5 maanden na de miskraam – Update

Inmiddels is het 5 maanden geleden dat mijn vriend en ik op de echo zagen ‘ons kindje is stuk’.

Ik schreef eerder al 11 blogs over mijn miskraam.

En nu, 5 maanden (en veel voorzichtige en betrokken vragen) later, vind ik het tijd voor een update. Niet omdat er grote nieuwe inzichten zijn, hoor. Gewoon, omdat de tijd verstrijkt en het verhaal langzaam een ander plekje krijgt in mijn leven.

Hoe het gaat, 5 maanden na de miskraam…

Het is gek.

Aan de ene kant voelt het ontzettend verwerkt.

Alsof ik destijds zo de ruimte heb gehad voor het verdriet, dat het een afgesloten verhaal is. Dat ik die ruimte heb kunnen nemen, is in de eerste plaats omdat het fysieke proces 3 weken duurde, waardoor ik niet anders kón dan er intensief mee bezig zijn. Daarnaast heb ik ook gewoon enorm veel steun gehad. Niemand gaf me het idee dat ik wat ik voelde, hoefde te onderdrukken. Toen niet, en nu ook niet.

Het voelt dus niet als een trauma. Totaal niet.

Het voelt gewoon als een stukje van mijn leven. Een beetje te vergelijken met wanneer ik over de coronaperiode praat. Of mijn depri periode tijdens de puberteit. Dat ik heus wel wéét dat ik het heb meegemaakt, maar het ook zo lang geleden en ver weg voelt, dat het over een ander zou kunnen gaan.

Aan de andere kant, overvalt het me soms.

Het verdriet toen het meisje uit de straat lege flessen op kwam halen, en ik me ineens realiseerde dat ik misschien nooit zo’n leuk dochtertje zou hebben. Het even moeten slikken, toen ik speelgoed voor mijn nichtjes pakte en de babysokjes zag die mijn vriend en ik al hadden gekregen voor onze baby. Mijn lachen als een boer met kiespijn, als ik in de periode na mijn ovulatie dagelijks in mijn eigen borsten knijp, voel dat het pijn doet (logisch) en mezelf hardop hoor zeggen ‘ja maar, volgens mij ben ik écht weer zwanger, want de vorige keer had ik ook pijn in mijn borsten’.

De brok in mijn keel, toen ik ‘Miss you most at Christmas Time’ meezong en dacht aan hoe leuk het was geweest om zwanger te zijn met kerst.

En toen ik gisteren facetime met een vriendin die net bevallen was en zij haar zoontje in beeld bracht:

Ineens begon ik te huilen. Na een paar seconden realiseerde ik me: als het anders was gelopen, had ik nu zo’n mooie dikke buik gehad. Dan had ik over 2 maanden ons kindje in mijn armen gehouden, net als zij. En ik vind het toch wel echt heel erg jammer dat dat niet zo is.

(Sowieso was dat heel duidelijk toen bleek dat het kindje niet gegroeid was en het hartje niet meer klopte: ook al vond ik zwanger zijn spannend, ik wilde het écht graag. En dat zo duidelijk weten, geeft ook weer rust in mijn hoofd. Is zo’n miskraam toch nog érgens goed voor.)

Het wisselt dus.

En dat kan ik – meestal – omarmen. Het contrast hoort bij het ‘mens zijn’, of in ieder geval, bij ‘Anne’ zijn. Het is oké dat ik het ene moment uitslaap en denk ik ‘goh, wat heerlijk om geen kinderen te hebben’. En het is ook oké dat ik het andere moment ovuleer en geen seks ‘durf’ te hebben, omdat ik opzie tegen de weken waarin ik waarschijnlijk wéér het idee heb dat ik zwanger ben en toch weer met een brok in mijn keel en een negatieve test uit de wc kom.

Ik leg me erbij neer dat ik bang ben voor het hopen en de teleurstelling maar tegelijkertijd ook geniet van het kinderloos zijn.

En soms baal ik ook even van al die tegenstrijdige gevoelens. Maar dan weet ik ook: het betekent alleen maar dat ik het én graag wil én me donders goed realiseer dat baby’s niet de ‘heilige graal’ zijn. Net als dat ik mijn blokjesbuik terug wil, maar ook truffelpepernoten wil vreten. Ik wil gewoon alle lusten zonder alle lasten, net als iedereen.

Ik heb ook best wat contact met andere vrouwen die recent een miskraam hadden…

En dat geeft alle kanten op troost en herkenning. Ieder heeft haar eigen verhaal en door het erover te hebben, voel ik ook duidelijker hoe ik er zelf in sta. Wat dingen die opvallen:

• Sommigen worstelen met het feit dat ze – áls het lukt – een oude moeder worden. Dat vind ik zelf ook wel een beetje gek. Als ik zwanger zou worden, dan ben ik op zijn vroegst 37 als het kindje geboren wordt. Tegelijkertijd denk ik vooral: dan kan een kindje profiteren van al die jaren levenservaring die ik al heb. Van hoe ik mezelf ken en dat ik weet wat ik van het leven wil. En tja, ik zie mezelf echt niet energiek over het voetbalveld rennen. Maar dat had ik op mijn 22 ook niet gedaan, haha.
• Een aantal is boos op haar lichaam. Omdat het elke keer lijkt te doen of het zwanger is, of omdat het maar niet zwanger wil worden. Dat heb ik niet. Ik ben niet boos, ik praat gewoon over mijn lichaam alsof ze een klungelige samenwerkingspartner is. Ik vertrouw erop dat ze doet wat ze kan, maar dat ze ook niet perfect is en soms vrij eigenwijs. (Zoals toen ik dus tijdens de miskraam 3 weken zei: ‘laat het vruchtje nou lo-hos, het is stuk, laat het gaa-haan’ en ze vrolijk bleef doen alsof ik gewoon zwanger was.)
• En er zijn vrouwen bij die al hun hele leven moeder willen worden en stressen over ‘wat als het überhaupt niet lukt’. Dat lijkt me heftig. Natuurlijk denk ik ook ‘wat als het niet lukt’, want ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben. Maar ik weet ook dat ‘als het niet lukt’, ik nog steeds alles heb wat er nu is. Ik bén al gelukkig en het voelt niet alsof een kindje nodig is om dat compleet te maken*. Sterker nog, ik heb nooit kinderen gewild. Als ik single was, zou ik het denk ik ook niet willen. Ik wil het puur omdat ik het wil met mijn vriend. Omdat dat zou klóppen. Een gezinnetje met hem.

*Ik heb zelfs lang gedacht, ik zou gek zijn als ik mijn – over het algemeen – gelukkig bestaan in gevaar zou laten brengen door een kind. Waarom risico nemen? Daar had ik het bij Omdenken over.

De toekomst?

Joost mag het weten, het is een groot mysterie. Ik geef me er maar weer aan over en troost me elke maand waarin ik niet zwanger ben met sushi, achtbanen en pizza’s met rauwe ham. Dat scheelt.

Houdoe en liefs,

Anne

P.S.

Heb je vragen? Stel ze gerust in de reacties.