Wat vooraf ging
In deel 1 kon je lezen hoe mijn Vakantievriendje de avonturier in me losmaakte, in deel 2 las je hoe ik voor het eerst in jaren buiten plaste én hoe we afspraken in september een paar dagen te gaan kamperen met zijn busje.
Voorbereiden
Mijn geliefde acteerdocent A. zei op een dag tegen me dat ik een perfectionist was. Mijn oren stonden te klapperen. Ik dacht dat ik lui was, dat iedereen mij ook lui vond. Lui, chaotisch en rommelig. Ineens besef ik me dat A. gelijk had. Ik ben een perfectionist.
Of ik gedreven ben door angst of enthousiasme weet ik niet, maar ik ben vastbesloten de beste Kampeer-Compagnon ooit te worden. Met mijn grote vriend Google begin ik aan Het Overlevingsplan voor Vier Dagen Kamperen in een Busje voor Vrouwen, bestaande uit een aantal categorieën met bijbehorende Tips.
Ik neem tussendoor pauzes, want ik begin redelijk obsessief gedrag te vertonen. Dat besef ik me gelukkig wanneer ik me bijna in wil schrijven voor een 3-daagse cursus ‘Primitief Overleven’ en 4-daagse cursus ‘Basis Survival Training’ in Frankrijk.
Eind Augustus
Heb ik een enorme verzameling aangelegd van producten, tips en andere dingen die ik nog verder uit wil werken. Zo overweeg ik een review over een plastuit te schrijven en wil ik de handigste kampeer-recepten delen. Maar, eerst wil ik dat mijn Vakantievriendje akkoord gaat met het plaatsen van mijn blogs over dit avontuur.
Hij leest ze en is enthousiast. Ik ben in mijn nopjes, en zie al helemaal voor me hoe ik mijn volgende blogs in de Franse zon zal gaan zitten schrijven.
Twee dagen later houdt het op.
Ik zie hoe zijn grijze busje van de parkeerplaats wegrijdt en hoop dat hij weer omkeert. Zoals dat hoort in een Feel-Good film. Dat gebeurt niet.
We zijn geen Vakantievriendje en vriendinnetje meer.
Niet alleen stort deze blog-serie in elkaar. Ook van mij blijft op dit moment vrij weinig over.
Einde?
Terwijl ik typ vraag ik me af hoe ik deze blogserie moet eindigen. Ik vraag me überhaupt af wat ik moet doen. Ergens voel ik de drang om toch op pad te gaan. In mijn eentje. Met een busje. Maar of dat nu komt doordat ik het echt wil, of omdat dat leuk zou zijn voor ‘het verhaal’, geen idee.
Mijn blog is nog nooit zo kort geweest. Toch besluit ik het hierbij te laten. Het is geen mooi einde. Dat is het voor mij ook niet.
Liefs,
Anne
