Je raadt nooit wat ik vanaf morgen ga doen.
Ik ga ‘ontbinden’.
Dat klinkt viezer dan ik het bedoel. Laat me het je uitleggen.
Ik bedoel ont-binden. Minder verbinden.
Misschien weet je dat ik vrij actief ben online. Hier op mijn blog valt het wel mee, maar op Instagram post ik bijvoorbeeld al jaren meerdere keren per week.
Dat voelt een beetje alsof… alsof ik lezingen geef. Meerdere keren per week. Het begon met 50 man ‘publiek’, waarvan een klein deel gezellig bleef nakletsen na de lezing. Keigezellig, want zo kon ik hen ook leren kennen. Soms kreeg ik complimenten (altijd leuk) en soms ook wat ongevraagde feedback, de ene keer helpend en de andere keer… ach.
Door de jaren heen groeide het publiek. Naar 1000, 2000 en inmiddels richting de 3000 mensen. Die groei is heerlijk, want ik geef de lezingen graag. En ook het contact naderhand vind ik te gek.
Maar.
Er is niemand die zegt ‘Nu is het wel weer welletjes, jongens. Het is sluitingstijd, als je nu niet met Anne hebt gebabbeld, heb je pech‘.
En ik heb in mijn enthousiasme blijkbaar geen grenzen, want ik kwispel als een puppy bij ieder contact.
Ze zouden een bench voor me moeten maken, net als voor Juul, de hond van mijn ouders.
Verplicht ontprikkelen.
Uitrusten.
Want ja.
Het breekt me een beetje op. De hoeveelheid contact. En dat vind ik heel verdrietig.
Het feit dat ik nog steeds maar 24 uur in een dag heb zitten. Maar ook het gevoel dat er zoveel mensen zijn die behoefte hebben aan meer verbinding, en ik ze dat maar beperkt kan geven.
(Om je een idee te geven: ik ontdekte dat ik afgelopen maand 288 gesprekken voerde op Insta en dat was dan nog een rustige maand.)
Al die kleine, korte verbindinkjes vind ik enorm waardevol.
En ze kosten tijd en aandacht die ik niet kan gebruiken om te investeren in de verbindingen ’thuis’. Niet alleen het aandachtig luisteren naar de verhalen van mijn vriend of het terugappen van mijn dierbaarste vriendinnen, maar ook de dingen waar het nu nooit van komt, zoals het praatje met de bakker en het spelletje met de buurvrouw.
Kortom.
November wordt ‘Slowvember’
Mijn idee was: de hele maand geen social media. Heel november niet. Alleen maar ‘slow content’ zoals mijn blogs hier en de ‘Brieven van Anne’. Dingen die je – hoop ik – rustig op de bank leest met een kop thee in je hand.
Maar misschien deel ik wel überhaupt niks. Nergens. Kijken hoe dat voelt. Ontdekken wat ik mis. Waar het me nou om gaat. Of ik misschien gewoon een pleaser en aandachtsjunk ben (vast allebei ook een beetje). Broeden op een plan voor de toekomst.
En kijken of ik niet failliet ga. Want serieus. Ik deel online omdat ik de behoefte heb om te delen. Maar natuurlijk heeft het invloed op mijn werk.
Heb alleen geen idee hoeveel.
Aan de ene kant denk ik ‘mensen weten me wel te vinden’, afgelopen maanden waren de zangavonden bijvoorbeeld telkens uitverkocht en voor individuele zanglessen maak ik al jaren geen reclame. (Vanaf midden november wel weer wat plek trouwens.)
Maar aan de andere kant: mensen worden overspoeld door reclame. En ze zijn vergeetachtig. Dus misschien vergeten ze wel dat ze ‘ooit nog eens mee wilden doen aan een workshop Ukelele‘. Misschien hebben ze het – ongeacht hun enthousiasme – nodig dat ik ze achtervolg met advertenties en opdringerige herinneringen.
We gaan het zien. Ik ben heeuul benieuwd wat het me gaat brengen.
Ik wens jou ook vast een heel fijn november, of het nu ‘slow’ is of niet. (Tip: overweeg sowieso je iPhone in te stellen als ‘dumb phone‘!) En als je vragen hebt, stel ze gerust hieronder in de reacties.
Houdoe en liefs,
Anne
P.S.
Noem me een ‘dramaqueen’ maar het voelt dus ook echt alsof ik een vriensdschap tijdelijk verbreek. Maar het is wel nodig. Wilde het eigenlijk vorige maand al. Maar ‘Slowvember’ klinkt zo leuk. (Beter ook dan ‘Sloktober’, zei iemand, haha)
