Geluk, ambities, succes en het volgen van je dromen

Deze blog, over geluk, ambities, succes en het volgen van je dromen, wil ik al zo ontzettend lang schrijven.

Ik wachtte steeds tot het moment dat ik er een kort en overzichtelijk verhaal van kon maken. (Haha, wie hou ik voor de gek.) Maar, hoe langer ik wacht, des te lastiger het wordt. Dus ik deel het gewoon. Nu. Dan maar onoverzichtelijk en een tikkie langdradig.

Daar gaan we.

(Zet ondertussen trouwens gerust deze afspeellijst met Lofi Disney-klassiekers aan, die is lekker om bij te lezen.)

‘Later word ik zangeres en musicalspeelster’

Vroeger, toen mensen nog rookten in de trein, we met guldens betaalden en ik nog een kind was, hadden we een diskette met daarop ‘The Lion King Print Studio’.

Je kon dan een sjabloon uitkiezen en in ‘Lion King stijl’ – met Simba en Pumbaa figuren dus – iets ontwerpen en printen. Een kalender bijvoorbeeld, of een verjaardagskaart.

Ik maakte visitekaartjes.

Heel veel visitekaartjes.

‘Anne Ermens, Musicalspeelster’, stond erop, of ‘Anne Ermens, Zangeres & Actrice’. Want dat wilde ik doen: het podium op en andere mensen betoveren. Op zo’n zelfde manier als dat artiesten en musicals mij konden betoveren.

‘Jij bent te gevoelig om de showbusiness in te gaan’, zeiden veel mensen. ‘Het lukt je toch niet, want heel veel mensen willen musicalspeelster of zangeres worden en het lukt bijna niemand’ en ‘je moet dan ook met kerst werken he Anne, het is een heel zwaar vak!’

Ik wuifde alle bezwaren weg.

Want ik wist: de showbusiness zou me zo enorm gelukkig maken. En daar had ik alles voor over.

Dacht ik.

Mijn droom achterna

Achteraf vermoed ik dat ik destijds heel naïef de overtuiging had, dat er een moment zou komen waarop het leven een grote aaneenschakeling van geluk zou worden.

Dat het leven dan ‘af’ was. Compleet.

Het moment waarop ik dan beroemd zou zijn, de ene hoofdrol na de andere zou krijgen en er geen tegenslagen zouden zijn. Alleen maar muziek, plezier, geluk, gezelligheid, liefde, applaus en bewondering.

Spoiler: dat was niet zo.

Want toen ik, na het afstuderen aan het Conservatorium, begon te proeven van de showbusiness en het muzikantenbestaan, ontdekte ik:

Ik vond het niet leuk om last-minute mijn leuke zangleerlingen af te zeggen en overprikkeld in de tram te zitten naar een auditie op de Isolatorweg in Amsterdam. Om daar 2 minuten te mogen zingen, in de hoop dat de mensen van Joop van den Ende me dan de hoofdrol in ‘De Kleine Zeemeermin’ zouden aanbieden.

Het was niet leuk om in mijn eentje naar Scheveningen te rijden om daar te moeten optreden met een levenloze karaoketrack. Ook al werd ik goed betaald en stond het goed op mijn cv.

En vind je het lastig om één leuke vent te vinden om mee te daten?

Bedenk je dan eens hoe lastig het is om minstens 5 muzikanten mee te vinden om een band te starten en samen aan een toekomst te bouwen. Om wekelijks te discussiëren ‘over of je wel of niet wéér een onbetaald optreden moet doen ter promotie’ of ‘hoeveel en wat voor dingen er op social media zouden moeten worden gepost’.

En eerlijk:

Toen ik ‘door’ voor een volgende ronde bij Soldaat van Oranje, was ik vooral blij omdat mijn ego gestreeld werd, niet omdat ik het nou per sé zo graag wilde. De rol waar ze me voor hadden gecast sprak me niet aan. Leek me niks om ‘em 8 shows per week te moeten spelen en daar alles voor op te moeten geven.

(En dan heb ik nog niet eens over de rol die Studio 100 me wilden geven. In een pop. IN EEN POP!!!)

Zelf toen ik een grote rol kreeg in een andere musicalproductie, viel het tegen. Er was veel gedoe onderling en ik was na de 7e van de 30 voorstelling ook al wel weer uitgekeken op het stuk.

Dit was niet zoals ik het als kind voor me zag.

En toen…

Een paar jaar geleden had ik een optreden.

Buiten, in ‘mijn eigen’ Breda.

In mijn heerlijke zomerjurk. Op blote voeten. 25 graden zon. Gewoon lekker comfortabel met wat andere muzikanten.

Na afloop sprak ik wat fijne mensen, deed nog wat drankjes – in mijn geval betekent dat ‘appelsapjes’ – en fietste tevreden terug. De wind waaide door mijn haar, ik voelde de warmte van de zon op mijn gezicht, genoot van de geur van mijn eigen zonnebrand factor 50 en zat lekker in mijn vel.

En juist op dat moment – het moment waarop ik me hartstikke gelukkig voelde op de fiets – begon het te knagen.

Het verwijtende gevoel.

Want zou het optreden zélf niet het hoogtepunt van mijn dag moeten zijn? In plaats van het fietsen van en naar de locatie toe?

Dat hoort toch zo?

Dat je als muzikant, zangeres, artiest of kunstenaar je vak als het ware moet ‘ademen’? Dat je ‘ervoor leeft’?! En dat je álles in teken zet van dat vak, je ultiem gelukkig bent als je het uitvoert en dat er helemaal niks is dat dat gevoel kan evenaren?

Wat als, vroeg ik me met een soort van vies schuldgevoel af, wat als ik van de kleine dingen in het leven eigenlijk net zo gelukkig word als van optreden?

Hoe geluk voelt

Kijk. Ik weet hoe geluk voelt.

Sterker nog, ik heb het geluk dat ik heel vaak geluk voel.

Geluk zit in veel.

Het zit in hoe mijn moeder de deur open deed met een badjas voor mij in haar hand, als ik door de regen naar huis had moeten fietsen. En in Disneyfilms, de Efteling en in sus2-akkoorden. In dansen en in saxofoonsolo’s.

Het zit in het gevoel van gladgeschoren benen in een net verschoond bed. In muziek van Einaudi terwijl je naar de bladeren van een wiegende treurwilg kijkt en in de bevrijding van een luide nies.

In hoe mijn nichtje kan zeggen ‘je bent echt prachtig’, terwijl ik er krankzinnig uitzie met een eenhoorn-haarband op mijn hoofd, een veel te kleine tule rok aan en een hysterisch glimmende roze strik om mijn nek.

Geluk zit in hoe mijn vriend O. elke avond zijn ritueel uitvoert, waarbij hij zich verstopt voor Kroepoek (de poes), zij hem dan moet zoeken en hij daarna een speurtocht van brokjes voor haar uitzet.

Het zit in de de slappe lach hebben met mijn leerlingen. In het gevoel van warm water en lekker geurende douchegel. Geluk zit in tulpen, 4d-films, in de avocado die perfect rijp is en de smaak van de eerste aardbeien van het jaar. In de glunderende gezichten van mensen in de Bijenkorf, toen ik daar met mijn Close Harmony groep ‘Charmony’ al zingend het winkelende publiek verraste tijdens de kerst. Het zit in het vandaag kunnen van iets wat ik gisteren nog niet kon.

Geluk zit in meerstemmigheid in muziek die samensmelt. In boodschappen doen en kunnen kopen wat ik wil, omdat ik weet dat ik genoeg geld heb. Het zit in heel erg hard lachen. In het zien van mensen die iets goeds doen voor elkaar. In de geur van de regen na een warme dag.

In uitbundig mogen zijn en in eindelijk plassen als je heel erg nodig moet. Het zit in iemand mogen troosten. In de zon, in de smaak van bugels met kaas. In het gezicht van mijn vader als we met het hele gezin samen zijn.

Het zit in het moment waarop je ontdekt dat stelletjes van The Bachelor nog steeds bij elkaar zijn. In samen muziek maken en helemaal in de flow zijn. In horen hoe je vriendin haar kindje in slaap zingt. En in gourmetten met kerst en in paaseieren zoeken met Pasen, zelfs als je 33 bent.

Geluk zit in de Philips Hue lampen zo instellen, dat het licht in de woonkamer perfect is. In een nieuwe websites maken. Het zit in mensen leren zingen en muziek maken. In zien hoe mensen zichzelf verrassen, hoe ze groeien en glunderen.

Wat ik eigenlijk probeer te zeggen

Ik vind het een beetje een vage zin, maar ik ga ‘em toch noemen, omdat-ie zo sterk in mijn hoofd zit:

‘Je moet de vorm los durven laten, zodat je kan gaan puzzelen met de elementen.’

Wat ik ermee bedoel, is: ik dácht dat ik gelukkig zou worden van iets heel concreets. Van hoofdrollen en dagelijks op het podium staan. Maar het zijn de elementen daarvan, de ingrediënten, die me blij maken.

De muziek, het uitbundig mogen zijn, van mezelf laten horen, de mogelijkheid hebben om mensen te verrassen, te troosten en te verwonderen met wat ik doe.

Hoe meer ik durf de vorm los te laten die ik – en mijn omgeving – van me hadden verwacht (en die ik ook heel lang aan zowel mezelf en mijn omgeving heb willen bewijzen), hoe meer nieuwe vormen kunnen ontstaan en de puzzelstukjes op een andere manier op z’n plek kunnen vallen.

Mijn ambities nu

Mijn grootste ambitie nu? Blij zijn. Zo veel mogelijk blij zijn.

Natuurlijk, het verlangen is er nog steeds om voor de Efteling en voor Disney te werken als stemactrice, en om backing vocals te zingen bij Trijntje Oosterhuis. Maar het mag nooit ten koste gaan van al het geluk wat er al is, aan al het moois wat ik niet kan en wil missen.

Ik wil er niet meer krampachtig mee omgaan en meegaan in het idee dat ‘je er alles voor over moet hebben’. Want ik heb er gewoonweg niet alles voor over.

‘Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Maar als je onderweg naar Rome bedenkt dat je liever naar Parijs wil, ga dan lekker naar Parijs.’

Het is helemaal goed zo.

Ik denk dat ik precies ben, waar ik nu hoor te zijn.

Houdoe en veel liefs,

Anne

P.S.

Wil je zien hoe ik nu zorg dat ik blij ben? Kijk op www.anne-ermens.com om te zien waar ik me mee bezig houd!