2020, Week 18: Klappen, Tranen en Stress

Maandag 27 april

“Het lijkt wel alsof ik iets heb gebruikt”, zeg ik tegen mijn vriend, nadat ik hem wakker heb gemaakt door het Koningslied te zingen en op de ukelele te begeleiden.

Dat klopt, ik heb gewoon mijn ADHDpilletje geslikt. Ondanks dat, ben ik hysterisch. Of het nu te maken heeft met het feit dat het koningsdag is, dat ik gisteren een blog online heb gezet waar hele fijne reacties op komen, of dat het de spanning is omdat ik heb afgesproken deze dag non-stop Star Wars te kijken (verjaardagscadeautje voor mijn vriend), ik weet het niet.

Wat Star Wars betreft heb ik geluk: uiteindelijk is er maar tijd voor 1 van de 9 Star Wars films. O. heeft namelijk weinig tijd: hij moet een filmpje opnemen waarbij het lijkt alsof hij geslagen wordt en zelf ook iemand een klap verkoopt. Ik mag helpen en Kroepoek krijgt ook een klein figurantenrolletje, dus we vermaken ons prima.

(Ik had gehoopt de video te kunnen laten zien, maar die houden jullie nog even tegoed.)

Op maandag komt ook deze blog online.

Dinsdag 28 april

Ik zie eindelijk mijn gitarist D. weer. We willen wat filmen – op gepaste afstand uiteraard – om online te zetten. Helaas is het zo’n druilerige dag dat het licht niet goed genoeg is, maar dat mag de pret niet drukken. Het is heerlijk om weer even samen muziek te maken.

Na s’middags wat online lessen te hebben gegeven en weer goddelijk te eten te hebben gekregen, sluit ik de dag af met een sollicitatiegesprek. Hoewel ik me nooit hoef te vervelen, wilde ik graag kijken of ik ook iets vrijwilligs kon bijdragen. Jaren geleden melde ik me al aan bij de Kindertelefoon, maar zij belden nooit terug. (Typisch…)

Nadat ik hoorde over ‘de Voorleesexpress’, die de taalontwikkeling van kinderen willen stimuleren, dacht ik: hey, dát is ook iets voor mij. Dat vonden zij ook: ik ben aangenomen!

Meer weten? Ze zoeken nog meer vrijwilligers dus bekijk gerust even de website!

Woensdag 29 april

Als ik wakker word, zie ik een bizar bericht. Het is weer toegestaan om individuele lessen te geven. Dat betekent dat ik mijn werk voor ‘Zangles in Breda’ weer gewoon kan doen.

Reden voor feest, zou je denken.

Ik krijg er een soort nieuwe crisis van. Want hoe ga ik lesgeven op een manier die coronaproof is? Moet ik dan nu meteen vandaag weer open? Is het niet raar, dat eigenlijk wordt geadviseerd binnen te blijven zoveel dat kan, maar ik wel weer ga werken?

Het gaat te snel ineens, deze verandering.

Als ik – na het (online) lesgeven thuis kom, leg ik mijn telefoon meteen weg en raak ik die de rest van de avond niet meer aan. Het is echt even te veel en ik voel me een hoopje ellende.

Donderdag 30 april

Je kan het al raden toch? Het is weer tante-dag! Ik pas op mijn nichtje en ga daar vanwege privacy verder niet op in.

Als ze weg is, is het tijd voor niet zulke kindvriendelijke dingen: O. en ik kijken de laatste 3 afleveringen van het 3e seizoen van Prison Break. Vol met bloed, pijn, onrecht en ellende. Maar toch vermakelijk.

Vrijdag 1 mei

Oh vrijdag… Dacht ik vorige week nog afscheid te moeten nemen van mijn auto, blijkt dat deze week mijn laptop stervende is: in de Apple winkel zie ik langzaam hoe hij zijn laatste percentages batterij uitblaast, om daarna niet meer op te laden.

Het is maar een laptop, hou ik mezelf voor. Er zijn ergere dingen. Sommige mensen moeten vandaag afscheid nemen van hun geliefden, in plaats van een apparaat. Het is niet erg.

Maar toch moet ik er om huilen. Mijn hoofd zit al vol met gedachtes over spatschermen en afzetlinten, ik wil niet ook nog eens piekeren over geld. Over of ik misschien mijn ouders moet vragen of ik van ze mag lenen. Of – de horror – dat ik misschien toch maar over moet stappen naar een goedkopere Windows computer.

Na een kop thee en een bakje chips (helpt altijd) knap ik weer op en in de avond ben ik weer mijn stralende zelf. Dat komt door die man die je bovenaan deze blog zag, of op social media.

Herkende jij ‘m?

Het is Charlie! Van de chocoladefabriek! Van de oude film uit 1972!

Vroeger een van mijn lievelingsfilms en ik weet nog hoe ik als kind naar het bitchy meisje keek – Veruca Salt – en dacht: oooh, ik zou willen dat ik die rol had mogen spelen! Heerlijk om ‘m weer eens te zien.

Zaterdag 2 mei

Zaterdag is een verleidelijke dag. Ik zie een hoop familie en het is echt lastig ze niet even te kroelen. Sterker nog: ik heb mijn zusje en haar man nog niet eens écht even vast kunnen houden en feliciteren met de geboorte van hun tweeling. (Die inmiddels alweer bijna 2 maanden oud zijn.)

*Weet je eigenlijk wat kroelen betekent? Het is knuffelen, maar dan in het Brabants!

De tweeling zelf heb ik inmiddels al wel aangeraakt. Blijkbaar is mijn moederinstinct – waar ik niet zo veel vertrouwen in heb – aan het ontwikkelen: toen laatst een van de baby’s huilde, heb ik haar impulsief vastgepakt en getroost. En toen de ander ook maar vastgehouden, anders was het niet eerlijk.

Na een verrukkelijk AGV-tje van ‘ons mam’ soldaat te hebben gemaakt, vertrek ik naar huis. Daar heb ik een van de beste avonden sinds corona: met een stuk of 7 mensen doen we mee aan een online pubquiz en dat is ontzettend leuk. Omdat ik kennis heb van dingen als ‘Gossip Girl’, ‘Monica Geuze’, sprookjes en muziek, ben ik een waardevolle toevoeging. (Verder is mijn algemene kennis nogal beperkt.) We eindigen op een indrukwekkende 180e plek, van de 3400.

Zondag 3 mei

Na een hele ochtend uitstellen, breng ik mijn mailbox terug van 200 onbehandelde mailtjes, naar 90 onbehandelde mailtjes. Op een Windowslaptop.

In de middag begin ik ook even aan project ‘Ik-word-een-goed-geklede-vrouw’, waarover later meer, maar daar hou ik na 20 minuten weer mee op.

De rest van de dag ben ik niet zo productief. De hele week eigenlijk al niet. 50% van mij vindt dat frustrerend, de andere helft denkt: van de natuur verwacht je toch ook niet altijd dat-ie volop in bloei staat? Balans is niet alleen maar pieken en knallen, maar ook dalen en zakken.

Tot volgende week!

Liefs,

Anne

Ik wil het toch even noemen: op zondag lees ik ook dit artikel, over een blogger/vlogger/influencer die de plank goed mis slaat. “Door dit soort dingen, schaam ik me om te zeggen dat ik blog”, schrijft blogger Marlous erover en daar sluit ik me helemaal bij aan.