2020, Week 37: Influencen en Ontspannen

Maandag 7 september

De maandag is ‘Heilige Maandag’: vriend O. en ik hebben geen afspraken en kunnen doen wat we willen.

Ik wil graag kibbeling. En als we bij het winkelcentrumpje zijn aangekomen waar de visboer zit, wil ik naar het winkeltje waar ze geurkaarsen hebben. ‘Als jij nou de kibbeling haalt, dan ga ik ondertussen geurkaarsen ruiken’, onderhandel ik. Dat lukt.

Een uur later komen we – met kibbeling, zwart-wit-salmiak-poeder én een boek-omdat-ie-afgeprijsd-was-en-er-eekhoorns-op-de-voorkant-stonden voor mij, maar zonder geurkaarsen – aan bij mijn ouders om lekker samen te lunchen.

De dag eindigt een beetje gek: na het schrijven van mijn blog over de flashback, komen er allemaal herinneringen naar boven die te maken hebben met het aangeven van grenzen. Of nouja, van het vaak niet genoeg aangeven van grenzen in het verleden.

Dinsdag 8 september

Ik geef een aantal zanglessen en haal mijn ‘Tongbrekers’-spel weer eens uit de kast. Sommige zinnen zijn een drama om uit te spreken (‘Ruud rups raspt rode ronde radijsjes’) en dat is een mooie oefening voor de zogeheten ‘articulatoren’. (De onderdelen van je lichaam die verantwoordelijk zijn voor je klank en verstaanbaarheid, zoals bijvoorbeeld dus je tong.)

Het hoogtepunt van de dag is toch wel het moment dat ik mijn pakketje uit kan pakken. Als een kind op 5 december zit ik tussen alle nieuwe beautyspulletjes van de Goodiebox, waaronder een prachtige edelstenen roller voor je gezicht.

In eerste instantie vind ik ‘m vooral mooi, dat groene ding, maar er is blijkbaar een enorme markt voor het gebruiken van edelstenen op je hoofd: ik krijg dit Instagramaccount getipt. Daarnaast is het lekker om ‘m in de vriezer te leggen en in de ochtend je wallen ‘weg te rollen’ én last but not least vindt Kroepoek het heerlijk als ik ermee over haar rug rol.

Woensdag 9 september

Een van mijn leerlingen doet iets tofs waar ik in eerste instantie even van schrik: hij geeft aan dat hij meer vooruitgang had verwacht door de zanglessen.

‘Shit, misschien ben ik niet goed genoeg’, flitst er even door me heen. Maar binnen een seconde bedenk ik me dat ik mezelf eigenlijk een bijzonder goede docent vind en anderen dat ook beamen. En dus rol ik van binnen met m’n ogen naar die eerste bullshit gedachte en begint er – net als bij een stripfiguur – een soort gloeilamp van ideeën boven me te branden.

Ik realiseer me dat er iets is waar ik – en daardoor al mijn leerlingen – nog wat winst op kan behalen. Iets waar in de opleidingen en lessen die ik zelf tot nu toe volgde, te weinig aandacht aan werd besteed: het heel concreet maken hoe iemand zelfstandig voort kan borduren op wat er in de les werd gedaan. Wat er gestudeerd moet worden, op wat voor manier, hoe vaak, noem maar op.*

De leerling in kwestie gaat met drie hele concrete huiswerkopdrachten naar huis. En ik ga vol met motivatie naar huis. Ik leerde mensen al zingen, nu ga ik ze óók allemaal nóg beter leren hoe ze moeten léren zingen. Als je snapt wat ik bedoel.

*Er zijn trouwens ook mensen die weinig of geen tijd kunnen of willen maken om geconcentreerd te studeren. Dat vind ik geen probleem, zolang zij hun verwachtingen maar aanpassen natuurlijk.

Donderdag 10 september

Na een repetitie voor een optreden op een bruiloft, vertrek ik even de stad in. Op zoek naar schoenen voor bij de outfit van het optreden op de bruiloft.

Misschien is het de droom van elke vrouw, dat je móet shoppen omdat het bij je werk hoort er ‘visueel aantrekkelijk uit te zien’, maar ik ben er niet dol op. Ik zou liever willen dat Fred van Leer dagelijks wat kleding klaar legt op m’n stoel, zodat ik er zelf niet over na hoef te denken. (Maar dan dus wel kleding die én verrukkelijk zit én adembenemend mooi staat.)

Na een impulsief bezoek aan Gonny’s winkeltje (al meer dan 40 jaar een begrip in Breda, ze ) waar ik deze eyecatchers toch maar laat liggen, dwing ik mezelf te focussen en vind ik uiteindelijk toch die nieuwe schoenen waar ik naar zocht.

Thuisgekomen ontdek ik dat het ‘Suïcide Preventie Dag’ is. (Suïcide klinkt als een lekker frans gerechtje, maar het is een sjiek woord voor ‘zelfmoord’.) Niet per se een feestelijk onderwerp, maar wel belangrijk en dus besteed ik er uitgebreid aandacht aan op social media.

Vrijdag 11 september

Om 00.30 ga ik uit bed. Ik wil dat er een webshop komt op mijn website, zodat mensen als ze ‘iets van me willen hebben’ (zoals les, een workshop, een ebook..) niet uren hoeven zoeken op mijn voluptueuze site.

Dat wil ik al een paar weken. Die webshop. Maar nu wil ik het nu. Echt NU! Onmiddellijk! Ik kan er niet van slapen.

Als ik na een paar uur knutselen achter mijn laptop en een beperkt aantal uur slaap opsta voor een les yoga, voel ik me eigenlijk prima. Het is heerlijk om nachtelijke inspiratie soms te omarmen als een goede vriend, in plaats van ‘m alsmaar af te keuren en weg te duwen. (En, het is ook gewoon keihard gelukt: zie hier mijn webshop!)

Hoewel mijn auto een paar uur later zo ongeveer ter dood wordt veroordeeld (ik kom eigenlijk voor een kapot nummerbord – ongelukje op de parkeerplaats gisteravond – maar blijkbaar is de hele onderkant aan het wegroesten), blijf ik in een goed humeur. Het is een topdag, de zanglessen gaan helemaal als vanzelf en mijn magnetronmaaltijd smaakt lekkerder dan ooit.

(Dat komt omdat ik ontdek dat je de magnetron op verschillende standen kan zetten. Ik eet al zo’n 12 jaar minstens 2 x per week uit de magnetron, deels door het ontbreken van culinair talent maar vooral ook door het ontbreken van fornuizen op muziekscholen en dergelijke. Dus het werd ook wel tijd dat ik eindelijk ontdekte hoe zo’n magnetron nou precies werkt.)

Zaterdag 12 september

Ik ben nogal actief op Instagram en vind het geweldig. Dankzij de tips van mijn volgers heb ik eindelijk weer een kast vol met witte kleding* en als ik hen laat zien hoe bevredigend mijn kledingstomer is – ik gebruik deze kledingstomer in plaats van een strijkijzer – stromen de berichtjes binnen en help ik hen op mijn beurt weer richting een leven vol met glad gestoomde kleding. Als je een beetje met social media om kan gaan (je jezelf er niet in verliest en constant vergelijkt met #fitgirls) is het echt een verrijking van je leven. Niet alleen op het gebied van huishoudelijke tips trouwens.

*De tip: laat je met deo-en-zweet-bevlekte witte kleding eerst een uur of 6 weken in water met schoonmaakazijn, water met oxi actionpoeder, water met bleek of water met ossengalzeep, voordat je het in de was gooit. Ik probeerde de eerste twee en de vlekken waren voor 90% verdwenen. Goed genoeg om de kleding weer te kunnen dragen.

Helemaal netjes in mijn gladgestoomde, witte blouse, geef ik in de middag weer een online workshop.

Het gaat hartstikke lekker en ik ben in mijn nopjes met de doorgevoerde verbeteringen: zo heb ik het haperende filmpjes probleem op weten te lossen door filmpjes vooraf te downloaden én heb ik een daglichtlamp aangeschaft zodat ik goed belicht ben. Top!

Zondag 13 september

Ik loop in een bos bij Utrecht met een aantal vrouwen die ik niet ken en Marieke van ‘Jewildenatuur‘. Ik doe mee met haar ‘Wonderwandeling’. Een soort meditatieve wandeling om meer in contact te komen met jezelf en de natuur. Marieke doet het enorm goed. De liefde voor de natuur spat eraf, haar woorden zijn uitnodigend en eigenlijk de wandeling alle ingrediënten om te kunnen ontspannen.

Helaas is mijn brein ook aanwezig vandaag. ‘Jezus Anne, was gewoon een paar minuten eerder vertrokken, dan had de groep niet op je hoeven wachten’, zegt-ie, terwijl ik probeer mijn aandacht bij mijn voeten te houden.

‘Had je nou zelf niet kunnen bedenken dat er in het bos geen toiletten zijn? Nu ben je niet alleen de vrouw die te laat kwam, nee, je bent óók nog die vrouw die te laat kwam én daarna in de bosjes moest plassen. Top.’

Liefdevol probeer ik mijn brein gerust te stellen terwijl ik ondertussen ook met mijn aandacht bij de aarde probeer te zijn en mezelf dwing te blijven ademen terwijl er grote honden langs me rennen.

Als ik terugrij heb ik gemengde gevoelens. Ik had een geromantiseerd idee bij ‘wandelen in het bos’ maar eigenlijk ben ik mezelf gewoon best wel tegen gekomen. Stilte opzoeken, vertragen, het is niet mijn natuur. (Of dat slecht is, of gewoon een gegeven, daar ben ik nog niet helemaal uit.)

Ik eindig de avond in de bios, waar het me – ondanks de niet al te beste film ‘Alles is zoals het zou moeten zijn’, een zesje – toch behoorlijk lukt om te ontspannen. Er is nog hoop.

Dat was ‘m!

Dit was mijn week! Hoe was de jouwe? En wat is jouw ultieme manier om te ontspannen?

Liefs,

Anne