2020, Week 47: Waarin ik word ontvriend en een Human Design Reading doe

Maandag 16 november

Langzaam kom ik op een punt in mijn leven waar ik alles onder controle lijk te hebben. De hoek in mijn huis met nog-uit-te-zoeken-spullen is inmiddels teruggebracht naar nog maar een koffer, mijn mailbox is zo goed als bijgewerkt en alle spullen in mijn werkruimte, auto en berging zijn helemaal uitgezocht.

Ik verheug me nu al op mijn toekomst, omdat ik weet dat ik vanaf nu alles zó goed blijf bijhouden, dat ik nooit meer het idee heb dat ik wat bij moet werken of in moet halen. Dat gevoel lijkt me heerlijk.

Terwijl ik alles onder controle zit te hebben op de bank, zie ik er blijkbaar zo uit. De ontspanning spat er nog niet helemaal van af.

Dat komt misschien ook omdat ik een beetje stress heb. Vriendin L. is vandaag jarig en ik ben niet zo goed in cadeautjes. Het idee wat ik had (een activistische versie maken van het Blond Amsterdam servies, met daarop zelf gemaakte tekeningen van ons, waarbij er in plaats van ‘koekje erbij’ en ‘hihihi’, teksten zouden staan als ‘hoe kunnen we de loonkloof dichten’ en ‘co2 uitstoot’) mislukt enorm. Ik kan namelijk helemaal niet goed tekenen.

Gelukkig lijkt L. sowieso al blij met mijn komst die avond. We eten pizza, hebben goede gesprekken en sluiten de avond af met een spontane jamsessie met gitaar, zang en ukelele.

Dinsdag 17 november

Langzamerhand word ik Boeddha. In plaats van de gebruikelijke 3 minuten – het minimale aantal minuten in mijn mediatie-app ‘Headspace’ – mediteer ik maar liefst 5 (vijf!) hele minuten.

Het is een goed begin van een prima werkdag: ik geef les, installeer mijn apparatuur zodat leerlingen van online zangles me nu met twéé camera’s kunnen zien en maak wat aantekeningen voor de update van mijn ebook.

Als ik rond een uur of 22.00 thuiskom, tover ik mijn slaapkamer om tot een paradijs en besluit ik nog even keihard te chillen. Omringd door pepernoten en thee, kijk ik Sex and The City The Movie 2. (Eigenlijk niet zo’n goede film denk ik, maar ik ben SATC-liefhebber dus kan niet echt meer objectief kijken.)

Woensdag 18 november

Na de hele ochtend door te hebben gebracht bij de kapper, zie ik rond 12.30 eindelijk het eindresultaat: ik ben blond en ik vind het helemaal leuk!

Hoewel ik na het werken s’avonds weer hard probeer te chillen, lukt het niet. Ik lig wakker van twee dingen:

1. Ik heb het lied van Schnappi in mijn hoofd. Je weet wel. ‘Schni, Schna, Schnappie, Schnappie, Schappie, Schnap’. Deze.
2. De moeder van een oudleerling van me heeft me ontvriend op Facebook. Omdat ik haar aansprak op het feit dat ze een foto postte van een ouderwetse Hele Zwarte, Zwarte Piet. Ik schreef dat ik het jammer vond dat ze zo aan de tradities vast wilde houden en ik schrok van zo’n provocerend plaatje en blijkbaar viel dat verkeerd. Het feit dat volwassen mensen zo veel weerstand blijven hebben tegen verandering, valt bij mij ook verkeerd. Ik heb er buikpijn van.*

*En ik weet inmiddels: dat ik er alleen maar een avond niet van kan slapen, is een privilege. Waar ik als witte vrouw kan besluiten Facebook van m’n telefoon te gooien en geen nieuws meer te kijken, zijn er mensen die dagelijks worden geconfronteerd met dit soort onderwerpen. Die er niet even pauze van kunnen nemen. Als je – en dat hoop ik – er voor open staat, kan je je verdiepen in het onderwerp via withuiswerk.nl.

Donderdag 19 november

‘Vraag maar een akkoord en dan zal ik het spelen!’

Als een soort Hermelien uit Harry Potter hang ik in de ochtend de ideale leerling uit tijdens mijn ukelele-les. Ik kan nog niet alles, maar het gaat de goede kant op. (Omdat Demi, die de les geeft, zo enthousiast is, heb ik me overigens ook ingeschreven voor zijn 1-weekse-gitaar-challenge-voor-beginners volgens week. Ik ben benieuwd.)

In plaats van een huilerige enge-beestjes-therapie-sessie, staat er deze donderdagmiddag was gezelligers op de planning. Ik heb een Human Design Reading met Hiske.

Human Design is een soort combinatie van astrologie, astronomie en nog een hoop andere dingen. Aan de hand van je geboortegegevens, krijg je een ‘chart’, waarop je precies kan zien ‘hoe je werkt’. Een soort gebruiksaanwijzing voor jezelf dus!

Ik heb altijd een beetje een dubbel gevoel over dingen die een beetje zweverig lijken. Het trekt me ENORM, maar ik ben ook behoorlijk nuchter opgevoed. (Toen ik ooit een cursus Reiki deed, werd er in het gezin heel hard om gelachen, en er wordt ook met de ogen gerold als ik vertel dat ik voor de zekerheid toch maar mijn edelstenen bij volle maan naar buiten breng, zodat ze op kunnen laden. Want je weet maar nooit.)

Hoe dan ook. Het is helemaal te gek. Hoe het precies kan, snap ik ook niet, maar alles wat Hiske over me zegt klopt. 100%. Alles.

En dat is top. Ik krijg niet alleen de bevestiging dat ik al heel goed ‘bij mijn chart leef’ en lekker op mijn pad zit, ook krijg ik wat handvatten voor dingen waar ik mee worstel. (Dat zijn de Grote Levensvragen, zoals ‘ben ik wel een goed mens’ en ‘er is nog steeds geen wereldvrede en ik eet eigenlijk ook gewoon vlees, wat moet ik nu doen want ik ben eigenlijk ook heel moe’, dus die handvatten zijn heel erg welkom.)

Na een paar uur over mezelf gepraat te hebben, vertrek ik s’avonds nog naar m’n lesruimte, waar ik met een logopediste een video maak voor het 90-dagen-traject. (Die kan ik jou als lezer niet laten zien, want het is dus echt exclusief materiaal. En ja, dat voelt heel cool om te kunnen zeggen.)

Vrijdag 20 november

Op vrijdag valt er een leerling uit en moet ik shoppen. Dat moet, van mezelf.

Ik heb namelijk niet zo veel kleding (dankzij die Marie-Kondo opruimmethode heb ik iets te veel weggegooid) en eigenlijk heb ik het ook vaak koud.

Dat is balen, want ik hou niet zo van shoppen.

Dit ben ik in een pashokje. Na het passen van 2 broeken en 2 truien ben ik er al wel weer klaar mee, maar ik geef niet op.

Dit soort dingen vind ik wél leuk, maar die zijn niet ideaal voor mij aangezien deze stof nooit lekker zit en een jurkje ook niet heel handig is aangezien ik vrij wijdbeens achter de piano zit. Ik overweeg heel even ‘em te passen want ‘leuk voor het online optreden vanavond, ze zien toch alleen maar de bovenkant’. Maar ik hou mezelf in.

Uiteindelijk vind ik een paar dingen die passen en kan ik opgelucht terugkeren naar mijn lesruimte. Nu nog een winterjas vinden en dan mag ik daarna als beloning verder sparen voor leuke dingen, zoals een Apple Watch of een Ierse Fluit.

Zaterdag 21 november

Ik kijk al een paar dagen uit naar de zaterdag, er staat namelijk een fotoshoot op de planning…

Niet voor mij, maar voor Kroepoek! De fotografe wil 1000 (duizend!) katten op de foto zetten voor haar boek en Kroepoek is daar eentje van. Ik vind het geweldig en ben apetrots. (Kroepoek vindt het niet heel erg leuk, maar is wel blij met alle extra brokjes die ze krijgt.)

Ook de rest van de dag is fijn, ik ga langs bij mijn jarige zusje en kijk in de avond ‘Love, Guaranteed’ op Netflix. (Een hele fijne film met fijne lieve mensen, van mij krijgt-ie een 8. Aanrader!)

Zondag 22 november

Het voelt super-volwassen: op zondag gaan O. en ik naar Almere, op kraamvisite bij vrienden van mij. We gaan zelfs een stuk wandelen en ik duw de kinderwagen!

We spelen ook nog het spel ‘Sling Puck‘, wat je hierboven ziet, waarbij je een soort sjoelstenen moet schieten met een elastiek. Ik verlies elke keer en vind het daardoor niet helemaal geweldig (ik hou meer van spellen waarbij ik vaker win, zoals Jungle Speed), maar de rest is erg enthousiast.

De avond wordt afgesloten met een broodje döner (iets minder volwassen) en vermoeiende gesprekken over het huishouden (wel weer heel volwassen).

Dat was mijn week!

Leuk dat je er weer was, tot de volgende!

Liefs,

Anne