Hoi God

Hoi God,

Ik ben een beetje zenuwachtig. Morgen hebben we eens afspraak.

Het begon eigenlijk als grapje. Ik huur een kamer in ‘jouw huis’. 

Of nouja. Ik huur een ruimte – de ruimte waar ik o.a. zangles geef – in een oud wijkcentrum. Maar dat de gebouw is nu van de kerk. 

Kerk

Als mensen met me werken, dan zien ze dat niet. In mijn ruimte is geen kruis of bijbel te bekennen. Op mijn ‘Disney-bijbel’ na dan; mijn lievelingsmuziekboek, een songboek met honderden liedjes uit Disneyfilms. Soms laat ik ‘em nonchalant op de muziekstandaard staan, zodat zangleerlingen denken ‘oh wat leuk, laat ik eens iets uit een Disneyfilm doen’.

In de rest van het gebouw ben je wél duidelijk aanwezig. Er staat een schaal met briefjes – alsof het gelukskoekjes zijn – waar mensen een bijbelse quote uit kunnen trekken. Op schilderijen komt de naam ‘Jezus’ regelmatig voorbij en in de grote zaal hangt een houten kruis. 

Niet heel handig eerlijk gezegd. Dat kruis. Hij zit met hele dunne draadjes vast en het is vrijwel onmogelijk om ‘em in mijn eentje van de muur te halen. Soms doe ik het toch, met behulp van anderen. En dan zeg ik altijd ‘sorry Jezus’. Voor de zekerheid. Ik wil namelijk geen ruzie met je. Maar ik wil ook dat iedereen zich welkom voelt bij me en dat is soms lastiger met jou erbij.

Als er niemand in het gebouw was, ben ik wel eens naar je toegegaan. Of nouja. Naar het kruis.

2020

Toen er corona was. ‘Hoi God of wie er dan ook luistert. Ik snap niet zo goed wat je nu wil. Is corona een oplossing tegen de overbevolking? Stuur je expres zo’n pandemie op ons af, net als Mozes deed met die sprinkhanen? Of stuur je juist expres vaccinaties op ons af?’

2021

Toen mijn vriendin een ongeluk kreeg. ‘Hoi God & Co. Ik begrijp dat je het druk hebt want het schiet niet op met corona, maar mijn vriendin heeft een ongeluk gehad. Heb je misschien nog wat ruimte om voor haar te zorgen?’

2022

Na de Russische invasie in Oekraïne. ‘Hoi God, gaat alles wel goed? Heb je een burn-out? Ik vind het een beetje lastig om in je te geloven, want nu is er wéér allemaal stront aan de knikker. Ik probeer echt mijn best te doen om minder te vloeken enzo, maar soms twijfel ik of jij zelf je best nog wel doet… Eerlijk gezegd vind ik de wereld een behoorlijke teringzooi.

One-night stand

Morgen hebben we een afspraak en dat is niet perse omdat ik nu zo hard geloof. Ik twijfel enorm. Ik snap het ook niet. Want mijn geweldige fysiotherapeute gelooft óók in God, maar dan heet hij Allah. Ben jij dat ook? En als je de vader van Jezus bent, wie is Jozef dan? De broer van Mohammed?

Morgen hebben we een afspraak en dat komt eigenlijk vooral omdat ik een grapje maakte.

De kerk van ‘ons gebouw’, de kerk van de Nazarener* loopt niet per se vol. Ze hebben cursussen, maar die duren 10 weken. 10 avonden. TIEN! Ze hebben me ervoor uitgenodigd, maar ik zei dat ik bindingsangst heb. Dat heb ik al met danscursussen en telefoonabonnementen, laat staan als het gaat om iets groots als geloof.

‘Waarom doen jullie niet gewoon een keer een avond’, riep ik uit. ‘Noem het ‘Speeddate met Jezus’, of ‘One Night Stand with the Big Guy’. Dat is leuke marketing, dan weten mensen dat het eenmalig is, luchtig én dat God er ook is voor hippe jonge mensen.

Het was eigenlijk grappig bedoelt.

En toen zat ik ineens in een appgroep. Om te overleggen. Over de one-night-stand. 

‘Ik wil best eenmalig meedenken’, zei ik, subtiel mijn grenzen aangevend.

*God mag weten wat dat betekent, ‘de Nazerener’, gehehe. (Ik hoop dat je daarom kan lachen trouwens God, dat ik grapjes maak. Maar als ik denk aan jou, heb je veel humor en vergeef je mij ook het vloeken want verder ben ik een lieve en eerlijke meid. Ik denk trouwens ook dat je een stem hebt zoals Mufasa, uit de Leeuwenkoning. Grappig wel dat ik ook denk dat je een man bent. Misschien is dat ook maar gewoon aangeleerd.)

Morgen

Morgen is het zover.

En ik vind het spannend God. 

Weet je wat het is?

Ik zie hoeveel moois je brengt. Als ik sommige mensen hoor spreken over hoe je in hun leven bent gekomen, dan is het alsof ze het over hun Grote Liefde hebben. Alsof het leven mooier, beter en draaglijker is. De moeite waard is. Omdat jij er bent. Inmiddels begrijp ik mensen wachten met seks tot het huwelijk, dat ze hoofddoeken dragen en dat ze vasten. Niet omdat het ze is opgedrongen, maar omdat ze het willen. Omdat ze er trots op zijn dat zij onderdeel zijn van jou God. Of andersom. Dat ze trots zijn dat jij onderdeel bent van hen.

Ik vind het mooi en een beetje… vreemd. Want hoewel ik het prachtig vind dat ze in donkere tijden troost en steun halen uit het geloof, omdat ze denken dat het allemaal ‘Gods wil is’, ik vind het ook een beetje gek dat jouw wil God, zo vaak vreselijk oneerlijk is.

En bovendien, God. Je brengt ook pijn. Of misschien misbruiken de mensen jou en jouw woorden om elkaar pijn te doen. Er zijn kinderen misbruikt door ‘jouw mensen’. Vrouwen worden vermoord omdat ze geen hoofddoek dragen. Door ‘jouw mensen’. Homoseksuelen en transpersonen worden gehaat en haten soms zichzelf, omdat mensen ‘denken te weten’ dat jij God, dat afkeurt.

En je snapt – tenminste, als je bestaat en ook maar een beetje de God bent die ik hoop dat je bent – dat ik weiger bij te dragen aan haat.

Ik zou niks liever willen God, dan vol overtuiging in je geloven. Zodat ik morgen vol enthousiasme die fijne mensen van de kerk kan helpen. Maar eerlijk: je maakt het me niet makkelijk. Want ben jij de oplossing, of het probleem?

De vloek, of juist de zegen?

Tot morgen.

Liefs,

Anne

Dan nog even dit

Heb jij ervaring(en) met God en ‘een geloof’? Deel er gerust over in de reacties, daar kan ik alleen maar van leren.