2020, Week 41: De week waarin er zoveel gebeurt dat ik geen goede titel kan verzinnen

Maandag 5 oktober

Ik denk dat ik zo’n 75% van de dag chagrijnig ben. Omdat de sportles tegenvalt. Omdat mijn vriend O. zit te gamen en heel hard praat en ik dan het idee heb dat ik niet mag bestaan en eigenlijk maar stil in de slaapkamer moet wachten tot hij klaar is.

En omdat mijn prachtig gewaxte wenkbrauwen wederom een allergische reactie geven op de wax en mijn hoofd vol met jeukende bultjes zit. (Dat zie je niet op de foto, want dat is alleen de voor-en-na. De bultjes-foto’s heb ik van m’n telefoon gegooid.)

Na een huilbui en een monoloog van een kwartier waarin ik O. onterecht overlaad met allerlei verwijten en dingen die ik stom vind, gaat het weer beter.

Op maandag komt ook deze blog online.

Dinsdag 6 oktober

Ik werk harder dan normaal vandaag. Zoveel harder, dat ik eigenlijk geen 6 minuten meer heb om eten op te warmen in de magnetron en dus maar een muffe couscous-salade eet als diner. Tragisch.

Als ik even een glas water uit de keuken haal en terugkom, ligt er ineens een klein appelflapje voor me klaar.

Een godsgeschenk.

Letterlijk eigenlijk, want het komt van de leden van de Christelijke studentenvereniging, die elke dinsdagavond samenkomen, koken en eten in het gebouw waar ik lesgeef. Sowieso hele leuke lieve mensen, al word ik wel altijd hyperbewust van de bijzonder grote hoeveelheid keren dat ik God’s naam gebruik, wanneer zij in de buurt zijn. (Ik bedoel niet dat ik ‘m vaker gebruik als zij in de buurt zijn, maar dat ik ‘m altijd enorm vaak gebruik en dat ineens tot me doordringt wanneer die groep studenten er is.)

Woensdag 7 oktober

Naast de ‘gewone’ zanglessen, hou ik me bezig met de laatste voorbereidingen voor de twee workshops die ik deze week geef. Die voorbereidingen zijn niet alleen muzikaal, maar ook technisch: zo heb ik voor een kinderfeestje aangeboden aan het eind van de workshop met alle meiden een liedje op te nemen, zodat ze nog een aandenken hebben.

Terwijl ik door m’n kamer huppel, bedenk ik me hoe heerlijk het is dat mijn werk zo afwisselend is. Ik heb het vandaag reuze naar mijn zin met mijn kabels, plugjes en stekkers, maar moet er niet aan denken dat 40 uur per week te moeten doen. Of 40 uur per week alleen maar te moeten bloggen, les te moeten geven, of op te moeten treden. Wat een geluk, dat ik het allemaal zelf mag combineren.

Donderdag 8 oktober

Ik word wakker en zie met m’n slaperige hoofd dit berichtje:

‘Mijn dag is weer begonnen met een lach, zang en dansje… lalalllll riojoooooooo, de janeiro, riojoooooowoooowwooooo’

Het is K., een leerling van me. Ik denk wel de meest enthousiaste leerling die ik heb. Met een grote grijns – en haar lied ‘Rio de Janeiro‘ in m’n hoofd – sta ik op.

Die grijns verdwijnt vrij vlot als ik in Dordrecht zit bij Garcia van ‘Sparkle Your Business’. Zij is mijn ‘financieel coach’, wat betekent dat ze meekijkt met mijn zakelijke administratie. Garcia zelf ‘sparklet er op los’, maar wanneer blijkt dat ik beter heb verdiend dan ik dacht en dus €3000,- Tozo* terug moet gaan betalen, is er bij mijzelf weinig sprankelends meer te bekennen.

*Tozo is de tijdelijke uitkering voor ondernemers tijdens corona. Ik vroeg ‘m in het begin van de lockdown aan. Naast dat ik dankbaar was voor de steun van de overheid, moest ik ook mijn trots aan de kant zetten en was het gewoon heel complex allemaal. Nu ik ‘m terug mag betalen is dat natuurlijk leuk voor mijn ego, maar het doet wel pijn in de portemonnee zeg maar.

Komende tijd gaat de hand op de knip dus. Gelukkig kan ik in de avond nog een keer genieten van luxe en comfort: ik ga uit eten bij restaurant ‘Tiger Club’ in Breda, met dank aan een restaurantbon die ik een paar maanden terug kreeg.

Het is personeel is erg leuk (vind ik heel belangrijk) en het eten verrukkelijk. Je bestelt een aantal gerechtjes per ronde, die je dan onderling kan delen. Ideaal, want zo maak je nooit een verkeerde keuze. Sowieso maken we die avond geen verkeerde keuze’s, alles is lekker, maar als ik je iets aan moet raden: ga voor de curry!

Qua sfeer is ‘Tiger Club’ niet helemaal mijn ding: waar dit restaurant wat industriëler is, geef ik zelf toch meer de voorkeur aan lekker gedimd licht, kaarsjes en zachte jazz op de achtergrond.

De tekst op mijn fortune cookie aan het eind van het diner, maakt de avond compleet.

Vrijdag 9 oktober

Na wat les te hebben gegeven, verhuis ik de gehele inboedel van mijn lesruimte naar de grote zaal. Vanmiddag geef ik een workshop voor een kinderfeestje.

Aan 13 meiden.

DERTIEN!

‘Dit was het beste feestje ooit!’, glundert de jarige naderhand. Dat snap ik wel. Ik denk dat ik vroeger een moord had gepleegd om zo’n feestje te kunnen geven!

(Nu ik het helemaal heb uitgedacht en een succesvolle eerste keer achter de rug heb, wil ik het trouwens vaker gaan doen, die kinderfeestjes. Dat kan op mijn locatie in Breda, maar ik kan ook naar een andere locatie komen met mijn piano en opname-apparatuur. Neem gerust contact op als je er meer over wil weten!)

De dag zit er nog niet op. Er staat een online optreden op de planning.

Dat zit zo: een tijdje geleden zag ik een oproep waar je een wens in kon sturen. Daar had een mevrouw gereageerd met iets als: ‘Ik wil een wens insturen, voor een vriendin van me. Door corona moet ze thuisblijven en ik zou zo graag willen dat mensen uit Mamma Mia voor haar zingen’.

Nu kende ik die mevrouw niet en heb ik ook nog geen hoofdrol gehad in Mamma Mia, maar ik ken de muziek wel. En ik vond het zo’n lief idee. En dus hadden we contact en bood aan ik aan als verrassing te komen zingen tijdens hun volgende video-bel-afspraak.

Bizar dat ik me een jaar geleden nooit voor had kunnen stellen dat het geven van online optredens zo’n succes zou kunnen zijn. Het is misschien wel intiemer, ontroerender, raker dan alles wat ik eerder heb gedaan. Heel erg bijzonder.

Alle emoties en inspanningen van de dag maken dat ik om 21.30 gesloopt ben. Zo moe, dat ik eigenlijk niet meer de energie heb om naar m’n auto te lopen en naar huis te gaan.

En dus ga ik live op Instagram, om daar nog wat te zingen:

Zaterdag 10 oktober

Na een nacht met niet zo veel slaap* maak ik een riant ontbijt voor mezelf en neem ik me voor er een geweldige dag van te maken. Want vandaag geef ik ein-de-lijk mijn ‘Workshop Zang voor mensen die wel willen maar niet durven’.

* Ik heb liggen piekeren omdat wat onbekende mensen in een Facebookgroep het slecht vonden dat ik een zangworkshop ging geven. Hoewel ik heel veel afstand hou, een grotere zaal huur en maar maximaal 7 mensen mee laat doen, vinden ze toch dat ik onnodig corona-risico verspreid. Ze geven me het idee dat ik een soort lik-je-buurman-over-zijn-gezicht-festival organiseer. Ik weet dat ik me er niks van aan moet trekken maar doe het toch. Ik wil gewoon niet dat mensen me een slecht mens vinden.

De workshop is een succes. Als een man vertelt dat hij bij zijn theatergroep bekend staat als ‘de man die nooit zingt’ en na afloop zegt dat hij er nu veel meer vertrouwen in heeft en het vanaf nu gewoon gaat doen, weet ik: mijn doel is bereikt.

Naderhand wil ik het liefst langs de McDrive gaan en in bed frietjes gaan eten, maar eerst evalueer ik nog even met mezelf. Wat ging er goed (mijn aanpassingsvermogen), waar kan op verbeterd worden (de verwarming van tevoren al aanzetten) en zijn er extra’s taken ontstaan (mensen bellen over gevonden voorwerpen).

Ik ben blij met mijn werk, maar ook blij dat in de avond mijn weekend begint. Even niet geen uitdagingen, geen groepen managen, geen verantwoordelijkheden, maar gewoon op de bank hangen, thee drinken en kletsen met een vriendin.

Zondag 11 oktober

‘Oh mama, kijk nou! Balletclub de Zwaantjes!’

‘Gymclub de koprol! O mijn god!’

‘Mama, mama, MAMA! De Babysittersclub! Kijk eens!’

Ik ben door het dolle heen. Mijn moeder vond het tijd dat ik eens wat spullen uit het ouderlijk huis uitzoek en het is een ware schatkist. Niet alleen laat ik meer dan 150 kinderboeken door mijn handen gaan, ik vind ook brieven van mijn vakantievriendje van vroeger, dagboeken en ga zo maar door. Het is geweldig (…en misschien komt er nog een aparte blog over.)

Na een bezoek aan de verjaardag van mijn nichtje (ze is alweer twee geworden) en een kleine inzinking (‘Ik denk dat ik het niet kan, ooit moeder worden, en dan verjaardagen regelen en drinken en eten en voor de kinderen zorgen en dan naderhand opruimen en gezellig zijn. Wat als ik een mislukte vrouw ben als het om dat soort dingen gaat?!’), smeer ik een maskertje op mijn hoofd en geniet van mijn leven zoals het die avond is: met kaarsjes, een serie op TV en verder even helemaal niks.

Liefs,

Anne

P.S. Wat ik zag bij anderen deze week:

• Dit bericht op Instagram over seks. (Je moet wel even door de plaatjes swipen, anders is het raar.)
• Een artikel waarin staat dat zingen niet riskanter is dan praten als het gaat om verspreiding van corona.
• Dit geweldige plaatje: