Maandag 8 juni
Er staat een date op de planning: naar de bios, voor het eerst in maanden. Mijn vriend en ik bekijken ‘1917’: verre van romantisch, maar wel enorm indrukwekkend. Het verhaal lijkt in een shot te zijn gefilmd en dat maakt het heel relaxed kijken. Of nou ja, relaxed: het is een oorlogsfilm dus mijn hartslag is alsnog 180.
Verder ben ik zo’n 3 uur bezig met ‘digitaaldag‘, besluit ik mijn actie te verlengen en de prijs van mijn ebook te verhogen en lig ik rond 22.00 in bed om lekker een boek te gaan lezen.
Dat gaat helaas mis: ik zit ineens met m’n mobiel in m’n hand door marktplaats te scrollen. Op zoek naar Bengaalse kittens. Waar ik helemaal geen plek voor heb. Geen geld voor heb. En waar Kroepoek ook helemaal niet op zit te wachten. Jep. Ook ik vind het soms moeilijk mijn tijd op de goede manier te besteden.
Ook komt op maandag deze blog online.
Dinsdag 9 juni
Eureka! Na een half jaar heb ik dinsdagochtend eindelijk mijn boek uit. Hoewel ik er zes keer zo lang over heb gedaan (mijn plan was ‘elke maand een boek lezen’), was het de moeite meer dan waard.
Verder geef ik les, onder andere aan een logopediste. Ze heeft het extra druk momenteel, door corona zijn er veel mensen met klachten: ze hebben last van hun stem door het vele hoesten of problemen met slikken.
Best heftig, realiseer ik me ineens. Ik ben zo naïef om te denken dat ‘ik corona wel overleef als ik het nog zou krijgen’, maar het idee van verslechterde stembanden en daarvan moeten herstellen, klinkt niet bepaald aanlokkelijk.
Woensdag 10 juni
Het stomme is, na al die weken begon het eigenlijk juist te lijken alsof corona wel meeviel, alsof het misschien meer een soort overdreven griep was. Maar wanneer een andere leerling, werkzaam in de zorg, vertelt dat ze maar liefst vier weken ziek is geweest van het virus, word ik weer met beide benen op de grond gezet: wat een geluk, dat ik ‘alleen maar’ een paar weken mijn lessen online moest geven en me aan de maatregelen moet houden. Corona had ook voor mij veel erger uit kunnen pakken.
Na de zanglessen en een gesprek i.v.m een optreden in september (een échte, met échte mensen, op een échte bruiloft, maar met wel 1,5 meter afstand) fiets ik rond 21.30 voldaan naar huis om daar te zien hoe ‘de Bachelorette’, a.k.a. Gaby Blaaser, de verkeerde man naar huis stuurt.
Donderdag 11 juni
Om 10.00 heb ik 28 groep 8 leerlingen om me heen. Ik dacht dat er voorlopig maar aan halve klassen les werd gegeven, dus dit is nogal intens en indrukwekkend. Maar, ik weet me meteen aan te passen aan de situatie, maak de ene grap na de andere, leer ze een heleboel en de les vliegt voorbij. Ik voel me een superdocent. Ik denk oprecht ook dat ik dat was.
Voor 1,5 uur dan. Want daarna ben ik gesloopt. Ik heb alle energie voor de hele dag in die 1,5 uur gepropt en ben eerlijk gezegd blij dat ik niet dagelijks van 08.30 – 16.00 voor dit soort groepen sta. Diepe bewondering voor alle docenten die dat voor elkaar krijgen. En eerlijk gezegd: ook begrip voor een oud-docent van mij, die ooit zo gek werd van de klas dat hij een boek naar het hoofd van een leerling gooide.
(Dit is een soort van grap. Je mag geen dingen naar leerlingen gooien. Dat weet ik heus wel. Je moet voorkomen dat dat gebeurt. Maar ik kan me de impuls wel voorstellen. Daarom sta ik ook niet dagelijks voor de klas.)
(Oké. Ik herinner me ineens het volgende: toen ik 10 jaar geleden cursussen gaf op een middelbare school, elke week een uur. Er waren wat jongens in mijn groep, zo rond de 14 jaar oud, die constant liepen te klieren. Stiekeme opmerkingen maken, lullig doen over klasgenoten, alles wat ik deed belachelijk maken… Na een paar weken was ik zo tot waanzin gedreven dat ik een stoel naar hun hoofd wilde gooien. Echt, dat gevoel was zo sterk. Ik wilde ze gewoon fysiek pijn doen! Ik schrok er enorm van. Vlug ben ik de klas uit gelopen met de woorden: “ik ga even iets kopiëren”, waarna ik bij het kopieerapparaat flauw ben gevallen van de spanning. Die middag heb ik mijn moeder huilend gebeld met de mededeling: “ik dacht altijd dat iedereen van binnen goed was, maar bij deze jongens begin ik te twijfelen!”)
De rest van de dag werk ik wat en speel ik met mijn nieuwe aankopen: een extra Google Home en een extra Hue lamp. Het is geweldig: ik kan het systeem nu ook als intercom gebruiken! Ik hou echt enorm van mijn steeds slimmer wordende huis. (En ik probeer niet te veel na te denken over dat Google echt alles van me weet en me 24/7 kan afluisteren.)
Vrijdag 12 juni
Of het nou de drukte is van de basisschool die nog niet genoeg verwerkt is, de druk van alle intense emoties ‘van de wereld’, of de stand van de maan, ik word doodmoe wakker.
Lucky me. De eerste leerling komt om 13.00, ik kan gewoon het wekelijkse schoonmaak-festijn uitstellen en de geplande yogales overslaan. Ik zet de wekker uit en slaap nog lekker een paar uurtjes door.
Ik maak het nog gekker: ik besluit dat ik buiten de lessen die in de planning staan, verder niks hoef te presteren. Heerlijk. Precies wat ik nodig heb. Als een vriendin dan ook nog voor me kookt én me met de auto thuisbrengt zodat ik niet door de regen hoef te fietsen, ben ik helemaal tevreden.
Zaterdag 13 juni
“Denk je dat er een kans is dat mensen met me gaan vechten vandaag?”
Het is het eerste wat ik tegen mijn vriend zeg wanneer ik ’s ochtends mijn ogen open doe. Zaterdag 13 juni. De dag van de demonstratie tegen racisme in Breda.
O. stelt me gerust, stelt voor met me mee te gaan en dus staan we die middag op het Chasséveld. Mét mondkapje en op minstens 1,5 meter van de andere 1500 mensen.
Het is een mooie middag, de sfeer is vredig en de sprekers raken me met hun verhalen. Wat ik tof vind, is dat racisme al in bredere zin wordt opgepakt dan alleen de mensen die zichzelf omschrijven als ‘black’: er wordt bijvoorbeeld ook ruimte gegeven aan een man van Turkse afkomst en aan Fatima, een vrouw met Marokkaanse Roots. Je kan haar verhaal hieronder beluisteren.
Hoewel het indrukwekkend mooi en fijn verloopt, ben ik – ja alweer – redelijk gesloopt. Van de spanning, de stress (er ging een hoop mis voorafgaand aan de demonstratie) en van de hoeveelheid energie die het die dag al heeft gekost om de blog over racisme af te maken. Ik vind schrijven top, maar wanneer ik perfectionistisch word – en dat gebeurt bij dat soort onderwerpen – is het een behoorlijke klus.
Mijn repetitie in de namiddag wordt dus vervangen door goede gesprekken in de tuin van mijn gitarist. Zowel hij als O. zeggen nuchtere en slimme dingen, op een manier die je nooit het gevoel geeft dat je dom bent. Dat kunnen maar weinig mensen op die manier, dus daar ben ik reuze blij mee.
Minstens zo blij ben ik met de bak friet* en portie bitterballen waar ik de dag mee afsluit. Ik fantaseer al een week over zo’n vette hap van de friettent en ik ben ook vastbesloten me er niet schuldig over te voelen. Lekker puh.
*Friet ja. Geen patat.
Zondag 14 juni
Zondag heeft een hoop hoogtepunten. Zoals dat ik 4,5 kilometer hardloop. De opluchting van het ‘niet meer stinken’ na een warme douche. Het bezoekje wat ik met mijn zus en nichtje aan de kinderboerderij breng. Het goddelijke moment waarop het hele huis eindelijk weer eens is schoongemaakt.
Maar de reactie’s die ik ontvang op de blog waar ik toch wel flink wat bloed, zweet en tranen heb gestoken, zijn het grootste hoogtepunt. Want ja. Ook ik heb een stem in m’n hoofd (wellicht al bekend als ‘Evil Anne’), die zegt: “Denk je nou echt dat je het verschil kan maken?” en “Waarom denk je dat mensen überhaupt op jouw mening zitten te wachten?”
Als ik dan een berichtje als hierboven lees, of zie dat een donkere vrouw mijn blog deelt met letterlijk de tekst: “Mooi om te lezen! Bedankt Anne Ermens, jij maakt een verschil❤️”, dan weet ik dat het niet voor niets is.
Liefs,
Anne
