2020, Week 33: Knock-out, Ontslag en Heel Veel Zon

Week 33 was mijn tweede en laatste vakantieweek en ik deel weer graag met je wat er allemaal is gebeurd. Of nouja, een selectie ervan. (Zoals je in mijn FAQ kan lezen, deel ik natuurlijk niet álles.)

Nog een mededeling vooraf: vanaf nu ga ik gesproken tekst niet tussen dubbele, maar tussen énkele aanhalingstekens plaatsen. Dat is officieel niet zoals het hoort, maar wel zoals échte schrijvers dat in boeken doen. Omdat het rustiger leest. (Ik dacht, ik laat het je even weten.)

Maandag 10 augustus

‘O. help’, roep ik zachtjes, ‘ik ben omgekukeld’!

Mijn vriend O. zit nog geen twee meter verderop in dezelfde kamer. Hij zit te gamen met een koptelefoon op en hoort mijn subtiele schreeuw om hulp niet.

Ik zak weer weg. Alles is zwart, warm en zweterig. Het voelt alsof ik niet kan bewegen. Op een warme dag als deze zijn een yogales, tripje naar de Ikea en wat piekergedachtes, al te veel geweest. Ik ben flauwgevallen.

‘O.! Kan je alsjeblieft even komen helpen? Het gaat niet goed!’

Mijn tweede poging heeft meer succes. Geschrokken doet O. precies wat-ie moet doen: hij haalt drinken, zet de ventilator bij me en legt een theedoek (met daarin de inhoud van de vriezer) in mijn nek om me te koelen. De plantenspuit – die normaal wordt gebruikt om Kroepoek te straffen – wordt gevuld met water en om de zoveel minuten word ik besprenkeld met water.

Gelukkig staat er een perfecte activiteit op de planning: naar de bioscoop. De plek waar het altijd een betrouwbare 20 graden is, de stoelen uitgeklapt kunnen worden en er helemaal niks van je wordt verwacht.

Over verwachtingen gesproken: we gaan naar ‘The Secret Garden’ en daar had ik hele hoge verwachtingen van. Maar helaas, ik vind het een tegenvaller. Een zesje. De Coca Cola reclame van tevoren maakt meer indruk dan de film zelf.

Dinsdag 11 augustus

Na in de ochtend wat te hebben gelummeld, vertrekken we rond 13.30 naar het zwembad. Mijn telefoon laat ik thuis, aangezien ik merk dat-ie me irriteert: elke keer als ik door social media scroll, krijg ik berichten onder mijn neus waar ik verdrietig, boos of negatief van word.

Bij zwembad ‘Wolfslaar’, is het gelukkig heerlijk: ik lees wat tijdschriften, grinnik om twee jongens die stiekem een jointje roken, laat me als een verliefde puber in het water gooien door mijn vriend en luister gesprekken af van gezinnen die op hun kinderen mopperen. Toch dwaal ik regelmatig af: het borrelt van binnen. Niet omdat het warm is of ik een voedselvergiftiging heb, maar omdat ik inspiratie heb.

En dus pak ik wanneer ik thuis kom mijn laptop pak en begin ijverig te tikken. Een uur later staat mijn soort van ‘pleidooi voor empathie’ online. Dat lucht op.

Woensdag 12 augustus

Ik haal een iPad op bij mijn schoonbroer, laat het scherm van mijn kapot gekletterde iPhone maken (bij dit bedrijf in Breda, de meneer was snel en eerlijk) koop wasmiddel en doe een was.

En daar ben ik tot 17.00 mee bezig. Het maakt me chagrijnig. Ik heb een soort vakantieperfectionisme en wil graag dat het de volledige 2 weken lang, 24/7, superleuk is en ik niet alleen maar loop te puffen en hijgen zoals vandaag.

‘Ik wil niet dat het een gewone standaard dag is!’, tetter ik, ‘Ik wil dat elke dag spectaculair geweldig is en ik in slaap val met een hoofd vol nieuwe herinneringen!’

Gelukkig is er niet veel voor nodig. Een half uur later lopen we met een opklap-strandbed en een opklaptafel vol met eten en drinken naar beneden. Zodra ik onder de wilg naast mijn flat zit, uitkijk over het water en mijn loempia begin te snijden, ben ik weer helemaal in mijn nopjes.

De avond wordt afgesloten met een voorzichtige sessie ukelele op het balkon (leuk en een beetje ongemakkelijk als de hele wijk je kan horen) en de film ‘Eurovision’ (leuk en kijkt gemakkelijk weg, een 7).

Donderdag 13 augustus

Tijdens een van mijn nachtelijke Groupon-sessies een tijdje terug, heb ik twee uur kanoën gekocht en vandaag is het zover! Na 20 minuten in de auto, arriveren O. en ik in Drimmelen en gaan daar de boot in. Letterlijk.

Mijn kano-ervaring tot nu toe bestaat voornamelijk uit het afdalen van rivieren in Frankrijk in een 1 persoonskano (oftewel ‘kajak’). Met z’n tweeën op vlak Brabants water, is dus wel even andere koek, maar zowel mijn armen als relatie hebben de tocht meer dan succesvol overleefd.

We rusten uit bij beachclub ‘Puur’, ook in Drimmelen. Drimmelen is echt een minuscuul, klein en afgelegen dorp, maar deze tent doet denk ik niet onder voor de hipste clubs in Amsterdam. Dat komt – gelukkig – niet alleen door het feit dat we entree moeten betalen om überhaupt naar binnen te gaan, maar ook omdat het er geweldig uitziet.

Rond een uur of 17.00 wordt de lucht steeds donkerder. Gauw kloppen we de handdoeken uit en duiken de auto in.

Terwijl het buiten heerlijk regent en de wereld eindelijk een beetje afkoelt, breng ik de rest van de avond door met mijn nieuwe liefde: de iPad Pro die ik overnam van mijn schoonbroer. Het is een geweldig ding, vooral omdat je er heel makkelijk op kan schrijven en tekenen.

Op de social media accounts van ‘Zangles Online’, laat ik het resultaat zien.

Vrijdag 14 augustus

Vakantie of niet, in de ochtend geef ik toe aan mijn behoefte om dingen te regelen. Ik beantwoord wat berichtjes, bekijk mijn planning, doe wat voorbereidend werk én maak wat reclame voor mijn online workshop (je kan nog tot 18 augustus 12.00 aanmelden).

En, ik stuur een mail waar ik enorm tegen op zie.

Ik neem ontslag van mijn vrijwilligerswerk, terwijl ik er nog maar amper gestart was.

Tja, ik haat het om toe te moeten geven, maar ik heb onderschat hoeveel invloed het eigenlijk heeft als ik een middag per week chronisch vrij moet houden. Stom, want mijn omgeving had me er al voor gewaarschuwd. #leermoment zullen we maar zeggen…

De rest van de dag slenteren O. en ik wat door de stad én voel ik alweer de behoefte om muziek te maken. (Dat vind ik heel fijn om te merken: als je van je hobby je werk maakt, is het soms zoeken naar balans tussen het behouden van je plezier en je verliezen in de drang om te willen – en moeten – presteren.) Na flink wat zuchten en opmerkingen als: ‘Het is gewoon een stom lied’ en ‘Belachelijk, dit kan toch niemand met normale mensenvingers?’ begint het geluid uit mijn ukelele langzaam te klinken als het intro van Tracy Chapman’s ‘Fast Car’ en ben ik behoorlijk trots op mezelf.

Het hoogtepunt van vrijdag is de avond. Je had er eigenlijk bij moeten zijn.

Ik bedoel, kijk nou! Dit is gewoon mijn eigen balkonnetje! Wat een paradijs he?! Een complete buitenbioscoop, met gekleurde lampjes, dekentjes, lampionnen, kaarsen, thee, een kaasplank en de verrukkelijke film ‘Midnight in Paris’. (Die geef ik een 8.) Ik ben intens gelukkig.

Zaterdag 15 augustus

De ochtend en middag in een notendop: sporten, schoonmaken en naar een housewarming.

En dan is het tijd voor nóg een Groupon-activiteit. Uit eten bij restaurant ‘Merlina’, gewoon in Breda.

Heel eerlijk, ik stel me er niet te veel van voor. De locatie is verre van pittoresk en de ‘all you can eat’-deal, blijkt niet helemaal ‘all you can eat’ te zijn, want je mag niet alle gerechten bestellen die op de kaart staan.

Maar dan.

We komen binnen en we worden enorm hartelijk begroet. ‘Heeft een van jullie klachten gehad afgelopen tijd? Huisgenoten met klachten gehad?’, informeert de man bij binnenkomst. ‘Of hebben jullie klachten over de enorme hoeveelheid vragen die ik jullie stel?’

Dingdingding. Jackpot!

Ik heb nog geen hap gegeten en ik ben al in mijn nopjes. Het personeel is zo ontzettend enthousiast en sprankelend dat ik straal van oor tot oor.

Het is een topavond. De muziek staat precies zacht genoeg, hoewel de inrichting niet bepaald indrukwekkend is, zijn de lampen precies goed gedimd, het personeel is niet alleen ontzettend leuk maar ook snel en oplettend en het eten is hartstikke lekker.

Zondag 16 augustus

De laatste dag van de vakantie en dus neem ik het ervan. Ik lummel lekker rond, lees wat, kijk een aflevering van mijn serie, speel wat ukelele, facetime met een vriendin en begin aan deze blog.

En de avond breng ik door in Spanje.

Tenminste. Daar lijkt het op. De ouders van O. nemen ons namelijk mee naar ‘La Perla Escondida’, een tapasrestaurant aan de haven van Breda.

Het regent dat het giet, dus op het terras zitten is er niet bij, maar binnen is het gelukkig bijzonder mooi ingericht. Dat komt goed uit, wanneer O. en zijn broertje een gesprek starten over ‘Hawkingstraling’ (iets met kwantumblablabla), kan ik lekker om me heen kijken naar alle mooie tegeltjes en bloemen.

De inrichting van het restaurant is zo mooi, dat ik bijna vergeet te vermelden dat het eten heerlijk is. Beter zelfs nog dan de tapas die ik vorig jaar in Sevilla at. Mits je er wat doekoes voor overhebt – ‘La Perla Escondida’ ligt qua prijs flink wat hoger dan de ‘Groupon-diners’ die ik normaal heb – is het een absolute aanrader en een waardige afsluiter voor mijn vakantie.

En dat was het…

Ik twijfel een beetje hoe ik af moet sluiten. Heel veel dingen waren geweldig, maar afgelopen week ben ik ook tegen wat dingen aangelopen. Het is niet erg en ik ga er verder niet over in detail treden, maar ik wil het wel benoemen. Omdat het erbij hoort.

Tot volgende week!

Liefs,

Anne

P.S. 1

Deze dingen zag ik van de week op social media en vond ik wel de moeite waard met je te delen. (Bij het linkerplaatje moet je even op het pijltje aan de zijkant klikken, anders gaat de boodschap verloren!)