2020, Week 36: Waarin ik een besluit neem na een flashback

Maandag 31 augustus

Er zijn een paar dingen waar je bij me aan kan zien of het financieel gaat zoals ik het hebben wil.

Dat is ten eerste: mijn haar. Als ik mijn haar door de kapper laat verven, dan gaan de zaken goed. Verf ik het zelf, dan vind ik de kapper in verhouding zonde van mijn geld. Omdat ik er dan beter fruit van kan kopen, of een nieuwe winterjas.

Maar er zijn nog twee dingen die ik doe als het financieel de goede kant op gaat. En die doe ik – in tegenstelling tot het laten verven van mijn haar door de kapper – wél vandaag: ik rij met mijn auto door de carwash en bestel een Goodiebox voor mezelf. Dat is zo’n box met verrassingen die je eigenlijk niet nodig hebt, maar die wel leuk zijn. Als-ie binnen is, laat ik het je wel zien. (Mocht je er ook een willen bestellen, via deze link krijg je €10,- korting.)

Terwijl ik mijn auto door de carwash rijd, bedenk ik ineens een soort jingle voor mijn online workshop:

Zodra ik thuiskom, neem ik ‘m op, deel ‘m online, maak een nieuwsbrief, social media advertenties en ga zo maar door.

Dinsdag 1 september

‘Lieve God. U zal het wel druk hebben met corona enzo en eigenlijk weet ik ook niet goed hoe U precies werkt. Heeft U maar beperkt plek om mensen te helpen (daar lijkt het namelijk wel eens op) of is Uw hulp eindeloos en grenzeloos? Na het drama met mijn laptop een paar maanden terug, lijkt-ie namelijk wéér kapot te zijn. En ik wil geen voorrang op mensen die leven-of-dood-achtige problemen hebben, maar dit is wel een probleem voor mij en het is fijn als U het kan oplossen. Ik zou graag iets beloven om dan voor U terug te doen, maar eigenlijk doe ik altijd heel erg mijn best om een goede meid te zijn, dus ik weet niet precies wat ik terug kan doen.’

Mompelend tegen God & Co en het Universum, rij ik met een stervende laptop naar Oosterhout voor hulp. Mijn humeur is al niet optimaal. Door omstandigheden (kuch, het niet nadenken over NS-tijden, kuch) ben ik vannacht nog naar Rotterdam en terug gereden om daar mijn vriend op te halen en het was dus een korte nacht.

Met pijn in mijn hart lever ik mijn Macbook weer in, niet wetende wanneer ik hem weer terug zal zien.

En dan ga ik weer door met mijn leven. De vorige keer was die kapotte laptop zes weken lang een zwarte schaduw over mijn zonnige leven en ik ben vastbesloten dat niet nog eens te laten gebeuren. En dus geef ik gewoon stralend les, doe wat klusjes en maak het weekoverzicht van de week ervoor af.

Woensdag 2 september

Mijn dag start geweldig met een ontbijt op het balkon onder mijn ‘broedlamp‘. Ik denk dat mijn mede-flatbewoners zich kapot lachen als ze me zien zitten wanneer ze hun hond uit laten, maar het zal me een worst wezen. Het voelt als zon en dat maakt me gelukkig.

Omdat ik tot vanavond 21.30 lesgeef, besluit ik dat mijn vriend O. en ik wel even een uitstapje kunnen maken in de ochtend. Op naar de kringloop dus!

Op het Instagram-account van ‘Zangles in Breda’, laat ik m’n leerlingen meedenken over de volgende schatten die ik vind:

Oké. Dat orgel is meer een grap, de stoel overweeg ik wel echt serieus en de lamp werd drie minuten nadat ik een foto maakte, voor mijn neus weggekaapt door een andere mevrouw.

Uiteindelijk koop ik een enorm bruin gewaad. Een soort blouse in maat XXL, waarvan ik het idee heb dat ik er heel artistiek uit zie als ik ‘m aan heb.

Donderdag 3 september

Onder het motto ‘je hoeft niet altijd zin te hebben om het zin te laten hebben’* , start ik in de sportschool voor een les XCO. Je weet wel, oefeningen op muziek met een soort sambabal-achtige buis in je hand. Ik kijk er ook altijd een beetje hautain bij denk ik, zo van: dit kan ik heel goed, want ik heb het Conservatorium gedaan.

*Heb ik die tekst zelf bedacht? Ik vind het echt een ijzersterke quote!

Tegen etenstijd gaat het niet lekker. Ik heb een diepe dip en vind even alles stom en vooral mezelf. En dus doe ik in de avond alsof ik iemand anders ben. Ik kruip in de rol van beautyblogger, pak m’n gloedjenieuwe palette van Nikkie Tutorials (die ken je wel toch?) erbij en begin met het beschilderen van mijn hoofd.

Ik zie helemaal voor me dat ik een blog over die nieuwe oogschaduw ga schrijven, maar kom tot de pijnlijke ontdekking dat zowel mijn visagie als mijn fotografie en photoshop-skills niet perse mijn beste kwaliteiten zijn. Maar ach, ik heb een hoop lol en dat is het belangrijkst.

Vrijdag 4 september

Hoewel ik de laatste maanden roep ‘zelfontwikkelingsmoe’ te zijn, vertrek ik richting Elst voor een tweedaagse cursus. Maar, dit keer gaat het gelukkig niet over ‘je ideale zelf zijn’, het gaat over iets veel concreters: zangtechniek.

De eerste dag is leuk en toch ook wel een beetje spannend. Bij alles wat we behandelen wordt er gevraagd om individueel te laten horen ‘hoe dat bij je klinkt’. Dat geeft een beetje dat gevoel wat je had tijdens een kringgesprek op de basisschool: dat je hart al begint te bonken als degene voor je begint met z’n verhaal, omdat je weet dat jij daarná aan de beurt bent. Een beetje dat, maar dan met een grotere verleiding tot prestatiedrang.

Na afloop vertrek ik naar A., een vriend van me. We eten friet (lekker), hij sleept me mee naar een repetitie met z’n reusachtige band (leuk) en daarna kijken we Modern Family op de bank (grappig, aanrader). A. is zo iemand bij wie je niks hoeft te presteren, bij wie je gewoon mag ‘zijn’ en dat is heerlijk. En hij heeft een kat. Ook dat nog!

Zaterdag 6 september

Op dag twee van de cursus UVS krijg ik een flashback naar een eerdere zangtechniekcursus.

Ik knipper met mijn ogen en terwijl ik me weer op het hier en nu probeer te focussen, vraag ik me af: waarom heb ik destijds niet gezegd dat ik het niet wilde? Waarom heb ik zo over mijn grenzen heen laten gaan? En, hoe kan het dat die geweldige zangdocenten die daar de leiding namen, niet doorhadden dat ze me niet verder hielpen?

Als er vandaag iets gevraagd wordt wat ik niet wil, dan doe ik het niet, besluit ik. Het klinkt zo logisch, maar het voelt ineens zo nieuw.

Ik heb uiteindelijk een geweldige tweede dag. Ik stel een hoop vragen, doe alles wat gevraagd wordt – niet omdat zij het willen, maar omdat ik het zelf wil – en ik bruis van enthousiasme. God, wat voelt dit goed. (Dat komt voor een deel door mijn eigen houding, maar uiteraard ook door de cursus die ontzettend prettig wordt gegeven door Yasmin en Elke én de goede sfeer in de groep.)

Wanneer ik – vele uren, kilometers, calorieën, goede grappen en gesprekken – later in bed stap, is mijn lijf al in slaap, maar bruist mijn brein aan alle kanten. Het voelt alsof ik een mini-trauma heb ontdekt én heb verwerkt. Het geeft ruimte. Heerlijk

Zondag 7 september

Na van 10.00 tot 17.00 in de gevangenis te hebben doorgebracht voor de try-outs van Prison Escape Exclusive*, plof ik op de bank. Met mijn laatste restjes energie pas ik de tekst ‘je bericht wordt binnen 2 werkdagen beantwoord’ aan op mijn websites. Ik loop een beetje achter en ik ga mezelf niet langer meer kwellen met een schuldgevoel. Als iets spoed heeft, mogen mensen me bellen. (Ik meen het. +31643001438.)

Ik ben een beetje overwhelmed. Tijd voor weekend.

*Ik kan hier niet inhoudelijk op ingaan, jammer he?! Voor meer info kan je terecht op de website!

Liefs,

Anne