2020, Week 7: Paardrijden, Vlees en ik won een Prijs

Wat een week. Hoewel het qua zangoptredens nogal rustig is en me dat stiekem soms verward, merk ik dat er enorm veel dingen zijn die ik mijn aandacht wil geven en ik me geen moment verveel. Er is ook zo veel leuks!

Maandag 10 Februari

De relatie die ik heb lijkt het beste in me naar boven te halen. We doen een ‘six-pack-challenge’ (oftewel: ‘wie heeft als eerst z’n sixpack terug’) en daarom vertrekken we in de ochtend naar de sportschool.

Sowieso ben ik veel bezig met fit en gezond zijn. Dat klinkt goed, maar is eigenlijk heel onhandig: ik denk eigenlijk gewoon de hele dag aan eten.

En dan is er ook nog eens het ‘Dierlijk Dilemma’. Op Instagram post ik uitgebreid over hoe ik probeer mijn leven te beteren en een vegetarische maaltijd eet. En hoe smerig en muf ik die vind smaken. En hoe ik eigenlijk het liefst alleen maar de hele dag vis, vlees en suiker eet maar ik ook wel weet dat dat niet ok is. (Blijkbaar ben ik niet de enige: van mijn volgers blijkt 68% net als ik carnivoor en maar 20% vegetariër, 9,5% pescotariër en 2,5% veganist.)

Overigens kreeg ik nog wel wat tips voor vegetarische aanraders, namelijk de Vega-maaltijd met pesto van de Appie, kant en klaar maaltijden van de Vegetarische slager en Vegetarische Draadjesvleeskroketten van de Vegetarische slager.

Als ik in bed lig, kan ik alleen nog maar aan vlees denken. Ik spring er gauw uit, haal de onaangebroken verpakking parmaham uit de koelkast en eet tevreden alles op.

Op maandag kwam ook het weekoverzicht van week 6 online.

Dinsdag 11 Februari

Veganist worden zou sowieso een drama zijn. Ik eet elke dag twee eieren. (Hierboven word ik geassisteerd door Kroepoek die eigenlijk niet in de keuken mag. Maar dat heb ik opgegeven.)

Goed. Na het ontbijt vertrek ik naar mijn werkplek en daar doe ik een hoop. Figuurlijk dan he?! Ik geef les, bereid een repetitie voor, doe wat administratie en plaats een filmpje van de bizar getalenteerde Marcelito Pomoy op de Facebookpagina van Zangles in Breda.

Woensdag 12 Februari

Woensdag is een topdag. Ik speel voor het eerst een andere rol in de gevangenis en het is ONTZETTEND VET! Ik kan er niet zoveel over zeggen want we mogen niet teveel naar buiten brengen maar het is ZO ONTZETTEND VET!

Overigens loopt de vergunning van Prison Escape in Breda op het einde en is de toekomst daarna nog onzeker. Dus wil je het meemaken, zorg dan dat je in 2020 een keer komt spelen.

In de avond hebben O. en ik een ‘Double Date’ bij mijn zusje en schoonbroer. We spelen een spel genaamd ‘Ticket to Ride’ en het is eigenlijk bijzonder leuk. Dat zegt wat, want over het algemeen ben ik snel geïrriteerd met spelletjes: ze duren te lang (Dungeons & Dragons) of zijn te moeilijk (Schaken).

Donderdag 13 Februari

Ik kan mijn bucketlist weer bijwerken: vandaag ga ik paardrijden! In het begin van het ‘date-proces’ hadden O. en ik het er eens over en nu is het zover.

Zoals altijd zijn mijn verwachtingen nogal extreem: mijn intuïtie zegt dat ik hier heel goed in ga zijn. Dat is nergens op gebaseerd. Het voelt gewoon zo. Maar natuurlijk is er ook een andere verwachting, namelijk dat mijn intuïtie niet klopt, het paard in paniek raakt als-ie me ziet en ik ervan af val.

En zoals altijd is het niet zo extreem als mijn verwachtingen. Ik blijk geen uitzonderlijk talent wat meteen de bossen in kan galopperen. Maar het is ook geen ramp. Als later wordt gevraagd hoe ik het vond zeg ik het volgende:

“Ik wilde gewoon zo snel mogelijk douchen naderhand. Blijkbaar kwijlt een paard en dat is bruin. Het zat ook op mijn broek. Ik voelde me heel vies. Het rijden zelf vond ik heel tof, maar het is best een uitdaging om je handen in de goede positie te houden terwijl je de hele tijd met je benen beweegt.

Maar… het rijden was wel écht heel gaaf. Maar alles eromheen is gedoe. Dat hele paard borstelen en al die riempjes en teugels omdoen. Mijn kuiten in die laarzen wurmen. Gewoon, gedoe. Ik zou het wel vaker willen doen, maar dan het liefst dat het paard al ‘kant-en-klaar’ is als ik er ben zodat ik meteen kan gaan rijden.”

Conclusie: ik ben geen paardenmeisje maar een luxepoes en wil wel de lusten, niet de last.

De rest van de dag verloopt een beetje raar. Ik krijg een telefoontje met nieuws over een auditie en dat is geen leuk nieuws want ‘iemand anders paste toch beter bij de rol’.

Door dat nieuws vind ik even alles stom en vooral eigenlijk mezelf. O. is een held en weet precies hoe hij moet omgaan met huilende vrouwen en dus zit ik s’avonds toch weer met een stralend gezicht op de verjaardag van mijn vader waar ik doe alsof ik het bestaan van de ‘six-pack-challenge’ ben vergeten en me volprop met goddelijke taart en tijgernootjes.

Vrijdag 14 Februari

Valentijnsdag. Waar kan je die nou beter doorbrengen dan in de gevangenis?

Ik heb weer een intensieve werkdag en zoals altijd kan/mag ik daar niet zoveel over vertellen. Dus dat is het.

Ohnee. Dat is het niet: ik hoorde over een bizarre gebeurtenis op de radio 5 jaar geleden, waarbij een luisteraar zijn vriendin wil verassen maar tijdens het gesprek ontdekt dat zij een affaire heeft met haar baas. Je kan het hier luisteren. Echt bizar.

Zaterdag 15 Februari

Ook zaterdag werk ik in de gevangenis. In de ochtend verloopt het voor mij verre van soepel en in de pauze zit ik ook snikkend op de bank.

Normaal ben ik gewend dat soort situaties in mijn eentje op te lossen. Ik werk meestal alleen, dus als er iets niet lekker loopt, troost ik mezelf, zoek ik naar de fout bij mezelf en is het aan mij om het te fixen.

Maar bij PE (zo korten we ‘Prison Escape’ af) heb ik collega’s. Een stuk of 80 per game. En hoewel mijn verwachtingen van ‘het hebben van collega’s’ nogal hoog en onrealistisch waren, maken ze mijn idealistische fantasieën meer dan waar. Iedereen is betrokken, denkt mee en het is bijzonder fijn het gevoel te hebben dat ik het niet in mijn eentje hoef te doen.

De middag en avond gaan, mede dankzij die collega’s, een ziljoen keer beter. Rond 23.00 kom ik thuis en strompel ik, na Kroepoek wat aandacht te hebben gegeven, tevreden naar mijn bed.

Zondag 16 Februari

Op zondag win ik onverwacht een wedstrijd! En niet zomaar een wedstrijd, nee, de ‘Herken-de-Baby-voeding-wedstrijd’ tijdens de babyshower van mijn zusje die weer zwanger is.

Ik ben nogal onder de indruk van het winnen, het is de eerste keer dat ik Babyvoeding eet (en de laatste, wat een smerige meuk). De prijs? Babydoekjes. Altijd handig.

Na de wedstrijd beschilderen we blokken. Dat vind ik leuk, ik hou van knutselen en bovendien is iedereen geconcentreerd bezig, waardoor er niet de hele tijd 5 gesprekken door elkaar worden gevoerd.

In de avond ben ik eerst lui en ‘netflixerig’ maar maak ik daarna toch mijn huis schoon, lees wat in mijn boek, maak mijn planning voor de volgende week én studeer ik een uur op een pianostuk.

Dat was het!

Of nouja. Dat was hetgene wat ik er nu over wilde vertellen 😉

Tot volgende week!

Liefs,

Anne