2020, Week 32: Rituele Verbranding en een Verrassende Verjaardag

Ik realiseer me ineens dat er een kans is dat ik hier nooit meer mee stop. Met bloggen. Met een klein verhaaltje schrijven over elke dag van mijn leven. Dat ik nooit meer stop met weekoverzichten maken.

Na mijn hele gedrag te hebben geanalyseerd (‘Wil ik een weekoverzicht omdat ik dwangmatig ben?’, ‘Ben ik verslaafd aan de aandacht?’, ‘Probeer ik te veel aan de verwachtingen van anderen te voldoen?’), realiseer ik me dat ik gewoon heel simpel echt zin heb om te schrijven. Dus ik ga het mezelf niet moeilijker maken dan dat het is en kruip – ondanks mijn vakantie – lekker achter de laptop.

Hier is mijn weekoverzicht!

Maandag 3 augustus

Om 12.00 lig ik nog in bed. Gewoon omdat het kan. Af en toe trippel ik de keuken in om wat te eten en drinken te halen, maar verder is er – op het omslaan van de bladzijdes van mijn boek – geen activiteit.

Ik lees ‘Kapers op de kust‘, zo’n chicklit van Jill Mansell, een simpel boek dat lekker wegleest. Maar waar ik voorheen enorm genoot van dit soort boeken, is er inmiddels iets veranderd. Ik ben veranderd. Want waar het me eerder niet eens op viel, irriteer ik me mateloos aan de volgende dingen:

• Bij heel veel personages wordt benadrukt hoe slank en maatje 36 ze wel niet zijn en hoe mooi dat dat is.
• Een van de getrouwde mannen slaat een vrouw op haar kont en dat is blijkbaar gewoon normaal?
• Vrijwel alle mannelijke personages zijn of vieze vreemdgangers, of suffe lulletjes.

Als ik op de helft ben en overweeg om het boek ritueel te verbranden, leg ik het weg en schrijf ik een blog.

De avond eindigt precies zoals ik het hebben wil tijdens mijn vakantie. Mijn balkon met op de achtergrond het geluid van tjirpende krekels, de wetenschap van een vrijwel lege agenda, de poes en een dekentje erbij, en geweldige weersvoorspellingen in het vooruitzicht. Heerlijk.

Dinsdag 4 augustus

Ook op dinsdag wordt er lekker gelummeld. Ik lees het boek uit, zing wat, speel een beetje ukelele en eet veel.

In de avond word er gesport en dat gaat ineens gepaard met een soort 10-minuten-durende-micro-paniek-aanval van tevoren. Heel veel wil ik er niet over kwijt, maar hij komt nogal uit het niets en heeft 100% te maken met de combinatie ‘ideaalbeeld van het lichaam van vrouwen’/’de hoeveelheid eten waar ik afgelopen weken maanden van heb genoten’/’de wetenschap dat mijn – voorheen bijzonder strakke – buik eruit ziet alsof ik een paar weken zwanger ben’.

Ik heb geen eetstoornis verleden of iets dergelijks en het kan zomaar door alle aandacht voor ‘bodypositivity’ komen, maar het valt me steeds vaker op hoe ontzettend vaak ik met dit soort dingen bezig ben. (Dat lees je misschien in mijn blogs ook wel.) Bijzonder vermoeiend.

Het sporten is fijn en wanneer ik de sportschool weer uitloop, voel ik me sterk, flexibel en krachtig.

Wat is het toch een uitdaging, realiseer ik me, om goed voor jezelf te zorgen. Om de juiste keuzes te maken voor jezelf op de korte én op de lange termijn, zonder die keuzes alleen maar te maken vanuit ‘wat de maatschappij wil’.

Na dit gedoe krijg je nu een zomerse, vrolijke reclame.

Woensdag 5 augustus

Het is zover. Mijn nichtje van 1,5 komt en we gaan naar het kattencafé. Voor het eerst. Met de bus. Ook al voor het eerst. Hoewel de situatie niet helemaal aan mijn fantasieën* voldoet, is het enorm leuk. Ik ben blij dat ze wat positieve ervaringen op doet, want het contact met Kroepoek is nog steeds niet bepaald als ‘succesvol’ te omschrijven.

*Mijn fantasieën: het compleet onrealistische beeld waarbij mijn nichtje op de grond zit en alle 9 katten naar haar toe komen om kopjes te geven. Mijn nichtje blijkt een soort gave te hebben waardoor ze met katten kan communiceren en zal in de toekomst ook een soort ‘kattenfluisteraar’ worden. Zoiets.

Na het bezoek aan het kattencafé, gaan we even naar de gevangenis. Dat is ook de eerste keer voor mijn nichtje uiteraard. Hoewel ik van tevoren een soort spirituele bubbel van bescherming tegen boze energieën om haar heen visualiseer, lijkt ze weinig onder de indruk. (Of mijn bubbel werkt gewoon echt goed, dat kan natuurlijk ook.)

Donderdag 7 augustus

Tijd om naar Amsterdam te gaan. O. woont daar en we zijn uitgenodigd om te komen kijken bij de tv-opnames van ‘Op Vrijdag’. Een programma wat ik eerlijk gezegd nog nooit heb gezien omdat ik bewust geen tv-signaal heb in huis.

Overigens, in het huis waar O. woont, staat een plant die op een tarantula lijkt. Ik krijg daar elke keer de rillingen van, maar besluit onder het mom van ‘elke stap is er eentje’, de ‘poten’ te aaien.

[expand title=”Als je de plant wil zien, klik hier.“]

[/expand]

Goed, na deze overwinning en een heerlijke picknick aan de gracht, is het tijd om naar de studio te gaan.

Het bijwonen van de tv-opname is leuk. Het programma is vermakelijk: Esmee van Kampen vind ik een interessante gast vanwege haar carrière en Klaas Dijkhof heeft een lekker Bredaas accent en valt dus ook in de smaak. Bovendien is het interessant om te zien hoe het achter de schermen gaat: tussendoor worden mensen bij-gepoederd (met make-up, dit is geen geheime code om jullie duidelijk te maken dat er coke werd gesnoven), de hoeveelheid lampen in de studio is indrukwekkend en presentator Renze Klamer weet bijzonder snel en op perfect gearticuleerde wijze drie verschillende promo’s op te nemen. Tof om eens te zien!

Vrijdag 7 augustus

Bij het wakker worden, zie ik wéér een inschrijving voor een proefles in mijn mail. (Ja, ik kijk soms mijn mail in mijn vakantie.) Dat is al de zoveelste! Langzamerhand beginnen mijn zanglessen écht vol te stromen en dat is geweldig! “Ik denk dat er een wachtlijst gaat komen”, mompel ik stralend tegen mijn vriend.

Tijd om terug te mailen, geef ik mezelf niet. Het is vakantie en ik heb niet voor niets zo’n goede auto-reply geschreven.

We lopen langzaam richting de metro. Geen haast, alles mag en niks moet, want het is vakantie.

(Haha, had ik al gezegd dat het vakantie is?)

Hoewel ik niet perse een liefhebber ben van het concept ‘wandelen’, is het heerlijk. Het park is prachtig, de temperatuur is goddelijk en het is zo fijn om geen haast te hebben en nergens op tijd te hoeven zijn.

We lopen binnen bij twee kringloopwinkels en ik koop spontaan een luchtig jurkje voor €4,-. Geheel tegen mijn principes, want ik had eigenlijk besloten dat ik geen streepjes meer zou dragen, om een soort van rust in mijn outfits te houden. (Ik begon een half jaar geleden met project ‘ik-word-een-goed-geklede-vrouw’, maar het is nogal een ingewikkeld project.)

Goed. Het katten-t-shirt hierboven koop ik niet. Er zijn grenzen. Maar ik wilde ‘m je wel gewoon even laten zien. Wat een gevaarte.

Uiteindelijk stappen we dan de metro in. Met een mondkapje op natuurlijk.

Ik moet lachen om deze foto, het is bijna alsof ik probeer onherkenbaar door Amsterdam te reizen met mijn gezicht zo bedekt.

Eenmaal in het centrum aangekomen, varen we met het pontje naar het hippe ‘Pllek Amsterdam’. Een heerlijke plek aan het water, waar je kan zwemmen, zonnen, eten en drinken. Ik ben zo gaar van de hitte dat ik alleen maar de energie heb om een foto te maken van de indrukwekkende toiletten.

Na een kort bezoekje aan het Eye Filmmuseum (gedoe met Museumjaarkaart en te gierig om een kaartje te kopen) en een wandeling door de Lush en Rituals keren we – met de airco vol aan – terug naar Breda.

Onderweg maken we een stop bij Happy Italy Breda. Het is een weinig pittoreske locatie, maar het eten smaakt prima en het voelt toch een beetje als ‘uit eten gaan’.

Voor ik ga slapen, schrijf ik deze blog, over dingen die je me kan geven voor m’n verjaardag. Heeft o.a. te maken met cellulitis, mondkapjes en zelfliefde,

Zaterdag 8 augustus

Ik ben jarig, maar heb vanwege corona, mijn kleine appartement en de bizarre temperaturen, besloten geen visite te ontvangen.

Toch is het een geweldige dag, want mijn vriend rijdt me als verrassing de hele dag rond voor een soort ‘verjaardagstournee’! Op een scooter bezoeken we vijf locaties om daar wat te drinken, te eten en gewoon lekker ontspannen te kletsen.

Slingers en taart bij vriend D., lunch bij vriendin I., even in het zwembadje bij m’n zusje en haar gezin, ballonnen op de deur – en nog meer taart – bij mijn ouders en een heuse grabbelton met cadeautjes bij vriendin L. Wat een feest, wat een liefde en wat een hoop om dankbaar voor te zijn.

Zondag 9 augustus

“Ik wil aan jouw kant. Jij ligt al de hele nacht bij de ventilator.” Vastbesloten neem ik een duik over mijn vriend en hij rolt slaperig naar de rechterkant van het bed.

Het hele jaar door verlang ik naar de zon en ik geniet er intens van dat-ie er is. Dat doe ik vandaag ook. Terwijl ik lig.

Want dat doe ik de hele dag. Liggen. Het is te warm voor welke andere activiteit dan ook. En dus bekijk ik liggend heel mindfullness alle lieve berichtjes voor mijn verjaardag, schrijf ik deze blog en lees wat tijdschriften. En daar blijft het zo’n beetje bij.

Op social media zie ik trouwens dit bericht voorbij komen. Ik ben er erg van onder de indruk en wil ‘m ook hier even delen.

Zoals je ziet heb ik een heerlijke week gehad. Hopelijk gaat het met jou ook goed, en weet je een beetje je draai te vinden in deze exotische temperaturen en alle spanningen die corona nog steeds met zich meebrengt.

Liefs,

Anne

P.S.

Heb je gezien dat ik voor het eerst in 32 jaar het woord ‘verrassend’ goed heb gespeld? Wijsheid komt écht met de jaren!

P.S. 2

Voor de online workshop zang is er trouwens geen wachtlijst. Voor €6,- kan je meedoen en je bent ook welkom als je nog geen zangervarig hebt. Hier lees je meer.