2020, Week 38: Ups, downs en een interview

Deze blog is verder niet gedeeld via nieuwsbrieven of social media. Ik zat niet helemaal lekker in m’n vel toen ik ‘em schreef en daardoor ging ik ook twijfelen of-ie wel ‘goed genoeg’ was. Maar je mag ‘em gewoon lezen natuurlijk.

​Maandag 14 september

Het is zo’n 28 graden en het enige wat er op de planning staat is de speurtocht naar ‘padding’ voor mijn vriend O. (Hij heeft dat nodig voor zijn werk als stuntman. Ik vind het zo cool als hij dat in winkels vertelt. Net zoals dat ik het nog altijd cool vind om te zeggen dat m’n vader bij de radio werkt.)

Nog voordat we een winkel instappen, zie ik ineens een klein kerkje, midden in de winkelstraat. Hoewel ik nog steeds niet weet hoe en wat ik allemaal geloof, is de kerk altijd een fijne plek en dus stap ik naar binnen om een kijkje te nemen en een kaarsje aan te steken voor de mensen die ik moet missen. ​​

Terwijl ik met O. verder fiets door Breda, benoem ik minstens 3x hoe goed we het wel niet hebben. Het gaat zo goed dat ik er bijna wantrouwend van word en dus denk ik diep na of er echt geen dingen zijn die me dwarszitten. Ik kom uit op het volgende lijstje:

• De break-up van radiodj’s Mattie en Wietse zit me nog steeds dwars.
• Ook de verwarrende afloop van ‘The Bachelorette’ heb ik nog niet helemaal verwerkt.
• Ik weet nog niet wat we moeten gaan eten vanavond.

Wat een geluk.

Dinsdag 15 september

Tijdens mijn scrollsessie door social media krijg ik een angstaanjagende advertentie te zien van de app ‘karaokesongs’. Je hoort een vrouw knettervals zingen, ziet een schuifje schuiven en ineens lijkt het alsof de vrouw geweldig zingt. HARTSTIKKE NEP!

Voor ik het weet hou ik een online preek. Over hoe tof het is dat er zoveel mogelijkheden zijn met techniek, dat we ons lichaam kunnen fotoshoppen, ons gebit met een klik op de knop witter kunnen maken en dus ook een stem compleet kunnen veranderen.  Ik vind dat ook echt bizar geweldig, dat zulke dingen kunnen!

En tegelijkertijd is het gevaarlijk. Niet alleen omdat je op een gegeven moment niet meer wat wel en niet echt is. (Ik bedoel, had jij door dat Lena Heady’s hoofd op een ander lichaam was geplakt tijdens haar ‘walk of shame’ in Game of Thrones?) Ook omdat mensen steeds kritischer worden naar zichzelf door al dat gemanipuleer. De lat komt steeds hoger te liggen en dat is niet alleen demotiverend maar soms ook een beetje deprimerend.

Naast mijn preek en mijn lessen, hou ik me bezig met de interne discussie in m’n hoofd. Namelijk: is het slim om de vrije uurtjes aan het eind van de middag aan het zwembad door te brengen, of zou het professioneler zijn om gewoon door te werken aan die todolijst die toch nooit afkomt?

Ik ga voor het eerste en rij richting het zwembad terwijl Ricky Martin uit de speakers knalt. Nu ik het besluit heb genomen, geniet ik er intens van.
Dat duurt niet lang. Zwembad 1 is dicht (of nouja, de mevrouw wil mij en twee teleurgestelde aanwezige puberjongens niet binnen laten: ‘dat mag pas om 17.00 en alleen als je banen gaat zwemmen’.) 

Na nog een teleurstellende poging bij Zwembad 2 (‘Sorry mevrouw, de zwemlessen gaan zo beginnen en ik kan u ook niet gewoon even buiten aan het water laten liggen’), neem ik het heft in eigen handen. Ik rij naar huis, gris de tuinstoel van het balkon en ga in m’n bikini aan het water naast m’n flat liggen. Dit is misschien wel de laatste zomerse dag van 2020, die laat ik niet verpesten.

Woensdag 16 september

Het is zo’n dag dag waarop alles klopt. Niet alleen gaan mijn lessen goed, ik voel me ook nog eens een next level docent omdat ik besluit vanaf nu altijd water, thee en een schaal met appels klaar te hebben staan voor mijn leerlingen.

En dan heb ik na werktijd óók nog eens een date.

Mijn vriend en ik hebben iets te vieren. Het is namelijk precies een jaar geleden dat we elkaar voor het eerst hebben ontmoet. En daar ben ik nog elke dag blij om.

(Ik schrijf nooit heel uitgebreid over hem omdat ik zijn privacy wil respecteren, maar hij is geweldig. Omdat hij me nooit het gevoel geeft dat ik te veel ben bijvoorbeeld. Omdat hij heel geduldig ingewikkelde dingen kan uitleggen en kan genieten van kleine dingen zoals een blikje cola.)

Donderdag 17 september

Ik heb een interview en ben wat huiverig. De vorige keer toen ik geïnterviewd werd, was dat geen grandioos succes namelijk. Het geweldig leuke en ontspannen gesprek van een uur, werd toen gereduceerd tot zo’n vijf regels tekst waarin het eigenlijk alleen maar leek alsof ik een tragisch slachtoffer was van de coronacrisis en mijn hoofd maar met moeite boven water kon houden. 

(Ik heb er destijds ook een stokje voor gestoken dat het zo gepubliceerd werd trouwens. Sowieso is dat een tip voor als je geïnterviewd wordt: spreek altijd af dat je het stuk vooraf mag controleren op feitelijke onjuistheden.)

Goed. Nieuwe ronde, nieuwe kansen en dus babbel ik er wederom moeiteloos op los. Het artikel komt over een tijdje online en tegen die tijd laat ik dat zeker weten, want dit keer ben ik wél erg blij met het resultaat.

Vrijdag 18 september

Omdat ik in de middag en avond werk, streef ik ernaar om de ochtenden optimaal te benutten door bijvoorbeeld naar een museum te gaan, te sporten of het huis helemaal schoon te maken.

Dat mislukt.

Ik verschijn in ieder geval fris, fruitig en enorm uitgeslapen op mijn werkplek én heb na mijn laatste leerling nog zoveel energie dat ik een late film in de bios pak. Met een zak M&M’s op schoot kijk ik naar ‘The Secret’, gebaseerd op dat bekende boek. Hoewel ik me prima vermaak, is het niet perse een aanrader. Een zes-en-een-halfje.

(Sowieso heb ik een haat/liefde verhouding met ‘The Secret’. Er wordt uitgegaan van ‘De wet van aantrekking’: je krijgt wat je visualiseert. Extra toevoeging: het universum kent het woordje ‘niet’ niet. Dus als je denkt: ik wil niet ziek worden, hoort het universum: ik wil ziek worden. En zou je dus ziek worden. Dat maakt het allemaal nogal complex als je het mij vraagt.)

Zaterdag 19 september

Zaterdag is zo’n dag waar ik er meer van wil hebben. (Maar dan graag met een kleine aanpassing. Zodat ik niet pas om 21.20 dineer met een broodje pindakaas, banaan en hagelslag.)

Overdag heb ik een optreden op een prachtige bruiloft. Het weer, de speeches, de liedjes, de mensen, de locatie, alles is mooi. (En coronaproof, want dat kan wél gewoon, Minister Grapperhaus.)

En in de avond heb ik nóg een optreden, maar dan lekker online: ik ben namelijk onderdeel van een online verrassing voor een stelletje die een romantische avond hebben laten regelen. Terwijl ik mezelf begeleid op de ukelele en heerlijke kleffe liedjes zing, zie ik het koppel op mijn beeldscherm tegen elkaar aankruipen. Verrukkelijk.

Als klap op de vuurpijl, verleg ik een grens. Mijn eigen grens. De grens van ‘hoe open en privé ga ik zijn in de online wereld’. Die grens werd al eerder verlegd, toen ik over speeddaten schreef en de crisis van 2019, maar nu bereik ik een heel ander niveau.

Zondag 20 september

Zo top als het gisteren allemaal is, zo klote is het vandaag.

Wat een rotdag.

Mijn laptop, die ik vrijdag na wéér een reparatie terugkreeg, besluit wederom te stoppen met opladen. Je mag me dramatisch vinden, maar ik zit met tranen in m’n ogen te kijken hoe het percentage batterij terugloopt en het beeldscherm uiteindelijk weer op zwart staat.

Ik wilde vandaag alles bijwerken, mijn administratie, mijn website (ik moet nog een pagina maken voor mijn workshop), mijn mails… En nu kan het niet. Ook het toetsenbord van de iPad werkt niet, het wachtwoord van de laptop van m’n vriend ben ik vergeten en dus kan ik nergens fatsoenlijk typen. Het is chaos in m’n hoofd en m’n systemen en dat voelt waardeloos.

Na een mislukte poging om naar de stad te gaan voor een tweedehands laptop, waarbij ik in m’n eigen wijk verdwaal op zoek naar zo’n huurscooter (ik dacht: ik kan er maar beter wat leuks van maken vandaag), loop ik vechtend tegen mijn tranen naar huis. Pro-actief, positief, het lukt me niet meer. Het is opperdepop. Ook al is dit een tijdelijk en verre van levensbedreigend probleem en zijn er mensen die het zwaarder hebben, het is me te veel.

Niet schrikken

‘Het is me te veel’, dat klinkt zo dramatisch. Maar zo voelde het ook. Het gedoe met die laptop, de todolijst waar geen eind aan komt, mijn agenda die elke keer volstroomt (met heel veel leuke dingen, maar toch), al die meningen over corona… Op zondag drong het duidelijk door dat mijn emmer best wel vol is en ik op moet gaan letten dat-ie niet gaat overstromen. Dat gaan we komende tijd dus maar eens even in de gaten houden.

Liefs,

Anne