Het 24 uur Offline experiment

Deze blog is echt megalang. Ik heb geprobeerd het in te korten maar het lukte gewoon niet. Als je zin hebt in iets korts kan je beter deze lezen.

19.40

Ik voel me onrustig. Het is alsof binnenkort mijn benen geamputeerd worden. De hele tijd vraag ik me af of ik niks belangrijks vergeet in mijn voorbereidingen. Ik werp een boze blik op het kleine wekkertje wat ik vanmiddag bij de Action kocht. Dat ding zal morgen mijn houvast worden, samen met mijn notitie-boekje.

Vanavond om 23.00 is het zover: ik leg mijn al mijn gadgets in de berging tegenover mijn appartement en mag ze er morgen om 23.00 pas weer uithalen. En met al mijn gadgets bedoel ik ook ál mijn gadgets. Mijn stappen zullen niet gemeten worden (vaarwel Apple Watch), ik kan niet bellen (ik ga je missen iPhone 8), geen bladmuziek lezen (doei iPad Air), helemaal niks.

Mocht je je afvragen of ik word gesponsord door Apple. Helaas. Werk je bij Apple en wil je me sponsoren? Bel me.

24 uur Offline, waarom eigenlijk?!

Nou, om te ontdekken hoe het is zonder al die prikkels. Mezelf te bewijzen dat ik al die spullen niet echt nodig heb. En om te kijken of ik mijn verslavings-gevoelige brein wel zo goed onder controle heb als dat ik denk.

Bovendien, afgelopen weken heb ik veel tijd doorgebracht met mijn online-apparaten: de website van Guilty Treasure kwam online, ik begon tóch weer met Netflix en ook op social media was ik bijzonder aanwezig. Dit resulteerde in:

1. Een trillend rechteroog
2. Het uitstellen van mijn administratie
3. Een gevoel van irritatie ten opzichte van mezelf i.v.m. overdosis Online Anne

En dus ontstond dit plan. Gewoon cold turkey afkicken. 24 uur offline.

22.50

Ik ga naar bed. Vannacht wordt niet gemeten hoe diep ik slaap, goede ideeën kan ik niet inspreken op mijn opname-app en ik kan ook geen leuke kattenfilmpjes kijken voor het slapengaan. Heel onnatuurlijk.

 09.55

Ik ben wakker. Te laat. Blijkbaar is het analoge spul toch niet zo betrouwbaar als ik hoopte want ik heb geen wekker gehoord.

Normaal vraag ik Google om tijdens mijn ontbijt wat muziek voor me te spelen, maar ook dat mag nu natuurlijk niet. Gelukkig was ik ooit zo impulsief slim om een ‘mysterybox’ bij Groupon te bestellen, waar een knalblauwe speaker in zat. (In plaats van de Wii of Chromebook waar ik op hoopte.) Net zoals mijn autoradio lijkt ook dit ding vervloekt en krijg ik op een of andere manier alleen maar contact met een Nederlandstalige zender met de Grootste Hits uit de Jordaan.

Vannacht was een ramp trouwens. Mijn vriend snurkte. Normaal gun ik hem even zijn snurkmoment en scroll ik wat door Instagram voordat ik hem gefrustreerd een stomp geef. Dankzij dit experiment had ik geen afleiding en kreeg hij dus tientallen keren een elleboog in zijn zij.

10.50

Onderweg naar Shiatsu voel ik me een beetje dubbel. Ik mis het om geen keuzes te hebben: niet zelf te bepalen welke muziek er op staat in de auto of iemand te kunnen bellen. Tegelijkertijd maakt dat ook rustiger: ik accepteer gewoon dat ik niet alle liedjes op de radio geweldig hoef te vinden en doe het met wat 100% NL me biedt. (Nogmaals, mijn radio’s zijn vervloekt.) Bovendien ben ik ook niet geneigd om bij een stoplicht tóch even te kijken of ik al een berichtje terug heb van een vriendin.

Na afloop van de behandeling mis ik mijn digitale agenda om een nieuwe afspraak te maken maar merk ik ook op dat het lekker is om niet meteen de prikkels te krijgen die ik normaal wél krijg bij het aanzetten van mijn telefoon. Ook al heb ik een hoop badges uitstaan, ik voel tóch altijd de behoefte om te kijken of er nog nieuwe prikkels zijn, net zoals dat ik altijd in mijn brievenbus kijk als ik er langs loop.

12.25

Mijn volgende afspraak: met vrienden naar de dierentuin. Ja, ik heb een redelijk slimme dag uitgekozen voor dit experiment: al mijn afspraken zijn in de buurt en het is geen ramp als er iets misgaat. (Het zou voor de blog interessanter zijn om dit experiment op een werkdag te doen en bijvoorbeeld zonder navigatie naar een optreden te gaan, maar dat zou ook gewoon heel erg dom en onprofessioneel zijn. Dus jammer jongens. )

Terwijl ik de routebeschrijving volg die mijn Shiatsu-therapeute noemde – die trouwens 5 kilometer korter is dan de route die ik zelf in gedachte had – kom ik ineens tot een ontdekking:

Ik denk dat men, of in ieder geval ik, lakser wordt in op tijd komen door de komst van de GSM! 

Wat erg!

Maar ik denk het echt. Omdat iedereen zo ontzettend bereikbaar is weet je dat de ander zich geen zorgen meer maakt als je 15 minuten te laat bent. Neem dit moment: Ik ben vergeten brood te smeren, en mét telefoon was ik waarschijnlijk naar een supermarkt genavigeerd om een zak krentenbollen te halen, om daarna snel Siri een berichtje te laten sturen dat ik wat later zou zijn.

12.40

Ik ben te vroeg. Dat voelt goed. Maar ook weer niet. Het is ijskoud en ik heb geen sjaal om. Normaal was ik naar de Bush (zo’n 24°) gelopen en had ik ge-appt dat ik daar op de rest zou wachten, maar helaas. Ik vrees dat ik 20 minuten rillend naast de pinguins door zal moeten brengen.

Tijdens mijn bezoek aan de dierentuin gaat het goed. Ik heb meer focus op wat er om me heen gebeurt. Ik vind dat ik behoorlijk telefoonvrij ben in sociale situaties, maar eerlijk, als ik ‘em nu bij me had gehad, had ik waarschijnlijk op de WC even gekeken of de repetitieplanning van mijn musicalgroep al bekend was. En een foto gemaakt van de stokstaartjes. En bij de vissen – die me niet zo interesseren – ge-appt over de Oud & Nieuw plannen die nog steeds niet duidelijk zijn.

Maar eigenlijk is het helemaal niet zo erg om gewoon naar die suffe vissen te staren. En als ik om me heen kijk is er nog veel meer te zien, zoals de dochter van mijn vrienden die doet alsof haar hartje van strijkkralen een telefoon is en overal foto’s van maakt. En mijn vrienden zelf, die ‘Walvis’ tegen elkaar praten in het openbaar.

16.45

Weer thuis. Op vrijdag maak ik altijd schoon en dit doe ik altijd met mijn vriendinnen: Britney Spears, Meghan Trainor en de dames van Little Mix. Door te doen alsof elke stofzuigbeweging een spectaculaire dansmove is wordt het altijd een stuk leuker.

Klein probleem. Alles staat in iTunes. Op de laptop. En die mag niet aan vandaag. Ik loop naar de auto en pak een van mijn vier auto-cd’s om na 10 minuten prutsen met mijn DVD-speler eindelijk met Joss Stone op de achtergrond de vaatwasser uit te ruimen.

17.35

Er moet gegeten worden. Uit de twee kookboeken die ik heb kies ik een gerecht, ik schrijf de ingrediënten over (normaal zou ik er een foto van maken) en ga op pad. Helaas, geen avocado en geen limoen te bekennen en dus moet ik over op plan B.

Dat plan B heb ik altijd, want via mijn telefoon kan ik op mijn Google Drive al mijn lievelingsrecepten zien. Nu dus niet. Eigenlijk wil ik opgeven en naar de snackbar, maar omdat jullie dit kunnen lezen dwing ik mezelf door te zetten. Geïrriteerd pak ik wat pakjes voor sajoer-boontjes en kip-ajam-smeersels uit het schap, daar staat tenminste op hoe je het moet maken.

18.40

Ik ben mega-onrustig. Tijdens Shiatsu hadden we het erover dat mensen met meer aandacht zouden moeten eten en dat probeer ik. Het is saai. Mijn eten is saai. Ik wil iets kijken. Zelfs de kat is niet meer genoeg om me te entertainen. Ik wil meer. Filmpjes, foto’s, vlogs, blogs, likes, hartjes en meldingen. Gewoon een shotje dopamine.

Uiteindelijk pak ik een Quest en lees ik of je echt dood kan gaan als je je nies inhoudt.

19.10

Tijd om het schoonmaken af te ronden. Normaal zou ik dat misschien even uitstellen door nog even door te internetten. Nu kan dat niet.

Maar alsnog maak ik niet schoon. Ik pak de DIY-scheurkalender van de Flow en ga die met volle aandacht in elkaar zetten.

Tot ik buiten geschreeuw hoor.

Toch maar bellen?

Ik kijk door mijn keukenraam. Er ligt een jongen op de stoep, ineengedoken, met twee anderen jongens staand naast hem.

Fuck het experiment. Ik pak mijn telefoon, voer zo snel als ik kan de pincodes in en bel 112.

Terwijl ik bel komt het ‘slachtoffer’ langzaam overeind en strompelt weg, vergezeld door de twee anderen.

Als ik ophang ben ik in de war. Ik zie wat meldingen op mijn telefoon, beheers mezelf, en kijk niet. Ik kijk uit het raam, hoop dat de politie snel komt en ze oplossen wat er aan de hand is.

20.40

Onderweg naar een verjaardag. Ik voel me niet goed. Mijn telefoon zit in mijn jas. Ik heb nog niet gekeken, echt niet. Maar ik wil ‘em bij me. Voor de veiligheid. Bij iedereen die ik zie op de parkeerplaats ben ik alert: ‘was het een van die jongens?’

Het voorval van daarnet heb ik nog met niemand kunnen bespreken. Normaal had ik mijn moeder gebeld, en waarschijnlijk ook nog online wat gedeeld.

Op de verjaardag wordt gevraagd of alles ok is. Ik leg uit wat er is gebeurd en voel me meteen wat rustiger. Een half uur – en een paar smerige mannengrappen – later ben ik weer enigszins de oude.

22.10

Ik vraag hoe laat het is. Om 23.00 mag ik op mijn telefoon kijken.

22.50

Ik heb het idee dat het nu al wel 23.00 is en vraag hoe laat het is. Bij het horen van het antwoord voel ik me een beetje schuldig. Ik wil mijn gesprekspartners niet het idee geven dat ik liever naar mijn telefoon loop dan een gesprek met hen heb.

23.15

Het is gelukt! Ik heb het volgehouden. 24 uur Offline, geen internet, smartwatch, niks! (Het 112-telefoontje telt niet vind ik.) Ik loop naar mijn jas en laat mijn vingers over mijn geliefde iPhone 8 glijden. Binnen drie minuten heb ik de 11 Whatsappjes, 7 Facebookmeldingen, 2 Instagram-DM’s en 8 mailtjes gescand. Ik reageer op twee mensen, mijn telefoon verdwijnt weer in mijn jas en ik ga weer door met een leuk gesprek over – niet geheel toevallig – de druk van het ‘altijd bereikbaar moeten zijn’.

00.30

Ik ga naar huis. Normaal zet ik altijd de navigatie aan. Gewoon voor de zekerheid, en ook omdat ie aangeeft hoe hard ik mag rijden. Ik neem me voor weer om zo eens te Googlen hoe het ook alweer zit met snelheid op provinciale wegen. Als ik thuis ben besluit ik helemaal niks meer te Googlen. Uit gewoonte – die verander je niet in 24 uur – swipe ik nog even door wat apps en ga ik lekker slapen.

Liefs,

Anne

P.S.

Natuurlijk heb ik hier dingen van geleerd en ga ik het een en ander veranderen. Maar daarover vertel ik je later meer. Je hebt namelijk al dik 1800 woorden gelezen en dat is veel te heftig voor hersenen die in dit tijdperk zijn ingesteld op de lengte van een Twitter of SMS bericht.

In deze blog is een samenwerking verwerkt. Dit heeft verder geen enkele invloed op het verhaal.