Het Verhaal van de Diva die ging Kamperen | Deel 2: Een Stapje Verder en Buiten Plassen

Als ik wakker word

Als ik op mijn 30e verjaardag wakker word heb ik nog geen idee wat me te wachten staat. Ik weet dat ik mijn Vakantievriendje weer ga zien, s’avonds laat. Hij dropt wat hints over het maken van Limoen-Tiramisu, en ik wijs al deze plannen af, want ik zit al de hele dag te vreten. (En ik had de avond van tevoren ook een soort 90’s-meiden-slaap-feestje gegeven, met bijbehorend eten. Met bijbehorende suikers en kleurstoffen.)

‘Anders haal je me op en doen we een romantisch drankje buiten bij zonsondergang’, zeg ik, half voor de grap, maar eigenlijk meen ik het. Hij heeft me door, maar het is de vraag of hij zonsondergang gaat halen.

Ik ben eigenlijk al half in slaap wanneer hij aanbelt om 23.00. Als hij terugkomt op het plan alsnog buiten wat te drinken, en oppert misschien zelfs in de bus te slapen, doe ik onbewust de ‘Ik-Ben-Zo-Betrokken-Act. “Maar je moet morgen heel vroeg op”, zeg ik behulpzaam; “Misschien moeten we dit gewoon een andere keer doen?”

Hij trapt niet in mijn psychische manipulatie/behulpzame woorden/verstandige volwassen gedrag. We gaan.

In de bus

Al rijdend naar de plek van bestemming, welke dat ook moge zijn, verander ik in een een soort afhankelijke, opgefokte stuiterbal.

“Besef je wel dat mijn lot nu eigenlijk in jouw handen ligt?”

“Je moet echt zorgen dat me niks overkomt!”

“Misschien ga je me nu wel vermoorden ergens op de heide…”

Ik denk aan mijn spirituele ervaring laatst, en besluit me maar weer over te geven aan de Plannen van het Universum, de Loop van het Leven of wat dan ook. Is dat niet gewoon gemakzuchtig en naïef? Nee. Want mijn telefoon is opgeladen en ik heb snel een overlevingspakket met wcpapier, een mueslireep en makeup-reinigingsdoekjes in mijn tas gestopt. Ik heb dus mijn voorbereidingen getroffen. Daarnaast vertrouw ik op mijn intuïtie, en die zegt dat deze avontuurlijke man echt wel ok is. En bovendien heb ik mijn rijbewijs, en al eens eerder in de bus gereden. In het aller-aller-ergste geval kan ik mijn Vakantievriendje een stomp op zijn gezicht geven, zijn autosleutel pakken en gewoon weer naar huis rijden.

Badmat

Als we aangekomen zijn strijk ik neer op de badmat aan het water. Joost mag weten waarom mijn Vakantievriendje een badmat in zijn bus heeft liggen, maar ik ben er blij mee. Hoewel ik straalde in mijn korte sportbroek tijdens vorige tripjes, heb ik voor vandaag een fraaie outfit aan die al dagen klaar ligt, en het is zonde als ‘ie vies wordt. Het is een soort ‘Jennifer-Lopez-Ain’t-It-Funny-Look’. Niet heel praktisch, maar wel mooi, al zeg ik het zelf.

Het is inmiddels best fris. Terwijl ik me afvraag of ik inmiddels niet meer op een Zielige Zwerver dan een Zwoele Zigeunerin lijk, sla ik het Fleece-Dekentje wat steviger om me heen. Het is pikkedonker, de grond is hard, maar toch is het leuk. Wat een fijne laatste minuten Verjaardag.

Tijd om te Slapen

We duiken de bus in, ik klim op zijn zelfgebouwde bed en duik onder de opengeklapte eenpersoons-slaapzak. Ik had verwacht dat het zou voelen alsof ik in een doodskist lag, maar het valt mee. Het is niet zo comfortabel als mijn goddelijke Ikea-bed, en ik moet een beetje diagonaal liggen om mijn voeten kwijt te kunnen, maar het idee is leuk. “Wen er maar aan,”, zegt hij, “dit is een voorproefje voor als we in September naar Frankrijk gaan…”

De eerste keer dat we het over Frankrijk hadden leek het meer een dromerig grapje. Ik vertelde dat ik altijd de interne overtuiging heb dat ik heel goed kan surfen en paardrijden. Een overtuiging die nergens op gebaseerd is. “Dan gaan we toch surfen in Frankrijk?” stelde hij voor. Hij kwam er nog een paar keer op terug en ik wuifde het een beetje weg. Dat heeft een reden. Toen ik 13 was heb ik me weken verheugde op een dagje Winter-Efteling met mijn aller-eerste vriendje. Hij belde de dag van tevoren af, maakte het uit en ik ben er misschien wel een jaar kapot van geweest. Gezien dit trauma ben ik dus wellicht een beetje verbitterd en probeer ik niet te veel te verwachten zodat ik ook niet teleurgesteld kan worden.

Ook nu doe ik dus een beetje lacherig. Toch hoor ik aan zijn stem dat hij het meent. Ik doe mijn ogen dicht en probeer te gaan slapen.

“Je moet wakker worden, ik meen het!”

Zeg ik pissig. In de eerste plaats omdat hij snurkt en dat -ondanks een paar keer duwen – niet stopt. In de tweede plaats omdat het me veel energie kost om om te gaan met het toch licht claustrofobische gevoel in deze bus. In de derde plaats omdat ik door dat gesnurk en de claustrofobie nog geen minuut heb geslapen. En in de vierde en belangrijkste plaats omdat ik moet plassen. De bus is op slot in verband met ontvoerings-risico’s en zonder m’n Vakantievriendje krijg ik de deur niet open. Zonder licht probeer ik m’n wc papier te pakken, en begin ik mopperend aan de survivaltocht (de schuifdeur van de bus is kapot dus ik moet over mijn Snurkende Slaapgenoot heen klimmen en via de achterdeur) naar buiten.

Ik ben 30 en volwassen. Ik heb verdorie een heerlijke wc met prikbord met leuke dingen eraan. Die stomme sterrenhemel kan me gestolen worden. Wat doe ik hier? Waarom heb ik me laten meeslepen? Wat als ik per ongeluk over mijn eigen voeten plas? Hij heeft daarstraks ook ergens staan te plassen, misschien sta ik daar wel in met mijn nieuwe slippers. Gadverdamme. Zal ik gewoon naar huis rijden?

Mopperend hurk ik. De laatste keer dat ik dit deed was toen een vriendinnetje me ‘dwong’. Ik was een jaar of 10. We waren naar de opbouw van de kermis in de buurt gaan kijken, ik moest plassen, maar ze wilde niet terug lopen naar het huis van ouders. “Je kan het toch gewoon hier doen?!”, zei ze, alsof het niets was. Het was geen succes.

Dit keer lukt het wel. Wat een overwinning.

Op naar het volgende avontuur

Thuisgekomen besluit ik mijn vriendin M te bellen om te evalueren. Was dit nou echt leuk, of was het leuk omdat het de eerste keer was; omdat het nieuw en daardoor opwindend was? Ik weet het niet. De tijd zal het leren. In mijn agenda is inmiddels een nieuwe afspraak toegevoegd. In September ga ik een paar dagen naar Frankrijk.

Liefs,

Anne