Maandag stond ik in de krant. Dat was niet de eerste keer, maar dit keer is het stuk niet óver, maar dóór mij geschreven. En dat maakte het toch wel even extra bijzonder.
(Ik wilde eigenlijk alleen even snel de foto plaatsen, maar toen schreef ik per ongeluk weer een heel verhaal. Ik kan nooit stoppen als ik eenmaal begin en heb dit hele verhaal geschreven terwijl ik met mijn jas nog aan op de bank zat. Met twee tassen boodschappen naast me die ik uit had moeten pakken. Oeps.)
Ok. Door met het verhaal. In de krant dus.
Eerlijk, het was geen complete verassing voor me: ik had ‘de column’ namelijk zelf ingestuurd. Al eerder bedacht ik me dat ik misschien eens een poging kon wagen. Dat ik een (bewerking) van een blog als lezerscolumn zou kunnen insturen bij de Metro, gewoon omdat het me tof leek als mijn woorden op écht papier door heel Nederland te lezen zou zijn. Als een échte schrijfster! (Dat zou leuk zijn, want ik heb als klein meisje wel eens geroepen dat ik schrijfster wilde worden.)
Het kwam er nooit van, omdat ik toch meestal over persoonlijke dingen blogde. Maar toen ik vorige week ineens heel impulsief een redelijk ‘maatschappelijk-betrokken’ blog schreef, bedacht ik me dat die misschien wél de moeite waard zou kunnen zijn. En blijkbaar dacht de Metro daar ook zo over, want maandag publiceerden ze mijn verhaal!
Mijn doorbraak bij het grote Nederlandse Publiek
Toen ik het hoorde sloeg mijn fantasie meteen op hol. Ik zag voor me hoe ik meteen duizenden bezoekers op mijn website zou krijgen en tientallen extra aanvragen voor optredens in mijn mailbox zou vinden. Hoe mijn vriend s’ochtends zou bellen om te zeggen dat ‘ie een krant had bemachtigd en hij het aan al zijn collega’s had laten lezen omdat hij zo trots was. Dat ik allerlei berichtjes zou ontvangen van mensen die het gelezen hadden. Misschien heb ik er zelfs heel even over gefantaseerd heb hoe het zou zijn als een aantal politici het zouden lezen en me een berichtje zouden sturen met hoe blij ze zouden zijn dat ik vanaf nu altijd zou gaan stemmen.
De Werkelijkheid
Voor alle lezers die denken dat het leven inderdaad zo werkt, nee hoor. Niks van al het bovenstaande.
Gelukkig realiseer ik me dat redelijk vlot. (En weet daarmee te voorkomen dat mijn ego weer een loopje met me neemt door me mee te sleuren in de illusie dat aandacht, likes en roem je gelukkig maken.)
’s Avonds komt ik thuis na een lange dag en ga ik eindelijk rustig zitten. Met de poes op schoot, een kop thee in mijn hand en Jamie Cullum op de achtergrond kijk ik naar mijn tas. ‘Mijn’ krant steekt eruit, samen met een songtekst voor een optreden dit weekend en aantekeningen van leerlingen die zangles bij me volgen. Het is een rommelig stilleven. Ik zucht.
Mijn leven is vandaag niet veranderd. Ik ben niet doorgebroken. Niet overladen met aandacht. Maar ik ben wel hartstikke tevreden.
Anne
Haha, wat een heerlijk artikel! Jammer van die ontbrekende instant fame, maar wel supercool om deze krant voor altijd te bewaren en koesteren. Gaan de kleinkinderen later vast leuk vindne!
Haha wie weet!
Heel leuk dat je in de Metro stond! Ik lees die krant bijna dagelijks, want ik reis met de trein naar mijn werk, dus jouw stukje heb ik ook gelezen.
Vorig jaar stond ik (samen met twee of drie andere geïnterviewden) in o.a. het AD. Had een mail ontvangen van een journalist of hij mij telefonisch mocht interviewen over studietips voor examenkandidaten. De krant kwam toen een week voor de eindexamens uit volgens mij en ik stond daar als beginnend docent/student met mijn naam en blognaam in! Voelde mij ook echt populair, haha. Klasgenoten, collega’s, vrienden en familieleden stuurden de hele dag door foto’s van dat ze het in de krant zagen staan (het stond ook in de Gelderlander, BN de Stem en andere kranten van die reeks). Echt tof, maar ook bij mij bleven de bezoekersaantallen gewoon normaal. Niks geks dus 😉
Liefs,
Marloes
Ah dat klinkt wel tof ja! Leuk dat je omgeving ook zo reageerde!
De eerste stap is gezet. Alle column schrijvers in tijdschriften en kranten zijn op een bepaald punt begonnen
Je bent toch maar mooi geplaatst. Best iets om trots op te zijn en wie weet wat het je nog oplevert.
Ja dat is ook zo, het is een eerste stap… En ergens denk ik dat het me helemaal niet leuk lijkt om een ‘echte’ schrijver te zijn 😉