Maandag 2 november
Het grootste gedeelte van de dag breng door als een opgevouwen bolletje op de bank, met een dekentje over me heen en een laptop op schoot. Bloggend. Ik ga als een speer, want ik schrijf niet alleen een weekoverzicht, maar ook een blog over adventskalenders.
Hoewel het eigenlijk mijn vrije dag is, zit ik ook nog wat te werken. Sowieso kan ik het nooit laten om minstens 1x per dag mijn mail te checken en vandaag is dat zeker de moeite waard: ik heb mijn eerste klus als voice-over binnengesleept en mijn stem zal binnenkort te horen zijn in een telefoonmenu. Superleuk! (Oké, het is geen Disneyfilm, maar hey, het is een begin!)
Dinsdag 3 november
Voor de lessen beginnen, rij ik nog even langs ‘Office Centre’. Ik koop een flyerhouder (zo cool) en sta een tijd lang te grinniken om een fiets-bureau-stoel. Hoe verzinnen ze het.
Daarnaast laat ik wat posters drukken voor mijn lesruimte. Leerling Karen (van ‘Klusje Klaren‘), maakte ze voor mij, zodat leerlingen weten welke ingang voor hen is én dat ze even mogen wachten tot hun les begint voordat ze binnenkomen.
Ik ben er reuzeblij mee, want hoewel ik dol ben op mijn leerlingen, ik vind het altijd een beetje akward als zij te vroeg binnen zijn en ik eigenlijk nog 10 minuten mailtjes moet beantwoorden – of nog erger, iemand moet bellen – of wat dan ook zit te doen. Ik kan gewoon niet goed de tijd nemen voor dingen als ik weer dat iemand op me zit te wachten. (Bij dat soort dingen vraag ik me af of dat misschien aan mij ligt, maar op Instagram geeft 89% van de mensen aan dat ook te hebben. Dus dat is mooi. Ik ben niet gek ofzo.)
Aan het eind van mijn werkdag, check ik mijn telefoon nog even en zie dit berichtje:
Hoewel ik – zéker op het gebied van lesgeven – meer zelfvertrouwen heb dan ooit, doen dit soort berichtjes me zo enorm goed. God, wat ben ik blij met mijn werk en alle fijne mensen die ik mag helpen! (Dit soort berichtjes screenshot ik trouwens altijd en die stop ik dan in m’n complimentenboekje. Aanrader.)
Woensdag 4 november
In de pauze tussen mijn lessen woensdag, vraag ik online: ‘als je twijfelt om mee te doen aan een van m’n online workshops, wat houdt je dan tegen?’.
De antwoorden zijn nuttig. Heel nuttig. En heel confronterend. Waar ik dacht dat ik mégaduidelijk was in mijn communicatie, blijkt dat helemaal niet zo te zijn. Er blijken zelfs wat verkeerde linkjes in mijn website te zitten.
Natuurlijk, het is geen drama. Maar frustrerend is het wel. Ik baal ervan. Van dat ik misschien nóg meer mensen had kunnen bereiken als ik de marketing beter had gedaan. Ik baal dat ik zo stom ben om altijd alles zelf te willen doen en dus inmiddels al honderden euro’s heb geïnvesteerd in social media advertenties die misschien helemaal niet zo goed waren. Eigenlijk baal ik gewoon dat ik nog niet af en perfect ben. (Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik wil soms graag perfect zijn, ook al weet ik dat dat niet kan en dat niemand perfect is en dat het anders ook maar saai zou zijn.)
Donderdag 5 november
Op donderdag gebeuren er een aantal bijzondere dingen:
- Mijn beestjes-angst-therapie gaat duizend keer beter dan vorige week en ik loop er stralend vandaan.
- Ik durf eindelijk de opname van een online coaching die ik eerder dit jaar had, terug te kijken en ik vind het minder ongemakkelijk dan ik voorheen vreesde. Het was tijdens carnaval en ik had m’n Belle-van-Belle-en-het-beest-pak aan, dus dat is tegelijkertijd een beetje raar en ook heel erg leuk.
- O. en ik praten over babys.
Ik maak er een cliffhanger van. Dan komt nu eerst de reclame.
Goed. Baby’s. Mijn vriend O. en ik praten over baby’s.
Ik weet dat mensen altijd een taboe maken van dit onderwerp en ik snap eigenlijk niet zo goed waarom. Mensen hebben al ziljoenen jaren te maken met het hebben van baby’s, miskramen, het willen van baby’s maar ze niet kunnen krijgen en ga zo maar door. Het enige wat ik irritant vind, is als mensen óórdelen vanwege hun verwachtingen over alles rondom baby’s. Zoals ‘wordt het niet eens tijd voor een baby’.
Hoe dan ook. Ik heb ineens een soort ‘doorbraak’ rondom dit thema. Ik denk namelijk wel eens na over de toekomst. En over samenwonen met O. En over of dat dan wel een goed idee is, met z’n tweeën in mijn flatje.
Donderdagavond spreek ik dat uit en zegt mijn stem er ineens impulsief achteraan: ‘Stel he, dat we dan groter zouden willen wonen op een gegeven moment, denk je dat we dan iets moeten zoeken met een eventuele babykamer?’
Het gekke is. Ik ben geen babyliefhebber. Heel lang riep ik zelfs dat ik nooit kinderen wilde. En nu, terwijl ik de baby-kamer-optie benoem, merk ik ineens dat het idee me niet afstoot. Sterker nog, ik merk dat ik een beetje warm word van binnen.
(Fijn als je in de reacties ouderwetse opmerkingen zoals ‘Ooooh Anne, beginnen je eierstokken te rammelen?’, achterwege laat. Want dat soort spottende opmerkingen vind ik wél irritant. Andere opmerkingen of vragen mogen gerust hoor.)
Vrijdag 7 november
Ik verzet een heleboel werk op vrijdag. Niet alleen geef ik les én doe ik een online optreden, ik bedenk ook nog eens dat ik vanaf nu elke leerling een zanglesmapje wil geven, met daarin allemaal stencils en dingen om in te vullen. (Het idee begint met één stencil waarin ze hun bereik kunnen bijhouden, maar inmiddels beginnen de ideeën uit de hand te lopen en kan ik een compleet werkboek gaan ontwikkelen.)
En dat is nog niet alles. Als klap op de vuurpijl Рik denk dat alleen mijn vader en ik dit eigenlijk echt tof vinden Рspeel ik oefeningen voor mijn 90-dagen-traject-leerling in, in een MIDI-formaat! Dat is cool, omdat ik een oefening dan met de elektrische piano inspeel, maar ik er allerlei beats achter kan zetten ̩n de sound van mijn piano kan aanpassen naar bijvoorbeeld een hammondorgel.
Dat klinkt misschien niet heel bijzonder tof. Maar het is écht heel tof! (De leerling kon het overigens ook erg waarderen, appte hij.)
Zaterdag 8 november
Zo word ik zaterdag wakker.
Het mag de pret niet drukken. Met wat spray en een haarborstel krijg ik de boel onder controle en vertrek naar mijn lesruimte. Vanuit daar geef ik vandaag ‘de normale’ workshop zang én daarnaast een online workshop voor mensen die geen toon kunnen houden. Het is echt ontzettend leuk en beide workshops komen in 2021 ook weer terug. (Zowel online als in het echt.)
‘Denk je dat ik op moet letten dat ik door m’n enthousiasme niet in een burn-out terecht kom?’, vraag ik tijdens het eten aan O.
Van deze vraag schrik ik meer dan van de baby-kamer-vraag. Dat ik er überhaupt over nadenk, vind ik al wat aangeven.
Tja. Ik ben gesloopt. En ik ‘moet’ nog twee online optredens doen vanavond. Het kost me al moeite om mijn vork naar mijn mond te brengen.
Dit jaar organiseer ik niks meer, besluit ik. Geen workshops, geen ebooks, geen acties. Buiten de lessen en optredens die nog ingepland gaan worden, komt er niks nieuws meer bij. Ook niet mijn idee om zoom-etentjes te doen met mensen die behoefte hebben aan meer contact vanwege corona. Niet het proberen van ‘weer eens dwarsfluit spelen’. En ook niet het uitzoeken hoe ik het qua marketing beter kan doen voor mijn online workshops.
De twee online optredens die avond gaan gelukkig heerlijk. Het is zo leuk en intiem om dat te doen, om te zien hoe mensen liefdevol tegen elkaar aankruipen terwijl ik een zoetsappig liedje zing. Bij het laatste optreden zie ik op mijn beeldscherm dat zelfs de hond van mijn publiek uit zijn mandje komt en bij zijn baasjes gaat liggen, terwijl ik muziek zit te maken. Heerlijk is het. Alsof de wereld ineens een stuk makkelijker en mooier is.
Zondag 9 november
Op zondag doe ik rustig aan. Écht rustig aan. Ik verplicht mezelf alleen om schoon te maken, omdat ik weet dat ik veel beter kan ontspannen in een rustig, opgeruimd en schoon huis.
Na een boswandeling (niet het drankje, gewoon ‘een wandeling in het bos’) , wat afleveringen Sex and the City en een Thaise afhaalmaaltijd, voel ik me weer een beetje opgeladen.
Wat een week.
Wat een hoop om blij mee te zijn. Om dankbaar voor te zijn. Wat een hoop om over na te denken. Te doen. Te voelen.
En dat was ‘em
Dankjewel dat je er weer was. Tot de volgende!
Liefs,
Anne
Ik dacht tijdens het lezen ‘ooo, wat heeft Anne toch altijd veel superleuke ideeen!’, maar ik denk dat even rustig aan doen de rest van het jaar misschien wel even het beste idee is 😉
Inderdaad best wel stom he, dat praten over een eventuele kinderwens zo taboe is. Wij noemen de kleine slaapkamer al sinds de aankoop van mijn huis 2,5 jaar geleden ‘de babykamer’. We zien wel wanneer we werk gaan verrichten om ‘m te vullen.
Ja, heel vreemd eigenlijk dat taboe. Als ik er om me heen naar vraag, ontstaat dat dus echt omdat veel mensen zo ontzettend pusherig zijn en je het idee geven dat je raar bent ‘als je geen tweede wil’ of ‘binnen een jaar na je bruiloft zwanger moet zijn’. Als mensen je dan het idee geven dat je faalt, dán snap ik dat het een taboe wordt en je er niet over wil praten.
Hoi Anne, dat je nu wel wat positiever denkt over een eventuele baby, betekent waarschijnlijk dat partner O aan jou een zodanig geborgen gevoel geeft, dat je aan een volgende stap in jullie leven samen denkt. Is dus zeker een compliment voor O. En de chemie tussen jullie beiden,
Dat is inderdaad een heel groot compliment voor hem! (En het speelt ook mee dat ik nu bij mijn zusje zie dat baby’s en kinderen niet ‘alleen maar gedoe en ellende’ zijn, maar ook enorm bijzonder en leuk!)
Nou An. of en wanneer er kindjes komen vernemen we vanzelf wel. Maar als ik je zie met je nichtje of met onze kinderen dan weet ik wel zeker dat je een goede mama zal zijn. Cool kapsel trouwens! Wat me wel heel erg bezig houdt… waarom zit de rode wijn zo luxe in een mooi glas en het andere drankje tot de rand gevuld in zo’n ini mini glaasje….? Ik zou dat ook lekker in zo’n groot glas doen als het voor mezelf was hahahaha gewoon voor het gevoel
Hi, hi, Anne
Was zaterdag jou föhn gestolen of gewoon een hele wilde nacht gehad, dat haar geweldig.
Wat fijn dat kroepoek ook een dekentje heeft gekregen.
Gr. Joke