“Ik weet niet meer wanneer ik voor het laatst heb gekookt…” | Een exclusief interview

Vandaag lees je hier het interview met A, een ondernemer van 30 die een schokkende onthulling doet. Door haar verhaal te delen hoopt ze de eerste stap te zetten in de richting van een betere toekomst.

A.

Op het eerste gezicht lijkt er vrij weinig aan de hand met de vrouw die tegenover me zit. Een porselein-witte huid wijst erop dat ze wel wat zon kan gebruiken en de subtiele wallen onder haar ogen lijken te verraden dat wat meer slaap haar goed zou doen. Uiterlijke kenmerken die wellicht aandacht nodig hebben, maar zeker niet zorgwekkend zijn voor de gemiddelde dertiger.

Ook aan haar figuur is niks opvallends te ontdekken. Het verbaasd me dan ook dat juist deze vrouw worstelt met een probleem. Wanneer ik haar ernaar vraag kijkt ze verlegen omlaag.

“Het is waar. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst heb gekookt.”

Waar het mis ging

Waar het precies écht mis is gegaan weet ze niet precies. Haar relatie met koken is nooit stabiel geweest. Zo biecht ze op regelmatig te hebben gedineerd met knakworstjes of een bak yoghurt met chocoladerozijnen in haar studententijd. Deze vreemde en passieve manier van koken zit wellicht in haar genen: zo weet A. dat ook haar eigen vader er in het verleden voor koos om een bak driekleurenijs soldaat te maken als avondeten.

Ze vertelt over de periodes waarin het goed ging en ze niet alleen voor zichzelf, maar zelfs ook voor anderen kookte. Toch ging het na dat soort periodes vaak weer mis. Zo ook afgelopen tijd: A. verhuisde en door de stress en het vele reizen werd het in stand houden van correct culinair gedrag een enorme uitdaging. Als klap op de vuurpijl kwam er onverwacht nog een extra tegenslag in haar leven.

“Na mijn verhuizing kreeg ik te dealen met iets wat ik nog niet kende. Een inductieplaat. Geen vlammen, geen aansteker, het was een geheel nieuwe ervaring waar ik niet goed mee om kon gaan.”

Terwijl ze vertelt zie ik uit mijn ooghoek de inductieplaat. Hoewel hij uit alle macht probeert op een Marie-Kondo-achtige manier ‘Joy’ te ‘Sparken’ is het duidelijk dat er sprake is van verwaarlozing. Wanneer ik vragend naar de vetvlekken op de plaat kijk vertelt A verder.

Eieren en Ravioli

“Ik heb geprobeerd kleine stapjes te zetten. Zo heb ik met pasen eieren gekookt. Ook bak ik regelmatig eieren als ontbijt en heb ik toen ik ziek was tevens een pan soep gemaakt.”

Stralend vervolgt ze:

“Er was zelfs een moment waarop ik pasta maakte! Met maar één pan, dat wel. Ik kocht een zak ravioli met eekhoorntjesbrood, en at dat met boter, parmezaanse kaas, sla en noten.”

Ze realiseert zich zichtbaar hoe pijnlijk het is enthousiast te zijn over een gerecht wat ze binnen 5 minuten maakte met één pan. Met kwetsbare ogen vertelt ze verder over afgelopen weken. Ze lijkt zich te willen verdedigen wanneer ze me op het hart drukt dat ze elke dag een multivitamine-bruistablet neemt. Ook hamert ze erop dat ze sowieso genoeg voedingsstoffen binnenkrijgt:

“Op de paar keer MacDonalds na heb ik écht wel redelijk goed gegeten! Zo at ik soms bij anderen mee, of koos ik magnetronmaaltijden met groenten, zoals de andijvie van de Albert Heijn.”

Traumatische Ervaringen

Het is duidelijk dat A. worstelt met de situatie. Als ze spreekt over haar andere culinaire uitspattingen, zoals de pogingen tot het bakken van koekjes en gezonde muffins, zucht ze diep.

“Elke keer als ik mijn best doe, lijkt het te mislukken. De baktijden van recepten lijken niet te kloppen bij mijn oven/magnetroncombinatie, iets wat in mijn vorige huis met inbouwoven geen probleem leek te zijn.”

Ze kijkt er dramatisch bij en lijkt te verdrinken in haar eigen zelfmedelijden.

“Het is een negatieve spiraal. Een ander zou het ‘lui’ noemen, maar ik noem het ‘Culinaire Faalangst’. Ik heb er gewoonweg geen vertrouwen in dat het lukt, dat ik een gerecht in meerdere pannen kan maken waarbij alle ingrediënten op hetzelfde moment klaar zijn om genuttigd te worden en ik ook nog de juiste smaakcombinaties heb gemaakt.

En daarom kies ik voor de makkelijke weg. Bij een magnetronmaaltijd is zowel de kwalitatieve verwachting als de tijdsinvestering laag, waardoor de kans op teleurstelling nihil is.”

De Toekomst

Het is inspirerend te zien hoe A, ondanks de situatie waar ze zich in bevindt, vastbesloten is zich niet bij haar lot neer te leggen.

“In het verleden heb ik ook gekookt. Niet heel lekker, maar ik deed het wel. Het zal zwaar worden, maar ik ga de uitdaging wederom aan. Het moet wel, voor mijn gezondheid, mijn portemonnee. Voor mijn eigenwaarde.”

Ze laat me een map op haar Google Drive zien, gevuld met recepten die ze in het verleden als succesvol heeft ervaren. Het raakt me als ik zie dat er een recept tussen staat voor ‘broodje hamburger’. Een gerecht waarvan ik me afvraag waarom er überhaupt een recept voor nodig is.

Het is duidelijk. De vrouw voor me is geen natuurtalent en heeft nog een lange weg te gaan…

Nawoord

Mocht je het nog niet doorhebben…dit hele stuk gaat natuurlijk gewoon over mij. Het is tot stand gekomen in samenwerking met niemand anders dan mijzelf, want ik ben A. En ik kan me dus inderdaad niet herinneren wanneer ik voor het laatst heb gekookt.

Komende weken ga ik dit aanpakken en de kans is dus vrij groot dat je daar meer over zal gaan lezen op mijn blog. Voor vandaag hou ik het hierbij.

Ik heb enorm veel plezier gehad in het schrijven van dit sensationele interview (en het maken van de soort-van-promo-video-ervoor die je hieronder ziet) hopelijk hadden jullie net zoveel plezier in het lezen ervan!

Liefs,

Anne

P.S. Ik vind het heel leuk en motiverend als je me je favoriete (makkelijke) recept stuurt in de reacties hieronder!