Daarrrr gaan we weer; een maandoverzichtje vol flarden van gebeurtenissen, pieken en dalen.
Dit was november 2024
Ik word geboekt door een groot bedrijf en krijg ineens de kriebels. Het is TE GEK en mijn workshops zijn AWESOME, maar:
- De locatie is in centrum Amsterdam (überhaupt een heftige plek, laat staan als je in je eentje 12 ukeleles, 6 muziekstandaarden, een 88-toetsen-tellende-elektrische-piano en meer van de auto naar de plek van bestemming moet krijgen).
- Het is in het Engels en ik heb mijn Ukelele-workshop alleen nog maar in het Nederlands gegeven.
- De deelnemers komen van over de hele wereld. (Leuk, maar zijn ze in China net zo enthousiast over ABBA als wij Nederlanders?)
Om mijn voorpret te vergroten en stress te verlichten, overleg ik uitgebreid met de contactpersoon. Daarnaast plan ik spontaan een online ‘opfrisuurtje’, in het Engels, speciaal voor mensen die eerder mijn workshop Ukelele & Zang deden.
Universum, als dit een examen is voor ‘of Anne Ermens klaar is voor een nieuw level’, dan is het antwoord ‘HELL YEAH!’
Mijn drie nichtjes – twee van 4 en een van 6 – mijn vriend O. en ik zijn een paar uurtjes in de Efteling. In de rij voor de Droomvlucht spelen we ‘Niemand weet’, een soort ‘Wie ben ik’. (Meer tips voor een dagje Efteling vind je hier trouwens.)
We helpen de nichtjes, want die snappen nog niet helemaal dat ze ‘ja’ en ‘nee’ vragen moeten stellen over het karakter dat ze zijn. En dus geven we tips, zoals ‘je hoort bij de Raveleijn-attractie’ of ‘je bent een dier’.
Als mijn vriend aan de beurt is, maak ik duidelijk dat hij zélf vragen stelt en ze dus echt geen tips hoeven geven, anders is het te makkelijk. De meisjes lijken me te begrijpen.
Een seconde later kijkt mijn nichtje O. stralend aan en zegt: ‘Je ligt in een glazen kistje’
Zucht.
Tijdens een workshop liedinterpretatie, barst ik onverwacht in tranen uit.
Vanwege privacy pas ik wat details aan, maar laten we zeggen dat een van de deelnemers de ziekte van Lyme heeft. Waar leeftijdsgenoten studeren en stappen, ziet zijn leven er heel anders uit: hij woont thuis, kan niet werken, niet studeren en moet na een sociale afspraak van een uurtje, drie dagen bijkomen.
Of en wanneer het beter wordt, is onduidelijk.
En dan zingt hij ‘Geef me vleugels’. En verbindt zich – precies zoals ik dat natuurlijk graag hebben wil als docent – met de tekst. Meent elke letter en snapt exact waar de zeemeermin naar verlangt.
Dit is wat muziek en tekst doet.
Het geeft woorden aan onze verlangens, onze pijn. Het maakt dat mensen zich gezien voelen, getroost en begrepen.
En dat komt aan, vandaag met hem. Hij huilt en ik ook. Want ik kan niet zeggen ‘het komt wel goed’. Ik wéét niet of het goed komt, of het beter voor hem wordt. Ik kan alleen naar hopen dat hij krijgt wat hij verdient.
Mocht je je afvragen hoe ik zo’n gebeurtenis zie vanuit ‘zakelijk oogpunt’: dat een leerling of deelnemer huilt, is voor mij niks nieuws. ‘Het kan maar beter stromen’, vind ik. Over het algemeen is het een teken dat er een inzicht ontstaat en iets nieuws gebeurt. In dit geval dus dat de deelnemer kan leunen op zijn muzikale voorbereiding en eraan toe komt de tekst tot leven te brengen. Dat juich ik toe! Dat mensen zien dat ik als mens wordt geraakt, zal me ook een worst wezen, zolang het maar niet ten koste gaat een workshop. (Als ze mij een halfuur moeten troosten, dan is dat natuurlijk iets anders, haha. Maar dat is nog nooit gebeurd gelukkig.)
Na 8 maanden intensief samenwerken, overhandigt mijn ‘juf’, Gabriella, me mijn diploma namens de ‘SEO-school‘. Ik heb het ‘SEO Next Level VIP Traject’ afgerond, oftewel: ik weet nu precies wat ik moet doen om te zorgen dat ik goed vindbaar ben in Google en andere zoekmachines.
Om je een beeld te geven: in november 2023 – een paar maanden voor het traject – kwamen er 1414 bezoekers op mijn website via google. De afgelopen maand – tegen het einde van het traject – waren dat er 3152! Dat is een stijging van dik – ik laat het even uitrekenen door een website haha – 120%! Meer dan verdubbeld!
Het was een van de grootste investeringen die ik ooit deed voor mijn bedrijf. Dat vond ik – en mijn omgeving ook – heel spannend, maar ik heb er absoluut geen spijt van en alle vertrouwen dat het zich gaat terug verdienen.
We verbouwen. Of nou ja. Mijn vriend O. verbouwt en er komen mensen helpen. Ik zorg vooral voor lunch en bouw hutten voor Kroepoek zodat zij zich veilig voelt in alle onrust.
De verbouwing stond al tijden op de planning, maar eerlijk gezegd leek het voor mij een fantasieverbouwing.
Sinds we ons huis kochten, in 2023, had hij – mijn vriend – het al over verduurzamen. Kozijnen, bolletjes in de vloer, zonnepanelen. Daar waren toeslagen voor en iets met een verduurzamingshypotheek. Voor mij nogal abracadabra en geld wat dus niet al zichtbaar op een van onze rekeningen stond en dus in mijn ogen ook: fantasiegeld.
Maar het blijkt allemaal echt waar te zijn en ons hele huis wordt deze maand overhoop gehaald.
Ik stop een zwangerschapstest in mijn tas. We willen in de nieuwe Danse Macabre en daar mag je niet in als je zwanger bent. En dus besluit ik om te testen nádat we in de attractie zijn geweest. (Hypocriet, I know.)
Hoe cool zou het zijn om in de Efteling te ontdekken dat ik zwanger ben?
De test is alleen niet nodig. Voor vertrek is al duidelijk: ik ben niet zwanger. Ik baal en ben ergens ook opgelucht: nu weet ik in ieder geval zeker dat ik niet binnenkort weer een miskraam heb. Wat een mindfuck is het toch weer elke maand.
We gaan in ieder geval in de Danse Macabre. Het is geweldig.
Ik zit te denken hoe ik in hemelsnaam een attractie kan reviewen. Maar ik zou zeggen: alsof je danst met een griezelige maar geweldige danspartner die ontzettend smooth beweegt. Ik vind het GE-FOKKING-WELDIG.
Griezelig, maar niet te eng. Wild, maar niet te wild.
En die muziek!
Die beste man (Charles Camille Saint-Saëns, de componist) moest eens weten. Dat zo’n 100 jaar na zijn dood mensen 4 uur in de rij stonden om een attractie van 35 miljoen te bezoeken, geïnspireerd op zijn muziekstuk ‘Danse Macabre’.
Ik kwispel als ik wakker word. ‘SCHATJE, VANDAAG START DE KERSTCURSUS’, krijs ik met mijn ochtendstem in de oren van mijn vriend, die tot dat moment nog sliep.
‘Hey Google, speel de kerstcd van Michael Bublé’, vervolg ik, terwijl ik uit bed spring en mijn collectie kersttruien uitstal. Eindelijk. Kerst.
‘Even tot hier’ begint weer. Ik ben elke keer blij als ik het kijk, maar ik zie er ook tegenop. Gewoon omdat het me confronteert met shit waar ik niet zo goed mee om kan gaan.
Zoals de uitslag van de Amerikaanse verkiezingen.
Wanneer ik met mijn broek uit bij de huidtherapeut lig (oninteressant verhaal met lymfen en gedoe), gaat haar telefoon. Er is iets met een familielid en ze moet gaan.
Ik spring van de behandeltafel. Terwijl ik mijn sokken aantrek, vraag ik of ik haar kan helpen afsluiten, of ze al haar spullen heeft en of ik haar eventueel een lift naar huis kan geven.
In diezelfde week wordt een afspraak waar ik erg naar uitkeek (iets met marketing, ik hou het even vaag vanwege herkenbaarheid) voor de tweede keer in de maand geannuleerd, vanwege een ziek kind.
Het is enorm goed voor mij om te merken: een eigen bedrijf is belangrijk en leuk, maar sommige dingen – of nouja, ménsen – gaan gewoon voor. Dat is niet onprofessioneel, dat is logisch.
Helaas moet ik een week later zelf ook een aantal zanglessen afzeggen.
Mijn vriend en ik krijgen onverwacht slecht nieuws over de gezondheid van iemand die erg belangrijk voor ons is. (Daar hou ik het bij, wederom in verband met privacy.)
Duim een beetje voor ons, alsjeblieft.
We kopen zo’n ‘deurbel met camera’ en Kroepoek is erg blij met de doos.
Wij zelf zijn blij met de deurbel. Ik – klusjes met gadgets pak ik altijd op – zocht naar iets wat maximaal 150,- kostte, wat met een app werkte en waarbij je geen abonnement nodig hebt om de beelden te bekijken. Gelukt!
Ook fijn: terwijl ik een voice-over opneem, kan ik ‘m gewoon uitzetten zodat mijn mooiste opnames niet ineens worden verpest door de deurbel.
Ik zit bij een ‘club’. De ‘Verwonderemers‘.
Ik ben nogal voorzichtig met clubs en groepen. Vind het vaak benauwend en gedoe en hou niet van verplichtingen en verwachtingen. Maar deze club, met eerlijke, enthousiaste en creatieve ondernemers, is te gek.
En wat helemaal vet is, is dat de ‘Verwonderdag’ op de mooiste plek van de wereld is.
Je voelt ‘m aankomen he.
Nóg een keer naar de Efteling. Dit keer met bevroren tenen, een rode neus van de kou en een natte broek, maar wat een topdag is het.
‘I’m curious, how was this for you?’
De Spaanse vrouw kijkt ons aan via Zoom. Ik volg, met een aantal anderen uit allerlei verschillende landen, een korte training bij haar. Ze is gespecialiseerd in de combinatie van psychologie en stem en leert ons over het zenuwstelsel en hoe wij – en de mensen met wie we werken – beter kunnen omgaan met onze stem op een ‘slechte dag’.
In de 15 minuten voor haar vraag, begon ze aan een soort meditatie.
Even twijfel ik om mijn mond te houden, maar dan unmute ik mezelf.
Eerlijk biecht ik op dat ik, na 2 minuten proberen, afgeleid raakte. Dat ik toen mijn camera uitzette en in mijn agenda ging kijken, een was in de wasmachine stopte en snel wat appjes stuurde.
De docent reageert lief en deelnemers sturen berichtjes dat ze zoiets zelf ook wel eens mee maakten en ik me niet schuldig hoef te voelen.
We concluderen dat niet altijd elke oefening voor ieder mens werkt. Dat wist ik al wel, maar is ook weer eens goed om zelf te ervaren.
I have not failed. I’ve just found 10,000 ways that won’t work.
Thomas A. Edison
En ook dít was november 2024…
- Ik wandel en daar ben ik trots op. Als het zo koud is, ben ik erg moeilijk in beweging te krijgen namelijk.
- Nog iets waar ik trots op ben: ik rij twee keer door en parkeer twee keer in het centrum van Amsterdam! Een keer voor werk, de tweede keer omdat ik een vriendin naar een fotoshoot breng: ze staat binnenkort in de Flair.
- Ik werk met een leerling aan zijn auditie voor een Jazz-opleiding aan het Conservatorium. Weet niet of ik het ooit heb verteld, maar toen ik in het 2e jaar van het Conservatorium zat, overwoog ik over te stappen naar de Jazzopleiding! Ik werd daar aangenomen, maar besloot er toch vanaf te zien en bleef bij Muziektheater. Ergens toch wel jammer.
- De hele maand is ‘Slowvember‘ en hoe het me verging zonder social media, lees je hier.
- Het is tijd voor het jaarlijkse leerlingenconcertje en ik ben weer ape-trots. Zo’n 80% van de deelnemers was enorm zenuwachtig en ik bleef maar benadrukken; ‘dit is niet het Songfestival, het is het LEERLINGENCONCERTJE’. (Maar natuurlijk weet ik ook dat iedereen dat met z’n hersenen wel snapt, maar dat alle lichamen alsnog zeggen ‘help, gevaar, eng, stress’.)
- We gaan naar de Intratuin, gewoon voor de kerstsfeer. Ik spot dit ‘Bredaos Weerbericht’, zo flauw maar wel leuk. (En ik probeer m’n vriend zover te krijgen dat we de arrenslee kopen. ‘Leuk voor in de voortuin, schat!’ Maar hij trapt er niet in.)
- Ik zoom met Mandy van Styling 22 en help haar met wat dingen terwijl zij mij advies geeft rondom mijn belangrijkste interieur-vragen. Wat een leuke vrouw!
- Mijn zusje en ik praten met onze ouders over hun overlijden. Niet leuk, wel nuttig. Ik word er boos en huilerig van. Gelukkig maken we ook veel foute grappen over erfenissen. (Er is trouwens maar één ding wat ik had gewild: het oude spinnenwiel van mijn moeder. Maar die heeft ze jaren geleden al op Markplaats verkocht.)
- Er komt een man op mijn pad die aantrekkelijk is en daar heb ik een goed gesprek over met mijn vriend. Zo van : ‘Ik ben bang dat ik per ongeluk feromonen heb afgegeven, want ik ben niet van steen, maar ik wil echt heel graag met jou zijn. Dus sorry voor de feromonen, maar ik kon er niet echt iets aan doen maar voel me toch schuldig.’
- Ik geef muziekworkshops voor werknemers van een kinderdagverblijf en personeel van het Rijksmuseum! Bij die eerste krijg ik chocola mee en bij de laatste krijg ik kunstige sokken. (En daarnaast stuur ik natuurlijk ook gewoon facturen. Maar vind die kleinigheidjes ook zo leuk.)
- We kijken ‘George of the Jungle’, een film die ik als kind keek: we huurden dan de videoband (het was de tijd van de gulden) bij de bibliotheek. Sommige dingen van vroeger vallen als je groot bent enorm tegen, maar deze film was nog steeds enorm leuk.
En dat was ‘m! Hoop dat je het weer leuk vond om mee te gluren.
Houdoe en liefs,
Anne
Ohja, volgende maand…
Volgende maand is het december! Mocht je van muziek houden – ehm, wie niet?! – dan kan je op 20 en 21 december kerstliedjes bij me komen zingen tijdens de ‘Zangavond’ (en dit keer ook een ‘Zangmiddag’).
Het is in Breda. Niet zo centraal, maar dat is niet erg want: heerlijke stad, vriendelijke mensen en als je komt, stuur ik je mijn aanraders toe voor het geval je vooraf of naderhand een drankje of hapje wil doen.
Talent is niet nodig, voorbereiding ook niet en ervaring ook niet. Beloofd.
Zelfs een kersttrui is niet verplicht. Maar wel leuk.
Ik weet natuurlijk dat ik concurreer met allerlei kerstfilms op Netflix. Maar als je even eerlijk bent, weet je net zo goed als ik dat je die een dag later alweer vergeten bent en niks op kan tegen de verbinding die livemuziek met echte mensen brengt.
Dus, ben je erbij?
Wil je dit voor je eigen gezelschap op je eigen locatie, dan kan ik natuurlijk ook jouw kant op komen. Neem dan even contact met me op!
Zo fijn dat ik de deurbel uit kan zetten als ik voice-overs opneem en vanuit bed kan zien wie er voor de deur staat. (Sorry, maar collectanten die om 08.15 aanbellen in het weekend, laat ik staan.) Ook fijn dat er geen abonnement nodig is om de beelden te bekijken.
Super om allemaal te lezen. Dat zijn echt veel ukeleles trouwens 😉
Veel sterkte met de ziekten ed!
Mooi dat je durfde te laten zien dat je geraakt werd door de situatie van je leerling. Zingen is ziel, nu eenmaal <3
Ah lief, thanks Anke!