2020, Week 39: Water, Emmers en een Happy End

Maandag 21 september

Even overweeg ik om gekleed in mijn schelpenbh voor de camera te verschijnen, maar gezien het weer moeten de andere Zingende Zeemeerminnen maar accepteren dat ik in een wollen trui met een dekentje om me heen zit terwijl ik met ze video-vergader. Vanwege cor – ik kan het woord niet meer horen – hebben we afgelopen zomer geen shows gespeeld en inmiddels onderzoeken we hoe we zo snel mogelijk weer ‘boven water’ kunnen komen.

De rest van de dag bestaat voornamelijk uit gepieker. Vanwege mijn kapotte lapto – ook dat woord kan ik niet meer horen. Gelukkig is het een probleem dat is op te lossen met geld, dat scheelt. Want geld is er genoeg op de wereld. Het is alleen nog niet in zoverre in mijn portemonnee aanwezig dat ik zomaar even duizenden euro’s kan uitgeven. (Ik weet dat je voor nog geen €250,- ook een prima laptop kan kopen, maar ik ben al jaren een Apple-meisje en er is geen weg meer terug voor mij.)

Gelukkig sleept mijn vriend O. me er doorheen. Terwijl ik in de rij sta om de Apple winkel te onderzoeken, haalt hij een broodje voor me. Terwijl ik met mijn ouders bel – die me aanbieden financieel wat bij te dragen, iets wat ik heel lief maar ook ingewikkeld vind – zoekt hij een plekje uit op het terras. En na een bezoek aan een CEX-winkel (nee, geen sekswinkel), waar ik teleurgesteld het aanbod tweedehands Macbookjes bekijk, neemt hij me mee naar zijn zusje. Die heeft kittens, dus dat is sowieso goed.

’s Avonds scroll ik met hoge hartslag door social media, waar ik bang word van alle mensen die steeds bozer en gefrustreerder lijken te worden vanwege ‘die ene ziekte’. Ik schrijf er een stukje over.

Dinsdag 22 september

Omdat ik nog altijd zoek naar de ideale manier om gezond(er) en fit(ter) te worden, sta ik om 08.00 bij het zwembad. Om baantjes te trekken.

Het is vermoeiend, verfrissend, leuk-op-een-vreemde-manier en een beetje ongemakkelijk: bij binnenkomst lacht er een meisje met een bekend gezicht naar me en ik ben de rest van het uur bezig met achterhalen waar ik haar in godsnaam van ken. Elk baantje wat ik trek, is een combinatie van pogingen tot onopvallend naar haar kijken en als ze te dichtbij komt mijn schoolslag aanpassen naar een soort zijwaartse borstcrawl om haar te ontwijken.

(Normaal was ik gewoon op haar afgestapt trouwens, maar aangezien het een zwembad is én vroeg én mijn eerste keer én we afstand moeten houden, weet ik gewoon niet helemaal hoe ik het aan moet pakken.)

Eenmaal opgedroogd, start ik met werken. Als eerste heb ik een hele toffe vrouw die een zangles bij me heeft gewonnen. Het is ontzettend leuk en het enthousiasme is wederzijds. Direct na de les deelt ze de volgende review:

Woensdag 23 september

Ik word steeds vaker half grappend ‘influencer’ genoemd. Mensen willen weten welke kledingstomer ik gebruik (klik), welke ukelele ik heb (klik), en zo komt het ook regelmatig voor dat leerlingen boeken voorbij zien komen die ze van me willen lenen. En dus maak ik vandaag een mini-biebje in mijn lesruimte.

Terwijl de lessen voorbij vliegen, begint mijn buik te rommelen. Of het aan het bieten/appel/wortel-drankje van vanochtend ligt of aan de gebruikelijke magnetronmaaltijd, Joost mag het weten, maar na mijn diner klap ik bijna in elkaar van de buikpijn en moet ik de avondlessen annuleren.

Gelukkig kan ik me vanuit bed nog een beetje nuttig maken. Dankzij de inspirerende Diederik Gommers (die zo ontzettend goed luisterde en verbinding zocht met Famke-Louise in de uitzending van Jinek over #ikdoenietmeermee) en het social media team van Pathé (die geweldig omgingen met de reacties op hun besluit geen Zwarte-Pieten films meer draaien), ben ik gevoed met een soort emotionele energie om de wereld een beetje te verbeteren.

Zonder problemen plaats ik vreedzame reacties op ongenuanceerde meningen, maar ook ik heb mijn grenzen. Als ik bij Glennis Grace ‘Hou je bek zwarte Piet’ zie staan, en bij Famke Louise ‘Ik hoop dat je onder een trein komt, vieze kuthoer!’, vind ik het tijd voor een stevigere aanpak en klik ik op de rapporteer-knop alsof mijn leven ervan af hangt.

Donderdag 24 september

Gezien de ontdekking van mijn figuurlijk volle emmer de afgelopen tijd, neem ik wat besluiten:

• Ik ga geen speciale pakketten maken voor die paar leerlingen die 10 lessen te veel vinden, maar losse lessen te duur. Misschien stel ik daarmee mensen teleur en dat is lastig, maar ik sta achter mijn manier van werken en zal me neer moeten leggen bij het feit dat je nou eenmaal niet iedereen tevreden kan houden.
• Afgelopen weken heb ik amper tijd gehad (/gemaakt) voor het promoten van mijn workshop en er is voor de woensdag nog geen aanmelding. Die ga ik annuleren. Ik overweeg er een online workshop voor in de plaats te geven omdat daar best wat animo voor is, maar doe het niet. Het is even goed zo, ik wil me lekker richten op die ene workshop die wél doorgaat!
• Ik stop met actieve marketing voor zanglessen. Geen advertenties meer, geen win-acties, geen flyers en posters. Dat kan prima, want ik zit op 95% van mijn doel qua hoeveelheid leerlingen.

Het voelt wat ongemakkelijk om op die manieren ‘nee’ te zeggen. Want natuurlijk is het verleidelijk, meer klanten, grootsere succes, meer geld… Toch voelt het goed, want door deze ‘nee’s’ kan ik vol aandacht en liefde mijn werk doen voor mijn huidige opdrachtgevers en leerlingen én er daarnaast voor zorgen dat ik lekker in mijn vel blijf zitten.

Omdat ik zo goed mogelijk voor mezelf wil zorgen, maak ik ook een enorme pan met courgette-soep. Ik vries er flink wat van in, zodat ik komende dagen vooruit kan.

De rest van de avond hou ik me bezig met het voorbereiden op mijn nieuwe rol in de gevangenis, een online vergadering met wat mede-gedetineerden én het herbeleven van een vervelend gesprek met een Hello-Fresh-telefoniste*.

*Ze deed erg onaardig en ik sprak haar daar op aan. Terecht, dus ik zou dat los mogen laten. Maar toch vind ik dat soort dingen moeilijk, zeker als ik al niet optimaal in mijn vel zit. Ben ik de enige die echt nog een uur over zoiets kan nadenken?

Vrijdag 25 september

‘…kreeg ik ook nog dit bericht van Anne Ermens, wat mij triggerde om wel nu werk te gaan maken van deze aflevering…’

Ik schrik me een hoedje wanneer ik met mijn slaperige hoofd in de auto een podcast aanzet en mijn eigen naam door de speakers hoor knallen.

Bijna 1,5 uur lang gaat Lisa (die je misschien kent onder de naam ‘Big Vegan Sister’) in op de vraag die ik haar inderdaad een tijdje geleden stuurde, namelijk: hoe kan je de wereld beter maken zonder er zelf aan onder door te gaan? Wanneer is het goed genoeg?

De aflevering kan je hier gratis beluisteren, ik vind het echt een aanrader voor iedereen die ‘het goed probeert te doen’. Lisa is overigens ook de auteur van ‘Laat je horen’ een een boek over activisme. Ik ben er momenteel in bezig en het komt zeker in mijn mini-biebje te liggen.

Zaterdag 26 september

Ik heb mijn ‘premiere’ in mijn nieuwe rol bij het compleet nieuwe ‘Prison Escape Breda’. Van 09.15. tot 22.45 ben ik aan het werk en het is zwaar, geweldig, slopend, heerlijk en intens.

Zoals je waarschijnlijk al wel weet, kan/mag ik er verder niks over vertellen. Ik kan alleen een foto laten zien van mezelf in een overal.

Ik snap het als jij als lezer nog steeds niet snapt wat ik daar nou doe, in die gevangenis. Gelukkig kan je het gewoon meemaken, want je kan hier je tickets bestellen. (Wil je mij aan het werk zien, stuur me dan even een berichtje, ik speel namelijk niet alle games.)

Zondag 27 september

Ik sta gespannen in de winkel. ‘Noem het bedrag maar niet. Ik doe mijn ogen dicht en hou mijn pas tegen de pinautomaat en dan hebben we het er niet meer over.’

Met de zwarte tas dicht tegen me aangeduwd alsof ik een pasgeboren baby in mijn armen heb, loop ik naar de auto.

Een uur later bel ik mijn ouders:

‘Ik weet dat geluk niet afhangt van spullen, MAAR IK BEN ZO GELUKKIG! Het voelt alsof ik maandenlang niet compleet ben geweest, alsof er een deel van me was geamputeerd en alsof ik nu weer heel ben. Het is ZO ONTZETTEND FIJN!’

Het is zover. Nee. Geen wereldvrede. Nee. Nog geen oplossing voor corona. Maar eindelijk, eindelijk, eindelijk gaat mijn leven weer een beetje terug naar normaal. Ik heb een nieuwe Macbook.

En dat was ‘em

Dat was week 39. Heb je het idee dat het lang geleden was dat je een blog las? Dat klopt! Week 38 staat wel online, maar heb ik niet op social media gedeeld omdat ik niet zeker wist of ‘em wel ‘goed genoeg’ vond. Als je ‘m toch wil lezen, vind je ‘em hier.

Liefs,

Anne