Het is je waarschijnlijk niet ontgaan dat er het een en ander aan ophef was rondom Johan Derksen. Ik heb er inmiddels zowel online als offline al wat discussies op zitten, met een hoop ‘ja-maar-mensen’. Hieronder mijn antwoorden, recycle ze gerust:
“Ja maar, in die tijdsgeest was het normaal…”
Aan alle mensen die zeggen: ‘in die tijdsgeest was het normaal’, wil ik vragen: zou je je vader en opa eens willen vragen wat zij vroeger gedaan zouden hebben in een situatie met een dronken en bewusteloze vrouw? De opties zijn:
A. een dekentje over haar heen leggen, zorgen dat ze veilig is en weggaan, of
B. een kaars in haar vagina stoppen, net zoals Johan Derksen deed
Ik zie de antwoorden graag tegemoet in de reacties.
“Ja maar, je mag tegenwoordig ook niks meer zeggen, die cancel-cultuur gaat wel heel erg ver!”
Er is niet zoveel verandert. Je mag alles nog steeds zeggen én mensen zullen er op reageren. Zeg je iets wat niet oké is, omdat het erg kwetsend en schadelijk is – en gelukkig worden we steeds bewuster over welke dingen er schadelijk zijn – dan kunnen je uitspraken consequenties hebben.
Waarom? Omdat we een wereld willen – ten minste, dat hoop ik – waarin iedereen gelijke kansen krijgt en zich veilig voelt.
De situatie zoals deze week op tv (man A. zegt dat hij een kaars in de vagina van een bewusteloze vrouw heeft gestopt, wuift het weg als ‘jeugdzonde’, man B. vraagt daarna lachend hoe groot de kaars was en man C. vraagt of-ie de kaars heeft ook heeft aangestoken en voegt eraan toe dat de vrouw geluk had dat er geen honkbalknuppel in de kamer stond), is niet bepaald een bijdrage aan die veiligheid.
“Ja maar, Johan Derksen heeft het wel heel eerlijk gezegd, wat knap van hem, chapeau!”
Ik hou ook van eerlijkheid, dus blij dat je het ook zo aanmoedigt. Aangezien je dat nu al doet bij iemand die een seksueel misdrijf heeft opgebiecht, hoop en bid ik dat je iedereen die eerlijk vertelt slachtoffer te zijn geworden van een seksueel misdrijf, minstens driedubbel zo hard aanmoedigt en toejuicht en be-complimenteert.
Daarnaast bewonder ik je positieve blik: ik zag namelijk niet iemand die zich kwetsbaar opstelde. Ik zag een man die een – in zijn ogen én die van de mannen om hem heen – grappige anekdokte vertelde. (Zie ook reactie onderaan deze blog van iemand die dat beter omschreef.)
“Ja maar, pff wat een gezeur allemaal de laatste tijd.”
Ja. Heftig he?! Probeer alsjeblieft niet alleen maar met je ogen te rollen en te zuchten, maar probeer bij te dragen aan een oplossing.
Want ja, er speelt veel shit. Ja, er komt allerlei ellende naar boven. Ja, ik word er ook doodmoe van en zou willen dat het anders was.
En nee. Een bericht als dit, maakt niet dat alle problemen ineens zijn opgelost. Misschien denkt een deel van jullie ‘poeh, Anne weer met een activistisch verhaal’. Maar ik hoop vooral dat ik in ieder geval een klein zaadje kan planten. Zodat de mensen in mijn omgeving die dat nu nog niet durven, óók steeds vaker hun mond open trek in situaties die oneerlijk of onveilig zijn voor anderen.
‘We cannot force someone to hear a message they are not ready to receive. But we must never underestimate the power of planting a seed.’
“Ja maar…”
Reageren mag. Je mag alles zeggen. Kan je je niet in mijn verhaal vinden, dan wil ik wel graag weten wat je zo raakt en waar je bang voor bent: ben je bang dat je vrouwen geen complimentjes meer mag geven? Ben je bang dat je zelf al de fout in bent gegaan? Ben je bang dat het zo ver gaat, dat je op een dag ook geen snorretje meer mag tekenen met oogpotlood, op je dronken partner? Of ben je bang dat er geen BN’ers meer over blijven als het zo doorgaat?
Houdoe en veel liefs,
Anne Ermens
P.S. 1 Ik kreeg privé dit bericht binnen van iemand die het erg mooi omschreef:
Natuurlijk heb ik toestemming gevraagd (en gekregen) om haar reactie anoniem te delen:
“Ik denk dat het heel beangstigend kan zijn dat ‘goede’ mensen ‘slechte’ dingen doen. Ik denk dat veel mensen nooit hebben beseft welke – levenslange – impact hun daden hebben gehad op hun ‘slachtoffers’. Slachtoffers zet ik tussen aanhalingstekens omdat ik óók denk dat veel slachtoffer-makers hun slachtoffers niet – of pas veel later – erkennen als slachtoffer. De meeste mensen zijn vooral met zichzelf bezig, de hele tijd. Vanuit dat perspectief ‘begrijp’ ik hoe een jonge, populaire, onbezonnen, dronken jongen met zijn vrienden om zich heen tot zo’n daad kan komen. Niet om het goed te praten, want het ís niet goed. Maar ik snap ergens wel hoe dat in dronken joligheid grappig heeft kunnen lijken.
Over naar vandaag de dag. Als je als man van in de 70 de noodzaak voelt je eigen foute acties openbaar te delen op een platform waar je adoratie mag verwachten, dan is de tijd om jolig te doen erover voorbij. Als je je snater dan niet kunt houden- je weet immers niet wat je oprakelt- dan zeg je zoiets vol spijt en schep je een precedent, een kans, voor anderen die (nu) ook beseffen dat ze een grens over zijn gegaan. Dan maak je niet het gebaar dat je deed toen je die kaars naar binnen schoot, dan vertel je eventuele lachers die je op je hand hebt dat het wel grappig leek destijds, maar het niet was. En dat is het grote probleem hier: hij heeft iets gedaan dat hij niet had mogen doen. Hij wil erover vertellen. Hij probeert ermee te scoren. En als-ie scoort, rectificeert-ie niet ter plekke.
Hoe anders was het geweest als hij had gezegd: “Ook ík ben fout geweest. Dit en dat heb ik gedaan en ik zit er al 50 jaar mee. Ik wil sorry zeggen tegen die mevrouw. Ik vraag niet om begrip, ik vraag niet om vergeving, ik vraag alleen dat mannen (mensen) naar voren stappen en hun verantwoordelijkheid nemen.”
P.S. 2
‘Ja maar… er zijn veel mensen die valse aangiftes doen’. Nou, dat valt in verhouding wel mee. Zo’n 5% van de aangiftes is vals en elke valse aangifte is er een teveel. Dat betekent echt niet dat we geen enkele beschuldiging meer serieus zouden moeten nemen.
P.S. 3
Ik wil je nog even een reactie laten zien die ik op Instagram kreeg n.a.v. bovenstaande tekst. Zodat je een idee hebt wat voor reacties er komen wanneer je je als vrouw uitspreekt over dit soort situaties:
De gebruikte foto in deze blog is afkomstig van Gerard Stolk.
