Over de man die niet onder de indruk was van mijn sportprestaties

Even een mini-blogje over de man die niet onder de indruk was van mijn sportprestaties. Omdat ik het zo tekenend vond voor hoe we ons zo blind staren op succes en altijd maar ‘meer’ en ‘beter’ willen.

Komt-ie:

Eergisteren in de boulderhal. Een man kwam dichterbij staan en keek vertederd naar me.

‘Je bent zeker pas begonnen hè?!’

‘Nee meneer, ik kom hier al twee jaar.’

Het was pijnlijk stil. Hij leek geschrokken.

‘Train je dan wel regelmatig genoeg?’

‘Ik kom hier niet wekelijks nee. Soms weken niet. En ik train ook geen uren.’

‘Als je beter wil klimmen, zal je toch vaker moeten trainen.’

‘Dat weet ik hoor meneer, maar ik hoef niet beter te worden.’

Hij krabde zichzelf op z’n hoofd.

‘Ik ben al trots, als ik überhaupt hier naartoe kom’, vervolgde ik, ‘met de auto, want als ik ook nog eens moet fietsen ligt de drempel nóg hoger. Ik vind het tof dat ik merk dat m’n armen sterker worden. Dat ik plezier heb in bewegen. En dat ik vooruit ben gegaan, want wat ik nu kan, kon ik twee jaar geleden nog niet.’

‘Ja maar, als je vaker en langer zou trainen, zou je meer vooruit gaan.’

‘Dat klopt, maar ik vind dat niet belangrijk genoeg.’

–

Niet iedereen heeft altijd het verlangen overal de beste in te zijn. Voor sommige mensen gaat het gewoon om doen, om ervaren, om vooruitgang. Voor sommige mensen is een klein stapje al een enorme overwinning.

Het hoeft niet perfect te worden om de moeite waard te zijn.

Houdoe en veel liefs,

Anne

P.S.

Voor mensen die graag op speelse wijze leren, zonder dat ze gedrillt en afgeblaft worden, staan er een hoop toffe, openbare activiteiten op mijn planning, zoals een zangavond in Disney-thema en een workshop Ukelele & Zang. Neem even een kijkje in mijn agenda als je meer wil weten!