2020, Week 19: Privileges, Tape en een Emmer

Terwijl ik deze blog typte, had ik het gevoel m’n ‘mojo’ een beetje kwijt te zijn en vond ik ‘m eigenlijk gewoon net niet goed genoeg. Zo’n beetje een vijf-en-een-halfje. Maar, vriend R. stuurde: “Ik wil een weekblog, ook als je saai schrijft”, dus voilà, hier is-ie!

Weet je nog dat mijn laptop vorige week kapot ging?

Dat is-ie nog steeds.

Mocht je het idee hebben dat deze blog met wat minder liefde en foto’s is geschreven dan je gewend bent, dan klopt dat dus. Hoe blij ik ook ben dat ik soms de laptop van mijn vriend kan lenen: de toetsen voelen gek, software is anders en ik mis gewoon mijn eigen trouwe MacBook.

Toch wilde ik alsnog m’n weekoverzicht tikken. (Oké. Ik geef toe. Ik wilde dit ook gewoon graag een jaar lang volhouden en kan het niet uit staan als er dan een week ontbreekt. Dat is een tikkie dwangmatig, I know.)

Maandag 4 mei

Nadat ik mijn laptop heb weggebracht voor verder onderzoek, staat er wat leuks op de planning: voorbereidingen treffen voor mijn offline zanglessen die binnenkort weer mogen beginnen. Naast het kopen van de schoonmaakmiddelen, koop ik ook wat kinderchampagne en slingers. Want hoewel ik vorige week een inzinking kreeg toen ik hoorde ‘dat ik weer mocht’, inmiddels kan ik niet meer wachten!

In de avond neem ik – na de dodenherdenking uiteraard – de tijd om goed voor mezelf te zorgen: ik volg een lesje yoga, verf mijn grijze haren en doe een maskertje op. (En niet zomaar een, maar een zelfverwarmend stroopwafel-masker. Ik lieg niet. Die bestaan. Als ik weer een eigen laptop heb schrijf ik er misschien nog een review over.)

Op maandag schrijf ik ook deze blog.

Dinsdag 5 mei

Ondanks mijn geverfde lokken, yoga-inspanningen en verzorgde huid, loop ik dinsdagochtend te tieren en te vloeken.

Heeft een geliefde corona? Is mijn huis afgebrand? Kroepoek vermist?

Nee.

Mijn washi-tape werkt niet.

Je weet wel, dat papieren tape met leuke patronen waarmee je dingen tijdelijk kan ophangen. Mijn idee van tijdelijk is een week of 3, maar mijn tape verlaat de muur al na een minuut of 3. Elke keer opnieuw hoor ik al die leuke, lieve kaartjes die ik afgelopen tijd heb ontvangen, van de muur kletteren.

Daarnaast zitten mijn kleren stom.

Bovendien vind ik dat ik niet zo mag chagrijnen, want ik heb het hartstikke goed en ziljoenen redenen om vooral heel erg dankbaar te zijn. Omdat ik vind dat ik niet chagrijnig mag zijn, word ik natuurlijk alleen maar chagrijniger. (Dit heet trouwens ‘emotioneel perfectionisme’, vertelt Evelien Bijl in haar podcast.)

Gelukkig eindigt de dag leuk: mijn vriend regelt het diner, we eten in de zon en daarna lossen we met een aantal mensen de online escaperoom ‘Escapedemic‘ op.

Woensdag 6 mei

Er komen wat bestellingen binnen en ik ben als een kind zo blij, want:

• Dat betekent dat ik binnenkort weer meer kan werken.
• Ik ontvang geld en dat is altijd gunstig.
• Er zijn o.a. 2 cadeaubonnen verkocht en ik vind het een tof idee dat mensen ‘mij’ als cadeau geven.

Ik blijf blij. De rest van de dag geef ik leuke lessen aan leuke leerlingen en een leerling zegt zelfs zó enthousiast te zijn over de online lessen, dat ze – ook al mag ze weer naar mijn praktijk komen – alsnog lessen vanuit huis wil blijven volgen. Bovendien worden er in de avond goddelijke spareribs bezorgd (wederom van die actie die je waarschijnlijk al wel kent) én vertelt meneer Rutte dat de corona-maatregelen vanaf nu versoepelt zullen gaan worden.

Aan het eind van de dag zet ik bovenstaande speech online. (En ja, misschien valt het je op: het is afgelopen tijd behoorlijk ‘jantje huilt, jantje lacht’ in huize Anne Ermens. Dat is altijd al wel, maar nu met corona en de verdwenen laptop wellicht nóg wat extremer.)

Donderdag 7 mei

“Waar zitten je oren, voornaam, achternaam, waar zitten je oren, je oren zitten daar!”

Ik pas op mijn nichtje en verzin een liedje om haar ontwikkeling te stimuleren. Waar Kroepoek met haar 5 jaar alleen nog maar ‘zit’, ‘brokjes’ en ‘ga maar naar de keuken’ begrijpt, is mijn nichtje van 1,5 een stuk verder. Inmiddels kan ze al een aantal lichaamsdelen aanwijzen én onderscheidt ze verschillende dieren.

Nadat ze is opgehaald, is het tijd voor mijn eigen ontwikkeling. Ik sluit de Wii en duelleer samen met mijn vriend in een spel genaamd ‘Just Dance’, waarbij we proberen zo goed mogelijk de choreografie van een lied van Shakira uit te voeren.

Het wordt zo’n feestelijk evenement, dat ik zelfs besluit de fles watermeloen-wijn open te trekken. (Misschien is het geen wijn, maar ik ben niet zo thuis in de alcohol. Dit was mijn eerste alcoholische drankje van 2020.) Ik vind het een grandioos succes, zowel de Wii als de wijn. Echt een aanrader om marktplaats even af te speuren voor zo’n apparaat, ze worden namelijk niet meer geproduceerd. (De wijn wel geloof ik!)

Vrijdag 8 mei

Ik fiets een lekker stuk in de zon, heb een gezellig ontbijt via Facetime, krijg een boek cadeau, skateboard op de Wii én heb een fijne repetitie op vrijdag, maar het kan niet tippen aan het hoogtepunt, namelijk: het bad van L.

Al de hele week is vriendin L. bezig met investeren in zichzelf onder het mom van ‘zelfliefde’. Ze stuurt foto’s van haar opgeknapte balkon, appt over instellingen van haar nieuwe tv en vertelt me hoe hemels haar nieuwe bad is. Geweldig vind ik het: ik juich het helemaal toe dat ze zichzelf een beetje in de watten legt. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Hoe dan ook, op vrijdagavond ben ik bij haar vanwege mentale en fysieke steun tijdens een marktplaats-overdracht. Ik ben aan de vroege kant en dus vraag ik:

“Mag ik je bad zien?”

Dat mag.

Ik weet niet wat ik had verwacht, maar wat ik aantref is geweldig.

Geen marmer, geen bubbels, geen luxe. Het is gewoon een enorme plastic emmer die je onder je douche zet als je geen mogelijkheid hebt voor een ‘echt’ bad. Hoewel ik in een soort oneerbiedige slappe lach beland, laat ze toch nog even zien hoe het eruit ziet als zij erin zit.

Ik smelt een beetje van binnen: ik heb L. nog nooit zo zien stralen.

(Mocht je ook zoiets willen, voor €59,95 heb je het geregeld. Mijn douche is verhoogd dus helaas is deze luxe niet voor mij weggelegd.)

Zaterdag 9 mei

Een groot deel van mijn tijd en aandacht gaat zaterdag uit naar een discussie waar ik een beetje buikpijn van krijg. Over de maakbaarheid van geluk, de ‘Law of attraction’, privileges en mindset. Super interessante onderwerpen, maar ze liggen uiteraard nogal gevoelig.

 [expand title=”Mocht je nieuwsgierig zijn naar mijn mening hierover, klik hier.”]

Oké, dit is in ieder geval mijn voorlopige conclusie:

1. ​Voor een deel van de mensen is het heel goed om te leren dat ze meer invloed kunnen hebben op hun geluk, door over mindset te leren, door zich pro-actief op te stellen.
2. Voor een ander deel van de mensen is het heel goed om te leren dat je niet álles onder controle hebt, zoals de plek waar je opgroeit, eventuele ziektes die je krijgt, enzovoorts.

De een is er meer bij gebaat om zich te focussen op punt 1 de ander meer op punt 2. Dat is oké, zolang we maar niet ontkennen dat zowel punt 1 als punt 2 van invloed zijn.

[/expand]

Gelukkig heb ik ook afleiding van de discussie: O. en ik gaan langs bij zijn familie, waar we zelfs handgemaakte mondkapjes meekrijgen! (Tot nu toe nog niet nodig gehad, maar altijd goed om te hebben in deze tijd. Ik heb er eentje met bloemetjes.) Daarnaast besluit ik aan het eind van de middag in m’n bikini op m’n balkon kibbeling te eten én heb ik contact met een andere Anne Ermens. (Ik ben blijkbaar niet de enige, zij zingt ook en komt misschien binnenkort een zangles volgen. Te gek toch?!)

In plaats van de stad onveilig maken (wat ik voorheen ook niet vaak deed, maar toch), speel ik vanuit huis weer ‘de andere quiz‘. Ons team eindigt op plaats 390 van de 2323, netjes toch?

Zondag 10 mei

“Misschien moet ik maar gewoon accepteren dat dit geen uitzonderlijke dag is”, zeg ik op zondag tegen O.

Ik ben goed in spectaculaire dagen, met grote hoogtepunten of desnoods diepe drama’s. Gewone ‘oké-dagen’, die ken ik niet zo.

Toch is deze dag zo’n ‘oké-dag’: ik breng bloemen naar mijn moeder, start met het 4e seizoen van Prison Break, neem een last-minute filmpje op voor iemand die haar moeder zangles cadeau wil geven, vergader online met de Zingende Zeemeerminnen en mopper een beetje omdat het bloggen niet zo lukt.

Ohja. Én ik gebruik moederdag als excuus om weer een foto van Kroepoek online te zetten.

The End

En daar eindigt mijn week. Tot de volgende!

Liefs,

Anne