Een half jaar geleden werd ik geïnterviewd. Voor het tijdschrift van de zogenaamde ‘Apostolische Gemeenschap’. De wát?!
Ja, haha. Ik heb ook eerst even gegoogled, natuurlijk.
Ik dacht dat het ‘een soort kerk was’ en wilde voorkomen dat ik ineens betrokken zou raken bij gekke fratsen waar ik niks mee te maken wil hebben. Ik bedoel, voor je het weet, zit je in een sekte.
Maar na wat speurwerk ontdekte ik ‘dat het gewoon een club is van vriendelijke mensen’. Die niet per se geloven in een god, maar wel een liefdevolle en eerlijke wereld willen. Dus dat klonk top.
En dus werd ik geïnterviewd. En gefotografeerd.
Kijk:
Je kan het artikel gewoon lezen, maar kort samengevat:
Het goede advies wat ik ooit kreeg:
‘Geluk zit in jezelf.’
Dat klinkt zoetsappig en ‘blegh’ en dat is het ook. Maar degene die het zei, lichtte het toe op een manier die me aansprak. Ze zei: ‘Als ik van appels hou, zit het geluk nog steeds in mij en niet in de appel. Want iemand die allergisch is voor appels, gaat misschien wel dood als-ie de appel eet’.
Best een bizarre gedachte.
Maar inderdaad. Zo is het wel.
Net als dat voetmassages voor de ene het toppunt van genot zijn en voor de ander walgelijk misselijkmakend naar. En dat positieve zwangerschapstesten voor de een het grootste verlangen van de wereld zijn en voor de ander hun grootste nachtmerrie. En dat meningen over pizza’s met ananas verdeeld zijn. En over de stem van Shakira. En, verbijsterend genoeg, zelfs over Donald Trump.
Dus.
Het leven is dus eigenlijk een fruitschaal.
Sommige stukken fruit zijn je smaak, andere niet. Soms zitten er vieze plekjes op en moet je je afvragen of je die eraf moet snijden om er alsnog van te genieten, of ze beter in de prullenbak kan gooien. Soms verandert je smaak en kan je je fruit op iemand de schaal van iemand anders leggen. (Zoals met ex-vriendjes, of de baan die toch niet bij je paste.) En soms doe je er goed aan eens de papaya te proeven, ook al ben je gewend altijd bananen te eten. Omdat je soms ook iets moet léren waarderen
Amen.
Weet je wat jammer is aan interviews, trouwens?
Dat ze maar beperkt ruimte hebben. Er zou een pagina zijn met mijn foto en een pagina met tekst. Terwijl ik een uur tegen de journaliste heb zitten babbelen. Diepe bewondering voor het feit dat zij zo goed de kern uit mijn verhaal heeft weten te halen.
Maar er was geen ruimte voor mijn disclaimers, en dat knaagde toch een beetje aan me. Komen ze:
- ‘Geluk zit in jezelf’, maarrr… soms zit iets neurologisch, hormonaal of biologisch in de weg om het te ervaren. Alsof al het fruit in je fruitschaal ineens beschimmeld is, en je moet zoeken naar een verdelger.
- En, niet iedereen krijgt hetzelfde aanbod aan fruit. Waar ik wat dat betreft een riante fruitschaal vol heb, omdat ik bijvoorbeeld niet in armoede ben opgegroeid en een Hollandse naam heb, zijn er mensen die minder kansen hebben. Zij hebben als het ware alleen maar drie peren en een kiwi.
Daar heb ik geen oplossing voor, maar ik wilde er wel bij stilstaan.
Hoe het met mijn fruitschaal is?
Nou… de appel genaamd ‘mijn fijne werkplek’ ging ineens verloren door de brand, en er was ook onrust in een ander stuk fruit waar ik niks over kan zeggen want daar zijn anderen bij betrokken die gewoon een anoniem leven willen leiden. Ook ‘copy-cat-gate‘ maakte dat het er niet echt lekker bijstond allemaal.
Sowieso kreeg ik het afgelopen jaar veel slecht nieuws, waardoor mijn ‘fruitmand beschimmelde’. Concreet gezegd: ik was nog niet bijgekomen van de ene klap en de andere kwam alweer, waardoor de spanning opstapelde en ik inmiddels erg snel erg angstig ben. (Zo van ‘gelukkig heb ik nog een fijne relatie… maar hij zal vast binnenkort verongelukken’ en dat soort nare gedachtes.)
En daardoor geniet ik toch een beetje minder van mijn fruitschaal dan ik dat ik eerder deed. Ik heb het gevoel dat elke sappige perzik ineens in mijn gezicht kan exploderen.
Maar: de afspraak bij de ‘schimmelverdelger’ (psycholoog) staat deze maand gepland. Dus het wordt vast beter.
Ik hoop dat jouw fruitschaal er goed uitziet. Nog een paar maanden, dan is het lente en hebben we – letterlijk en figuurlijk – weer heerlijke Hollandse aardbeien. Dat is een verrukkelijk vooruitzicht.
Houdoe en liefs,
Anne
P.S. 1
Soms vergeet ik over mijn werk te delen, maar er staan toffe dingen op de planning. Vergeet dus niet je kaartje(s) te bestellen voor:
- 21 februari, Zangavond in thema Nederpop (nog 3 kaartjes beschikbaar)
- 21 maart, Zangavond in thema 00’s (nog 6 kaartjes beschikbaar)
- 22 maart, workshop Ukelele & Zang in thema Kampvuurliedjes (nog 4 kaartjes beschikbaar)
- 12 april, workshop Ukelele & Zang in thema Kampvuurliedjes (nog 4 kaartjes beschikbaar)
Meer lezen of bestellen kan hier!
P.S. 2
Door de hectische tijden is mijn brein wat rommelig. Ben daardoor bang dat ik niet zo goed schrijf en dat vind ik lastig. Heb je het met plezier gelezen en er wat aan gehad, laat je het me dan weten in een reactie hieronder?
En mocht je het met plezier hebben gelezen, dan denk ik dat je deze ook tof vindt. Een van mijn favorieten.
Uit schimmel groeit soms ook weer iets moois. Dat is met zo’n do-it-your-self-paddestoelenbox toch ook het geval? Fijne blog!
Aaah, dat is een hele fijne toevoeging, mooi!
Heel herkenbaar ❤️❤️ en soms zit je naar je fruit te kijken en is er zoveel keus dat je niet kan kiezen, tot het beschimmelt. 🥲
Ja PRECIES! Dat je denkt, waar kan ik nou écht het meest van genieten en dan nergens een hapje van neemt en uiteindelijk verhongert. Thanks voor de toevoeging!