2020, Week 13: Samenwonen, Spinnen en Cake

Maandag 23 Maart

Op maandagochtend gaat het mis. Op Instagram komt er een advertentie voorbij en voor ik het weet heb ik met mijn slaperige hoofd een online cursus piano gekocht.

(Ter verdediging, ik had niet echt een keuze, want er was 94% korting en de aanbieding was nog maar een paar uur geldig. Dus eigenlijk was het een heel verstandige koop.)

Aangekomen in mijn lesruimte, sta ik oog in oog met mijn grootste nachtmerrie.

De meterkast. Vanwege die online zanglessen wil ik een ideale internetverbinding hebben en daarvoor moet ik bij de router zijn. In de meterkast. Tussen de spinnen. Zowel dode, als levende spinnen.

(Mijn vriend is een soort Jehova Getuige van de Kleine Beestjes en probeert me af en toe te ’trainen’, door bijvoorbeeld plaatjes van ‘schattige spinnen’ – die bestaan helemaal niet – te laten zien. Hij heeft nog een lange weg met me te gaan, vrees ik.)

De rest van de dag werk ik als een dolle stier aan een nieuwe website voor mezelf, namelijk http://volgzanglesonline.nl/. Uiteindelijk is-ie af. Ja, hij oogt minder professioneel dan ik zou willen, maar dit Corona-tijdperk is niet echt het moment om met een visagiste, kapper en fotograaf op pad te gaan voor nieuwe foto’s van mezelf.

S’avonds rond ik mijn weekoverzicht van Week 12 af.

Dinsdag 24 Maart

Ik ben een beetje nerveus, want mijn nichtje komt de hele dag*. Hoewel de poging om een band te creëren tussen Kroepoek en haar wederom gruwelijk mislukt, gaat het verder enorm goed en denk ik geen moment ‘het wordt tijd dat ze weer wordt opgehaald’. (Meestal denk ik dat al binnen 2 uur bij kinderen.)

*Uiteraard zie ik zo min mogelijk mensen. Maar, mijn zusje en haar man hebben net een tweeling ‘erbij’ en vanwege Corona staan ze er helemaal alleen voor en dat is best heftig. Dus vandaar dat ik ze toch help.

Woensdag 25 Maart

Zodra ik wakker ben, bedelf ik mijn Instagram-volgers (inmiddels al 500, dat vind ik echt enorm!) met stories waarin ik vertel waarom ik blij ben.

En ik blijf blij.

In de middag geef ik namelijk ‘gewoon online les’. Niet meer gratis ‘om te experimenteren’, maar gewoon zoals het hoort. Er zijn helaas een hoop leerlingen die annuleren (ze willen toch liever ‘real life les’) maar des te blijer ben ik met de mensen die er wél zijn!

De tijd die overblijft vanwege de lessen die uitvallen, gebruik ik om verder te werken aan mijn ebook. Hoewel ik nog geen 10 pre-orders heb, ben ik toch gemotiveerd. (Vandaag dan, er zijn ook dagen waarom ik denk ‘WTF, waarom doe ik mezelf dit aan?!’)

Om 20.00 zorg ik dat ik thuis ben, ik heb namelijk afgesproken met 1 collega die ik amper ken en 12 van zijn vrienden die ik überhaupt niet ken.

Via ‘Zoom’ spelen we het spel ‘Weerwolven‘. En hoewel ik twee keer op de brandstapel beland, is het toch een bijzonder leuke avond.

Donderdag 26 Maart

Om mijn zonnige gevoel te versterken, geef ik de zelfbruiner weer een kans. Als het mis gaat is er toch niemand die het ziet.

Behalve L. dan, want in de middag wandel ik met haar door het bos van Breda.

De rest van de dag ben ik druk met mijn ebook. In de avond vergader ik nog online met mijn Zeemeerminnen. Het is fijn om elkaar weer te zien maar het doet behoorlijk pijn om te merken dat we door corona alle voorstellingen deze zomer uit onze agenda moeten halen. Het is niet anders.

Vrijdag 27 Maart

Vrijdag is een rare dag. Aan de ene kant zit ik lekker in mijn flow, geef ik toch nog een experimenteer-les, schrijf ik deze blog én schrijf ik mijn ebook af.

Maar in de liefde ben ik even weinig succesvol en zit mijn ego me gruwelijk in de weg.

Aangezien dit wellicht het spannendste stuk van mijn blog is – jullie lezen altijd graag over mijn liefdesleven – prop ik er nu even reclame in. Het zijn barre tijden als ZZP’er jongens.

De situatie: mijn vriend woont in Amsterdam en wanneer hij heen en weer blijft reizen tussen zijn huis (met huisgenoten) en mijn huis, houdt hij de Corona-Cirkel niet gesloten. We gaan daarom tijdelijk samenwonen in mijn huis, maar dat is best een spannende en lastige keuze. (We hebben nog niet eens drie maanden officieel verkering.)

Hoewel ik het leuk vind dat hij bij me is, vind ik de reden waarom, Corona, natuurlijk weinig romantisch. Als ik hem ophaal op het station hoor ik mezelf zeggen: “Ja, misschien duurt het niet lang en mag je na 6 april wel gewoon weer weg hoor…”

Alsof ik hem gevangen hou.

Gelukkig kan ik goed communiceren (ik zeg bijvoorbeeld dingen als: “ik denk dat ik misschien onredelijk ben, maar het voelt gewoon even zo”). En gelukkig is hij gewoon echt een hele fijne kerel die vrijwel altijd de goede dingen zegt. En dus val ik, na mijn verhaal te hebben gedaan, helemaal opgelucht en tevreden in slaap.

Zaterdag 28 Maart

De ochtend begint bijzonder mooi:

• Een lezer mailt me graag een donatie te willen doen ‘als blijk van waardering omdat ze met veel plezier volgt’. (Ik heb eerlijk gezegd dat het niet nodig is, ik niet in nood zit, maar ze gunde het me gewoon. ‘Voor een kop koffie of iets dergelijks’. Zo lief.)
• Mij oud-leerling J. stuurt me een bericht, gewoon om een beetje te babbelen. (Hoewel ik niet met alle oud-leerlingen nog contact heb – dat zijn er ook veel te veel – vind ik het wel leuk dat ik toch nog met aardig wat mensen contact hou en we elkaar in de gaten kunnen houden op social media.)
• Een van mijn huidige leerlingen stelt voor zijn lessen wel gewoon te blijven betalen, maar ze niet online te volgen. Hij kan het missen, zegt hij, en het motiveert hem om te blijven oefenen. Enorm lief, zo’n aanbod! (Maar, ik heb hem terug gemaild dat hij dan natuurlijk wel mails van mij kan verwachten met extra opdrachten en filmpjes en dergelijke.)

Naast deze voorbeelden zijn er sowieso veel mensen enorm lief voor en betrokken bij me, ik ben er echt een beetje emotioneel van.

Verder ben ik zaterdag aan het werk. Daar kan ik niet veel over zeggen (jep, het is weer zover). Wat ik wél kan zeggen is dat we ons volledig Corona-Proof gedragen. We houden veel afstand, wassen dwangmatig onze handen en raken elkaar niet aan. Keurig volgens het boekje.

En, ik mag je ook even mijn outfit laten zien…

Wil je weten waar het voor was, vul dan even je emailadres in op de website van Real Life Gaming. Dan hoor je het als eerste als er informatie over naar buiten mag…

Zondag 29 Maart

Ik stuur mijn ebook naar Lian Sarneel. Zij gaat het voor mij ‘redigeren’, zoals dat zo mooi heet.

“Ik heb het nog een keer nagelezen en weet zéker dat je eigenlijk geen enkele fout meer kan ontdekken!”, zeg ik een beetje zelfingenomen.

Boy, was I wrong.

Lian ziet alles. Elk verkeerd streepje, elke verdwaalde komma. En vooral Heel Veel Overbodige Hoofdletters. (Maar die ga ik niet allemaal aanpassen, soms is het namelijk ook een Artistieke Keuze. Dat vindt Lian ook goed. Als ik maar beloof dan wel consequent te zijn.)

Gelukkig heeft Lian na het redigeren van mijn ebook ook nog tijd voor wat gezelligheid. En dus spelen we, allebei vanuit onze eigen huis, een online escape room. En die is verrekte moeilijk. Bij opdracht 2 moeten we zelfs mijn zusje inschakelen voor hulp en bij opdracht 4 geven we het op. Volgens ons ligt het aan de online escape room. Zij hebben gewoon een fout gemaakt en daardoor kunnen wij het niet oplossen. Maar het ligt dus niet aan ons.

Ik herhaal. Het ligt niet aan ons.

De zondag sluit ik af ‘New Girl’ en twee cakes. Een gezonde, die ik zelf bak en waar ik niks van eet omdat ie af moet koelen. En eentje die mijn vriend heeft meegebracht. Zo’n ongezonde, met lekker veel suiker. Daar eet ik twee plakken van. Heerlijk.

Tot de volgende blog, maak er een fijne week van!

Liefs,
Anne