Het Verhaal achter mijn Tatoeage

2009, het begin

Het begon allemaal in 2009. Mijn oma en opa overleden heel kort achter elkaar. Ondertussen gebeurde er een hoop privé en was ik bezig met het schrijven van een eigen voorstelling: voor mijn opleiding Muziek-Theater was ik verplicht jaarlijks een ‘overgangs-auditie’ maken. Een voorstelling om over te gaan naar het volgende jaar.

Dat jaar schreef ik voor het eerst mijn eigen muziek. Ik bewerkte wat teksten van Roald Dahl’s Assepoester en toverde het om tot een mini-musical.

Uiteraard moest je voor deze voorstelling een verantwoording schrijven, want zo gaat dat op school.

“Jullie kijken naar Assepoester. Een stuk wat voor mij gaat over oppervlakkigheid en keuzes maken. Alle dames verlangen ernaar met de prins te trouwen, terwijl ze hem helemaal niet kennen, en hij een ongelooflijke flapdrol is. Toch willen ze het, omdat ze ervan uitgaan dat een leven vol luxe het toppunt van geluk is. Assepoester realiseert zich op een gegeven moment dat het inderdaad niet zo mooi is als het lijkt, en maakt de keuze met een simpele man te trouwen.

Het stuk is natuurlijk ook gewoon luchtig vermaak, maar er zit zeker wel een boodschap in verweven, namelijk; “Probeer zelf de toverstaf in handen te nemen en je eigen lang en gelukkig te creëren.”

Na de voorstelling besloot ik dat ik een tatoeage wilde. Van een toverstaf. Een tijd daarvoor had ik ‘The Secret’ gelezen, en wilde helemaal geloven dat je heel veel dingen in het leven onder controle zou kunnen hebben. Ik wilde mezelf dwingen om het leven leuk te maken, ondanks het verdriet dat ik had om het verliezen van mijn lieve opa en oma.

Ik deed het niet

Het leek allemaal mooi en symbolisch en toch deed ik het niet. Ik was bang dat het misschien kinderachtig zou staan. Dat het er belachelijk uit zou zien als ik ouder zou worden. Dat ik spijt zou krijgen.

Jaren verstreken (zo sprookjesachtig…) en ergens in mijn achterhoofd bleef het idee van een tattoo sudderen.

2017, de doorstart

En toen ging ik naar The Lion King. Met een aantal leerlingen. Ik wist van tevoren dat het zwaar zou worden: telkens als het koor in het eerste lied “Igonyama nengw’enamabala” zingt, verlies ik de controle over mijn traanbuizen en ben ik verloren. Waar ik niet bij stil stond was dat er in de musical nieuwe muziek was gestopt. En toen ging het pas echt mis.

Mufasa:

“Simba, ik ga je vertellen wat mijn vader mij verteld heeft. Kijk naar de sterren. De koningen van vroeger kijken naar
ons, vanuit die sterren. ”

–  Gezongen –

“Zij leven voort
in jou, in mij,
in al wat ademt
daarin leven zij

In wind en water,
in zon en maan –
kijk in de spiegel:
zij zien je aan.”

Daar ging ik. Geen mooie Maxima-traan, nee, half schokkend zat ik daar te snikken, en ik kon alleen maar denken: ‘Ja Mufasa, je hebt gelijk! Ze zijn er nog! Ook al zijn ze er niet, ze zijn er toch. Iedereen die ik mis, die ik ooit zal moeten missen, ze zijn allemaal onderdeel van mij geworden en daarom nooit helemaal verdwenen.’

Nou mag je als lezer best een beetje grijnzen dat ik zo geraakt ben door een lied gezongen door een man in een leeuwenpak. Dat deden mijn leerlingen geloof ik ook. Ik trok me er niet zoveel van aan, ik had ze van tevoren al gewaarschuwd en bovendien hadden we toevallig al eens eerder een huil-incident gehad.

En toen ontstond het nieuwe tatoeage-plan

Voor iedereen uit mijn familie zou ik een ster laten tatoeëren. Op mijn rechter-onder-arm. Zeven stuks in totaal. Mijn opa, oma, oma, vader, moeder, zusje en ik.

‘Mag die andere opa er niet op?’ hoor ik je denken. Maar die heb ik nooit gekend, dus nee. Die komt er niet op.

Toch veranderde het weer

Bij Alie-Express bestelde ik wat sterren-plak-tatoeages om een beetje te wennen aan hoe het eruit zou komen te zien. Het kost daar natuurlijk geen drol, en dus bestelde ik ook wat andere exemplaren, zoals veertjes en vogels.

De veertjes vond ik niks. De vogels daarentegen, die maakten me heel blij. Stom, want ik houd helemaal niet zo van vogels. Toch bleef ik elke keer stralend naar mijn arm kijken. De sterren liet ik in de verpakking zitten, ik vond ze er best Ruig en Rock & Roll uitzien. En wie me een beetje kent weet dat ik niet zo enorm Ruig en Rock & Roll ben.

Een tijdje later ging ik in overleg bij de tattoo-shop. Zo’n ding blijft natuurlijk voor altijd zitten dus voorzichtigheid kan geen kwaad. Ik legde mijn ‘Vogel-Probleem’ voor, zij kwamen met allerlei andere opties, en hoe meer ik die andere opties hoorde, hoe zekerder ik werd. Ik wilde gewoon mijn vogels. Ook al hou ik niet van vogels.

5 December

Afgelopen week werd ie gezet. Mijn allereerste tatoeage. En ik was best trots; ik ging helemaal alleen, heb geen traan gelaten, ben niet flauwgevallen én heb zelfs mee kunnen kijken hoe Latisha (zo heette ze)  ‘em zette. De pijn viel me reuze mee, het was eerder irritant dan pijnlijk; alsof er iemand met een klein mesje in je arm krast.

En nu heb ik hem:

Vogels op mijn onderarm. En ik ben er dolgelukkig mee.

Hoe langer ik afgelopen tijd nadacht over vogels, hoe meer ik het vond kloppen. Niet omdat ik ze als dier ben gaan waarderen, nee. Alles wat op mijn hoofd kan poepen vind ik bij voorbaat geen goed idee. Maar. De symboliek van vogels, zoals het uitslaan van je vleugels, dát vind ik mooi. (Overigens dacht ik ook dat vogels met de wind meevliegen, en op die manier ‘met de stroom’ meegaan. Dat vind ik ook een prachtig idee, maar het blijkt bij nader onderzoek niet helemaal te kloppen.)

De eerste zeven vogels staan voor mijn familie, omdat ik dankbaar ben voor de veilige basis die ik heb. Ik wil nooit vergeten hoe bijzonder het is dat ik ben opgegroeid met mensen die zo achter me staan, die van me hielden vanaf het moment dat ik nog maar net geboren was. Die in me geloven, niet omdat ik zangeres ben of omdat ik soms een leuk stukje schrijf, maar gewoon omdat ik Anne ben.

En dan is er nog een achtste vogel. Ik ben geboren op 8-8-88 en dus is 8 mijn lievelingsgetal. Die achtste vogel staat er dus gewoon als extra, omdat ik het wil. En helpt me meteen te herinneren dat ik dus ook gewoon dingen mag doen die ik wil, gewoon omdát ik ze wil. Dat ik de vrijheid heb om mijn eigen keuzes te maken en de richting te bepalen.

En dat is het dan

Hij staat en hij kan er niet meer af. En daar ben ik hartstikke blij om. Ik vind het geweldig dat, wat er ook gebeurt, hoe oud ik ook word en welke outfit ik ook aan heb, ik altijd aan deze dingen word herinnerd.

Liefs,

Anne