Lief Suiker,
Ga even zitten. We moeten praten.
Het valt me zwaar de juiste woorden te vinden. Niet gek, want na 31 jaar samen te hebben doorgebracht, ben je als familie voor me.
Vrijwel dagelijks hadden we contact. Je was er voor me, zelfs als ik het niet doorhad. Je zat in mijn brood, in mijn sausjes, in mijn chips…
Waar ik ging, ging jij. Reisde ik met de trein, dan reisde je met me mee, gehuld in een Twix-verpakking. Pakte ik de auto, dan zocht ik je op, op een tankstation, waar je als Appelflap of een reep Milka stralend op me wachtte. Als ik aan het werk was, was je daar, in de drop die ik klakkeloos naar binnen schoof. En als ik s’avonds thuis kwam, was je er weer. Gehuld in een Koekjes-Kostuum, brachten we samen de laatste wakker uurtjes door, terwijl we samen serie keken en thee dronken.
Suiker, ik hield van je
Ik hield zoveel van je, dat mijn ouders me als peuter hebben betrapt, toen ik samen met mijn zusje midden in de nacht naar de keuken was geslopen om daar een pak hagelslag naar binnen te gieten.
Mijn eerste zakgeld investeerde ik in ons, want zo groot was mijn liefde voor jou. Op donderdag, op de markt, kocht ik je, terwijl je mijn naam leek te roepen bij de Stroopwafelkraam. Voor twee kwartjes kocht ik een hele zak koekkruimels, die ik zorgvuldig in een laatje op mijn kamer stopte. Ik heb zo van je genoten.
Ik hield van je. Zoveel, dat ik mijn enige criminele misstap ooit door jou heb begaan. Niet een keer. Maar wekelijks. Voor jou ging ik door het vuur. Nog maar een jaar of 10 was ik, toen ik – als papa en mama niet thuis waren -, met bonzend hart de kastdeur opentrok en een stroopwafel stal. Niet veel later was mijn verlangen naar jou zo groot, dat ik zelfs uit de snoeptrommel van mijn zusje stal. Mini-marsjes, kleine zakjes autodrop…
Alle mooie dagen, ze waren compleet omdat jij er was. Als Hazelnootschuimtaart op mijn verjaardag, als Chocoladepepernoot tijdens Sinterklaas, als Snoepzak tijdens een dagje Efteling…
Ik moet je loslaten
Lief Suiker. Ik moet je laten gaan.
Donderdag stelde mijn Shiatsu-therapeute wat vragen en voelde ze hoe het er voor stond wat betreft chakras en meridianen. We hebben het al eerder gehad over mijn eetgewoontes, maar nu ging ze er verder op door. Ze was negatief over je.
Ze zei dat ik wellicht beter af zou zijn zonder jou. Dat het fijner zou zijn voor mijn lichaam. Voor mijn hersenen. Dat ik me waarschijnlijk fitter en rustiger zou gaan voelen, als ik het contact met jou zou verbreken.
En geloof me, Suiker, ik heb gevochten, voor jou, voor ons. Maar terwijl ik haar probeerde te overtuigen, wist ik, misschien heeft ze gelijk. Tot nu toe heeft ze dat namelijk eigenlijk altijd.
Ik noemde Hannah, mijn Shiatsu-Therapeute, eerder in de blog met Arnhemse Aanraders.
Vaarwel…
Lief Suiker. Soms zou ik willen dat ik je nooit gekend had. Zodat ik je niet zo zou hoeven missen, nu ik bij je weg ben. Zodat ik niet zo zou hebben moeten zuchten, toen ik gisteren langs een stroopwafelkraam liep en de goddelijke geur in me opnam. Dat ik niet met pruillipje had staan kijken naar al die lekkere nieuwe soorten Paaseitjes. Zodat ik niet op een stukje gedroogde mango had zitten kauwen terwijl ik ondertussen over jou fantaseerde.
Ik hield van je en ik zal altijd van je blijven houden. Maar ik moet het nu zonder je gaan doen.
Voorlopig niet meer in mijn maag, maar voor altijd in mijn hart.
Anne
Suiker is erg verslavend, en je voelt je op het moment dat je het eet ook extra energiek. Maar naderhand kun je er slaperiger en minder gefocust van worden. Het is zo moeilijk omdat je overal dingen met suiker tegenkomt en veel minder plaatsen met echt gezonde dingen. En vaak zijn de gezonde dingen ook nog duurder dan de suiker items.
Dus zolang de wereld economie draait om de zoete dingen in het leven, is de verleiding gewoon aanwezig.
En soms mag je daar gewoon aan toegeven, want suiker heb je in bepaalde mate ook nodig . Als er maar een grens is. Een duidelijke grens , dat je op een bepaalde dag genoeg suiker hebt gegeten,
Helaas ben ik niet zo goed met ‘een beetje’ suiker. Overigens eet ik wel gewoon fruit enzo, dus het is niet dat ik niks meer binnen krijg gelukkig. (Maar geen paaseitjes voor mij voorlopig.)
Afscheid nemen van iemand (of iets) waar je van houdt is nooit makkelijk. Sterkte met dit afscheid. Ik kan me heel goed voorstellen hoe moeilijk het moet zijn. En ondanks dat het moeilijk is, heb ik stiekem wel zitten gniffelen bij het lezen van je brief aan suiker. 😉
Haha mooi, ik hoor van meerdere mensen dat ze het óf ontroerend vonden óf erom moesten lachen en dat vind ik allebei heel waardevol. Thanks voor je berichtje!