2020, Week 48: Waarin ik bijna mijn nieuwe smartwatch aan een zwerver geef

Het duurde even, maar hier is alsnog mijn weekoverzicht. Leuk dat je er weer bent om ‘em te lezen!

Maandag 23 november

Maandag 23 november kan de geschiedenis in als ‘de dag waarop Anne eindelijk volwassen werd en besloot een praktische, waterdichte, warme winterjas te kopen, in plaats van zo’n mooie, elegante winterjas waar ze 24/7 in loopt te bibberen’.

In de middag gaan mijn vriend O. en ik naar de bios om te kijken hoe de remake van ‘The Witches’ is geworden. Ik vind ‘em spannend (maar dat zegt niks, ik vond boeken van Pinkeltje vroeger ook al spannend), de special effects erg indrukwekkend en geniet vooral heel erg van de rol van oma, die prachtig wordt vertolkt door Octavia Spencer. Een 8.

In de avond maakt O. nachos met vegetarisch gehakt als diner voor ons. Een paar maanden geleden vertelde hij dat-ie door mij meer vlees is gaan eten en dat vonden we beiden best wel schokkend, dus inmiddels hebben we afgesproken dat wanneer hij kookt, we standaard vegetarisch eten.

(En dat is ideaal, want zoals je waarschijnlijk weet, hou ik niet van koken. Nu is iedereen blij.)

Dinsdag 24 november

Op dinsdag gebeurt er niks écht spectaculairs. Ook wel eens lekker. Het is gewoon een goede dag, waarop ik veel zanglessen geef, wat telefoontjes pleeg en deze blog schrijf.

Woensdag 25 november

Dit ben ik op woensdag. Selfies maken is niet zo mijn ding, maar waar het om gaat is dat ik een reflectiefilter heb gekocht. Dat is dat eierdoos-vormige schuim-achtige gevaarte op de foto.

Mocht je er niet bekend mee zijn: een reflectiefilter is ‘een ding wat ervoor zorgt dat geluid niet galmt’. Hoewel je wil dat geluid over het algemeen wél mooi galmt, wil je zelf met software kiezen hoe die galm dan wel of juist niet klinkt, in plaats van dat de akoestiek van je opname-locatie dat bepaalt. Om je wat voorbeelden te geven:

• Neem je een heel erg kerkelijk kerstlied op, dan is het fijn als alles enorm galmt en klinkt alsof je het in een kerk heb opgenomen.
• Maar wanneer je een telefoonmenu inspreekt, dan wil je eigenlijk geen galm, want dan ben je minder duidelijk te verstaan als je dingen zegt als: ‘Wilt u een medewerker spreken? Toets dan 1.’

Dat laatste voorbeeld is momenteel het geval: ik doe wat voice-over werk voor een telefoonmenu en moet de sound dus zo ‘droog’ en verstaanbaar mogelijk op de opname krijgen.

Hoewel mijn vader – die het geluid doet bij de radio – zegt dat ik beter met mijn gezicht in de kledingkast kan gaan zitten omdat zo’n filter toch niks helpt, heb ik het er reuze mee naar mijn zin en voel ik me mega-professioneel.

Over professioneel gesproken. Woensdagmiddag geef ik les aan de dame hierboven: Sofie de Bruijn. 18 jaar nog maar en check die profi videoclip! En ohja, ze heeft het nummer ook nog eens zelf geschreven. Ik ben er flink van onder de indruk.

Eigenlijk voel ik me sowieso de hele dag trots. Op mijn reflectiefilter, op Sofie, op de andere leerling die aan me vertelt dat ze inmiddels voluit durft te zingen onder de douche, zelfs al kan haar vriend haar horen*, en op mezelf: in de avond dringt het ein-de-lijk tot me door dat ik een wachtlijst** heb en dat dat eigenlijk best wel super awesome is.

*Diezelfde leerling hield onze online zanglessen eerder nog geheim voor haar vriend, zo biechtte ze vorige maand nog op. Ze plande de lessen expres op de avonden dat hij niet thuis was.

**Die wachtlijst heb ik al een paar weken, maar op een of andere manier ervaarde ik dat tot aan deze woensdag vooral als een last, als ‘een probleem dat ik óók nog eens op moest lossen.

Donderdag 26 november

‘Als we nu niet gaan, heeft Saskia vast onze namen al op de lijst zien staan en is ze teleurgesteld’, zeg ik tegen O. en vooral tegen mezelf. Ik spring uit bed. Saskia is de beste sportinstructrice in de omgeving en ik wil haar niet teleurstellen.

Gedoucht en gespierd start ik een paar uur later aan het volgende waar ik een beetje tegenop zie: voor mijn enge-dieren-therapie ga ik de dieren tekenen waar ik bang voor ben. Ik laat O. er tutorials van zoeken op YouTube en Google, zodat mijn eigen accounts ‘onbesmet’ blijven.

Nadat de psycholoog de tekeningen heeft bekeken en mij weer verder op weg heeft geholpen, ga ik op weg naar Utrecht om daar een ander weer verder op weg te helpen.

Ik breng de avond door in een zorghotel, bij een collega van m’n gevangeniswerk, die ik eigenlijk niet zo goed ken. Ze heeft nogal wat shit te verwerken en stuurde me laatst een uitgebreide mail over wat zingen voor haar betekende. Alles bij elkaar was het reden genoeg om contact te zoeken met haar man met de vraag: ‘Zou ze het een leuke verrassing vinden als ik met m’n ukelele langsga en gewoon even met haar ga zingen?’

De verrassing valt in de smaak. Na vier uur lang praten en zingen, ben ik er stil van. Wat is het leven soms toch oneerlijk, wat krijgen sommige mensen toch oneindig veel ellende voor hun kiezen en wat een voorrecht dat ik wat een ander kan betekenen. En wat een nog groter voorrecht om daarna weer naar mijn eigen huisje te rijden, alle zorgen los te laten en lekker gelukkig te kunnen zijn, met als grootste probleem ‘waarom heeft mijn vriend de afwas nog steeds niet gedaan’.

Maar. Ook al is het een voorrecht als dat je grootste probleem is, die afwas, het is alsnog een probleem. Ik haat het als de afwas niet gedaan is.

Vrijdag 27 november

Ik heb een Apple Watch. Een oude. Al jarenlang. Ik ben er elke dag blij mee en verlang tegelijkertijd ook al een flinke poos naar het nieuwste model.

Na urenlange interne discussies besluit ik dat ik vandaag dan eindelijk een nieuwe mag gaan kopen voor mezelf. Ik heb het verdiend. Dat vind ik ingewikkeld want andere mensen verdienen ook dingen maar krijgen ze niet. Maar toch. Ik mag ‘em kopen.

Terwijl ik van de winkel naar mijn lesruimte loop, heel voorzichtig, zodat niemand me kan overvallen, zie ik aan de overkant van de straat een zwerver staan. Een oude, zwervende man, met een niet-zo- hygiënisch-ogende-baard en een verontrustend kuchje.

Het is ongelooflijk. Waarom is er zo veel zo oneerlijk? Waarom krijg ik nu een schuldgevoel? Ik heb deze maand ook al een kat financieel geadopteerd om het kattencafé in Breda te steunen, is het nou daadwerkelijk de bedoeling van het leven dat ik gewoon al mijn bezittingen weggeef en in armoede ga leven? Zou de man er wat aan hebben, als ik hem mijn nieuwe Apple Watch geef? Of zal ik hem mijn oude geven?

Sowieso. Wat moet je doen met zwervers? Wat doe jij, ja jij, lieve lezer van mijn blog, bij het zien van een zwerver? Geef je geld? Probeer je eerst in te schatten of-ie er misschien cocaine van gaat kopen? Maakt het uit of-ie wel een of geen muziek speelt? En of dat wel of niet mooi klinkt? Of het een man of een vrouw is en of er is dier bij betrokken is? Zou het zin hebben om gewoon standaard wat gesmeerde volkoren bolletjes met kaas bij je te hebben, zodat je mensen in ieder geval geen honger hoeft te laten lijden?

Ik denk erover na terwijl ik mijn nieuwe aanwinst uit de verpakking haal. Dan zucht ik. Ik heb hier zo naar uitgekeken, de wereld heeft er niks aan als ik er niet eens van kan genieten.

Tussen de lessen door kijk ik op mijn nieuwe Apple Watch. Hij is heerlijk. Ik heb ‘em zo ingesteld dat-ie, elke keer als ik kijk, een nieuwe foto van Kroepoek laat zien. Wat wil een mens nog meer.

(Oh wacht. Misschien een basisinkomen voor iedereen! Moet je dit artikel maar eens lezen!)

Zaterdag 28 november

Op zaterdag film en edit ik een video voor het 90-dagen-traject (een soort de-luxe-zangles-traject waarin je in 3 maanden intensief naar je doelen toewerkt).

Eigenlijk bedacht ik dat ik dat werk zou bundelen en gewoon een paar dagen zou filmen, waarop ik dan elke keer op dezelfde goed belichte locatie zou zitten, in gestoomde nette kleding. Gewoon de video’s eruit knallen en dan daarna een paar dagen fanatiek bewerken en klaar.

Maar dat werkt niet zo lekker voor me. Op sommige dagen kan ik namelijk niet lekker filmen – dan zeg ik bijvoorbeeld nonstop ‘uhm’ en maak ik grammaticaal hele rare zinnen – en daarnaast: het is zonde als ik mezelf moet afremmen wanneer ik inspiratie heb. Zoals vandaag. En dus film ik lekker vanuit mijn woonkamer, met een wat warriger kapsel dan normaal.

Ik zit er zo lekker in dat ik de tijd een beetje vergeet. Mijn bord, waar nog de helft van mijn diner op ligt, zet ik tijdelijk in de badkamer. ‘Dan kan ik het na mijn online optreden vanavond nog opeten, zonder dat Kroepoek eraan heeft gezeten’, bedenk ik verheugd.

Na het online optreden is de teleurstelling groot. De badkamerdeur staat open en Kroepoek komt al smakkend naar buiten. Bah.

Zondag 29 november

En dit is de enige foto van mijn zondag. Mijn lunchpakket. Ik ga namelijk op reis naar het verre Arnhem en omstreken om daar wat bekenden op te zoeken. Bekenden die ik afgelopen maanden alleen via video heb gezien.

Hoewel het gek blijft niemand fysiek te kunnen begroeten, is het heerlijk om mensen weer te horen zonder vertragingen, te zien zonder haperend beeld of irritant licht en gewoon echt lekker te kunnen kletsen. Als ik een Sims-poppetje was, zou mijn sociale balkje weer helemaal groen zijn. Fijn.

En daar stopt mijn week!

Tot de volgende,

Liefs,

Anne

P.S. Over die reflectiefilter

(Het kan overigens ook ‘dat’ reflectiefilter zijn, maar dat vind ik nog gekker klinken.)

Helaas. Dat was dus helemaal geen succes. Hoewel-ie er tof uit ziet, gaat-ie terug naar de winkel. Ik heb mijn vader twee opnames gestuurd, waarbij ik in de ene opname wél en in de andere opname géén gebruik maakte van dat ding. En hij hoorde geen verschil. Ikzelf ook niet trouwens. Jammer, nu moet ik toch met mijn gezicht in de kledingkast gaan zitten als ik voice-over werk doe.