2020, Week 31: Vakantie, Vertalingen en Veel Eten

To blog or not to blog, that’s the question. Ja, de dag is eindelijk aangebroken: ik heb mezelf twee weken vakantie gegeven. Geen verplichtingen, geen afspraken (oké, op drie dingen na dan), geen groei, geen ontwikkeling, gewoon even helemaal niks. Heerlijk.

Maar toch had ik zin om te bloggen. Dus, hier is mijn weekoverzicht!

Maandag 27 juli

De week begint goddank wat soepeler dan vorige week: toen bracht ik mijn maandag vooral huilend door. Deze maandag breng ik onder andere in de kringloopwinkel door. De buit? Een schattig rieten koffertje waarvan ik hoop dat Kroepoek erin gaat slapen, en een aantal boeken. Twee ervan gaan over marketing en dat vind ik mega-interessant. Ze zijn alleen zo’n 10 jaar geleden geschreven, in een tijd waarin offertes nog op papier de deur uitgingen en mensen elkaar nog visitekaartjes gaven. Dus heel inspirerend is het niet.

In de avond gebeurt er wat moois: nadat ik met mijn vriend over Bob Ross praat, je weet wel, die man met zijn schilder-tutorials, zie ik een spin lopen. Dat vind ik niet tof (zoals je misschien weet ga ik ervoor in therapie), maar ineens bedenk ik me: wat zou Bob Ross zeggen?

“And maybe, somewhere on the balcony, there lives a happy little spider who is making a happy little spiderweb.” Ik hoor het hem al helemaal vertellen. Langzaam daalt mijn hartslag. En zo zet ik weer wat kleine happy little stapjes naar een leven zonder kleine-beestjes-angst.

Dinsdag 28 juli

Hoewel ik ergens een bepaalde arrogante manier heb van compleet overschatten wat ik kan doen in een dag, doe ik soms ook echt veel op een dag. Zo geef ik vandaag zanglessen, ruilt een leerling die al in de muziek werkt zijn zanglessen in voor een soort adviesgesprek over zijn website en social media én besteed ik een uur aan het maken van een efficiënte auto-reply voor tijdens mijn vakantie.

‘Work hard, play hard’ zeggen ze wel eens, en dus ga ik na mijn laatste les om 20.30 naar de buitenbioscoop van de Avenue in Breda, om daar de film ‘Carmen’ te bekijken.

Wat een belabberde film. Echt waar. Ik vond het helemaal niks: een 4. Dat heeft misschien ook te maken met de Google-translate-achtige ondertiteling*:

• “Jij bent te dansen beter dan ooit!” (Jij kan goed dansen.)
• “En niet ooit terug te komen!” (Ga weg en kom niet meer terug.)
• “Ik wil geen deel je met iedereen!” (Ik wil je niet delen met anderen.)

*Met dank aan vriendin L. die deze vertalingen notuleerde terwijl ik alsnog probeerde de film een kans te geven.

Wat wel heel vet is, is het dansen in de film. Flamenco in mooie jurken is echt iets waar mijn hart al van kleins af aan sneller van gaat kloppen. In de pauze ga ik dus meteen op zoek naar een Flamenco-docent en de rest van de avond probeer ik me voor te stellen hoe de samenleving zou reageren als ik vanaf vandaag alleen nog meer Flamenco-achtige kleding zou dragen.

Woensdag 29 juli

Tussen de zanglessen door, hou ik me bezig met het maken en instellen van social media advertenties voor mijn online workshop. Op het filmen na, lijkt alles mis te gaan en – hoewel ik enthousiast begon – wil ik al mijn digitale apparaten aan het eind van de middag door het raam gooien.

Als mijn magnetronmaaltijd ook nog eens aanbrandt (ja, zo slecht zijn mijn kookkunsten dus echt), ben ik er helemaal klaar mee. Ik ga een Happy Meal halen.

Donderdag 30 juli

Na mezelf naar de sportschool te hebben gesleept om daar wederom te de conclusie te komen dat het zo fijn is je fit, gezond en sterk te voelen, ga ik naar de huisarts. Ik heb een gesprek met de GGZ-praktijk-ondersteuner, een soort psycholoog die bij de huisarts hoort, zoiets.

We hebben een uitgebreid een eerlijk gesprek over mijn kleine-beestjes-angst en hij verwijst me door naar een EMDR-therapeut. Ik ben blij, blij met het idee dat dingen makkelijker zullen gaan worden en ook blij met het feit dat ik gewoon aan de bel trek als er iets is waar ik mee worstel en waarvan ik denk dat het me te lang te veel beïnvloedt.

Als ik in de middag repeteer, in de wetenschap dat dit de laatste werkgerelateerde afspraak in twee weken is, voel ik hoe moe ik ben. Sinds ik vorig jaar ‘de deadline‘ bedacht, ben ik zo veel bezig geweest met groei en ontwikkeling, dat ik echt even niet kan wachten tot ik stil sta.

Op het moment dat ik mijn todolijst bijna af heb, zeggen mijn hersenen: “Maar An, wat als je per ongeluk doodgaat deze vakantie? Wie moet dan zorgen dat leerlingen hun geld terug krijgen? Wat gebeurt er dan met je blog?”

Precies waar ik niet op zat te wachten. Is er ruimte voor rust, verzint mijn brein weer een nieuw probleem. Ik zet ‘dingen regelen voor als ik per ongeluk doodga’ op mijn todolijst voor na de vakantie en besluit te vertrouwen op mijn intuïtie die zegt dat ik echt voorlopig niet doodga.

(Maar even serieus, hebben jullie dit soort dingen geregeld? En op welke leeftijd? Is dat iets waar ik nu al over na moet denken? )

Vrijdag 31 juli

“Ik ben echt blij dat jullie het gezellig hebben, maar ik slaap eigenlijk op dit tijdstip. Kan het misschien zachter?”

Het is 03.30 en mensen uit mijn flat hebben een feestje. In mijn pyjama probeer ik zo liefdesvol mogelijk te onderhandelen over mijn nachtrust. Ik zet mijn acteerskills in en kijk extra slaperig en verdrietig voor het effect. Het werkt.

Mijn rust is helaas maar van korte duur. Om 6.30 besluit de maag van mijn poes Kroepoek dat het eten van planten wellicht geen goed idee is en na wat smerige geluiden ligt er een plasje kattenkots op mijn bed.

Heel erg is het niet, want – op het schoonmaken van het huis na – hoef ik niks te presteren vandaag. Vriendin M. komt en de dag bestaat eigenlijk vooral uit eten, zwemmen en op een handdoek liggen kletsen.

We gaan in de avond uit eten bij ‘De Pasta Kantine’ in Breda. Een prachtige plek, met vriendelijk personeel en heerlijk eten. Voor zo’n €20,- per persoon heb je er een goed bord pasta en twee drankjes en – hoewel we langer moeten wachten dan we zouden willen – is dit toch echt wel een dikke aanrader.

Zaterdag 1 augustus

Ik word wakker naast vriendin M. en kreun een beetje. Het was wederom geen goede nacht, het is toch altijd wennen als er iemand naast je slaap waar je niet aan gewend bent. Met kleine oogjes krijg ik het toch voor elkaar een goede gastvrouw uit te hangen: niet veel later ontbijten we met eieren, avocado, thee en aardbeien op het balkon. Helemaal knus en gezellig.

“Dames, mag ik jullie verzoeken de zaal te verlaten?”

Het is iets na 18.00 en ik zit met een andere vriendin in bioscoopzaal 4, die inmiddels compleet leeggelopen is. We huilen en praten over het leven wat zo mooi en tegelijkertijd zo ingewikkeld kan zijn. Ja, de film over Elton John heeft een hoop losgemaakt. Ik vind het een topfilm, met lekkere muziek, musical-achtige scenes, een PRACHTIGE vrijscene tussen twee mannen (heel blij dat dat er gewoon in zat) en gewoon, een heel mooi waargebeurd verhaal. Een dikke 8!

De avond breng ik door bij de ventilator, in goed gezelschap van ijs, chips, koekjes en mijn boek A streetcat named Bob’. Ik lees het uit en zet op mijn lijstje dat ik het tweede deel ook nog wil lezen én de film wil zien. Heel eerlijk, ik vind de schrijfstijl niet helemaal top en als je niet van katten houdt, vind je het boek waarschijnlijk niks. Maar als je wel van katten houdt, is het toch wel een hartveroverende aanrader.

Dankzij het boek probeer ik nu trouwens Kroepoek op mijn schouder te laten zitten. Dat heeft geen succes opgeleverd, wel een paar krassen in mijn nek. Helaas. Tips zijn welkom.

Zondag 2 augustus

Het is lang geleden dat ik zo lang voor de spiegel stond. Dik 30 minuten ben ik bezig. Mijn motivatie? Ik ga naar een verjaardag van vriendin K. die voor een make-up merk werkt en ik vind het leuk om er dan extra mooi uit te zien. (Oké, ook omdat ik me geen sloeber wil voelen tussen haar – waarschijnlijk – perfect uitziende andere vriendinnen. Ik vind dat je altijd jezelf mag zijn, maar in zo’n situatie ben ik dan liever de iets minder sloeberige versie van mezelf.)

Hoewel ik mijn riem uiteindelijk uitdoe – in verband met gebrek aan lucht in mijn longen – ben ik blij met het resultaat. En blij met de verjaardag ben ik ook: we zijn met acht vrouwen en het is echt enorm leuk, iedereen is spontaan, open en er wordt een hoop gelachen. Neem daarbij de twee katten van K. en al het lekkere eten dat op tafel staat en mijn dag kan niet meer stuk.

Na het feestje pik ik mijn vriend op en gaan we de hele avond barbecuen bij zijn ouders. Ook hier is het eten heerlijk en het gezelschap fijn. Een paar uur later duik ik meer dan gelukkig mijn bed in. Om in balans te leven, kan je niet alleen maar keihard werken en groeien en ontwikkelen, vind ik. Het is ook noodzakelijk om af en toe ook keihard te chillen.

Tot de volgende!

Liefs,

Anne