2020, Week 35: Spirituele Bescherming en De Boom In

Maandag 24 augustus

‘Rustig aan Anne, kleine stapjes, poezenstapjes’, spreek ik mezelf toe. Ik sta in een boom.

Het is geen typfout. Ik sta écht in een boom. Vriendin L. heeft me vandaag meegenomen naar klimbos ‘Brabantse Wal’ en ik sta nu in een soort gordel van touwen, vastgeklikt aan de stalen kabel boven me, in een boom. Voor me hangen wankele boomstammen op zo’n 6 meter hoogte. De bedoeling is dat ik er overheen loop naar de volgende boom.

Dat doe ik dus ook. Ik klim, balanceer en tokkel* alsof mijn leven ervan af hangt. Voor mijn gevoel hángt mijn leven er ook van af. Hoewel je niet écht naar beneden kan vallen, zag ik bij het eerste parcour vandaag hoe een onbekende opa-achtig persoon van een parcours afgleed, zichzelf niet meer omhoog kon tillen en zo’n 10 minuten rood aangelopen hing te wachten. Dat zag er niet bepaald feestelijk uit. (Zijn vrouw vond van wel, zij stond beneden op veilige grond te lachen en foto’s te maken toen uiteindelijk een van de medewerkers van het klimpark de beste man eindelijk kwam bevrijden.)

Hoewel jij je misschien afvraagt wat we onszelf aandoen, heb ik het erg naar mijn zin. Vriendin L. is perfect gezelschap, ze pusht me niet en ik kan (in tegengestelling tot die keer dat ik een ‘via ferrata’ deed/onderging/beklom) op mijn eigen tempo mijn grenzen verleggen en de held uithangen.

*Met tokkelen bedoel ik dit keer niet iets met een ukelele of gitaar, maar hangend aan een katrol-achtige constructie naar beneden glijden tussen bomen.

Nadat ik de Tarzan heb uitgehangen, ben ik gesloopt. Toch weet ik mezelf (en mijn vriend O.) op wonderbaarlijke wijze nog te motiveren om rond 22.45 de keuken schoon te maken.

Als ik ergens een hekel aan heb, is het het schoonmaken van de keuken, maar tegelijkertijd weet ik dat het een enorm goede investering is: als de keuken schoon is, zorg ik gewoon beter voor mezelf. Dan kook ik, maak ik gezonde tussendoortjes, neem ik de tijd om lekker kopjes thee bij kaarslicht te drinken. Kortom: een topinvestering.

Dinsdag 25 augustus

Ik word wakker met een bewijs van mijn avontuurlijke gedrag. Een joekel van een blauwe plek. Ik overweeg nog om er dagelijks een foto van te maken zodat je de ontwikkeling kan zien, maar besluit dat ik toch betere dingen te doen heb met mijn tijd.

Zo staan er een hoop lessen op de planning, schrijf ik een blog, hou ik mijn wekelijkse vergadering met mezelf, maak muziek en ga op jacht naar chocoladepepernoten.

Die vind ik helaas wéér niet. De levering is vertraagd, vertelt de begripvolle medewerkster van het Kruidvat me. Maar waar de voedselgoden de chocolade-pepernoot-deur voor me gesloten houden, hebben ze een verrassend chipsraam voor me open gezet:

De ontdekking van de dag: de Coop om de hoek verkoopt mijn spookjeschips. ‘Monster Munch’, zoals het officieel heet, smaakt naar jeugdherinneringen, naar vakanties in Frankrijk, naar kanotochtjes op de Drôme en avonden bij het kampvuur. Heerlijk.

Even wat reclame.

Woensdag 26 augustus

Mijn dag start om 9.30 met een meeting. Omdat het online is, ben ik geneigd om gewoon met ongekamde haren en in mijn pyama te verschijnen, maar gelukkig bedenk ik me nog net op tijd dat ik professioneel ben en me dus ook op die manier ga gedragen.

Zoveel mogelijk dan. Hoewel je me qua looks door een ringetje kan halen, kan ik mijn gevoelens niet buitenboord houden. Terwijl de regisseur van ‘Prison Escape’ vol enthousiasme vertelt over de nieuwe game die binnenkort start en hoe serieus ze alle corona-maatregelen nemen, moet ik er ineens even van snikken.

Ik realiseer me hoe ik het heb gemist, hoe het werken met deze mensen binnen een paar maanden tijd was gaan voelen alsof ik er een extra familie bij had gekregen. Maar niet alleen dat, het dringt ook pijnlijk door hoe hard er gewerkt is door het hele team en hoe kwetsbaar een productie is in tijden van corona. Het is ontroerend om te zien met hoe veel liefde, daadkracht en creativiteit deze mensen werken.

(Daarnaast is het overigens ook heel tof om te zien dat dat harde werken daadwerkelijk iets oplevert. Want hoewel ik eerder nog een beetje zat te mokken omdat ik net gecast was voor twee toffe rollen in de vorige productie – die heeft moeten stoppen vanwege corona – inmiddels ben ik minstens zo enthousiast over de nieuwe game ‘Prisone Escape Exclusive‘. Niet alleen omdat ik een vette rol heb trouwens, het zit gewoon supergoed in elkaar.)

Na de meeting geef ik een flink aantal lessen en in de pauze stromen er wéér wat tranen over mijn wangen. Ik ben door alles ontroerd vandaag en ben ineens zo blij met alles wat ik kan en heb. Spontaan schrijf ik de blog ‘Hier moet ik zijn’.

Wanneer ik de laatste les heb gegeven, race ik rond 21.00 nog even naar mijn zusje. We kijken eindelijk de musical ‘Newsies’ af. (Ik geef ‘m een 7 en raad ‘m je alleen maar aan als je echt van musical houdt. Anders moet je er echt niet aan beginnen.)

Donderdag 27 augustus

Olé, olé, daar gaan we weer. Ook op donderdag is het huilen geblazen. Helaas dit keer niet van ontroering en dankbaarheid, maar gewoon omdat er iets privé niet helemaal soepel loopt. Helemaal niet soepel, zeg maar. Het is inmiddels opgelost en ik voel niet de behoefte er over te vertellen.

Eigenlijk draait de dag vooral daarom. En om mijn administratie, die nog niet wil vlotten omdat ik dingen niet handig heb ingesteld in mijn software. Om het compleet uitruimen en schoonmaken van mijn berging. En om het bakje gesneden komkommers met hummus wat ik s’avonds voor mezelf maak om te snacken.

Dat soort dingen, opruimen en goed voedsel voor jezelf regelen als het niet goed gaat, dat vind ik echt een prestatie. En ook een slimme investering. Uiteindelijk ga je je op de lange termijn nooit beter voelen van pizza’s in bed, vind ik. (Op korte termijn trouwens wel, dat maakt het ook altijd zo ingewikkeld.)

Vrijdag 28 augustus

‘Heb je je snor al op?’, stuurt leerling J. in een WhatsAppje, 30 minuten voor zijn les begint.

De snor. Dat is waar ook. J. is een van de (inmiddels vele) liefhebbers van mij met een snor. Of nouja, van het effect wat ik gebruik op Instagram, waardoor het lijkt alsof ik een snor heb.

Voor de grap had ik gezegd dat ik in een van zijn lessen wel een echte plaksnor op zou kunnen doen, omdat hij zo enthousiast was. ‘Als je dat doet, maak ik reclame voor je’, zo reageerde hij. Een verleidelijke deal, zeker met twee online workshops in de planning.

Tijdens de les, waarin hij wil werken aan het nummer ‘The Phantom of the Opera’ uit de gelijknamige musical, wordt er nog iets toegevoegd aan de deal.

Een van de volgende lessen zal ik óf de plaksnor op doen, de volle 45 minuten lang, óf de hoogste noten uit zijn lied zingen. Dat mag ik zelf kiezen.

Die hoge noten, die zijn hoog. Écht hoog. Luister maar, het fragment begint ook meteen op het hoogtepunt. Of dieptepunt, het is maar net hoe je het bekijkt.

Ik weet echt niet hoe ik nu weer in zo’n situatie terecht kom. Ik weet eigenlijk niet eens of het zijn voorstel was, of dat ik het per ongeluk zelf heb bedacht.

In elke pauze die ik heb die dag, ben ik bezig met die krengen van noten.

Ik denk dat ik toch voor de snor ga.

Zaterdag 29 augustus

Nadat ik mezelf heb behangen met alle beschermende edelsteen-achtige sieraden met die ik bezit, ga ik zitten en haal ik diep adem.

Ik stel me voor dat er een gouden piramide om me heen zit van beschermende energie. En om die piramide heen visualiseer ik ook nog een gouden bubbel van beschermende energie.

‘Alles wat niet goed voor me is en me niet verder helpt, mag hier niet naar binnen, dat mag niet bij mij komen’, fluister ik tegen mezelf.

Ik ben niet dronken, niet stoned, niet in trance, maar ik heb wel een hele dag in de gevangenis op de planning staan. En ergens wil ik toch geen risico nemen om bezeten te worden door vreemde, dolende zielen waar ik niet op zit te wachten. Je weet maar nooit.

Van 10.00 tot 17.00 worden mijn collega’s en ik volgepropt met informatie. Over het nieuwe verhaal, hoe we corona-veilig kunnen acteren, hoe de looplijnen zijn, hoe het nieuwe gebouw in elkaar zit en ga zo maar door. Het is geweldig en soms ook heftig. Ik weet dat ik er niet te veel bij stil moet staan, maar als ik rondloop, realiseer ik me toch dat deze plek ooit vol zat met ‘mensen die slechte dingen hebben gedaan’.

In de avond heb ik mijn gevisualiseerde, beschermende laagjes niet meer nodig. O. en ik gaan naar zijn zusje, waar we gezellig sushi eten (het lukt eindelijk met stokjes!) en de nieuwe kittens bewonderen. Eten, een dak boven je hoofd en goed gezelschap (ik bedoel zowel de dieren als de mensen), meer heb je toch eigenlijk niet nodig?!

Zondag 30 augustus

Op zondag heb ik geen rode draad. Er zijn dingen niet leuk, zoals het verven van mijn haar (ik vind dat een rotklus om zelf te doen) en de ontdekking van meerdere pissebedden op het balkon omdat ik mijn verregende kleding daar twee dagen heb laten liggen.

En er zijn dingen wel leuk. Zo krijg ik het eindelijk voor elkaar om de problemen met de software van mijn planningssysteem (ik gebruik Bookly zodat leerlingen hun lessen online kunnen reserveren) op te lossen en eet ik lekker bij ‘ons pap en mam’.

En dat was ‘m!

Maar, wacht. Nog een ding.

Hoe noem je een goed geklede Spaanse peper?

…

…

Een GALAPEÑO!

Tot volgende week lieve lezer, leuk dat je er weer was!

Liefs,

Anne