Hoe ik het Licht zag op het Toilet

Maandag 6 augustus, 17.50

Ik knipper met mijn ogen en kijk schuin omhoog. Naast me staat W., die je misschien nog kent van de Wodka Woensdag vorig jaar.

“Ohjee Anne”, zegt ze geschrokken; “Gaat het niet goed?!”

We bevinden ons in de gang bij de toiletten van een restaurantje in Nijmegen. Tijdens een dag vol repetities samen hadden we ineens wat meer tijd en besloten we rustig aan het water wat te eten, in plaats van een broodje bij het tankstation te halen.

“Weet je nog, al die wijsheden die ik net vertelde?” mompel ik terwijl ik mijn bezwete gezicht tussen mijn knieën stop. “Ik denk dat God – als hij bestaat – het heeft gehoord, en mij met m’n grote mond een lesje wilde leren.”

Een klein uurtje daarvoor

Zoals gewoonlijk praat ik honderduit. Hoe goed het gaat. Hoe sterk ik me voel. Dat ik zo veel beter om kan gaan met alles. “Veel leed ontstaat niet door de gebeurtenis zelf, maar door de weerstand die je ertegen hebt” zeg ik wijs terwijl ik mijn frietje in de mayonaise dip. “Net als nu: het is bloedheet, ademen gaat moeizamer en ik voel dat mijn lichaam de warmte moeilijk kwijt kan. Hoe meer ik me daartegen verzet, hoe meer ik ik in paniek zal raken. Met alle gevolgen van dien. In plaats daarvan besluit ik om te accepteren wat er is. Ik pas mijn tempo aan, knoop mijn blouse los en maak er het beste van.”

Ik neem een hap van mijn hamburger en ben blij met mijn verhaal. Natuurlijk. Je kan een hoop voorbereiden en voorkomen. Op een dag als vandaag ben je bijvoorbeeld nogal een oelewapper als je je winterjas aantrekt. Als je niks drinkt. Als je besluit een marathon te rennen. Maar complete controle heb je nooit, niet over het weer en ook niet over het leven.

Wanneer mijn bord half leeg is

Wanneer mijn bord half leeg is voel ik me niet zo heel erg goed. Eigenlijk gewoon heel erg niet zo goed. Ik probeer te accepteren dat ik daar onrustig van word. Dat mag ook, onrustig worden, want het is nou eenmaal geen prettige situatie. Het is eigenlijk een van mijn grootste angsten: ziek worden in het openbaar en dan compleet afhankelijk van anderen zijn.

Aangekomen op het toilet breekt het zweet me uit. Misschien is het de warmte waar mijn weinig-exotische-lichaam toch wat moeite mee heeft. Misschien heeft mijn lijf het zwaar met het verwerken van de enorme hamburger die ik probeerde weg te werken. Of misschien ben ik ook een beetje gespannen met ineens twee repetities op een dag, na al die dagen vakantie vieren.

Ik ben er lang

Bijna 20 minuten gaan voorbij. Minuten waarin ik besluit de regie over mijn gedachten te nemen. Alsof ik de Daila Lama ben. Of Emile Ratelband.

In plaats van:

‘Ik wil niet dat mijn lichaam iets eruit gooit, op wat voor manier dan ook. Het is niet elegant. Ik wil het niet.’

Denk ik:

‘Ik geef me over, en zal erop vertrouwen dat mijn lichaam weet wat ie moet doen.’

In plaats van:

‘Mensen zullen zich wel afvragen wat ik hier zo lang doe. Wat een gênant moment.’

Denk ik:

‘Alles is in beweging, zoals de seizoenen veranderen, zo zal ook dit moment veranderen.”

En in plaats van:

‘Waarom overkomt mij dit nu weer?’

Lukt het me om te denken:

‘Wat een geluk dat ik een – over het algemeen – gezond lichaam heb. Fijne mensen om me heen. Leuk werk. Waarom overkomen me eigenlijk zoveel goede dingen?’

Alles is een fase

Zo ook dat moment.  Na een tijdje is het voorbij. Als ik de schrik van mijn bleke en bezwete spiegelbeeld heb verwerkt strompel ik naar het personeel. Ik vertel ze dat ik me niet goed voel, vraag om een koude, natte handdoek, en ga op de grond zitten om te zorgen dat áls ik flauw val, ik niet écht kan vallen.

Een poosje later zit ik onderuit gezakt en met gesloten ogen naast W. in de auto, onderweg naar de volgende repetitie. Ze vraagt me hoe ik me voel. Natuurlijk, ik voel me beroerd. Maar tegelijkertijd voel ik me goed. Alsof ik geslaagd ben voor een soort Examen des Levens: ‘Omgaan met Ellende’.

“Ik voel me trots. Ik heb het echt goed gedaan.” zeg ik met een grijns.

Liefs,

Anne