u de Flair nog?’

Even twijfel ik of ik het ga zeggen…

‘WANT IK STA ERIN’, grijns ik erachter aan.

‘Ech woar meske?!’, zegt de vrouw van de Primera met ogen als schoteltjes, ‘stadegij in de Flair?’

Vrolijk maakt ze een foto van me terwijl ik het artikel in de lucht hou. Ze is misschien nog wel enthousiaster dan ikzelf en vertelt trots dat ze vorige week óók al Ruud van Big Brother in haar winkel had gehad. Ze was zelfs met hem op de foto geweest! Mij vroeg ze trouwens niet om met haar op de foto te gaan, maar dat mag de pret niet drukken. Ik sta in de Flair en dat vind ik ontzettend tof.

20 maart

Afgelopen dagen waren ellendig. Op donderdag riep ik O. naar de badkamer, waar ik nog met natte haren stond te trillen als een rietje omdat ik onder de douche een paniekaanval kreeg vanwege de verkiezingen, al het wereldleed en ‘hoe-moet-het-nou-allemaal-en-komt-het-ooit-wel-goed-en-wordt-de-wereld-ooit-een-mooie-en-eerlijke-plek’. En gisterenavond werd ik ziek na mijn magnetronmaaltijd* – die met pasta en zalm die ik al jaren eet – en moest ik zwetend en bibberend vanaf de wc een leerling afzeggen. Die al voor de deur stond.

*Toen ik eerder in een vergelijkbare fysieke situatie zat, schreef ik daar een keer een blog over trouwens.

Godzijdank word ik vandaag dan eindelijk enigszins fris en fruitig wakker en dat komt mooi uit: voor het eerst sinds lang heb ik een auditie op de planning staan.

Hoewel ‘auditie doen’ niet altijd tot mijn lievelingsactiviteiten behoorde, is het vandaag absoluut anders. Na een jaar lang van coronabeperkingen, voelt een auditie als een verrukkelijke belevenis, een avontuur, een heerlijk dagje uit. Als ik in de auto ook nog even stil sta bij het idee dat we tijdens het spelen van de scene’s en het doen van de dansauditie, waarschijnlijk geen afstand hoeven te houden, krijg ik een brok in mijn keel.

Wat de dansauditie betreft.

Ik voel dat ik een jaar lang amper in de sportschool ben geweest. (Niet perse omdat ik voorzichtig was vanwege corona, maar voornamelijk omdat ik corona een goed excuus was niet naar de sportschool te gaan.) Hoewel ik mezelf echt een plaatje vind in mijn balletpak – ik zie er echt elegant uit op een hele coole manier, al zeg ik het zelf – en ik mijn gezicht voor het eerst in tijden zie stralen als de zon, voelt het toch een beetje alsof ik nodig aan de beademing moet.

Als de dansdocent vraagt, ‘hier kunnen jullie 2×8 tellen freestylen, wie kan er een tof kunstje’, hoor ik mijn eigen stem zeggen: ‘Ik! Ik kan een breakdance move!’

Mijn enthousiasme wordt nog eens mijn dood.

29 maart

Het is een shitdag. Ik ben dus extra trots als ik mezelf bij elkaar raap en besluit een cursus mantra-zingen te kopen, waarbij je jezelf met ukelele begeleidt. Het is een briljant idee, vind ik zelf, want én het is een investering in mijn ontwikkeling op zowel zang-als-ukelele-gebied én het is een investering in mijn mentale welzijn.

Ik zie helemaal voor me, hoe ik me binnen een uur een compleet ander mens zal voelen. Hoe alle onrust als sneeuw voor de zon zal verdwijnen. Hoe ik na een paar mantra’s mijn innerlijke vrede hervonden heb en ik totaal opgeladen door kan met mijn leven. En dat ik me dan misschien zó goed voel, dat ik komende weken misschien weer wat kan opbouwen qua uren werk.

Hoewel ik altijd bijzonder geniet van de hoeveelheid reusachtige voorpret die ik heb, zijn mijn ‘wellicht-enigszins-onrealistische-verwachtingen’ soms ook de oorzaak van een hoop teleurstelling.

Een enorme hoop teleurstelling dit keer.

De ‘bladmuziek’, zoals de mensen van het cursus het noemen, is geen bladmuziek. Het is tekst met akkoorden. Er staan geen noten op waar ik de melodie mee kan lezen. DAT IS DAN DUS GEEN BLADMUZIEK!

Ik probeer me te herpakken, start een video en begin mee te spelen met de akkoorden.

DE UKELELE IS NIET GESTEMD. De ukelele in de video is niet gestemd! Daardoor klinkt alles wat ik doe, vals. Want ik stem de mijne wel. Duh. Les 1 van elke instrumentenles: stem je instrument.

De vrouw op de video kijkt vriendelijk. Alsof ze vredig in het ‘daar en dan’ is. Zij wel.

Ook op de volgende video’s die ik kijk, is de ukelele vals.

Nu kan prima tegen vals, maar dan wel als leerlingen vals zingen en ik ze help het zuiverder te maken. (Dat vind ik zelfs leuk en er wordt dan altijd een hoop gelachen en ik heb er een mooie theorie over, genaamd ‘de dartbord-theorie’, die ik vast nog wel eens vertel.)

Maar als ik een cursus koop om mijn ‘inner boeddha’ te vinden, kan ik niet tegen vals. En niet tegen de belofte van bladmuziek, als het niet daadwerkelijk bladmuziek is.

Ik geef het op. Het is een shitdag en het komt niet meer goed.

31 maart

De weersvoorspelling is verrukkelijk en dus vertrek ik op de fiets naar mijn werk. En dan zie ik dit:

Kijk nou, hoe leuk! De hele Speelhuislaan in Breda is volgehangen met reusachtige skippyballen! (Inmiddels weet ik dat ze er hangen vanwege een actie.)

Opgewekt fiets ik door. Het leven is zo veel makkelijker als de zon schijnt en je op de fiets naar je werk kan – dat kan ook als het regent maar dat weiger ik – en als de straten er vrolijk uitzien! Ik vervolg mijn route door het park en zie daar wat meiden, gehuld in mondkapjes met hartjes, rommelen met briefjes. Ik trap op de rem, draai me om en vraag ze nieuwsgierig wat ze aan het doen zijn.

‘We zijn door de gemeente van Breda ingezet om complimentjes uit te delen!’, glimlacht een van de meiden. ‘We geven ze op een briefje, met zo’n grijphulp, zodat het ook nog gewoon coronaproof is!’

Wat. Een. Geweldig. Idee. Precies waar de wereld behoefte aan heeft. Meer liefde en meer persoonlijke aandacht.

Voor ik het weet, krijg ik er ook een briefje in mijn handen geduwd:

En dat was ‘em weer

Het was een veelbewogen maand – zoals altijd eigenlijk – en ik ben benieuwd wat de volgende me gaat brengen. Dankjewel dat je er weer was!

Houdoe en veel liefs,

Anne