Ik ben niet goed bij mijn hoofd. Liefde maakt niet alleen blind, maar ook knettergek.
Waar het begon
Op een bizarre manier komt er in Juli, op de valreep voor mijn 30e verjaardag, een vakantievriendje op mijn pad. Ik noem hem Vakantievriendje, niet alleen omdat onze eerste zoen tijdens mijn tripje in Breda was, maar ook omdat het dan niet zo heftig en serieus klinkt. Dat is fijn voor mij, en dat is ook fijn voor hem. Hij is namelijk een 25-jarige avonturier die nogal met de dag leeft. Om je een beeld te geven, hij kan klimmen als een elegante chimpansee, woont in een anti-kraakpand maar slaapt ook regelmatig in zijn zelf verbouwde busje.
Het is – zoals dat hoort met Vakantievriendjes – luchtig, spontaan en vol verassingen. Als we beiden vrij zijn gaan we op pad. Zonder voorbereiding pakken we zijn bus en vertrekken we. We verzinnen onderweg waar we naartoe gaan. Mijn Vakantievriendje is ondernemend, puur en tevreden. Als ik je zou vertellen dat we zoenden op muziek van de Gipsy Kings, hij een vlechtje maakte in mijn haar en een bloem voor me plukte, zou je waarschijnlijk over je nek gaan. Ik niet. Waar ik met ‘Mannen uit het Verleden’ wel eens dacht in een bizarre komedie beland te zijn, is het alsof ik me nu in een romantische feel-good film bevind. En daar heb ik geen enkel probleem mee.
Vooruit kijken doe ik niet. Het hier en nu is zo fijn dat ik niet bezig wil zijn met hoe het verder gaat of welke adder er onder het gras zit.
Even wat achtergrondinfo over hoe Avontuurlijk ik tot nu toe ben…
Als kind heb ik geroepen dat ik later bij het circus zou gaan. Of een Volkswagenbusje zou kopen en dan overal zou gaan zingen. Dat is niet gebeurd. Ik kwam erachter dat ik het prima vind hier. Sterker nog, ik werd soms een beetje moe van de hype om altijd maar te willen reizen. Alsof mensen zichzelf niet gewoon gelukkig kunnen maken in de situatie waarin ze zich bevinden, en daarvoor willen vluchten. Zoiets. Ik genoot, en geniet van het comfort van mijn eigen plek. Het geluid van de vaatwasser, de structuur in mijn kast, het gevoel van thuis. En voor mooie natuur, fijne mensen en leuke ervaringen hoef je niet naar de andere kant van de wereld. Mijn geld geef ik liever uit aan gadget zoals een Apple Watch of Hue-lampen, dan aan een vakantie.
Ik heb dus inmiddels ook geen moeite meer met het chronische geplaag van mijn zusje, die afritsbroeken heeft, fietsvakanties maakt en tenten kan opzetten. Het doet me vrij weinig; ik ben het meisje-meisje, en zij is de avonturier.
De wonderen zijn de wereld nog niet uit
Mijn Vakantievriendje neemt me mee klimmen. Dramatisch zucht ik en kreun ik. Waarom doen mensen dit? Het doet pijn aan je handen, ik bak er niks van en voel me verre van elegant. Maar, ik wil me niet laten kennen. Hij heeft me inmiddels al geplaagd met ons leeftijdverschil van 5 jaar én de paar grijze haren op mijn hoofd, ik ga me nu niet ook nog eens gedragen als een stijve en angstige bejaarde. De routes voor kinderen moeten toch in ieder geval te doen zijn?!
Als ik – de makkelijkste route, maar toch – naar boven ben geklommen voel ik me stoer. Alsof ik in verbinding ben met mijn oermens, die op bizons jaagde en huizen maakte van bamboe.
De dag daarna rijd ik in zijn bus. Een bus van 6 meter 20. Het voelt machtig. Ik vraag hem een foto te maken, zodat ik kan opscheppen. Als ik de foto bekijk zie ik een soort meisje/vrouwfiguur, zonder make-up, met slordige haren en een korte broek aan. Dit is geen foto die ik op mijn Zangeressen-Instagram zou plaatsen. Maar ik ben het wel, en ik straal.
Wanneer we s’avonds zelfgemaakte Bruchetta eten op de Posbank ben ik ontroerd. Ik bekijk het uitzicht, ruik de droogte, voel de zon. Ik proef de Bruchetta en ben onder de indruk van het horen van de stilte. In een maatschappij die zo vaak gaat om méér, rijker, succesvoller en beter voel ik me gelukkig. Alles is er al.
Deel 2 komt binnenkort online, daarin vertel ik je hoe de situatie uit de hand lijkt te gaan lopen.
Liefs,
Anne
