2020, Week 46: Een Hele Speciale Leerling

Maandag 9 november

De maandag start bizar. Om 09.00 ben ik in het bos en wandel ik, samen met goede vriend D. een uur. EEN DIK UUR!

Het is fijn. En nodig. Zoals je vorige week hebt kunnen lezen, ben ik nogal overwhelmed. Het is me allemaal een beetje te veel.

Niet omdat ik grote problemen heb, maar, gewoon, omdat ik veel heb. Waaronder ook veel leuks. Maar zoals ik ooit ergens heb gezegd (en misschien wel heb gelezen en niet eens zelf heb bedacht): knuffelen met puppy’s is ook leuk, maar doodgeknuffeld worden door 10.000 puppy’s is niet meer leuk. Te veel is gewoon niet goed.

Bij thuiskomst bedenk ik hoe ik dit op kan lossen en knutsel ik een heuse wachtlijst in elkaar, omdat ik momenteel even geen nieuwe leerlingen aanneem om met me te werken en ook even geen workshops meer organiseer.

Het is raar. Ik had verwacht dat het geweldig zou voelen, zo’n wachtlijst, maar eigenlijk voelt het vooral rot om mensen te moeten laten wachten.

In de avond eet ik lekker bij mijn ouders. Dat doet me goed, omdat ik gewoon fijne ouders heb, maar ook omdat mijn kleine nichtjes er zijn én het zo heerlijk is om zelf niet na te hoeven denken over eten. (Én, mijn ouders hebben een vaatwasser. Dus ik hoef óók niet af te wassen.)

Dinsdag 10 november

Nadat ik in de ochtend heb zitten dichten (een van mijn leerlingen krijgt een nieuw zanglessen-pakket voor Sinterklaas en ik vind dat daar een gedicht bij moet), vertrek ikzelf met een ‘vol verwachting kloppend hart’, naar mijn lesruimte.

Vandaag geef ik namelijk les aan een Hele Speciale Leerling.

Dit is namelijk Anne. Anne Ermens. Ik bedoel niet mezelf. Ik bedoel. Die linkerdame op de foto. Dat is ook Anne Ermens! Er zijn er twee!

Een tijdje geleden kregen we contact, babbelden we wat over zangles en bood ik haar spontaan een gratis les aan. Dat doe ik normaal nooit, maar ze was én enthousiast én het leek me zo tof om een Anne Ermens les te geven én ik had een klein beetje een schuldgevoel omdat je als je ‘onze naam’ in Google zoekt, voornamelijk mij vindt omdat ik zoveel digitale ruimte inneem.

Het is enorm leuk. Dat ze ook écht lekker kan zingen is eigenlijk bijzaak, het is gewoon een leuke meid én ik vind het tof om dingen tegen haar te kunnen zeggen als: ‘Jeetje Anne Ermens, je hebt wel talent zeg’.

Anne Ermens zelf, is ook enthousiast:

Woensdag 11 november

Voor het eerst sinds ik in Breda lesgeef, zie ik 8 leerlingen op een dag en ben ik dus 8 uur bezig met lesgeven. Dat is eigenlijk niet bijzonder, want toen ik op de popschool in Arnhem werkte, zijn er dagen geweest waarop ik meer leerlingen zag en meer uren maakte, maar toch.

In mijn hoofd heb ik er iets groots van gemaakt. En daarom besluit ik in de ochtend heeeel rustig aan te doen, zodat ik al mijn energie in mijn werk kan stoppen. Geforceerd hang ik op de bank, kijk wat series en scroll door social media.

Het werkt voor geen meter. Van dat geforceerde gelambal, word ik alleen maar chagrijnig.

De rest van de dag gaat eigenlijk hartstikke goed. Met mijn mini-pauzetjes erbij, die ik gebruik om te mediteren, een stukje te lopen en rustig mijn thee te drinken, overleef ik het uiteindelijk allemaal prima. Geen idee waarom ik me er zo druk over maakte.

Én, van een leerling krijg ik zelfgebakken koekjes, gewoon zomaar!

Donderdag 12 november

Op donderdag is het weer tijd voor mijn dieren-angst-therapie. (Hier komt waarschijnlijk nog een losse blog over.)

Omdat de sessie (godzijdank) niet zo heftig is als de eerste keer, kom ik vandaag ook nog gewoon toe aan andere dingen: ik duik lekker in de kerstliedjes. Door mijn kerstoptredens afgelopen jaren met mijn groep Charmony, maar ook vorig jaar met mijn gitarist, zit dat repertoire nog behoorlijk goed in mijn geheugen.

Toch wordt het dit jaar een beetje anders: er is een kans dat ik een hoop optredens online doe, waarbij ik mezelf begeleid. En, hoewel ik met een online optreden makkelijk kan afkijken welke tekst of akkoorden ik ook alweer moet zingen of spelen, wil ik het toch gewoon uit mijn hoofd doen.

Het ziet er misschien niet zo smakelijk uit, maar dit is mijn avondeten. Ik haal het af bij het restaurant in het kleine winkelcentrumpje in de buurt. Om de horeca te steunen. Maar vooral omdat ik vind dat ik het mezelf op therapie-dagen lekker wat makkelijker mag maken. (Ik hoop dat ik niet veel therapie meer nodig heb, want het is wel een beetje kostbaar, elke donderdag iets afhalen.)

In de avond lees ik mijn boek van Lianne Keemink uit. Ik vind het een enorme aanrader voor iedereen die wel interesse heeft in zelfontwikkeling, maar ook houdt van humor en Hollandse nuchterheid.

Vrijdag 13 november

Vrijdag de 13e. Echt bijgelovig ben ik niet en dus neem ik me voor om vandaag te bewijzen dat het hele idee van vrijdag de 13e bullshit is. En er een geweldige dag van te maken. Dat lukt aardig.

Naast het geven van mijn zanglessen, ga ik aan de slag met de video die yogadocent Hannah voor me heeft gemaakt. Ik vroeg haar dat te doen vanwege de bonusvideo’s voor het 90-dagen-traject, aangezien zij vanuit haar werk ook op een hele interessante manier omgaat met alles rondom stem geven en het keelgebied. Heel tof om het eindresultaat te zien (en uit te proberen).

Hoewel ik geen pech heb op vrijdag, is er wel echt een tegenvaller: de film ‘Holidate’ op Netflix. De enige reden dat ik ‘em afkijk is… Ik weet het eigenlijk niet. Ik had ‘em niet af moeten kijken. Hij krijgt een 4, omdat er twee adembenemend knappe mannen in spelen. Maar verder zitten er veel te veel generaliserende dingen in, wordt er alcohol en drugs geromantiseerd en opgedrongen aan mensen (dat vind ik heel erg slecht) en is het gewoon niet leuk.

Zaterdag 14 november

‘Ik ben zo blij dat hij er weer is! Ondanks alles, ondanks alle gekke gebeurtenissen dit jaar, is hij er toch!’, snik ik.

Samen met mijn vriend kijk ik naar de intocht van Sinterklaas. Ondanks dat de hele intocht in een coronaproof jasje is gestoken, voelt het vertrouwder dan ooit. Waar ik afgelopen jaren om de haverklap social media checkte uit angst dat iemand een aanslag zou plegen vanwege de hele zwarte-pieten-discussie, hoef ik daar nu niet bang voor te zijn* en ben ik gewoon weer even kind.

*De intocht was van tevoren opgenomen.

Zondag 15 november

Aangezien ik al een paar dagen klaag over rugpijn en ik weet dat dat mijn eigen schuld* is, besluit ik na het opstaan meteen te sporten. Ik schuif wat meubels aan de kant en dans mee met deze 20-minuten-durende ‘Disney-Dance-Workout‘.

*Sinds er weer geen groepslessen meer worden gegeven op de sportschool , sport ik nog minder dan ooit en zit ik dagelijks uren lang als een bolletje opgerold op de bank. Niet helemaal goed voor mijn lijf.

Het eind van de middag breng ik, samen met mijn vriend O., door bij mijn zusje en haar gezin. Met een soort ultieme fantasie in mijn achterhoofd, neem ik mijn ukelele mee: mijn zusje heeft sinds kort een piano en ik zie al helemaal voor me dat we samen muziek gaan maken en zingen en dat de kinderen dan ademloos en totaal betoverd naar ons zitten kijken.

Dat is een beetje een illusie. We doen wel een poging en spelen een selectie van de prachtigste hits zoals ‘Dikkertje Dap’ en ‘Op een grote paddestoel’, maar heel veel indruk lijkt het niet te maken. De kleintjes zijn sowieso meer onder de indruk van mijn oorbellen – met als gevolg dat ze bijna de oren van mijn gezicht aftrekken – en de oudste vermaakt zich prima met wat blokken. Toch geniet ik alsnog van het Sound-of-Music-achtige tafereel van mijzelf en mijn zusje.

De hoogtepunten van de zondag? Dat mijn oudste nichtje de naam van mijn kat begint te leren (ze zegt iets wat klinkt als ‘proeproe’, maar bedoelt duidelijk ‘Kroepoek’) én dat ze, wanneer ik weg ga, achter me aan rent en zegt: ‘nog een kusje!’.

Dat was mijn week!

Leuk dat je er weer bij was, tot de volgende!

Liefs,

Anne