Op de blog van Romy zag ik haar stuk ‘Ik zou soms willen dat ik…‘, waarin ze vertelt over dingen die ze aan zichzelf zou willen veranderen. Dat vond ik zo leuk om te lezen, dat ik er zelf ook over wilde schrijven!
Net als Romy heb ik echt wel geaccepteerd wie ik ben. Ik weet dat niemand perfect is en omarm mijn eigenaardigheden. Maar toch zou ik soms willen dat ik mijn sprankelende bestaan niet werd belemmerd door mijn eigenaardige trekjes en vreemde eigenschappen.
Dingen die ik aan mezelf zou veranderen
Ik zou soms willen dat ik:
1. Van groenten hield.
Ik zou willen dat ik zou zeggen ‘oooh, ik heb echt zo’n zin in aubergine uit de oven’ of ‘hmm, wat heerlijk dat er worteltjes zijn om lekker op te knabbelen.
Want groenten zijn gezond. En sinds een paar jaar probeer ik sowieso ook minder dierlijk te eten.
Maar toch lijk ik pas te genieten van eten als het uit iets dierlijks bestaat. Kaas, vlees, vis. Boterkoek. Sushi. Het enige wat spruitjes lekker maakt, vind ik tot nu toe de gebakken spek en gehaktbal die ik erbij eet.
(Ik voel me ook elke keer een verrader als ik op Partij voor de Dieren stem en daarna een stuk gerookte kip soldaat maak alsof het een boterham is.)
2. Niet zo gevoelig was voor licht en geluid.
Thuis heb ik de afstandsbediening. Ik bepaal hoe hard het geluid van de krakende nep-open-haard op YouTube staat. En hoe hard de peaceful-guitar-playlist op Spotify staat. Zodat het perfect in verhouding is en optimaal om ondertussen een boek te lezen.
En naast het geluid, moet ook elke lamp goed staan. Qua richting, qua kleur en qua intensiteit. Want anders is het niet knus genoeg, of juist te slaperig voor het moment van de dag. (Gelukkig hebben we deze lampen, de mogelijkheden zijn eindeloos.)
Thuis is dit allemaal niet zo’n ramp, want mijn vriend O. vindt het allemaal prima, ik regel het en we zijn allebei gelukkig. Maar op locatie – bijvoorbeeld uit eten – is het wat minder handig en zit ik regelmatig zo:
Inmiddels ben ik overigens wel zover dat ik naar de bar loop om te vragen of de muziek wat zachter mag. Maar aangeven: ‘dit is een ouderwetse bakkerij, waarom the f spelen jullie geen oude jazz maar dreunende herrie’, dat durf ik nog niet. En dat is misschien maar goed ook.
3. Kon genieten van ‘goede films’.
Mijn ex was dol op films. En dat heb ik geweten.
Ik heb GEWELDIGE dingen gezien.
En daardoor ook enorm slecht geslapen, huilbuien en paniekaanvallen gehad.
Een top 5:
- Changeling, over een moeder die niet wordt geloofd en moord en ellende. Enorm goede film. Een keer bekeken en ik raad ‘em iedereen aan, maar wil ‘em nooit meer zien.
- The Gladiator, met bloed en verraad en moord en actie. Echt steengoed en ook een prachtige soundtrack. Twee keer gezien, maar ik begin er niet meer aan.
- Prison Break, een serie die ik uiteindelijk alleen maar verder wilde kijken als we de gordijnen open en geluid uit deden.
- Primal Fear, een waanzinnig goed verhaal over een rechtszaak en misbruik en moord. Een keer, maar nooit meer.
- Game of Thrones, de serie die ik niet had willen missen en waar ik tegelijkertijd nog steeds beelden van op mijn netvlies heb staan waar ik nachtmerries van krijg.
Ik meen het. Er was een moment dat ik ‘Zwartboek’ keek en om 01.00 in de nacht een flatgenoot moest bellen omdat ik niet meer uit mijn paniek kon komen. (Ik vergeet het nooit meer, hij werkte destijds bij ‘Christine LeDuc’ en moest me er 17 grappige anekdotes over vertellen voordat ik ontspande. (Mocht je dit lezen, thanks nog S!)
Geef mij dus maar ‘Paddington’ en ‘Enchanted’. Dat is eng genoeg.
4. Normale voeten had.
Saai onderwerp, maar ik wilde het toch even noemen.
Mijn voeten staan scheef. Naar binnen. Echt enorm. De enkels zijn dik ook. Een mooi sandaaltje staat bij mij niet elegant, maar lomp. En de scheefheid veroorzaakt allerlei gedoe, waardoor de fysio mijn kuiten moet dry needlen. En ik moet steunzolen in die niet in alle schoenen passen. Officieel mag ik zelfs geen teenslippers dragen. (Maar dat gaat me te ver.)
5. Niet van mijn fiets was gevallen.
Toen ik een jaar of 11 was, viel ik van mijn fiets. Mijn geheugen is net een vergiet, maar dit weet ik nog:
Ik fiets in de Nassaulaan in Rijen. Mijn fiets rolt richting het zijkantje van het fietspad, daar waar het over gaat in ‘gewoon zand’. Ik val.
Als ik opsta, voel ik me wankel. Ik sleep mezelf naar de eerste de beste deur die ik zie en bel aan. Een vrouw doet open. Ineens zie ik dat mijn handen en tuinbroek onder het bloed zitten.
Het is zwart.
Als ik bij kom, is mijn moeder er. Mijn mond zit vol met bloed en mijn gebit voelt gek.
De schade?
Twee melktanden eruit. Twee grote-mensen-tanden afgebroken. Een bloedlip waar 5 hechtingen in moeten.
Er is niks – zelfs geen enkele ex – waar ik spijt van heb, maar als ik die val toch eens terug zou kunnen draaien… Want god, wat heb ik gebaald van al die uren bij verschillende tandartsen. Van de honderden foto’s waarop ik niet durfde te lachen omdat ik vanwege mijn leeftijd kunststof kronen kreeg, die geler waren dan mijn eigen gebit. En van de duizenden euro’s die in mijn huidige gebit zitten. (Maar helemaal waard, want ik lach weer volop.)
Die val is de reden dat ik sporten spannend vind, eigenlijk niet durf te mountainbiken en nog minstens 1x per maand wakker schrik van een nachtmerrie waarin ik mijn tanden verlies.
6. Kon genieten van sporten.
Ondanks mijn sportproject vind ik sporten nog steeds… Meh. Ik vind het gedoe. Het enige wat ik écht leuk vind is dansen, maar zie maar eens een dansgroep te vinden die:
- Traint op momenten die mij goed uitkomen (niet te laat, want dan geef ik zelf les, maar ook niet te vroeg want dan is mijn ontbijt nog niet verteerd)
- Op mijn niveau is (niet te moeilijk, want ik ben niet meer zo getraind, maar zeker ook niet te makkelijk want ik heb echt wel wat ervaring)
- Muzikaal goed is (want ik kan het heeuul slecht hebben als een dansdocent uit de maat danst of elke keer anders telt)
- Een stijl danst die bij me past (showachtig en een beetje sexy, maar niet té, en soms afwisselen met ballet of hiphop)
Kortom. Jammer. Was ik maar iemand die wakker werd met zin om te hardlopen. Iemand die geniet van ‘hmm, lekker spierpijn en zweten’. Helaas.
En dan nog wat dingen die ik graag zou willen veranderen…
- Dat ik meer kon genieten in plaats van ‘vooraf te rouwen’. (Soms huil ik als ik poes Kroepoek knuffel, omdat ik weet dat ze op een dag doodgaat. Dat noemen ze ook wel ‘anticiperende rouw’ en ik ben er heel goed in.)
- Dat ik mijn ruimtelijk inzicht beter was ontwikkeld, zodat ik makkelijker kon parkeren.
- Dat mijn geheugen beter was en ik had onthouden waar bijvoorbeeld Marokko ligt en hoe het komt dat warmte opstijgt en je elektriciteit aan moet sluiten.
- Dat ik al eerder was begonnen met investeren (ik heb nu voor 200,- in aandelen zitten en zeg trots ‘ik ben deels eigenaar van Starbucks en Barbie’, maar dat stelt natuurlijk niet zo veel voor. Was leuker geweest als ik een bitcoin had gekocht jaren geleden.)
En daar sluit ik mee af
Want voor ik het weet, krijg ik een minderwaardigheidscomplex. Misschien binnenkort maar een blog maken waarin ik uitgebreid inga op de dingen die ik no way aan mezelf zou willen veranderen. (Doen?)
Mocht je willen delen wat jij aan jezelf zou willen veranderen, laat het gerust weten in de reacties. Ik garandeer niet dat iedereen een berichtje terug krijgt, maar lees ze altijd met veel plezier.
Houdoe en liefs,
Anne
Niet alles is maakbaar…
En bij mijn scheve voeten en de kronen in mijn gebit zal ik me neer moeten leggen. Maar sommige dingen kan ik wél veranderen. Mijn ruimtelijk inzicht kan ik vermoedelijk trainen en groenten kan ik lekkerder leren bereiden. Tenminste, als ik het belangrijk genoeg vind.
Mocht jij iets willen veranderen aan je spreken en zingen, dan kan dat. Dat weet ik zeker, want het is mijn werk om mensen daarbij te helpen. Hier lees je meer. Ook als je een lelijke stem hebt.
